Καταιγίδα από Ισπανία μεριά, όσοι έχουν ακούσει το Nox Occulta του '10 ξέρουν πάνω κάτω τι παίζει, δηλαδή παραδοσιακής κοπής πράγματα με συνθετικά μεράκια (κορυφώση στο ομώνυμο (με τα γαμάτα διπλά φωνητικά από κάποιο σημείο και μετά)). Γενικά το έχει το παλικάρι(drummer των 13th Moon - εδώ έχει πολύ πιο εμπευσμένο περιεχόμενο από τους 13th). Μακάρι να το πάει και για full φέτος, αν και κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς.
Πέρυσι είδα στο ίδιο μαγαζί (MAGASIN 4) ONE TAIL ONE HEAD, SVARTIDAUDI, MGLA. Αν και αργεί δε νομίζω να το χάσω (30 λεπτά από το σπίτι μου). Να ρθείτε παιδιά!
Οι Ghost Bath μας έρχονται από την Κίνα (!) και η μουσική τους χαρακτηρίζεται “Depressive Black Metal” (με την ανάλογη, προσεγμένη, αισθητική).
Έχοντας προηγηθεί δύο κυκλοφορίες τους (το ομότιτλο EP τους και το περσινό Full Length “Funeral”), αναμένεται να κυκλοφορήσουν το νέο τους πόνημα, Moonlover.
Πέρα από τα κλασσικά στερεότυπα “Depressive” στοιχεία, το ενδιαφέρον με δαύτους είναι πως καταφέρνουν να τα συνδυάσουν με καθαρές κιθάρες (σε post punk, ambient ήχους), κάνοντας το αποτέλεσμα να ακούγεται συμπαγές και όχι παράταιρο.
Μία πρώτη γεύση από τη νέα τους δουλειά έχουμε εδώ, ενώ οι παλιότερες κυκλοφορίες τους είναι διαθέσιμες στο bandcamp τους
Συμφωνώ. Μπορεί να είναι κάποιοι όμως μη ιντερνετικοί αντίφα. Τι χαβαλέ θα είχε κανά ξύλο υπό την μουσική υπόκρουση Crossing the Ninth Gate to the Kingdom of Shadows:!:
Πάω για τρίτη απανωτή ακρόαση. Μαγεία. H επική συνέχεια του Massive Conspiracy με το φάντασμα του Lurker να έχει διαποτίσει σχεδόν κάθε νότα. Έφυγε επιτόπου παραγγελία.
[B]GOAT SYNAGOGUE “Inheritors Of The Morbid Arts” [2014][/B]
Μέσα στη γενικότερη ανάταση που βιώνει ο κλασικός ελληνικός bm ήχος (βλ. EMPIRE OF THE MOON, HIEROPHANT’S DESCENT, KATAVASIA, ITHAQUA, CAEDES CRUENTA κ.α.), έχουμε και το νέο demo των GOAT SYNAGOGUE, οι οποίοι μοιράζονται κοινά μέλη με τους ΑΙΜΑ και ακολουθούν με μονολιθικό τρόπο τις διδαχές των πρώιμων NECROMANTIA αλλά και πιο underground σχημάτων όπως οι CTHONIUM.
Τα τρία κομμάτια της (κόκκινης) κασέτας έχουν σταθερό τούπα-τούπα τέμπο, φοβερές κιθαριές που θυμίζουν μια άλλη εποχή και σε συνδυασμό με το εξώφυλλο του Πάνου Σουνά (“Crossing The Fiery Path”, “Scarlet Evil…” κ.α.) είναι ένα σύντομο αλλά απολαυστικό ταξίδι στον χρόνο.
Πες μου οτι κανεις πλακα, πραγματικα. Enslaved αυστηρα μεχρι και Ruun, αντε και το επομενο κατι πηγε να πει, αλλα ξεφουσκωσε πολυ με το περασμα του χρονου. Απο εκει και περα, πατος.
Εγώ που δεν έχω ουδεμία σχέση με τα μπλαξ, το προηγούμενο το βρήκα απίστευτο δίσκο. Και τα δύο αμέσως προηγούμενα μου άρεσαν, αλλά RIITIIR σαφώς ανώτερο.
Από τον φετινό άκουσα μόνο το σινγκλ πριν καμια 15αρια μέρες αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα.