[B]2012-Woman Is The Earth-This Place That Contains My Spirit[/B]
[SPOILER]Το US γεννά σαν καλοταϊσμένη γουρούνα και οι περισσότερες νέες μπάντες δημιουργούν τα πάντα μέσω μιας «Do It Yourself? διαδικασίας. Είναι μια καθόλα ορθή κίνηση τόσο για τους ίδιους αφού δεν μπλέκουν μ? εταιρείες, όσο και τον ακροατή που γουστάρει να λειτουργεί ως εκπαιδευμένο λαγωνικό και ν? ανακαλύψει όσους το αξίζουν πραγματικά (την μετριότητα και τις μαλακίες που ακούει παράλληλα τα θεωρούμε αλατοπίπερο της διαδικασίας). Φτάσαμε που λέτε αισίως σε μια εποχή που ο σχετικά καλός μουσικός επιζεί μέσα στο ακατάσχετο διαδικτυακό name dropping. Μια κατάσταση άμεση που έχει την ικανότητα να του δώσει μέχρι και δημοσιότητα, αν πρωτίστως έχει πιάσει το σφυγμό της αισθητικής που επιτάσσει η εποχή. Προσωπικά αυτό που μ? ενοχλεί στην διαδικασία του name dropping είναι πως συντηρεί ένα ακροατήριο της λογικής ?ακούω Black Metal κομμάτια στο youtube? που βλέπει τις μπάντες ως ορεκτικό και δε θα φτάσουν ποτέ στο cd player για να γίνουν το κύριο γεύμα του. Βεβαίως γνωρίζω από προσωπική εμπειρία πόσο δύσκολο είναι το εγχείρημα της συνεχούς εμβάθυνσης, ν? ακούσεις δηλαδή και δέκα συνεχόμενες φορές το album. Αλλά επιμένω να την θεωρώ αντίδωρο του ακροατή στην εσωτερικότητα που επιδεικνύει μια μπάντα, που είναι αναμφισβήτητα το δώρο του μουσικού προς τον ακροατή. Στις μέρες μας η Αμερικανική ήπειρος ανακαλύπτει μαζί με το Black Metal και μια πνευματικότητα. Έτσι εμείς έχουμε την δυνατότητα να γνωρίζουμε νέες μπάντες με κύριο χαρακτηριστικό την ζέση για μουσική και την εσωτερική ανάγκη για έκφραση, που σχηματίζουν μαζί μια ατραπό αυτογνωσίας. Εδώ μπορώ να σημειώσω πως ο υλισμός των Ηνωμένων Πολιτειών λειτουργεί ως αρνητικό παράδειγμα για την νέα γενιά που μεγαλώνει εκεί, που καταπώς φαίνεται ψάχνεται για να βρει ιδέες, ν? ανακαλύψει μονοπάτια προσωπικής ανέλιξης και να τον πολεμήσει. Δεν μπορώ να ορίσω στην παρούσα φάση τι μπορεί να λογισθεί ως νίκη, αλλά όσο βλέπω μουσικούς να βυθίζουν τάστα σε συναισθηματικές απόρροιες, ν? αρπάζουν το νου τους πνευματικές αναζητήσεις και να έχουν ως δόγμα την επανένταξη του ανθρώπου στην φύση, ελπίζω.
Οι Woman Is The Earth (ρε τι μου θυμίζει?) ζουν στους μαύρους λόφους της Νότιας Ντακότα και αποτελούνται από τρία μέλη, τα αδέρφια Jon και Andy Martin (ρε τι μου θυμίζει?) σε φωνή, κιθάρα και τον Jarrod Hattervig στα τύμπανα. Αλλά ας αφήσω κατά μέρος τα υπονοούμενα, δεν είμαι από αυτούς που θ? αφεθώ εύκολα στην λαγνεία και υποτιθέμενη μαγεία του κλώνου της μουσικής που γουστάρω. Ε… και οι εν λόγω Αμερικανοί δεν ξεκίνησαν καθόλου καλά στα βασικά ζητήματα του στησίματος. Ειλικρινά όταν είδα δυο αδέλφια να φτιάχνουν μπάντα με «οικολογικό» (σε εισαγωγικά ως χλευασμός για το αστικό Pagan) προσανατολισμό, αποφασίζοντας να ξεκινήσουν από το 2007 (όταν και λογικά έλιωσαν το Two Hunters) με όνομα που ξεκινά από ?W?, περίμενα πως το άκουσμα θα ?ναι πιότερο γελοίο και από τους Addaura (πίνω μπάφους και παίζω US). Όμως γελάστηκα και το γιατί θα το διαβάσετε παρακάτω:
