το LIVE album ειναι ενα.
ολα τ’αλλα απλα ακολουθουν.Κορυφαια και η εκδοση με το εξτρα cd που παιζουν ολο το tommy.Μιλαμε για μεγαλειο.
Aπό αυτά του πολλ ψήφισα το made in japan, αλλά θα καω στην κόλαση που αγνόησα τους Who και Motorhead. Γενικά, έχω μία τεραστια αδυναμία στο It’s Alive των Ramones και στο Live And Rare των Hawkwind (απλά η εκτέλεση του High Rise είναι θεϊκή).
θα έλεγα και το Live στο Αγρίνιο των Αδιέξοδο και Γενιά του Χάους, αλλά θα φάω κράξιμο χαχα
+1
απλα ακαταμαχητo
keith moon:bow2:
Live at Leeds… Πολύ μου αρέσουν όμως και τα Band of Gypsies, Kick Out the Jams. Το Kick out the jams όχι σίγουρα γιατί δεν έχω ακούσει studio album και το band of gypsies γιατί έχει κολλήσει το Woodstock στο μυαλό μου από Hendrix. Οπότε Live at Leeds 8)
φιλε sharuman μερικα πραγματα ειναι πανω και περα απο την υποκειμενικοτητα του καθενα,και επιτελους δεν μπορουμε στο βωμο της υποκειμενικοτητας να ισοπεδωνουμε τα παντα.απλως οταν μεσα στο poll υπαρχει ενα live at leeds και ενα live dead δεν μπορει να βγαινει πρωτο και με διαφορα το made in japan,χωρις αυτο να σημαινει (προς θεου) οτι δεν ειναι σπουδαιο live.οσο για τον δημιουργο του poll επειδη αναφερθηκες αν δεν θεωρει το absolutely live των doors ενα εκ των 5 κορυφαιων να αποφευγει τα poll γιατι εκτειθεται.
Made In Japan ΑΠΟ κατι αχρηστους που δν ξερουν τιποτα απο μουσικη, και αυτος ο gillan ρε παιδι μου…
ΠΡΟΦΑΝΨΣ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ, ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΤΩΡΙΝΟΥ ΜΕΤΑΛ.
. η εμπνευση των maiden, και η υπερτατη μεlλωδια του ritchie blackmore, και η ανατριχιαστικη φωνη του gillan
στο child in time με τα χερια να σε κανουν να θελεισ να τα στησεις πιο ψηλα φωναζοντας WE WANT MORE WE WANT MORE WE WANT MORE…
βσκ, πηγα στην συναυλια των deep purple στο θεατρο βραχων βυρωνα, και εγο να χορευω αγκαλια με τιν ψυχεδελεια.
ΠΟΣΟ ΤΕΛΕΙΟ ΒAND, ΠΟΣΟ ΤΕΛΕΙΟ ΛΑΗΒ
+1 
κ το live and dangerous των thin lizzy λεει πολλα…
made in japan
live magic
το made in japan εχει ξεπερασει σε φημη ισως και ολα τα αλμπουμς των περπλ και ειναι απο τα ελαχιστα για αυτο αξιζει την πρωτια
Έπρεπε να υπάρχει και το Unleashed In The Studio.
Rok λέει.
Οφ τόπικ:
Διαβάζοντας το τόπικ (το οποίο ανοίχτηκε το 2005) από την αρχή, τολμώ να πω ότι το επίπεδο του φόρουμ έχει ανέβει πάααααααρα πολύ…
Ον τόπικ:
In Flames - The Tokyo Showdown
Marilyn Manson - The last tour on earth
Metallica - S and M
Iced Earth - Live In Athens
για μένα το πρώτο είναι των Deep Purple…πιστεύω σε μερικά σημεία η εκτέλεση είναι καλύτερη και από την στουντιακή.σαφώς υπάρχουν και άλλα live που είναι αξιόλογα,αλλά το πρώτο θα είναι αυτό.
Now playing: Masterplan - Falling Sparrow
via FoxyTunes
Δεν έχω ούτε ένα από τα albums του poll.
Και πλέον με τα DVD δεν βλέπω ποιός ο λόγος να βγαίνουν audio live albums.
Για να τα ακούς. Πχ μερικές λάιβ εκτελέσεις τις θεωρώ καλύτερες απο τις αντίστοιχες στουντιακές.
Εγώ βαριέμαι τα DVD, σπάνια αγοράζω.
Άι ντίντνετ σι ιτ.
