E βασικα ο Martian καλα θα κανει να ακουσει τους πολλους καλους δισκους
που βγηκαν στις αρχες των 90’s εδω στο Ελλαντα.
Martian ξεκοκκαλισε RC,Necromantia,Varathron,Zemial και βλεπουμε.
Samael ακου και το Ceremony Of Opposites.Οχι οτι ειναι οτι ακριβως ψαχνεις,
απλα ΓΑΜΑΕΙ !
Τι πραμα και αυτο τις τελευταιες μερες με το τι ειναι black/death metal ?
Ευχαριστω πολυ παιδια! Zemial, Impurity, Agatus δεν ειχα ιδεα, Mortuary Drape ειναι στην “to listen” λιστα μου καιρο τωρα. Σαμαελ εχω ψηθει γιατι αρχισε να ακουει και η αδερφη μου και μου τους προτεινε!
Υ.Σ. Οι Τσεχοι Root ειχα την εντυπωση πως παιζουν βαρβαρο ντεθ. Αλλα εστω, θα τους ψαξω και αυτους!
Θενξ σε ολους και παλι 
Δωσε ινφος για την σισ και ασε τα σαπια :!:
Τα σαλια μωρε 
[SPOILER]Και Dissection…:lol:[/SPOILER]
Ασε τις πληροφοριες και δωσε διευθυνση να στειλω μαυρα τριανταφυλλα και
κανα δαχτυλιδι !
Ο Ντεθστα :lol:
ρε count στην αρχη νομιζα μιλαγες σοβαρα … μετα πηρα πρεφα οτι εισαι δικος μας 
impurity ενα 7αρι που ειχα γαμουσε … ριφς μπατμαν (το κλασικο theme παντα) κ φωνητικα απο αλλη διασταση .
Και γαμω το Temple In The Underworld, αλλα κρινοντας απ τα γουστα σου απο Root τσεκαρεις πρωτα τους δυο πρωτους δισκους.
Το βασικο ριφφακι το κλεψε αργοτερα ο Varg, αλλα δεν εχει να λεει…
Να μια καινουρια μπαντα που σχηματιστηκε το 2011. Τους ανακαλυψα προσφατα. Καπου στο καναλι θα βρειτε το λινκ για να κατεβασετε το ντεμο του
τρομερη μπαντα οι twathail … στα επιπεδα των δικων μας ηρωικών Σκότος αλλά με γυαλισμένη παραγωγή :drunk:
Βασικα εαν ξεκινουσαν καπου στο 90-96 τωρα θα αρκετα γνωστοι αλλα στις μερες μας με τοσες χιλιαδες παρομοιες (δε λεω ιδιες) μπαντες ειναι δυσκολο να κανεις μπαμ…
Martian τσεκαρε και τους Σουηδους Algaion,εχουν πολλες επιρροες απο ελληνικο black.
Εχουν 3 album,με το πρωτο (Oimai Algeiou) και το τελευταιο (το περσινο Exthros το οποιο περιεχει διασκευες σε Rotting Christ και Thou Art Lord) να κυμαινονται σε αρκετα υψηλα επιπεδα.
Ψάχνοντας χτες στο Metal Archives τράκαρα με αυτό:
Λέει τίποτα;
[SPOILER]Το τελευταίο διάστημα έχωσα την μουσούδα μου στο βαθύ πηγάδι του underground περισσότερο απ? όσο συνηθίζω. Είπα λοιπόν να μπω στην διαδικασία να γράψω ένα κείμενο για μια από τις πολύ ευχάριστες περιπτώσεις που συνάντησα. Blodsband λοιπόν στα Σουηδικά σημαίνει συγγένεια εξ ?αίματος και εδώ μάλλον (υπόθεση κάνω, γιατί δεν έχω την παραμικρή ιδέα) έχουμε μια solo μπάντα ή ένα home project. Πολύ σημαντικό στοιχείο είναι πως μιλάμε για μια εξολοκλήρου ανεξάρτητη κατάσταση πέρα από εταιρείες και μόδες που δίνει το δικαίωμα στο μουσικό να εκφραστεί όπως ακριβώς επιθυμεί. Αυτό είναι δώρο αλλά συνάμα και βραχνάς για τον ακροατή, γιατί από την μια θα βρει ανόθευτο underground και από την άλλη τo μεγάλο μπελά των πολλών κυκλοφοριών σε μικρό χρονικό διάστημα. Για να έχετε πλήρη εικόνα, ο τύπος έκανε δυο Demo μέσα σε δυο χρόνια και 4 Full-length από το 2009 ως σήμερα. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο ακροατής είναι προφανές πως θα δυσκολευτεί να μπει στην διαδικασία να παρακολουθήσει σθεναρά, υποθέτω μάλιστα πως στην καλύτερη θ? απομονώσει μια κυκλοφορία και θα παραμείνει εκεί. Υπάρχει βέβαια και η θετική ματιά προς την υπερβολή, μιας και εδώ έχουμε έναν μουσικό με ιδιαίτερη όρεξη και αυτό μας εξυπηρετεί στην περίπτωση που γουστάρουμε, αφού θα υπάρξει αρκετό υλικό προς λιώσιμο. Κάθε περίπτωση από τις παραπάνω σχετίζεται με τον ακροατή και το κέφι του και όχι με τον μουσικό που έχει κάνει την επιλογή του. Αυτό που θα μου μείνει εδώ, είναι πως φτάσαμε πλέον στην εποχή που αν μια νέα μπάντα κάνει αρκετά full-album μέσα σε μια χρονιά δεν είναι de facto «γιατοπούτσο».