Πρώτο βήμα και ντεμπούτο της μπάντας ήταν το tape του 2009 «Of Dirt» όπου έκαναν σκόνη τις αμφισβητήσεις μέσα από ένα ατμοσφαιρικό Black Metal γνήσιο ψυχικά και ιδιαίτερα απολαυστικό ηχητικά. Τα κομμάτια ήταν σχετικά μεγάλα και μακρόσυρτα μπλέκοντας πανέμορφα το τεταμένο USBM και τη γαλήνια διάθεση, ποτίζοντας καθ? όλη την διάρκεια μελωδικά την ρυθμική στοιβάδα. Ιδιαίτερη σημασία σε «Wolves In The Throne Room» καταστάσεις (Demo εποχής) παίζει η ενοποίηση των δυο δρόμων και το συναίσθημα που θα αποκομίσει ο ακροατής όταν η ένωση των τάσεων πραγματοποιηθεί. Σ? αυτό το στάδιο οι Woman Is The Earth μπόρεσαν να εξάγουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, δίνοντας τόσο τον όγκο στο ρυθμικό μέρος για να πλεύσει όσο και την ηχητική διάσταση στη μελωδία για να λάμψει. Στα φωνητικά είχαμε μια σεμνή ερμηνεία σε ουρλιαχτό τύπο που ζει αρμονικά με το μουσικό κομμάτι, ακόμα κι όταν περνά σε μια ενστικτώδη βία φτάνοντας τον ατέρμονο παροξυσμό. Το πιο όμορφο στοιχείο εδώ είναι ο ήχος στα τύμπανα μ? αυτό το γλυκό πετάρισμα που βγάζει το ξύλο πάνω στο δέρμα και το συναρπαστικότερο όλων, είναι πως έχει τον ρόλο του μπροστάρη στη ροή στο μεγαλύτερο μέρος του «Of Dirt». Όσο για τα riff που στηρίζουν, εντείνουν και ουσιαστικά δίνουν ζωή στη διαδικασία θα έλεγα πως όλα βαίνουν καλώς και πέραν των δεδομένων επιρροών από Wittr μου θύμισαν Liturgy (με την καλή έννοια). Τελειώνοντας με το ντεμπούτο θα πρέπει να υπογραμμίσω την Doom αύρα της εισαγωγής (τα πέντε πρώτα λεπτά) του Skeleton Of The World που κατεβάζει την πλοκή σε Funeral Doom καταστάσεις, θρέφοντας κι άλλα συναισθηματικά γούστα.[/SPOILER]
Φέτος υποδεχόμεθα το δεύτερο full-album των Woman Is The Earth με τίτλο This Place That Contains My Spirit μ? εξώφυλλο που μαγνητίζει και σε χρωματικό τόνο που περιγράφει το περιεχόμενο. Βλέπετε, ο συνδυασμός του μαύρου και του μοβ είναι μια σταθερή αξία που εκπέμπει εξαίσια τους γάμους της γαλήνης με το σκοτάδι, με το δεύτερο να ζει σε αξιόλογες ποσότητες μέσα του (εμένα βέβαια ότι μου θυμίζει έστω και λίγο το Heart Of The Ages, λαμβάνει το απαραίτητο bonus εδρών για να ελέγξει την ύπαρξή μου). Τα κομμάτια στην δεύτερη δουλειά των Αμερικανών θα μεγαλώσουν κι άλλο, ξεπερνώντας τα 3 από τα 4 το δεκάλεπτο. Μια στάση που αγγίζει την έκφραση ως πόθο, σαν μια εσωτερική φωνή που μιλά τη γλώσσα της αλήθειας και όχι την λογική του γράφω ένα γιγάντιο έπος (όπως το τίγκα κουραστικό Imperator που έκαναν φέτος οι Dødsengel). Οι Αμερικανοί βάλθηκαν να εισχωρήσουν από νωρίς στο βαθύτερο σημείο του ψυχισμού τους, την ουσιαστική αφετηρία της προσπάθειας που κάνουν για να μας μεταδώσουν ένα μήνυμα σε παγανιστικό φόντο. Θέλησαν να υπάρχει μια πνοή όσων νιώθουν και πιστεύουν για τη φύση και τον άνθρωπο μέσα σε κάθε κομμάτι, μάλιστα το σημειώνουν και οι ίδιοι σε κείμενο που θα βρείτε στο site τους: «The album reflects a yearning to reconnect with the spirit of the natural world in a time when that connection is quickly dissolving». Εκεί θα βρούμε ακόμα και μια λεπτομέρεια σχετικά με τα extra όργανα που χρησιμοποίησαν αυτή την φορά: ένα Roland Juno-60, μπάσο, κλασσική κιθάρα και οκαρίνα, που δίνουν μερικά ακόμα credits για εντονότερα ατμοσφαιρικά μακροβούτια.
