Το σχόλιό μου δεν ήταν ακριβώς κάτω από αυτό το πρίσμα, για μένα αρκετοί απόγονοι έχουν ξεπεράσει αρκετούς προπάτορες στο να περιγράψουν τι είναι bm και πολλές φορές το έχουν κάνει με τρόπο “επαναστατικο”. Το θέμα είναι ότι για να αναθεωρήσει κάποιος κάτι ή να το ανατρέψει ριζικά, πρέπει πρώτα να το έχει κατανοήσει βαθιά.
Από κει και πέρα πιο πολύ μου προκαλούσε απογοήτευση που σχεδόν όλα τα τελευταία ποστς στο thread (μιλάμε για φόρουμ, όχι για facebook group) ήταν είτε δημοσιογραφικά ([I]“βγήκε το τάδε”[/I]), είτε σκέτα εξώφυλλα με ένα επιγραμματικό σχόλιο τύπου [I]“φοβερό άλμπουμ”[/I], είτε κουβέντα για τους ENSLAVED (που οι άνθρωποι βγάζουν εξαιρετικά άλμπουμς αλλά το “φωνάζουν” ότι πλέον ανήκουν σε άλλα καλλιτεχνικά μονοπάτια), η οποία περιοριζόταν στο [I]“κορυφή οι ENSLAVED”[/I]/[I]“όχι, ήταν μέχρι το ELD”[/I]/[I]“τώρα παίζουν ποπ”[/I]. Εξαίρεση ήταν ο Razoreater που έκανε ένα πραγματικά αξιόλογο ποστ, αλλά το έκανε για τους ΒΛΗΤ-urgy και με πίκρανε και θα του τα ψάλλω όποτε τον ξαναδώ.
Γι’ αυτό κι εγώ έκανα μια παράκληση (έχει μεγάλη διαφορά από το “θέτω στάνταρ ποιότητας”) που αφορούσε μονάχα στο επόμενο ποστ από αυτό για τους KRIEGSMASCHINE οι οποίοι έβγαλαν ένα -θεωρώ- από τα σημαντικότερα για το bm αλμπουμς της περασμένης (σχετικά φτωχής) χρονιάς.
Γενικά οι κυκλοφορίες και ειδικά στο blackmetal είναι άπειρες και γενικά έχει χαθεί το μέτρο στο τι φιλτράρουμε. Εδώ ήρθαν για λάηβ οι OFERMOD μαζί με τέσσερα εξαιρετικά εγχώρια συγκροτήματα και στα κατά τόπους ροκ/μέταλ σάητς, που κάνον σωρηδόν reviews σε άλμπουμ μετριότητες υπάρχει ένα (ΕΝΑ) live report.
Σχεδόν καμία διαφωνία σε όσα γράφεις.
Τελικά μάλον ακριβώς λόγω των άπειρων κυκλοφοριών τα στάνταρ ποιότητας θα έπρεπε να υπάρχουν και να είναι ιδιαίτερα υψηλά. Προφανώς δεν υπάρχει κάποιο ISO για το black metal και το μέτρο το θέτει η αισθητική, το γούστο και η γνώση του καθενός, συνεπώς από τη μάζα των σύγχρονων ακροατών δεν είναι να έχεις απαιτήσεις.
Επειδή μπορώ (όπως όλοι μας) να φανταστώ για ποιους απογόνους που ξεπέρασαν τους προπάτορες μιλάς, θα πω απλά πως κατά τη γνώμη μου δε μιλάμε για αναθεώρηση η επανακαθορισμό του τι εστί black metal και ποια η φιλοσοφία του, άλλα για κάποιους σπουδαίους καλλιτέχνες (με την κανονική έννοια του όρου) που πήραν αυτό που βρήκαν το κατανόησαν, το σεβάστηκαν και το εξέλιξαν μουσικά και καλλιτεχνικά, χωρίς να αλλοιώσουν τον πυρήνα του.
Πάντως νά’σαι καλά που αφιερώνεις χρόνο για να γράψεις δέκα αράδες φίλε μου.
Εγω παντως βαριεμαι να γραφω πλεον (μπαινω καθαρα απο συνηθεια) και οπως θα χεις δει οι μουσικες μου προτασεις εχουν μειωθει δραματικα. Αυτο δε σημαινει πως δεν ακουω νεες μουσικες -το αντιθετο, εχει γαμηθει ο διας το τελευταιο καιρο-, απλα ξερω γω, θα βαλω κατι και δε θα τ ακουσει κανεις, ή θα τ ακουσει ενα ατομο στη καλυτερη και αν, οποτε δε βλεπω λογο. Μια φορα προσπαθησα να κανω κουβεντα τελευταια στο θρεντ των Μακαμπρε και το μετανοιωσα οικτρα.
Επειδή έχω βαρεθεί να το βλέπω αυτό το επιχείρημα, αν δεν είναι τι ορίζει η όρεξη του καθένα, εσύ πώς έρχεσαι και μας λες τι είναι black metal τότε? Δε κατάλαβα, είχανε πάρει τα πνευματικά δικαιώματα του ονόματος οι προπάτορες? Ένα είδος ορίζεται από τον κόσμο που το ακούει στο σύνολό του, δημοκρατικά και αν θέλεις. Οι “ελίτ” και οι μπάντες μπορούν να πιστεύουν ότι γουστάρουν, αλλά δε τους περνάει πάντα, όπως πχ οι κλασικομεταλλάδες στην Ελλάδα δε θεωρούσαν το thrash ως μέταλ τα παλιά τα χρόνια, αν θυμάστε. Σημασία έχει (πέρα από την λογική, επειδή το αν ανήκει είναι και θέμα αισθητικής, και η αισθητική είναι αρκετά υποκειμενική και άρα όχι εύκολα ορίσιμη) τι πιστεύει η πλειονότητα; αν ο μέταλ κόσμος, τύπος κλπ δέχεται πχ τους enslaved (πες τους πρώιμους) τους wolves in the throne room ως black metal, η έννοια του είδους διευρύνεται για να πάρει και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά που φέρνει η κάθε μπάντα, ή δείχνει μία ανοχή σε αυτά. Από και πέρα, ο καθένας μπορεί να έχει την προσωπική του άποψη, αλλά είναι απλά αυτό. Ειδικά στο black metal, είναι αρκετά βαρετό και εκνευριστικό αυτό το πράγμα που γίνεται με τους “καθαρούς σατανιστές” και την αποκλειστικότητα που υποστηρίζουν ότι έχουν στο είδος, όταν και ιστορικά να το δεις, υπήρχαν μπάντες και από την αρχή που θεωρήθηκαν black metal με αρκετά διαφορετική θεματολογία (enslaved, in the woods, burzum μετά τη “στροφή” του, satyricon που είχε πάντα παγανιστικά μαζί με σατανιστικά, immortal που μιλούσαν για χειμώνα και το blashyrkh)
Άλλωστε δεν έχει κανένα νόημα το να διατηρείται η έννοια του είδους ως κάτι με προκαθορισμένα και απαράλλαχτα χαρακτηριστικά, διότι τότε η εξέλιξή του θα είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Δεν νομίζω τα παιδιά να έχουν πρόβλημα με το αν το θέμα των κυκλοφοριών που παρουσιάζονται εδώ μέσα είναι σατανιστικό ή όχι. Άλλωστε σε λίγα χρόνια ο σατανάς θα πεθάνει, το black metal όχι Το πρόβλημα είναι πως ότι θυμίζει black metal λόγω ατμόσφαιρας/θεματολογίας/riffs//drumming/vocals κλπ δε πάει να πεί οτι είναι και black metal όπως αυτό αυτοπροσδιορίστηκε μέσα στα χρόνια και στην συνείδηση των περισσότερων οπαδών του είδους. Με την ίδια λογική ότι κυκλοφορία έχει κιθάρες με παραμόρφωση στο τέρμα δεν είναι απαραίτητα metal, απλά πράγματα.