Είμαι αναγκασμένος να ξεκινήσω το παρακάτω κείμενο δίνοντας μια άμεση περιγραφή της μουσικής του Σουηδού. Λοιπόν, εδώ οι Hate Forest και οι Branikald θα συναντήσουν τους Limbonic Art και τους Kampfar, σε φάσεις οι Darkspace το Black/Death στερέωμα και όλα τα παραπάνω ντύνονται με φωνητικά στο scream ύφος των Anaal Nathrakh με λίγες Death Metal εισρόφησεις και αχνά καθαρά σε ρόλους. Παράλληλα ο αέναος ρυθμός θα διακοπεί από πολλά μελωδικά διαλλείματα και ενδιαφέροντα Metal solo στις κιθάρες (μιλάμε για solo που δεν φέρνουν αηδία αλλά αντίθετα βοηθούν και ομορφαίνουν το περιεχόμενο). Η ένωση όλων των παραπάνω είναι τέτοια που μπορεί λεκτικά να μοιάζει παράδοξη αλλά μουσικά είναι πολύ δυναμική και ατμοσφαιρική.
Στην πρώτη περίοδο των Demos Intolerans και Urminnen (κυρίως Urminnen) λαμβάνουμε εικόνες από το μουσικό πλάνο που σχεδιάζει ο Blodsband. Οι προσπάθειες είναι καλές τόσο σε ήχο όσο και σε ιδέες, συνθετικά θα βρούμε στοιχεία απ? όσα προείπα αλλά είναι σχετικά διάσπαρτα στα κομμάτια και φτάνουν μέχρι ένα σημείο. Εδώ υπάρχει λίγο περισσότερο η copy-paste σκέψη στα δομικά στοιχεία, εκτός της κιθάρας. Το ντεμπούτο Kamp Och Seger του 2009, εμφανίζει λίγο περισσότερο την Σοβιετική Black Metal οπτική όπως οι Branikald και οι Walknut αλλά και οι Πολωνοί Kataxu που σημειώνει και ο ίδιος στις επιρροές του. Το οποίο σημαίνει μελωδικό Black Metal με βασικό εκφραστικό όπλο την κιθάρα αλλά σε ηχητική διαβάθμιση που κρατά το μυστήριο feeling χωρίς να υπεργλυκαίνει τα κομμάτια. Η ραχοκοκαλιά σπάει σε στιγμές με Νορβηγικά περάσματα (ακουστικές κιθάρες κυρίως) αλλά δεν εμπεριέχει μεγάλες αλλαγές αφού αποτελείται από το πλάνο rhythm section-solo κιθάρας-πλήκτρα σε διάφορους κύκλους. Το Kamp Och Seger είναι η πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια και αυτό θα γίνει σχετικά αντιληπτό στην μίξη του, σε φάσεις ακόμα και η κιθάρα μου μοιάζει κάπως computerized (οι γνώσεις μου είναι ανεπαρκείς σε αυτόν τον τομέα και ενδέχεται να κάνω λάθος, αλλά σας λέω πως το ακούω). Σε γενικές γραμμές έχει αρκετό ενδιαφέρον αλλά δεν φτάνει τα επίπεδα των δυο επόμενων προσπαθειών που πραγματικά με συνεπήραν.[/SPOILER]
[B]2010-Svunna Tiders Sägner[/B]
Το Svunna Tiders Sägner του 2010 είναι η πιο ολοκληρωμένη μουσική εκδήλωση του Σουηδού μέχρι σήμερα, εδώ ανήκει ουσιαστικά η δεύτερη παράγραφος (δείτε στο παραπάνω spoiler). Τα κομμάτια έχουν προσεγμένες συνθέσεις και είναι ιδιαίτερα δουλεμένα όσο αναφορά το εκτελεστικό μέρος. Στο ύφος παίζει με πολλές Black Metal ιδέες αλλά βγάζει προσωπικότητα γιατί καταφέρνει και φτάνει σε μια σοβαρή ενοποίηση των υποειδών. Είναι περίεργο ν? ακούς Pagan με πλήκτρα και Death Metal φωνητικά στα ίχνη των Akercocke και καπάκι ένα πρελούδιο που θα το σύρει με μανία ένα τσίριγμα στο τεταμένο πλάνο των Anaal Nathrakh. Σε όλο το παραπάνω τα έξυπνα break κόβουν το διαρκές ρυθμικό συρμό, κάνοντας μικρές μελωδικές βουτιές προς το άπειρο. Το φως του ήλιου λούζει τάστα και χορδές, τα riff έχουν ανέβει επίπεδο σε σχέση με την πρώτη δουλειά κάνοντας το περιεχόμενο να λαμπιρίζει. Τo pagan feeling του ντεμπούτου είναι εδώ αποκαλύπτοντας το ταλέντο του Σουηδού να προβάλει μια εικόνα της φύσης στο εντελώς ξαφνικό και μάλιστα μέσα στην παραζάλη της αγχωτικής ρυθμικής εκπομπής. Βάση του συνόλου η ισορροπία ανάμεσα στους δυο πόλους, τον βαρύ και το μελωδικό, η οποία γίνεται σταδιακά μια αδιάκοπη αλλά γενεσιουργός διαμάχη. Οι καλές στιγμές είναι πολλές αλλά ακούστε την ?Daudi Baldrs? σφήνα του Brödrafejd καθώς θα ρουφάτε με μανία το περιεχόμενο.
