Δεν είναι ο αμιγώς μπλακ μέταλ δίσκος, αλλά έχει αβυσσαλέα DSO-ική avant-garde-ίλα και φουλ μπλακ δυσαρμονίες πάνω σε ξέφρενους αλά Converge ρυθμούς.
Ηχητικά μου θύμισαν έντονα τους δικούς μας Dephosphorus. Ίσως στις κιθάρες και (κυρίως) στα φωνητικά.
Το Ηaapoja έχει τόση σχέση με μπιεμ όση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτό το πράγμα να αναφέρεται παντού το όνομα των DSO όπου υπάρχει έστω μισή ελαττωμένη συγχορδία - τι να πει και η νορβηγική σκηνή δηλαδή… Περισσότερο κακό αυτό έκανε κακό στους ίδιους τους DSO γιατί τους μυθοποίησε σε αποκρουστικό βαθμό.
Λοιπόν, οι GEHENNA που λέτε, επί σκηνής στο Incubate έκαναν σκόνη και τους (μετριότατους) MAYHEM και τους IMMORTAL που είναι καρικατούρες (αλλά καλές και απολαυστικές καρικατούρες).
Παίξιμο με νεύρο και πειθαρχία, μακράν ο καλύτερος ήχος της βραδιάς, άψογη αισθητική και γενικά ήταν ισοπέδωση.
Όπως τουλάχιστον έχω εκλάβει εγώ την πορεία τους, στο [B]“Of Babalon…”[/B] έκαναν μια πετυχημένη στροφή από το παγωμένο ύφος του υπέρτατου [B]"…Cryosphere"[/B] προς πιο αστικα USBM μονοπάτια (βλ. και LEVIATHAN) πάνω σε CELTIC FROST φόρμες. Στο φετινό έχουνε χάσει αυτές τις δυναμικές και ουσιαστικά ηχουν post-something περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.
Ναι το ‘Of Babalon’ είναι ακριβώς όπως τα λές. Το φετινό εγώ το βρήκα ένα back to the basics δίσκο, κάτι πίσω σε απλούστερες δομές, πιο αγριεμένες αλλά πιο απλές. Με κομμάτια με πολλά όμορφα και παγωμένα κιθαριστικά σημεία και αρκετά πιο ‘σε πιάνω απο τα μούτρα’ απο το ‘of Babalon’. Τον ακούω απο τον Αύγουστο τον δίσκο και δεν τον έχω βαρεθεί μέχρι στιγμής, μου βγάλει πολύ όμορφα συναισθήματα. Με το ‘Of Babalon’ ήθελα περισσότερο χρόνο (χωρίς να θεωρώ κακό αυτό για ένα δίσκο) και στο τέλος ενώ αποτελεί ένας απο τους αγαπημένους μου δίσκους του 2012, μπορώ να πώ ότι συμβαίνει και το ίδιο με το Vortex. Πάραυτα ήταν ωραία αλλαγή, δεν ήθελα σε καμία περίπτωση ξανα ένα ‘Of Babalon 2’, ούτε να γίνουν επανάληψη του εαυτού τους
Ακόμα και αν συμφωνούσα με αυτό (που δεν συμφωνώ), ένα ΕΡ μετά από ένα σωρό κυκλοφορίες δε νομίζω ότι είναι ικανό να απομυθοποιήσει έστω και στο ελάχιστο το στάτους των DsO.
Το ότι αναφέρονται σε πολλές περιπτώσεις όπου δεν θα έπρεπε, δεν αναιρεί πως παίζουν χαλαρά μέσα στην μπιεμ αφρόκρεμα των 00ς.
Ποιος είπε ότι δεν είναι στην αφρόκρεμα? Μόνο που με τέτοιους διθυράμβους και τέτοια βιασύνη να κρατήσουν το όνομά τους στον αφρό, θα μείνουν με την κρέμα.
Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω το point σου, πού ακριβώς εντοπίζεται η βιασύνη τους? 2010 ο Παράκλητος, 2012 η ξηρασία, τα πλάνα για επόμενη κυκλοφορία είναι άγνωστα και οι ίδιοι παραμένουν σιωπηλοί όπως πάντα. Δε νομίζω ότι είναι δικό τους πρόβλημα όταν αναφέρονται από άλλους, ακόμα και αν η αναφορά είναι άτοπη.
Και επιμένω ότι το “Drought” δεν είναι μέτρια κυκλοφορία.
Απλώς για πρώτη φορά δεν περιείχε κάτι που να μην έχουμε ξανακούσει από αυτούς.
Το [I]“Diabolus Absconditus”[/I] πρωτοκυκλοφόρησε το 2005, ως μέρος του “Crushing The Holy Trinity” project. Το '11 ήταν επανακυκλοφορία πιθανότατα επειδή το ορίτζιναλ σπλιτ χτυπάει 60+άρια στο ιμπεη.
Τώρα για το αν είναι πατάτα, είσαι μάλλον ο πρώτος που το λέει.
Edit: Plunderer, έτυχε να διαβάζω το blog σου και διάβασα το κείμενο του Νίκου για το Satyricon. Ακριβώς εκφράζει ότι ακριβώς σκέφτομαι για το δίσκο και τη μπάντα. Αυτό είναι ρηχή αντιμετώπιση μουσικής και όχι πχ των H.W που λέγαμε πιο πριν. Βασικά όχι τόσο ρηχή αντιμετώπιση, αλλά μια προσπάθεια εκμηδένισης αυτού που έκαναν παλιά. Μια προσπάθεια να γίνουν αρεστοί απο το ευρύ κοινό και μονοπάτια που τους οδηγούν αλλού για αλλού χωρίς καν να ξέρουν να τα περπατάνε.
[/SPOILER]