Μπα? Επειδή εγώ ακριβώς αυτό βρίσκω να ορίζει το είδος, το τι έχει αυτοπροσδιοριστεί στο μυαλό των οπαδών του και που τείνει η πλειοψηφία. Για σκέψου το λίγο. Είχε δώσει ποτέ κάποιος κάτι τόσο συγκεκριμένο όπως ένα chart με riffs και συγχορδίες που μπορούν ή όχι να χρησιμοποιηθούν, και συμφωνήσαμε πως θα πρέπει να το κάνουμε έτσι? Αν είχε γίνει, θα ήταν εύκολα ορίσιμο. Αν λέγαμε ότι black metal είναι να παίζεις μόνο όπως παίζει ο Euronymous στο De Mysteriis, θα ήταν ορίσιμο (και πάλι όχι εντελώς, αλλά περισσότερο). Αλλά όλες οι μπάντες έπαιζαν διαφορετικά, έστω και εάν είχαν ομοιότητες, και η θεματολογία τους όσο περνούσαν τα χρόνια άλλαζε και επεκτεινόταν. Τι νομίζεις πως θεωρούνταν μέταλ ριφφ το 1985? Πιστεύεις πώς εάν έβαζες έναν μεταλλά το 1985 και το 2015 να συζητήσουν για το ποια είναι μέταλ ριφφ ή όχι, θα συμφωνούσαν? Συγκεκριμένα, το μέταλ έχει δεχτεί πλέον πολλές επιρροές από άλλα κοντινά είδη, όπως punk, post-hardcore, κλπ, τα οποία έχουνε κάνει creep in μέσα χωρίς να το καταλαβαίνουμε πλέον. Το τι θεωρεί ο καθένας ως τι, έχει να κάνει με την εμπειρία του και τι έχει ακούσει και αναγκαστικά όταν έχουνε βγει εκατοντάδες χιλιάδες άλμπουμ πλέον, δεν είναι δυνατόν να τα έχει ακούσει κανείς όλα. Άρα και η έννοια του είδους είναι κάτι σχετικό και fluid, το οποίο αλλάζει και εξελίσσεται, έστω και αν σου φαίνεται πως “είναι αλήθεια” και συγεκριμένο όπως σου φαίνεται τώρα και επομένως ο μόνος τρόπος να το ορίσουμε “αντικειμενικά”, είναι με το πόσοι συμφωνούν ή όχι με αυτό.
σημ. φαίνεται να παρερμήνευσα την πρώτη πρόταση, τέλος πάντων. Ακριβώς επειδή ένα είδος αυτοπροσδιορίζεται πάντως από τον καθένα και είναι αδύνατον να έχουμε εντελώς κοινή αναφορά (έχοντας ακούσει όλους τους δίσκους που θεωρούνται έτσι κλπ) η θέση μου είναι ότι δεν χρειάζεται να είμαστε υπερβολικά κριτικοί για το αν ορίζεται κάτι έτσι η αλλιώς, είτε μιλάμε για θεματολογία ή “συναίσθημα”.
Προσωπικά, χωρίς ποτέ να θεωρώ τον εαυτό μου ως BM fan, τα τελευταία χρόνια βρίσκω το BM ως την πιο ενδιαφέρουσα υποκατηγορία σκληρού ήχου, ακριβώς επειδή είναι τόσο ελευθεριακό και καινοτόμο. Εξελίσσεται και απλώνεται.
Στη δική μου λογική BM και κανόνες/νόρμες μοιάζουν έννοιες εντελώς ασύμβατες.
Και μέσα σε αυτό το χαλαρό πλαίσιο χωράνε συγκροτήματα τόσο ασύμβατα (ηχητικά τουλάχιστον) μεταξύ τους.
Βασικά παρερμήνευσες και τα υπόλοιπα.
Δεν είπα εγώ οτι το black metal αυτοπροσδιορίστηκε από τον καθένα, αυτό είναι χαζό σαν υπόθεση, δε μπορεί ο καθένας να νομίζει ότι θέλει, ένας παρονομαστής υπάρχει όχι χιλιάδες.
Είπα ότι αυτοπροσδιορίστηκε μέσα στα χρόνια που πέρασαν, που σημαίνει ότι το ίδιο το είδος με τις κυκλοφορίες ανά τα χρόνια που πέρασαν προσδιορίστηκε ώς έχει στη συνείδηση των περισσότερων “οπαδών” του, άρα όλοι οι “οπαδοί” είχαν πάνω κάτω την ίδια αντίληψη για αυτή την μουσική και τους ίδιους λόγους που την αγάπησαν. Το ότι εξελλίσεται ανα τα χρόνια δε σημαίνει ότι ακούγοντας ένα black metal riff σε ένα ποπ κομμάτι θα πρέπει να το θεωρήσουμε ως black metal, ήμαρτον δλδ.
Επίσης κάποια συγκροτήματα που κάποτε ανέδειξαν και αναδείχτηκαν μέσω του black κάποια στιγμή το παράτησαν, ας πούμε, και εξέφρασαν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες προχωρόντας σε άλλα είδη, Ε δεν υπάρχει λόγος να αναφέρονται εδώ, αυτό είναι το point. Και οι Carcass κάποτε έπαιζαν grind ας πούμε, το Heartworks στο Grind thread θα το έκανες post ή στο Death? Σκατά death δλδ αλλά τέσπα άλλη ιστορία…
Εάν ίσχυε αυτό, τότε είναι βέβαιο πως πολύ λιγότερες κυκλοφορίες θα εντάσσονταν κάτω απ’ το blackmetal απ’ ότι συμβαίνει σήμερα.
Από κει και πέρα, η συζήτηση για το τι είναι bm και τι όχι (η οποία είναι εξ’ ορισμού παράθεση υποκειμενικών απόψεων, άρα δε χρειάζεται να τονίζεται σε κάθε ποστ ότι αποτελεί προσωπική γνώμη όποιου/-ας το γράφει), χάνει μεγάλο μέρος από το νόημά της -αν υπάρχει κάποιο- όταν διολισθαίνει σε μια διελκυστίνδα απόλυτης “ανοιχτομυαλιάς” (τα πάντα είναι μπλακμέταλ) και απόλυτου συντηρητισμού (μόνο η Νορβηγία του 91-93 είναι μπλακμέταλ).
Σ’ αυτό εντάσσεται και το γενικότερα παρεξηγημένο θέμα της ταμπέλας, βασικά. Όσο γεννιούνται όλο και περισσότερες κατηγρορίες και τα μπασταρδέματα γίνονται όλο και πιο πληθωρικά όσο περνάει ο καιρός τίθεται και ένα άλλο ζήτημα: χάνει όντως την ταυτότητά του ένα ιδίωμα (πες όπως στο post-black αν θες) ή μπολιάζεται τελικά; Θέλω να πω, αυτό το πράγμα που παράγεται μπορεί να θεωρηθεί ως μια νέα μορφή του μπλακ ή ως κάτι καινούριο που διαλέγεται με το μπλακ-ή το κάθε ιδίωμα εν πάσει;
Προσωπικά σε αυτό το θέμα είμαι φόλα μέσα στο θέμα της υπο-υπο-υποκατηγοριοποίησης καθώς βοηθά και στη ζωντάνια ενός ιδιώματος (το κρατάει επίκαιρο έστω και μπασταρδεύοντάς το) και ταυτόχρονα του δίνει νέες διόδους έκφρασης. Αν ήταν να μείνει στο τέζα “προγονικό” pattern που δεν ξεφεύγει από τη νόρμα θα είχε προ πολλού πεθάνει ή τουλάχιστον γίνει προϊόν προς παρελθοντολαγνική κατανάλωση. Δε θα ακούγαμε το τάδε συγκρότημα για αυτό που προσφέρει, μα γιατί “παίζουν-σα-Μέιχεμ-που-είναι-το-Ντεμιστερίις-να-το-ξανακούσω”.