[B]2011-Det Eviga och den Döde[/B]
Το Det Eviga Och Den Döde του 2011 είναι ο λόγος που μπήκα στην διαδικασία για να γράψω. Εδώ ο Σουηδός φτιάχνει τον ήχο του ρυθμίζοντας τον όγκο στο Hate Forest volume level και έπειτα παίζει με την Darkspace λογική της υπερβολής αλλά σε pagan μελωδική γραμμή. Σε σύγκριση με το Svunna Tiders Sägner εδώ έχουμε διαφορές κατά την σύνθεση που είναι σχετικά μονοκόμματη. Για να επιτευχθεί αυτό δημιουργεί ένα ρυθμικό φορτίο που χάσκει σαν βουητό πίσω από το κεφάλι του ακροατή, αυτό μάλιστα δεν σταματά καθ? όλη την διάρκεια του album παρά μόνο ξαποσταίνει. Εκεί, κατά διάρκειά αυτής της στάσης επιπλέουν στο εσωτερικό του αστρικές μελωδίες για να μεταμορφώσουν μαγικά το συναισθηματικό του βάρος. Η δυνατότητα του album είναι τέτοια που περιθάλπει τον ακροατή σαν θέρετρο για ψυχικά νοσήματα. Μιλάμε για ένα βουητό που μελωδικοποιείται σταδιακά χωρίς όμως να χάνει την αρχική του θέση. Κοντολογίς, Urban meets Pagan σε μια περίεργη διάσταση μέσα στην πόλη, το πέπλο του μυστηρίου σπάει και νέες θέσεις αποκαλύπτονται. Εδώ ο Σουηδός μας περιγράφει την καταχνιά αφήνοντας να αιωρείται μια μικρή ελπίδα, μην γελιέστε όμως δεν αχνοφέγγει ακόμα, είναι μακριά, πολύ μακριά και μέχρι να έρθει θα έχουμε ξεχάσει τι να την κάνουμε. Η μουσική στο Det Eviga Och Den Döde έχει μπει σε καλούπι αλλά κουβαλά μια ασύγκριτη ελευθερία και ας είναι το ρυθμικό μέρος είναι σα μια πελώρια διαδρομή, ατέλειωτο, ασάλευτο, αμετακίνητο κι όμως αυτή η σπορά μελωδικών riff κάνει την λιλιπούτια κραυγή του τυραννημένου, ένα δαντελένιο τραγούδι που ακούγεται στο άπειρο. Εδώ θα υποκλιθεί κάθε ακροατής που κατάφερε να μεταφράσει την ζωή που ζούμε και το αποτέλεσμα του βγήκε Black Metal.
