Και ποιο θα εβαζες ; Γιατι αν μετρησουμε και τα επισημα “bootlegs” θα χαθει η μπαλα.
εγώ θα αφήσω αυτό εδώ και θα πω: μια χρονομηχανή ρε γαμώτο!
1 Like
Τα έχουμε ξαναπεί μέσες άκρες αλλά ευκαιρίας δοθείσης…
Υπήρξε κάποτε μια εποχή με άλλες αισθητικές αντοχές και αντιλήψεις, μια εποχή όπου οι καλλιτέχνες τολμούσαν να προκαλούν το κοινό τους και να μην υποτάσσονται στις “λογικές προσδοκίες τους”, και το κοινό δεν δίσταζε να αποδοκιμάσει ακόμη και αυτή την “φωνή μιας γενιάς”.
Έχοντας λοιπόν κυκλοφορήσει το 1965 δίσκους όπου εμβάπτιζε τα νέα τραγούδια του μέσα από πολλά watt του “τρισκατάρατου” ηλεκτρισμού και έχοντας ήδη πάρει μεγάλη γεύση της υποδοχής που του επιφύλασσε το μέχρι τότε κοινό του στο Newport Folk Festival, o Bob Dylan επιστρατεύει τους Hawks (μετέπειτα The Band) και την επόμενη χρονιά μεταφέρεται στην Αγγλία.
Στις 17 Μαΐου εμφανίζεται στο Manchester Free Trade Hall (κι όχι στο Royal Albert Hall όπως έχει μείνει στη rock μυθολογία) μπροστά από ένα ακροατήριο αποτελούμενο από folk πιουρίστες που θα παρακολουθήσει γοητευμένο το πρώτο μέρος της συναυλίας. Όταν όμως μετά το διάλειμμα ο Dylan θα επανέλθει κρατώντας μια ηλεκτρική κιθάρα, συνοδευόμενος από κάτι τύπους που επίσης θα βάλουν στην πρίζα τα όργανα τους, οι ίδιοι άνθρωποι θα αποδοκιμάσουν, θα γιουχάρουν και θα τον αποκαλέσουν “Ιούδα”.
Η απάντηση από σκηνής θα έρθει μέσα από κάποιες από τις καλύτερες εκτελέσεις αριστουργηματικών κομματιών του (ορισμένα εκ των οποίων ακυκλοφόρητα τότε), με αποκορύφωμα το “Ballad of a Thin Man” όπου o Bob κοπανάει στο πιάνο την βασανιστική μελωδία και το τραγούδι καταλήγει σε ένα οργιώδες ξέσπασμα που κάνει την studio εκδοχή να μοιάζει ανώδυνο αστείο, σε μια από τις πιο ηλεκτρισμένες στιγμές στο rock ‘n’ roll (κυριολεκτικά και μεταφορικά!)
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος (live) δίσκος που να κουβαλά τόση Ιστορία όσο αυτός.
3 Likes
Αυτό που γράφει “Royal Albert Hall” απ’ έξω ενώ είναι από άλλο venue, δεν το κατάλαβα πραγματικά ποτέ μου 
.
3 Likes
Αμα πιανεται και μεταλ αλμπουμ για μενα παντα ηταν των Sepultura στο Brtixton το 96
Μια χαρά πιάνεται. Παρακλάδι του rock είναι το metal, άλλωστε 
.
Να κι άλλο ένα από μένα:
Γλέντι. Αμέσως μετά τον ίσως αγαπημένο μου δίσκο τους, που είναι και ο μόνος στον οποίο δεν υπάρχει ομότιτλο τραγούδι.
4 Likes
Παρακολουθώ όμως τη συζήτηση και όσα ήθελα αναφέρθηκαν, τα περισσότερα αναμενόμενα κιόλας, εκτός από ένα.
Come on! Leipzig! Come on! Join us! Pure Fucking Armageddon…
1 Like
Το καλύτερο live που έχω ακούσει από πλευράς ήχου και απόδοσης είναι το Beast over Hammersmith και θεωρώ πολύ δύσκολο να αλλάξει στο μέλλον αυτή η προτίμηση.
Από εκεί και πέρα θεός Springsteen στο live που έβαλε ο Παντελής από πάνω.
Metallica - Seattle
Pantera - Official 101 proof
Savatage - Ghost in the Ruins
Slayer - Decade of aggression (ήθελε λίγο καλύτερο κοινό)
Heaven and Hell - Live at Radio City Music Hall (τεράστιος Dio)
ACDC - Live at River Plate
Queensryche - Operation livecrime
Blind Guardian - Live
Led Zeppelin - How the west was won
Deep Purple - Made in Japan
Rainbow - On Stage
Candlemass - live (με Messiah)
Bruce Dickinson - Scream for me Brasil
Σίγουρα θα μπει και το υπερπλήρες τελευταίο Helloween.Unleashed in the East έχει μεγάλη φήμη αλλά είναι τρομερά πειραγμένο και λίγο πολύ το έχει παραδεχτεί και η μπάντα η ίδια.