Ανασταίνω αυτό το παμπάλαιο topic με αφορμή τη συζήτηση για το “Live after death”, την αναφορά του Ian στο “Live at Leeds” των Who κλπ… Προφανώς ας μην περιοριστεί η συζήτηση μόνο στα rock live albums…
Προσωπικά, το “Live after death”, αν και σαν βιντεοκασέτα το είχα λιώσει, ποτέ δε μου έκανε ΤΗΝ εντύπωση σαν live album. Προτιμούσα, νομίζω, πάντα τις studio εκτελέσεις των αντίστοιχων τραγουδιών. Αυτό είναι, θεωρώ, και το άτυπο κριτήριο μου για να μιλήσω για ένα ΤΡΟΜΕΡΟ live album: όταν οι εκτελέσεις των τραγουδιών και η ατμόσφαιρα του είναι ανώτερα από αυτά των studio εκτελέσων. Από αυτήν την άποψη, τα παρακάτω τα κατατάσσω πρώτα-πρώτα στη λίστα:
MC5 “Kick out the jams”: δεν ξέρω αν υπάρχει κι άλλη περίπτωση μπάντας που να κυκλοφόρησε πρωτα live album. Δεν ξέρω κι αν το τραγούδι “Kick out the jams” μπορεί ν’ ακουστεί με άλλον τρόπο, παρά live. Δεν ξέρω κι αν υπάρχει πιο πορωτική/επαναστατική εισαγωγή σε δίσκο. Νομίζω ότι αυτός ο δίσκος είναι ο ορισμός του rock.
Deep Purple “Made in Japan”: ε τι να πει κανείς γι’ αυτό. Ήταν και το πρώτο rock album που άκουσα ποτέ μου. Αλλά ειλικρινά θεωρώ ότι τα ουρλιαχτά του Gillan στο “Child in time”, καθώς και όλα τα solo των Blackomore/Lord είναι ανώτερα των studio εκδοχών. Αγαπημένες στιγμές: ο “πυροβολισμός” στο “Child in time” και το urban legend που τον ακολουθούσε, καθώς και το “παιχνίδι” του Gillan με το κοινό, κάπου προς το τέλος (δε θυμάμαι πριν από ποιο τραγούδι ήταν -πάει καιρός που έχω να το ακούσω). Α, επίσης και οι φωτογραφίες της μπάντας (στο εξώφυλλο, μέσα, παντού) είναι HEAVY METAL. Τους είδα κι άφησα μαλλί.
Scorpions “Tokyo tapes”: κυρίως για τον Uli Jon Roth και την κιθάρα του. Και για το “In trance” που, όπως ξαναείπα, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ τη studio εκτέλεση. Και για το ότι πρώτη φορά εδώ γνώρισα κάποιους “άλλους” Scorpions από αυτούς που ήξερα.
Conflict “Turning rebellion into money”: η πιο σκληροπυρηνική anarcho-punk μπάντα των 80’s στο Brixton Academy, στην καλύτερη φάση της καριέρας της, με το Steve Ignorant των Crass να σιγοντάρει στα φωνητικά. Μία συναυλία που δεν τελείωσε ποτέ, με τα επεισόδια μέσα κι έξω από το Brixton Academy να καταλήγουν σε δεκάδες συλλήψεις και την καθολική απαγόρευση των Conflict από τα club του Λονδίνου.
Fates Warning “Still life”: ίσως να φταίει ότι η πρώτη μου γνωριμία (όπως και πολλών άλλων, φαντάζομαι) με το “A pleasant shade of grey” ήταν μέσα από τη συγκεκριμένη live ηχογράφηση, από το Metal Hammer. Αδιανόητη εκτέλεση ολόκληρου του δίσκου.
Slayer “Decade of aggression-live”: νομίζω ότι είναι το TOP αγαπημένο μου live album. Δεν υπάρχουν λόγια για τη δαιμονισμένη performace, για την ποιότητα των τραγουδιών, για το ότι κανένα best-of Slayer δεν έχει νόημα μετά από αυτό το album.
Ozzy Osbourne “Tribute”: μόνο και μόνο για τις κιθάρες του Randy Rhoads. Μόνο και μόνο για τα τραγούδια που είναι όλα ΕΝΑ κι ΕΝΑ, και φανταστεί κανείς ότι δε μου αρεσει η φωνή του Ozzy.
Nirvana “Unplugged in New York”: αυτά είναι βιωματικά πράγματα, δεν περιγράφονται εύκολα. Θα μπορούσαν να γίνουν ωραίες συζητήσεις, ωστόσο, για το πόσο “unsafe” ήταν αυτή η κίνηση των Nirvana, για το τι μόδα ξεκίνησε, για το πώς ο ξανθός μας έμαθε πάλι underground μπάντες σαν τους Vaselines και τους Meat Puppets. Πλάκα-πλάκα, δεν ξέρω πόσο έχουν συνειδητοποιήσει ότι μιλάμε για ένα album του MTV, από την πιο εμπορική μπάντα της εποχής, που ωστόσο κατά το ήμισυ περιέχει (σχετικά) άγνωστες διασκευές και μόλις 2 singles τους.