[B]2011-Gammelnordiska Besvärjelser[/B]
Το Gammelnordiska Besvärjelser είναι το δεύτερο χτύπημα του Σουηδού για φέτος, αλλά δεν αναπλάθει διόλου τον όγκο του Det Eviga Och Den Döde. Αντίθετα βαδίζει στην ροή του Svunna Tiders Sägner για να γίνει σταδιακά ακόμα πιο μελωδικό αγγίζοντας το ντεμπούτο. Αυτό θα συμβεί μουσικά δίνοντας μεγαλύτερο χρόνο στα solo και τις ελεύσεις της κιθάρας αλλά και τη χρήση των πλήκτρων. Η αναφορά στους μύθους του βορρά εμπνέει και το κομμάτι της αισθητικής με το εξώφυλλο (δείτε underground κολάζ real photo+logo+title) θέτοντας την έλευση του καθαρού αέρα ως στοιχείο μέσα στις συνθέσεις. Αυτό σημαίνει μια προσέγγιση με λιγότερο επιθετικό rhythm section και φωνητικά που θα σπάσουν αρκετές φορές σε καθαρά (τα είχαμε δει ξανά και στο Den Döde II) ακόμα και με επικό προσανατολισμό για να ψελλίζουν παλιές ιστορίες. Το Gammelnordiska Besvärjelser είναι το λιγότερο Σοβιετικό album του Σουηδού και αναμφισβήτητα το πιο κιθαριστικό ποσοτικά, πάραυτα δεν χάνει σε δύναμη απλά έχει τροποποιήσει την συναισθηματική του έκφραση. Στα solo θα βρούμε μια extra ζέση, μιας και έριξε εκεί το βάρος των συνθέσεων, προσπαθώντας να αλλάξει τη γεύση και την υφή συγκριτικά με το παρελθόν. Απο τα κομμάτια στο δεκατριάλεπτο Förgörelse Av Ont Folk θα βγούν όσες εικόνες χρειαζόμαστε. Καθαρές λίμνες και ποταμάκια που διαπερνούν το φωτισμένο δάσος, όχι δεν πρόκειται για παραμύθι, αλλά για μια ζωή που δεν ζήσαμε και βρίσκετε μέσα μας σαν σπορά του συλλογικού ασυνείδητου, μια φευγαλέα εικόνα αλήθειας για τον αστικοποιημένο άνθρωπο.
[SPOILER]Μέσα στη φετινή χρονιά είχα πετύχει κάπου το Det Eviga Och Den Döde, θυμάμαι έντονα το εξώφυλλό του, αλλά το προσπέρασα με grim φάτσα γιατί νόμιζα πως ήταν το νέο album των Moonsorrow. Τελικά ο χρόνος τελειώνει και έγινα οπαδός του Blodsband, έτοιμος μάλιστα να παραγγείλω cd-r και κασέτες. Αναμφισβήτητα όπως έκανε στο παρελθόν το underground θα μας δώσει και στο παρόν αλλά και στο μέλλον νέες οπτικές και μίξεις ήχων που πάντα γουστάρουμε. Εμείς με την σειρά μας πρέπει να κρίνουμε τέτοιες προσπάθειες με το μάτι στραμένο στις ιδέες και το αποτέλεσμά τους, αφήνοντας κατά μέρος τις μίζερες θέσεις του τύπου ?με χάλασε το drum machine? ή ?θέλω παραγωγή και όχι pc program?. Το Black Metal ήταν, είναι και θα παραμείνει πρώτα συναίσθημα και μετά όλα τ? άλλα. Με αυτό το πείσμα ως γνώση, θα γίνει πιο εύκολα αντιληπτή η κατανόηση του είδους και οι κρυμμένες μουσικές απολαύσεις του θεωρητικά ερασιτεχνικού επιπέδου. Επίλογος δεν μπορεί να υπάρξει σε κάτι που τώρα κάνουμε τον πρόλογο, αν υπάρξει άλλο album φέτος θα το αφουγκραστώ σαν ινδιάνος ιχνηλάτης και θα επαναφέρω το παρόν post μετά το refresh που θα υποστεί. Γρηγορείτε! το Black Metal τίκτει και ο νεαρός με τ? ακουστικά δίπλα σας το νιώθει να κυλά μέχρι το μεδούλι της ύπαρξής του?[/SPOILER]
Μπορείτε να μου προτείνετε κάτι κοντά στους Liturgy? Όχι μόνο μουσικά, αλλά αν γίνεται και αισθητικά. Δηλαδή χωρίς corpsepaint, ομπσκιουρίλες και τα σχετικά.
οι αμερικάνοι Krallice έχουν τελείως non bm image, αλλά μουσικά είναι αρκετά τεχνικοί και δεν ξέρω αν θα σου αρέσουν
Επίσης, είσαι σε λάθος θρεντ.
Hipster.
Θενξ για τις προτάσεις. Θα τσεκαριστούν.
Θα ήθελα όμως να μείνω λίγο εδώ:
Γιατί ακριβώς θεωρούνται οι Liturgy παιδικοί? Επειδή δε χρησιμοποιούν corpsepaint? Επειδή είναι μόδα να θεωρούνται παιδικοί? Και ποιο ακριβώς είναι το σωστό θρεντ?
Ρωτάω, γιατί αδυνατώ να καταλάβω αυτήν την αποκύρηξη από πλευράς black metal σε ο,τιδήποτε δεν προσιδιάζει σε κάποια συγκεκριμένα όρια, τα οποία δεν είναι πάντα μουσικά.