Aνοίγω θρεντ για να μην τριπλοποστάρω στο άλλο θρεντ. Ο δίσκος σπέρνει. Την ξανάκαναν τη μαγκιά τους. Ο καινούριος τους κιθαρίστας γιαπωνέζος Toshi Kasai λες και είναι χρόνια στη μπάντα. Ψάχτηκαν παραπάνω και ο ήχος τους απέκτησε ένα τρομερό chill ηχόχρωμα, καθώς το μπετό το έχουν κατακτήσει προ πολλού. Τα Gold and final αλλά και το Τhe Drift είναι ύμνοι! Και τι να λέμε, έχει λιώσει ήδη, που να έρθει και στα χέρια μου. Ήδη έχει μπει καρφί στο τοπ 5 της χρονιάς. Τα πάντα όλα ρε!
Επίσημη κυκλοφορία 12 Μάη. Το βινύλιο λίγο πιο μετά γιατί υπήρχαν κάτι προβλήματα στο τεστ.
Αλώνουν Αμερική και εν συνεχεία Ευρώπη. [-o< και για εδώ.
ο πρώτος δίσκος τους από την 3η φορά και μετά άρχισε να μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον.
Μόνο ένα θέλω να ξέρω: είναι ότι καλύτερο έχουνε βγάλει μέχρι τώρα ??
Edit : Ακούω τώρα το Gold And Final και η διαφορά είναι εμφανής με τις προηγούμενες δουλειές τους!πωωωωωω έχεις πολύ δίκιο για τον kashai ! και είναι όλα εκεί ! βασικά εγώ μόνο τα φωνητικά ήθελα να είναι εκεί…Γαμεί!
Εγώ το είχα ακούσει μερικές φορές αλλά δεν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες για να κρίνω. Δεν με είχε τραβήξει με τη μια όπως το προηγούμενο αλλά στα σίγουρα ακούστηκε πολύ ενδιαφέρον αν και έχω την εντύπωση ότι στη μέση περίπου πέτυχα ένα φιλλεράκι.
Aυτές οι σοφίες του Βleedin στάζουν εμπειρία χρόνων…bump ακριβώς γι’ αυτό το λόγο κι επειδή τον ακούω τώρα ξανά μετά από καιρό.
Για μένα σίγουρα από τους δίσκους της χρονιάς. Φοβερή δουλειά στις κιθάρες, ολοκληρωμένες συνθέσεις, εντάξει λιγότερο (μπασο)μπετό, αλλά τώρα είναι και 3 αντί για 2, μην το ξεχνάμε.
Και για μένα μαζί με όλα τα άλλα, BIG BUSINESS= Η φωνή.
Κάποιοι βλέποντας το τόπικ ρωτούσαν τι παίζουν οι ΒΒ. Ωραία, ας πούμε ότι παίζουν rock με στοιχεία από doom/grunge/stoner. Eίμαστε καλυμμένοι?
Α, και 9άρι στο νέο χάμερ. Αυτό κι αν είναι είδηση.
Eννοώ ότι το περιοδικό δε μας έχει συνηθίσει να προβάλει κάτι που ξεχωρίζει για την ποιότητά του, σα το Μind the drift, κάθετα. Συνήθως το σκέφτονται. Παράδειγμα το νέο Κylesa, που του έβαλαν 8 μη ξέροντας που το έχει βάλει στη συνείδησή του ο κόσμος. Και με το Kylesa είναι φανερή η αγωνία τους, γιατί το κρίνουν τον Ιούλιο ενώ έχει κυκλοφορήσει Μάρτιο (?). Γελάει ο κόσμος δηλαδή. Ενώ με το Big Business δεν το σκέφτηκαν τόσο πολύ.
Αν υπάρχει ένας στο Χάμμερ που έχει γραμμένες στα @@ του τις “ισορροπίες” που προκύπτουν από αυτά που - οι άλλοι νομίζουν ότι - ακούει ο πολύς κόσμος, αυτός είναι ακριβώς ο Καραολίδης.
Καραολίδης (αν και πολύ τρελά τα ακούσματά του για τα γούστα μουμερικές φορές)ξέρει από μουσική και αποθεώνει μπάντες που οι υπόλοιποι του Hammer μαθαίνουν μετά από χρόνια.
Ισχύουν άσκημα αυτά που λέτε για Καραολίδη. Spiritual beggars από 95 άλλο ένα παράδειγμα που δεν έχει αναφερθεί στο forum εκτός των γνωστών (SOAD, Grunge bands).
θα ψάξω αύριο να το βρω το δισκίο.έχει και εξωφυλλάρα!
Mέρες λέω να κάνω το bump κι όλο το ξεχνάω.
Τεσπά ήρθε η ώρα μιας και το δισκάκι το’λιωνα την προηγούμενη βδομάδα.
σέημ χήαρ, οπότε το καινούριο μου κατσε “κάπως” μιας και είναι πολύ διαφορετικό από το HFTS (έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας, μην ξεχνιόμαστε). Όξω οι αρκουδίλες και η κτηνώδης noise rock προσέγγιση, ή μάλλον ακόμα noise rock είναι αλλά με μεγαλύτερο βάρος στο δεύτερο συστατικό. Έχει και κιθάρες (:! και πολύ δουλεμένες μάλιστα, ενώ όλος ο δίσκος σου βγάζει μια πιο “cool” αίσθηση. Γενικώς είναι ένας πειραματισμός τύπου crack the skye (χωρίς το ανάλογο hype φυσικά, μουσικά μιλάω.) Μακριά από τον ήχο-μπετονιέρα του παρελθόντος, τελικά με κέρδισε. Είναι καλός δίσκος, και η μεγάλη κομματάρα είναι μάλλον το Ayes Have it. Τι κομμάταρος!
Είπα να τσεκάρω πρώτα το Here Come The Waterworks. Τη βδομάδα που ήμουν στην Ικαρία δεν άκουγα τίποτ’ άλλο. Οι τύποι έχουν να πουν πολλά, όπως φαίνεται μια και το ντεμπούτο τους ήταν μεγαλειώδες. Όταν μία μπάντα καταφέρνει και έχει τόσο προσωπικό ήχο εμένα τουλάχιστον με κερδίζει κατ’ ευθείαν. 2/2 λοιπόν.
Σειρά παίρνει το Mind The Drift, μαζί με το καινούργιο Thrice. Για να δούμε …
και πολύ δουλεμένες μάλιστα, ενώ όλος ο δίσκος σου βγάζει μια πιο “cool” αίσθηση. Γενικώς είναι ένας πειραματισμός τύπου crack the skye (χωρίς το ανάλογο hype φυσικά, μουσικά μιλάω.) Μακριά από τον ήχο-μπετονιέρα του παρελθόντος, τελικά με κέρδισε. Είναι καλός δίσκος, και η μεγάλη κομματάρα είναι μάλλον το Ayes Have it. Τι κομμάταρος!