Ο τόπος που κατοικεί το πνεύμα τους, ξεκινά και παραμένει σε όλη του την διάρκεια ένα μουσικό ταξίδι παρασυρόμενο από την ίδια του την φύση, ανεμοδαρμένο από τις εξορμήσεις αλλά πηθείνιο σε όσα εκφράζει. Η μέθοδος γραφής του βασίζεται στην αυξομείωση της ταχύτητας, τις βουτιές στην ηρεμία του ουράνιου θόλου όπως τον βλέπουμε μέσα από το δάσος και την εμμονή στην τεταμένη ροή που εκπέμπει αρχέγονα ένστικτα, κάνοντας μελωδικά διαλείμματα ακόμα και με ambient σημεία. Σε κάθε μπάντα που θέλει να σπείρει σε οργωμένο χωράφι άλλης, να γράψει δηλαδή μουσική στο μονοπάτι που χάραξε μια άλλη, στην προκειμένη οι Wolves In The Throne Room, υπάρχει ένας σκόπελος που πρέπει να υπερσκελιστεί και σχετίζεται με τα εκπεμπόμενα αισθήματα ή συναισθήματα. Οι Woman Is The Earth θα διανύσουν τον σκόπελο με ψαρωτική ευκολία γιατί φέρουν δυο χαρακτηριστικά που κάνουν το σύνολο να μοιάζει αληθές. Αρχικά έχουν δουλεμένα κομμάτια έχοντας αποστηθίσει το «Know How» και αφετέρου τον σπινθήρα ψυχής που τα εμποτίζει με δυναμική ώστε να μπορέσουν να σταθούν δίπλα στο αυθεντικό, χωρίς να κατατροπώνονται (π.χ σε playlist). Θα μου πείτε με το δίκιο σας, πως όλα τα παραπάνω δεν είναι νέα χαρακτηριστικά και θα σας πως με το δικό μου δίκιο πως σπάνια υπάρχουν νέα χαρακτηριστικά.
Αυτό που μετρά στο This Place That Contains My Spirit είναι η πωρωτική έκφραση που μοιάζει μ? επιστέγασμα συναισθηματικής γνησιότητας, ακούστε δυνατά κάθε σημείο που η ταχύτητα πιάνει ιλιγγιώδη ρυθμό και απολαύστε έπειτα τις αλλαγές. Ο βασικός του άξονας είναι η προσοχή που επιδεικνύουν στις συνθέσεις και η διάθεση τους να πουν όσα έχουν να πουν παίζοντας, χωρίς τακτικές και μιμήσεις, χωρίς υπερβολές, με οδηγό μονάχα το ένστικτο και την καρδιά. Στα τεχνικά χαρακτηριστικά την σκυτάλη λαμβάνουν φέτος τα riff που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, όντας το βασικό όργανο πλοήγησης. Ο τρόπος τους είναι πάνω απ? όλα μελωδικός, ιδιαίτερα προσεγμένος στις ιδέες και ευθύς, ταχύς είτε μιλάμε για riff που τείνει στον ορίζοντα είτε για γύρισμα μιας μικρής στιγμής. Πίσω του έχει στηθεί ένα ρυθμικό σκοτάδι με βασικό μοχλό τα τύμπανα που φέρουν πάλι τον ήχο του ντεμπούτου, με την διαφορά πως είναι γραμμένα λίγο πιο πίσω μοιάζοντας να χαϊδεύουν το ακουστικό μας κέντρο. Τα φωνητικά παραμένουν στον ουρλιαχτό, σπαρακτικό τόνο (υπάρχουν και κάποια καθαρά που θες ακουστικά για να προσέξεις) αλλά έχουν δευτερεύοντα ρόλο και μοιάζουν να έρχονται με χαοτικό τρόπο από μακρινά πεδία ύπαρξης, μάλιστα έχουν τοποθετηθεί με τέτοια ακρίβεια που μερικές φορές ο ακροατής θα ?χάσει? την παρουσία τους. Στην διαδικασία θα βρούμε πολλά breaks μέσα από τα πλήκτρα και mid tempo περάσματα που βοηθούν τα μεγάλα κομμάτια ν? απλωθούν κάνοντας ακόμα πιο απολαυστική την διήγηση με σκοπό την ένταση του μυστηρίου. Οφείλω λοιπόν να ομολογήσω πως το σύνολο μοιάζει με παγανιστικό ευαγγέλιο, έστω κι αν τελείται σε κάποιο σπίτι κάπου στη Νότια Ντακότα.
Πάλι πολλά έγραψα αλλά οι Woman Is The Earth το αξίζουν γιατί ξεκίνησαν αξιόλογα και συνέχισαν ιδανικά. Από εκεί και πέρα το μέλλον τους ανήκει, αλλά έχει ερωτηματικά που τα θεωρώ πρόκληση για τους ίδιους να διαγράψουν με νέες ενδιαφέρουσες προσπάθειες. Πιστεύω πως θ? αποζημιώσουν τους οπαδούς των Wolves In The Throne Room (που μάλλον δεν θα σιχτιρίσουν) και τους φίλους του USBM γενικότερα (που δεν σιχτιρίζουν μιας και έχουν υπομονή, αφού ακούνε μια ντουζίνα Demos την ημέρα που τα περισσότερα έχουν αισχρό ήχο). Τέλος θα προσπαθήσω να σας πείσω ν? ακούσετε πρώτα το ντεμπούτο μιας και θα βοηθήσει την κατανόηση του This Place That Contains My Spirit περισσότερο κι από χίλιες πεντακόσιες λέξεις.
[/SPOILER]