Αλλά από την άλλη σε καμία περίπτωση δε δέχομαι αυτό που λέει ο Αλεχάντρο, πως είναι το πιο ασυμβίβαστο από τι ιδιώματα της σκληρής μουσικής. Έχει ξεκάθαρους κανόνες και έχει δείξει μερικές από τις μεγαλύτερες τάσεις συμβιβασμού κρατώντας την αναρχία μόνο στα χαρτιά και στους ρομαντισμούς αυτών που τότε το ξεκινούσαν και ή σήμερα απέκκλιναν και ηχούν διαφορετικοί, ή έβγαζαν όλο και πιο βαρετούς δίσκους με τον καιρό ή στην προσπάθειά τους να μείνουν άναρχοι και να ξεφύγουν από τις νόρμες κατέντησαν στην πλειοψηφία τραγέλαφοι που “κηνυγούσαν την ατάκα”. Δεν αφορά στην ολότητα κατά την άποψή μου, μα στη σημαντική πλειοψηφία. Και τα πετυχημένα συγκροτήματα, ακόμα και αυτά που δεν ανακαλούν μνήμες όπως την παραπάνω με τους Μέιχεμ μα δημιουργούν κάτι δικό τους, νομίζω το κάνουν επειδή εφαρμόζουν σαφείς κανόνες τους οποίους ακολουθούν με αυστηρότητα αλλά ταυτόχρονα με μεράκι. Και αντιστρέφω τα λεγόμενα του μάτιαμπλεκαικόκκινογαρύφαλλο λέγοντας πως ο σατανάς δε θα πεθάνει μα το μπλακ μέταλ ναι, ως μια μορφή έκφρασης που έχει κάτι να πει ακόμα και σήμερα, κι’ αυτό επειδή άπαξ και στα πραγματικά ενδιαφέροντα παρακλάδια του τεθούν ορισμένοι άτυποι κανόνες για την τήρηση κάποιων ποιοτικών προδιαγραφών, αναπόφευκτα έχει συστηματοποιηθεί. Αλλά ο “σατανάς” θα βρίσκει πάντα κάποιες νέες μορφές καλλιτεχνικών προβοκατσίων όταν στερέψει κάποια πηγή.
Για να γίνω πιο σαφής, είναι οι DHG και οι Thorns ΒΜ (η βάση της μουσικής τους έστω); Eξέλιξαν τον ήχο τους με “αιρετικά” στοιχεία; Οι In the woods, οι Ved Buens Ende;
Παω σε 90’s παραδείγματα σκόπιμα, γιατί τώρα τα “όρια” είναι ακόμα πιο δυσανάγνωστα.
Θέλω να πω με λίγα λόγια πως δεν έμειναν απλά στο riffing του Euronymous. Άλλοι έβαλαν samplers, άλλοι ενσωμάτωσαν avant garde στοιχεία, άλλοι post κ.ο.κ.
Προσωπικά, δε βρίσκω άλλο ιδίωμα που να έχει αναπτυχθεί τόσο και προς τόσο διαφορετικές κατευθύνσεις.
Και αυτό το κάνει στα αυτιά μου πολύ ενδιαφέρον. Ότι είναι δηλαδή, λιγότερο προσκολλημένο σε στερεότυπα και περισσότερο ανοιχτό σε πειραματισμούς.
Γι’ αυτό στο λέω, σήμερα όλοι αυτοί εντάσσονται (έστω και χαριστικά από τους πιουρίστες) στην κατηγορία του μπλακ. Τότε μπορεί όχι, σήμερα όμως που μετρά (από το κίνημα που το καθιέρωσε μορφολογικά τουλάχιστον) 20κάτι χρόνια ύπαρξης ναι. Και πάνω κάτω ξέρεις τι να περιμένεις από τους προαναφερθέντες σε περίπτωση που δισκογραφήσουν και πάλι. Δε μιλάω με βάση το τότε που όντως υπήρχε μεγαλύτερη ευκολία στον πειραματισμό λόγω ανεξερεύνητων μονοπατιών, μα με βάση το σήμερα και τον γενικότερο κυνισμό της φάσης “τα έχουμε δεί/ακούσει όλα”. Σήμερα δε νομίζω να υπάρχει κάτι επιπλέον με το οποίο μπορεί να πειραματιστεί το μπλακ και έχει περάσει σε φάση κορεσμού, γι’ αυτό και η πλειοψηφία των κυκλοφοριών που μας αφορούν εντάσσονται είτε σε πολύ καλά παιγμένη πατροπαράδοτη φόρμα είτε σε μπάντες που υφολογικά θυμίζουν άλλες. Ή σε σταθερές αξίες του χώρου που εξακολουθούν να κάνουν αυτό που έκαναν καλά.
