Το Variations δεν το πήρες γιατί σάρεσε το ΙΙΙ , το πήρες για τον ίδιο λόγο που το πήραν και οι υπόλοιποι 249 . 
Αν ηταν ετσι, θα το ειχα πουλησει, ή ανταλλαξει με κατι που να θελω.
εγώ εννοούσα ο,τι είναι κυκλοφορία spk 
Θα σου πεταξω κανα παροξυτονο τωρα και θα φταιω μετα. ;p Ψησου να μου πουλησεις το cut your flesh της eal αφου εισαι τοσο υπερανω… ;p
το cyfaws δεν το πούλαγα ούτε και της back on black να τανε
αφού σ’ άρεσε όμως το ΙΙΙ γιατί πήρες το άμπιεντ ιστρουμενταλ βέρζιον ? έλα μην ντρέπεσαι για τον ίδιο λόγο το πήραμε . αξία συλλεκτική δεν έχει αυτή τη στιγμή έτσι κι αλλιώς 
Γιατι να μη το παρω δεν καταλαβαινω. Το πηρα, μου αρεσε, το κρατησα. Αν δε μ αρεσε, θα το πουλαγα.
Είδα γενικά διθύραμβους για το [B]Fen[/B] - [I]Dustwalker [/I].
Εσείς τους ξέρετε λογικά, Αγγλοι, ατμοσφαιρικό post black, θυμίζουν Agalloch, αρκετές progressive πινελιές, μελωδίες και ουρλιαχτά σε φωνητικά, 7 κομμάτια πάνω από μια ώρα.
Είχε ενδιαφέροντα σημεία αλλά η πολύ μεγάλη διάρκειά του περισσότερο κουράζει και όπως παραδοσιακά κάθε χρόνο βρίσκω μια κυκλοφορία - έκπληξη από το ιδίωμα, αυτό μάλλον δεν θα βρει την θέση του.
Το μονο που μ εκανε εντυπωση απο Fen ηταν το πρωτο EP δυστυχως. Καλη μπαντα γενικα αλλα πολυς ντορος για το τιποτα.
Εδώ σε stream το καινούργιο άλμπουμ από Imperium Dekadenz για όσους μπορεί να ενδιαφέρονται.
http://www.terrorizer.com/2013/03/08/imperium-dekadenz-full-album-stream/
ωραίο εξώφυλλο πάντως
Imperium Dekadenz και εκπληκτικα εξωφυλλα ειναι εννοιες ταυτοσημες
Σε ευχαριστω Dead,δεν το ειχα παρει πρεφα,λογικα το περιεχομενο θα ειναι αναλογο του εξωφυλλου :thumbup:
ειναι εκει εξω επισης για οσους εδιαφερονται8)
Αν και στην πρώτη ακρόαση δεν με εντυπωσίασε, του έριξα λίγες ακόμα απο το streaming και νομίζω πώς είναι πολύ δεμένος και δυνατός δίσκος. Memoria, Aue der Nostalgie, Der Unweg, Striga όλα κομματάρες, αλλά για συγκεκριμένο mood περισσότερο!
Θα σας πει ο Plunderer για τους [B]Imperium Dekadenz[/B] και τα αμανικα τους!
Κάποιες αναφορές ακροατών με ώθησαν ν? ακούσω το συγκεκριμένο άλμπουμ, κάτι που ομολογώ ότι δεν θα το έκανα σε καμία περίπτωση. Οι Γερμανοί επιδίδονται σε γυαλισμένο Black Metal με προσεγμένες κινήσεις. Οι δαιδαλώδεις συνθέσεις τους εμπεριέχουν τόνους πλήκτρων και παρουσιάζουν σε γενικές γραμμές τα ίδια τα γνωστά εκείνα τα παλιά, που έκαναν τις τρίχες της πλάτης να τεντώνουν και την φωνή μας να γρυλίζει. Όλο το στήσιμο τους, από τα αμάνικα μαύρα μπλουζάκια ως την season of mist που τους προώθησε με pop metal νοοτροπία μ? ερεθίζουν άσχημα. Αν αρχίσω μάλιστα να μιλάω για τα break με ακουστική κιθάρα που κάνουν τόσο ανούσιο το καλοφτιαγμένο τους τίποτε, το μπινελίκι θα πέσει σύννεφο. Αν λέω αν, αυτό είναι το μέλλον του Black Metal καλά να πάθουμε. Βουτήξτε ρε!! από τον γκρεμό του εξώφυλλου, Βουτήξτε!!!
:’) [COLOR=“White”]…[/COLOR]
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!ΕΚΕΙ ΕΞΩ!
[U][B]Celestial Bloodshed[/B] - Ω[/U]
Nτάξει γαμάει το από πάνω…
Αυτη η μπαντα ηταν για μεγαλα πραματα γμτ… 
[SPOILER] [B]R.I.P. [/B]
[/SPOILER]
Το παρακατω εχει αναφερθει?Μαυριλα σκετη… (αν εχει αναφερθει,σορυ…)
Σε καποια σημεια,ειδικα με τα καθαρα φωνητικα,μου θυμησε λιγο [B]Blood Red Fog[/B].
Ωραίος Προσατάνικ. Από τις μπάντες που πραγματικά μου βγάζουν κάτι υπόκοσμο και κακό. Τσεκάρω!
Αυτό το Spectres over Transylvania τι κομματάρα, κοντεύει να φτάσει τις ακροάσεις του Rundtgåing av den Transcendentale Egenhetens Støtte αν προσπαθήσει λίγο ακόμη. Τα σύγκρινα περισσότερο για τη διάρκεια γιατί δύσκολα κολλάω με τόσο μεγάλα κομμάτια. 25 λεπτά διαρκούν αρκετά άλμπουμ που ακούω. Anyway, είπα τα δικά μου πάλι.
Πς, το CULTES DES GHOULES είναι παράνοια σκέτη, καιρό είχα ν΄ακούσω κάτι τόσο ιδιαίτερο (από μπάντα με την οποία δεν είχα ασχοληθεί στο παρελθόν).
Από την άλλη απορώ τι βρήκατε στο BLOOD RED FOG, πολύ άτεχνο και χωρίς κάποια αισθητική/άποψη που να το δικαιολογεί (το άτεχνο του πράγματος).
Για CELESTIAL BLOODSHED, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον αγαπητό Προσάτανο.
Εξαιρετική η επιστροφή των Enshadowed, μετά το αδύναμο Intensity 10 χρόνια πισω.
Μπολιάζουν το black metal τους με λίγο ορθοδοξίλα, κρατώντας τις Morbid Angel επιρροες του παρελθόντος. Kανά δυό στιγμές είναι σχετικά αδύναμες αλλά σε γενικές γραμμές ωραίος δίσκος. Το κλείσιμο του δίσκου κλέβει την παράσταση, με τις ανατολίτικες μελωδίες του.