1 Like
|1.|“Fuck Armageddon…This Is Hell”
|2.|“Dearly Beloved”|
|3.|“Suffer”
|4.|“Man With a Mission”
|5.|“New Dark Ages”
|6.|“Germs of Perfection”
|7.|“Marked”
|8.|“A Walk”
|9.|“Flat Earth Society”
|10.|“The Resist Stance”
|11.|“American Jesus”
|12.|“Social Suicide”
13.|“Atheist Peace”
|14.|“Tomorrow”
|15.|“Won’t Somebody”
|16.|“Los Angeles Is Burning”
|17.|“We’re Only Gonna Die”
απλά πράγματα
4 Likes
αυτο εδώ το αναφέραμε ;
4 Likes
Ντροπή να λείπει αυτό:
Αν και το αγαπημένο μου από τους ίδιους είναι το Live Chronicles
3 Likes
Πώς το ξέχασα αυτό;;; Ντροπής πράγματα…
1 Like
ποπο το χω και αυτο,legendary status
1 Like
When it’s daaaaark and when it’s coooooold…
2 Likes
Πάντως, μεταξύ μας, πολύ περισσότερο από τις κραυγές του Dead, εμένα με φόβιζαν (μην πω οτί με φοβίζουν ακόμα…) κάτι αλυχτίσματα/αναστεναγμοί/μουγκρητά που ακούγονται από το κοινό. Δε λέω “αν το έχει προσέξει κανείς”, γιατί σίγουρα το έχει προσέξει κανείς…
2 Likes
Ό,τι και να πει κανείς για το Lords Of Chaos πάντως, τουλάχιστον μας έδωσε αυτήν εδώ την σκηνή, αρκετά αξιοπρεπής μεταφορά του κλίματος (καλύτερα από τις σκηνές του ManUnkind ) :
Θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη να μην κάνουμε μνεία στο φοβερό και τρομερό
Τον πρώτο live δίσκο των, ήδη από τότε θρυλικών για τις ζωντανές εμφανίσεις τους, Blue Öyster Cult μετά από μόλις τρία albums στο ενεργητικό τους (αλλά τι albums!), ο οποίος μάλιστα είναι διπλός!
Ο εύγλωττος τίτλος δηλοί το προφανές: εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ολομέτωπη επίθεση από το συγκρότημα στην κορυφαία ίσως στιγμή της καριέρας του. Οι ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών που περιλαμβάνονται είναι μακράν ανώτερες αυτών των studio LPs, που άλλωστε χρησιμεύουν σαν βασική ιδέα η οποία εμπλουτίζεται με τζαμαρίσματα, solos και μια “φλεγόμενη” speed-αριστή λογική κατά περίπτωση.
Για να μην αναφέρουμε ότι, παρά την μικρή έως τότε δισκογραφία τους, οι BÖC δεν συμπεριέλαβαν εδώ ένα από τα εμβληματικότερα κομμάτια τους , το “Astronomy”!
Δίσκος ορόσημο που αξίζει πέρα για πέρα την φήμη που απέκτησε, κι ακόμη παραπάνω!
6 Likes
Ας μου επιτραπεί μια… δευτερολογία για να παραθέσω άλλα δυο ιστορικά live albums, που αυτή τη φορά όμως, φέρουν και μια “υποσημείωση”
Για αρχή ένα live - σημείο αναφοράς για τον χώρο του και όχι μόνο
Το συγκεκριμένο μνημειώδες LP βρίσκει τους Priest στο τέλος της καλύτερης περιόδου τους και φυσικά, είναι ανάλογης ποιότητας.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι ο Halford δεν είχε βρεθεί σε καλή μέρα τις συγκεκριμένες βραδιές κι έτσι πολλά πράγματα προστέθηκαν στο studio, όπως παραδέχθηκαν αργότερα και οι ίδιοι οι Priest.
Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε ένα από τα δυναμικότερα live acts της εποχής τους
Εδώ τα πράγματα είναι ακόμη πιο πολύπλοκα. Όλοι οι εμπλεκόμενοι παραδέχονται ότι έγιναν overdubs με τις “κακές γλώσσες” (τον παραγωγό!) να ισχυρίζονται ότι μόνο τα drums και το κοινό είναι ηχογραφημένα ζωντανά και όλα τα υπόλοιπα να είναι στουντιακές προσθήκες.
Είναι πάντως γεγονός αναμφισβήτητο ότι παλιότερα η κυκλοφορία ενός ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου ήταν εξαιρετικό γεγονός που σήμαινε πολλές φορές το κλείσιμο ενός κύκλου για τα συγκροτήματα, σαν επιστέγασμα μιας επιτυχημένης πορείας.
Τα τελευταία (αρκετά) χρόνια όμως, με τα νέα τεχνολογικά δεδομένα αλλά και τη μεγαλύτερη συχνότητα που βγαίνουν live δίσκοι για να γεφυρώσουν τα όλο και διευρυνόμενα χρονικά χάσματα μεταξύ των studio κυκλοφοριών, κάτι τέτοιο φαντάζει πρακτική μιας όλο και πιο μακρινής εποχής.
2 Likes
Rush, ο ορισμος αυτου που λες. Τεσσερις δισκοι, ελα λαιβ. Το εκαναν τεσσερεις φορες οι ατιμοι. Ε στα τελειωματα εβγαζαν λαιβ μετα απο καθε εναν απο τους τρεις τελευταιους δισκους τους.
1 Like