Για να γίνω πιο σαφής, το θέτω ως εξής: τότε δεν υπήρχαν όρια και αν υπήρχαν, καταρρίπτονταν. Τώρα κλείστηκε στα όρια του και δεν κάνει το παρακάτω βήμα (πιθανότατα δεν μπορεί καν γιατί δεν υπάρχει, το έφτασε το όριό του). Ξέχασα προηγουμένως να αναφερθώ στο πότε εννοούσα ότι ισχύουν οι συγκεκριμένοι κανόνες, στο τώρα.
Θα σου έλεγα για ιδίωμα τη noise και τους πειραματισμούς της που για μένα δεν έχει καν καταλήξει στην απομύζηση όλων των πιθανοτήτων της, αλλά θα πέσουν να με φάνε γιατί δωδά μιλάμε για μέταλ οπότε δεν έχει σημασία.
Συγνώμη, αλλά δε βγάζουν νόημα αυτά που γράφεις. Τι σημαίνει “αυτο-προσδιορίζεται ένα είδος”? Άνθρωποι μόνο προσδιορίζουν, ο καθένας με διαφορετική επιδραστικότητα και ισχύ. Ο Euronymous και Vikernes είχανε τεράστια επιδραστικότητα, η οποία εξαπλωνότανε σε δεκάδες χιλιάδες οπαδών, στο σημείο που βλέπουμε και σήμερα πολλούς να επιθυμούν να ορίσουν το bm με βάση τον κλειστό, συγκεκριμένο (και σήμερα περιορισμένο) ορισμό κυρίως του πρώτου. Όμως αυτό δεν αλλάζει το ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι (συγκροτήματα, φανς, περιοδικά, δισκογραφικές) συμμετέχουν στην αντίληψη του τι είναι. Και που λες ότι οι οπαδοί έχουν “πάνω κάτω” την ίδια αντίληψη, σημαίνει ακριβώς ότι ο καθένας έχει διαφορετική. Άρα το φάσμα αυτής της διαφορετικότητας προστίθεται αναγκαστικά στο “κέντρο” το οποίο είναι το κοινά αποδεκτό (το οποίο είναι και ισχνό, με εντυπωσιάζει πολύ συχνά η διαφορετική αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι ακόμα και για απλά πράγματα).
Πολλοί γράφετε ότι δεν έχει νόημα να “είναι τα πάντα” αλλά πρέπει να είναι κάτι πιο συγκεκριμένο, και εν μέρει συμφωνώ. Αλλά με ποια κριτήρια λοιπόν, κοινά (αντικειμενικά) μπορούμε να κρίνουμε τότε? Το κριτήριο της αυθεντικότητας λέει ότι τα καινούργια πρέπει να αρχίζουν πάντα με βάση τα παλιά και επομένως το πιο παλιό είναι το πιο αυθεντικό. Όμως στην πραγματικότητα, η σκηνή δεν εξελίχθηκε δίνοντας βάση σε αυτό το κριτήριο επειδή οι μπάντες της 2ης γενιάς (νορβηγικές) ήταν πιο επιδραστικές από αυτές της πρώτης (celtic frost, bathory). Πιο πολλές μπάντες ακούγονται σαν darkthrone σήμερα παρά σαν celtic frost. Άλλωστε, με το κριτήριο του αυθεντικού, ακόμη και οι celtic frost ακούγανε ξέρω γω discharge και black sabbath και άρα με αυτή τη λογική πάμε συνεχώς προς τα πίσω. Επομένως η πραγματική επιδραστικότητα έχει να κάνει με την προσωπική προτίμηση, όχι την “αυθεντικότητα”. Όπως ακριβώς ένα συγκρότημα σήμερα μπορεί να επηρεάζεται από μπάντες τις τρίτης-τέταρτης γενεάς ας πούμε, τύπου Blut aus nord, Krallice πχ τα οποία είναι λιγότερο “αυθεντικά” αλλά ανήκουν στην ίδια πυραμίδα. Και σου βγαίνει να πεις τώρα death metal ή post-hardcore τους Krallice ας πούμε? Εμένα ακόμα πιο πολύ black metal μου ακούγονται από οτιδήποτε άλλο.
