Που το ξέθαψες το meghan,νόμιζα πως ήμουν ο μοναδικός στην Ελλάδα που του αρέσει αυτό το album :).To hurtful witch είναι πραγματικά πολύ καλό ,καλύτερο θα έλεγα απ’οτι έβγαλε σαν morgana.
Tristania - Beyond the Veil
Η καλή μουσική παραμένει καλή μουσική οποιοδήποτε είδος μουσικής και να αντιπροσωπεύει. Το ίδιο ισχύει και για τα διάφορα παρακλάδια της Metal μουσικής. Το Symphonic/Gothic/doom/η όμορφη και το τέρας metal δεν είναι από τα αγαπημένα μου. Και όμως υπάρχουν κάποιοι δίσκοι στο πέρασμα του χρόνου που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους. Στους Νορβηγούς Tristania οφείλω μια τέτοια ουλή και ιδιαίτερα στο δεύτερο άλμπουμ τους, ??Beyond The Veil?? του 1999. Ξεκίνησαν το 1996, παιδαρέλια, με τρελή αγάπη προς δισκάρες σαν αυτές των Theatre Of Tragedy που τότε κάνανε θραύση. Το ντεμπούτο τους ??Widow?s Weed?? είναι καταπληκτικό αλλά στο επόμενο τους πιάσανε το ζενίθ σαν συνθέσεις. Πάντοτε η ίδια ομάδα-εξάδα. Το 2000 όμως φεύγει ο M. Veland, τραγουδιστής και κιθαρίστας αλλά και συνθέτης και στιχουργός στα περισσότερα τραγούδια. Το ??World Of Glass?? παραμένει εξαίσιο άλμπουμ αλλά η μαγεία έχει χαθεί. Συνεχόμενη πτωτική πορεία σε κάθε δίσκο (αλλά πάντοτε καλά) μέχρι και το 2007 που έφυγε και η Vibeke να διδάξει φωνητική. Το ??Rubicon?? ήταν ψιλοαπαράδεκτο και πλέον τους παράτησα με τον τελευταίο δίσκο και άλλη πλέον τραγουδίστρια να ακούγεται ότι είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα (αλλά δεν έχω ακούσει).
Οι ηχητικές ομοιότητες με τα δυο πρώτα άλμπουμς των Theatre Of Tragedy είναι εμφανείς. Το θέμα είναι αν σε αυτόν τον δίσκο ο μαθητής έφτασε ή και ξεπέρασε τον δάσκαλο. Δυο κιθάρες, δυο φωνές? Οι μελωδίες αμέτρητες, από παντού, και σε παρασέρνουν στο διάβα τους. Μελωδικά leads, ατελείωτα ατμοσφαιρικά πλήκτρα, μια αιθέρια γυναικεία φωνή, γοτθικά αντρικά, διάλεξε και πάρε από πού θα αγκιστρωθείς κάθε φορά. Ξεκινώντας με τον άγγελο χωρίς φτερά, η φωνή της είναι κρυστάλλινη, απίστευτα αισθαντική και ικανή να σου στερήσει κάθε μελλοντική αγάπη λατρεία σε αντίστοιχες φωνές. Η φωνή της Vibeke είναι μέσα στις 5 καλύτερες γυναικείες φωνές που έχω ακούσει. Η φωνή του Morten από την άλλη, όταν περιορίζεται στα άγρια, ακούγεται διεκπεραιωτικός αλλά η αντίθεση που προκαλεί είναι πολύ σημαντική. Από την μία ακούς κάτι εύθραστο, ένα λουλούδι που χάνει τα πέταλα του με ένα φύσημα και από την άλλη ένα ακανθώδες θάμνο, βαριά ριζωμένο. Άσε που η ασχήμια του προκαλεί περισσότερο ομορφιά στην άλλη (φωνή). Τα πιο μπάσα-γοτθικά που κάνει, είναι πολύ ενδιαφέρονται και πιο ταιριαστά στην μουσική τους.
Στην μουσική τώρα. Όσο ρόλο παίζουν οι κιθάρες σε αυτό το δίσκο, άλλο τόσο παίζουν και τα πλήκτρα. Μια αντίθεση όπως αυτή στις φωνές. Τρομερές ενορχηστρώσεις χαρακτηρίζουν τον συμφωνικό χαρακτήρα αυτού του δίσκου. Τα συναρπαστικά riffs συνουσιάζονται με τα αποκαλυπτικά δακρύβρεχτα πλήκτρα. Είναι άξιο απορίας πως μετά από κοντά δυο δεκαετίες απολαμβάνω το ίδιο ευχάριστα το ??A Sequel Of Decay?? με τον συναισθηματικά απαισιόδοξο οδοστρωτήρα που σε ισιώνει με το μεγάλου βάρους μουσικό κύλινδρο του. Οι συνθέσεις σε θάβουν βαθιά και σκοτεινά με τις κιθάρες και πετούν από πάνω ένα μωβ πέπλο, υφασμένο από ήχους οδοντένιων πλήκτρων. Όσο για τους στίχους, σκέτη ποίηση.Oathbreaker ρε νιαμου
ZNOWHITE/PLASMATICS ΡΕ ΤΑΚΙΑΓΑ
Caro Tanghe Oathbreaker
1 Like