Alice in Chains “Unplugged”: νομίζω ότι οι συντοπίτες τους χάνουν εύκολα στη σύγκριση (κάποιοι θα διαφωνήσουν), ωστόσο αυτό δεν μπορεί κρύψει και την ποιότητα της δικιάς τους “γύμνιας”. Όσοι έχουν δει και το αντίστοιχο video, με τον Layne σχεδόν σαν ζωντανό πτώμα, αλλά να βγάζει ΑΥΤΗΝ τη φωνή, δεν μπορούν να μην ανατριχιάζουν.
Twisted Sister “Live at Hammersmith”: δε μνημονεύεται συχνά, αλλά για 'μένα τρώει και τους Motorhead και όλους. Δεν ΥΠΑΡΧΕΙ ο Dee Snider σαν frontman.
The Gathering “Sleepy buildings-a semi-acoustic evening”: ήταν δίκαιο και έγινε πράξη, που λένε, η Anneke σε ακουστικό live. Απλά μαγεία.
In the Woods… “Live at the Caledonien Hall”: εντάξει, μπορεί να μη φτάνει τα studio αριστουργήματα τους, αλλά μόνο και μόνο που βλέπεις ΟΛΟΥΣ αυτούς μαζεμένους (νομίζω από αυτήν τη συναυλία παρέλασαν όλα τα μέλη της μπάντας) να επιχειρούν να παίξουν live ΑΥΤΑ τα έπη και να τα καταφέρνουν, μένεις ευχαριστημένος και με το παραπάνω.
Pantera “Official live: 101 proof”: πρώτη φορά που άκουσα “χοροπηδηχτό” metal, δεν ξεχνιέται. Μπορεί σαν ήχος να χάνει λίγο, αλλά το είχα λιώσει τότε.
Iced Earth “Alive in Athens”: ε, ίσως κάποιοι με λίγη ντροπή να το παραδεχόμαστε, αλλά μεγαλώσαμε ΚΑΙ μ’ αυτό. Αγαπημένο από τα τρία CD, μακράν το δεύτερο, δεν ξέρω για εσάς. Επίσης σ’ εκείνη την τρυφερή ηλικία που ήμουν, οι φωνές του κόσμου μ’ έκαναν να νομίζω ότι το live έγινε σε στάδιο τύπου Μαρακανά, και όχι σε ένα κλειστό club.
Πάνω-κάτω αυτά θυμάμαι τώρα. Και, αν και δεν αποτελούν live albums με τη στενή έννοια του όρου, τα “Live at Pompeii” των Pink Floyd, τα 2 DVD του “Live shit” των Metallica και το “Revelations/Forever remain/Visionary heads” των Fields of the Nephilim, με καθηλώνουν κάθε φορά που τα βλέπω.
5 Likes
Ωραία τα λες. Προσθέτω και 3-4 rock ακόμα…
Μυθικοί Allmans:
Bigger than life Boss σε κρεσέντο:
Grateful Dead σην καλύτερή τους ίσως ισορροπία:
Rush στην καλύτερή τους ίσως περίοδο. Τότε είχαν το μοτίβο ένας live δίσκος για κάθε τέσσερις studio:
3 Likes
Η αλήθεια είναι ότι και το “Live at Leeds” των Who, και το “At Fillmore East” των Allman Brothers Band, τα είχα τσεκάρει ακριβώς επειδή θεωρούνται δυσθεώρητα rock live albums, αλλά δεν τα “ένιωσα”, ρε γαμώτο. Θα πρέπει να τα ξανατσεκάρω, δεν ξέρω, όλοι μιλάνε γι’ αυτά.
Επίσης πώς και δεν έβαλες τίποτα από Pearl Jam εσύ;
ωραίος ο leper. να προσθέσω το παρακάτω που αποτελεί επίσης ορισμό του “ανεβάζω λεβελ σε σχέση με το στούντιο”
απ΄ όπου και πήραν κομμάτια για το “on stage”.
Το “Live At Leeds” άκου αυτό που είπε ο @Ian_Metalhead, τη φουλ έκδοση. Πραγματικά ανεβάζει επίπεδο τα κομμάτια, αν είναι δυνατόν. Και μιλάμε ότι βγήκε ΠΡΙΝ από το “Who’s Next”!
Το “At Fillmore East” πρέπει να σου αρέσει και λίγο η jamοφάση για να το εκτιμήσεις, έχει μαραθώνιες εκτελέσεις. Είναι η μπάντα με την αυθεντική της σύνθεση πάντως και κεντάει. Και μετά ήταν φανταστικοί live, απλώς ήταν άλλη μπάντα χωρίς Duane και Berry.
Από Pearl Jam δεν έβαλα κάτι από ευγένεια 
!
3 Likes