Και για αυτό ακριβώς το λόγο καταλήγω στο ακριβώς αντίθετο από αυτό που γράφεις, το ότι ο κανένας νομίζει ακριβώς ότι θέλει, το ότι υπάρχουν χιλιάδες παρανομαστές και όχι ένας. Εκτός κι αν φτιάχνουμε έναν εξειδικευμένο όρο για κάθε διαφορετικό δίσκο που εμφανίζεται ή παίζουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα με παλιά, τα μουσικά είδη θα αλλάζουν/εξελίσσονται όσο αλλάζουν και οι μπάντες που επιλέγουν να τα ακολουθήσουν σε κάθε χρονική περίοδο. Ναι και, είναι θεωρητικά δυνατόν ακόμα και αυτό που θεωρείται black metal τώρα, μετά από 50 χρόνια να θεωρείται pop και black metal να είναι κάτι πολύ πιο διαφορετικό.
Με ποια λογική προκύπτει αυτό? Εγώ βρίσκω ότι εάν ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει τον δικό του προσωπικό ορισμό, μεγαλύτερο φάσμα θα προέκυπτε για το είδος, όπως ακριβώς έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια που υπάρχει περισσότερη “ανοιχτομυαλιά”. Ακριβώς εκεί βρίσκω και το πρόβλημα αυτών που κάνουν ιστορική κριτική με το κριτήριο της αυθεντικότητας, δηλαδή “δεν είσαι μπλακ μέταλ (ή οτιδήποτε) για να είσαι πρέπει να παίζεις κάπως έτσι ή να πιστεύεις αυτά”. Αυτό το επιχείρημα πιστεύω ότι δεν έχει ουσία επειδή απομακρύνει κάποιον από αυτό που θέλει να κάνει πραγματικά, και κρύβει κιόλας συχνά την προσπάθεια αυτού που το λέει να “ελέγχει” τη φάση. Το επιχείρημα ότι δεν είναι ενδιαφέρον άμα υπάρχει μεγάλο φάσμα και ότι θέλουν να εξερευνήσουν κάποιοι πιο κλειστά πλαίσια το δέχομαι. Αλλά το λογικό είναι οι ίδιοι να προσδιοριστούν διαφορετικά για να το δείξουν αυτό.
Η λογική είναι ότι αν μαζεύονταν “δημοκρατικά” οι μπλακμέταλλερς να αποφασίσουν τι είναι bm και τι όχι, ή αν τέλος πάντων ο ορισμός είχε με οποιονδήποτε τρόπο να κάνει με την κοινή συνισταμένη κάποιας πλειοψηφίας, τότε πολλές κυκλοφορίες που ξέφευγαν αρκετά εμφατικά απ’ τις νόρμες του είδους αλλά παρολαυτά έχουν -τελικά- ενταχθεί κάτω από αυτό, θα ρίχνονταν στον καιάδα (εννοώντας ότι με κανέναν τρόπο δεν θα θεωρούνταν bm). Καλύτερο παράδειγμα από το “666 International” δεν έχω να δώσω. Είναι η επιμονή κάποιων λίγων ανθρώπων, με τρόπο όμως που υποδήλωνε βαθύτερη γνώση/ενασχόληση με το αντικείμενο που καθιέρωσε αυτά τα άλμπουμς άρα υπερνικούσε την αμφισβήτηση της πλειοψηφίας που δεν είχε τελικά κάποιο αντεπιχείρημα της προκοπής.
Για τα υπόλοιπα δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, επιμένω ότι η προσπάθεια να ορίσουμε το bm με όρους ανοιχτομυαλιάς-συντηρητισμού στερείται ουσίας.
