Black Metal,θα μπορούσαμε να πούμε χίλια δυο πράγματα και να συζητάμε ώρες επι ωρών για την πιο ‘‘περίεργη’’ και συνάμα αληθινή μουσική που έχει γραφτεί ποτέ.
Απο τις δολοφονίες στη Νορβηγία μέχρι τις γελοίες απομιμήσεις των ημερών μας με μανουάλια και μαύρες μπέρτες,μπορεί κάποιος να πει οτι τα ίδια τα μέλη των συγκροτημάτων έχουν βάλει και αυτά το λιθαράκι τους για να θεωρείται το Black Metal ακόμα και απο παρατρεχάμενους εντός του ‘‘Metal Χώρου’’,κάτι γελοίο κάτι γραφικό,κάτι για 3-4 τύπους που δεν βγαίνουν απο το σπίτι τους και μιλάνε με τον Baphomet.
Έλα όμως που αυτοί οι 3-4 (και 34 μη σου πω) υπάρχουν,δεν έχει σημασία αν είναι πολλοί ή λίγοι,δεν έχει σημασία πόσο γνωστό είναι το είδος πόσο σε καυλώνει,πόσο σε κάνει να σφίγγεις τη γροθιά σου και να κοιτάς το φεγγάρι,σημασία για μένα έχουν άλλα πράγματα,όπως αυτά που θέλω να κουβεντιάσουμε σε αυτό το ποστ.
Σημασία για μένα έχει να αναπολώ σε στιγμές που ίσως να μην είναι όλα ρόδινα την πρώτη φορά που άκουσα στη ζωή μου το Yearning The Seeds of A New Dimension των In The Woods… και συνειδητοποίησα οτι αυτό που ακούω έχει τόσο συναίσθημα τόσο πόνο μπηγμένο μέσα σε κάθε νότα του που δεν μπόρεσε να διανοηθεί ποτέ του κάθε ένας που προσπαθεί να γράψει επίτηδες ‘‘στενάχωρη μουσική’’ μπας και τον ακούσει κανας καημένος
Όλα ,το intro,οι εισαγωγικές νότες και το verse είναι πρόδρομοι για την λύτρωση που είναι το πρώτο ουρλιαχτό του κομματιού,εκεί ακόμα και να έχεις 1500 πράγματα στο κεφάλι σου μπορεί ξαφνικά να γίνουν 500,100,5,10 γιατί αδειάζεις μαζί με τη μουσική.
Και εκείνη τη μέρα αυτό ακριβώς κατάλαβα,οτι το Black Metal δεν είναι παρεξηγημένο γιατί έχει τύπους βαμμένους που ουρλιάζουν,είναι γιατί κάποιοι για δικούς τους (εμπορικούς) λόγους ήθελαν να το παρουσιάσουν σαν τη μουσική που σε γεμίζει με συναισθήματα (μίσος,πόνος,θλίψη,οργή) ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο,αυτό το λυτρωτικό ουρλιαχτό…
Πείτε εμπειρίες,μπάντες,κομμάτια που ίσως να σας προκάλεσαν να σκεφτείτε τα ίδια ή παρόμοια πράγματα με μένα
1 Like
Το πρώτο Black Metal Album που άκουσα στη ζωή μου, ήταν το Dusk And Her Embrace των Cradle Of Filth (1996). Ήταν μία ξεκάθαρα βιωματική και συγκλονιστική εμπειρία για μένα (ήμουν μικρός ακόμα τότε βλέπεις…) Αργότερα φυσικά κόλλησα με το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Ακολούθησαν πολλά… Pure Holocaust από Immortal, For All Tid από Dimmu Borgir και ένα σωρό άλλα… Είναι μία μουσική από την οποία μπορείς να πάρεις πολλά!!