Δε φαίνεται να καταλαβαίνεις πως εξ’ ορισμού είναι μία κοινή συνισταμένη οποιαδήποτε ορισμός ο οποίος θέλει να έχει μία αντικειμενική χροιά, αλλιώς το μόνο που έχουμε είναι προσωπικές απόψεις, ή προσωπικές απόψεις που γίνονται κοινές επειδή επιβάλλονται. Η μόνη περίπτωση να μην είναι “δημοκρατική” μια τέτοια διαδικασία είναι κάποιοι να ορίζουν που έχουν ισχύ (πχ, δισκογραφική, περιοδικό, γνωστή μπάντα, euronymous) με το “έτσι θέλω” αυταρχικά κάποια όρια, πέρα από το να λένε απλά την άποψή τους. Το ότι σε ένα καθεστώς κοινής συνισταμένης κάποιοι έχουν μία μεγαλύτερη επιδραστικότητα επειδή έχουν μεγαλύτερη αντίληψη, γνώση ή μεγαλύτερο βήμα να την εκφράσουν δε το αλλάζει αυτό. Ευτυχώς εγώ δεν είδα ποτέ σε κανένα περιοδικό να δίνουν το βήμα μόνο σε ένα άτομο όταν καλούνται πχ να ορίσουν ως μία κοινότητα “κάτι”. Συνήθως δίνουν βήμα σε πολλούς, κάνουν κάποιο poll, και τα λοιπά. Η ποικιλία βρίσκω ότι είναι δημιουργική, αντίθετα με τον ελιτισμό. Και το δίπολο ανοιχτομυαλιας-συντηριτισμού παίζει παντού πιστεύω όταν προσπαθείς να ορίσεις κάτι. Θέτεις όρια, κυριολεκτικά.
Για τους Ghost Bath είχα γράψει πριν λίγο διάστημα.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους Moonlover
Πρόκειται για μία" Depressive" BM μπάντα (από τη Βόρεια Ντακότα των Η.Π.Α. και όχι από την Κίνα, όπως αρχικά άφηναν να εννοηθεί).
Στο εν λόγω άλμπουμ καταφέρνει να χτίσει μελαγχολική ατμόσφαιρα, με σπαρακτικά φωνητικά, κατεβασμένες ταχύτητες κατά βάση (ωστόσο, καταφέρνουν να γεφυρώσουν τους uplifting ρυθμούς αρμονικά και ταιριαστά) και χρήση πιάνου σε στιγμές.
Έχουν ενσωματώσει αρκετά post και ambient στοιχεία στη μουσική τους προσέγγιση.
Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι μία pure blackmetal πρόταση, μάλλον απευθύνεται περισσότερο σε ακροατές των Deafheaven, Woods of Desolation κ.α.
Αυτό ακριβώς λέω, ότι κατά κύριο λόγο, αυτό που έχουμε είναι προσωπικές απόψεις κάποιες εκ των οποίων επικρατούν παραπάνω. Το πώς επικρατούν είναι στην κρίση μας να το αναλύσουμε και να το δεχτούμε ή να το ανατρέψουμε.
Αντίθετα αν κάναμε ένα δημοκρατικό πολλ ανάμεσα σε μπλακμέταλλερς το 2000 για το αν είναι bm το “666 International” είναι πολύ πιθανό η πλειοψηφία/κοινή συνισταμένη να αποφαινόταν πως δεν είναι. Αντί γι αυτό όμως βρέθηκε μια μειοψηφία, ένα 5% ή 10% (δεν έχει σημασία προφανώς το νούμερο) που υποστήριξε με πάθος και άποψη το γιατί αυτό το άλμπουμ είναι πολύ περισσότερο bm από άλλη μία κακή κόπια ντάρκθρον. Ακόμα και άτομα του χώρου που έχουν καταχωρηθεί ως πιουρίστες/ελιτιστές όπως ο ΤΤ των ABIGOR υποστηρίζουν το απόψεις όπως η παραπάνω και επικροτούν την ποικιλία και τη συνέχεια του bm όχι ως σώνει και καλά αντιγραφή των προπατόρων αλλά ως συνεχή ρήξη. Το έδειξε και με το τελευταίο του άλμπουμ άλλωστε αυτό.
Ίσως να με έχεις παρεξηγήσει, αλλά στην ουσία δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σου περί ποικιλίας ή πόσο αυθεντικό οφείλει να είναι (ή να μην είναι) κάτι. Προσπαθώ να πω ότι κάθε απόπειρα ορισμού είναι ακόμα πιο ελευθεριακή από μια αποτύπωση της κοινής συνισταμένης της πλειοψηφίας.
To δίπολο ανοιχτομυαλιάς/συντηρητισμού για μένα προσφέρει ελάχιστα (και αν) γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις καταλήγει μέσο αυτοπροβολής και η ουσία χάνεται. Σε εσένα (και σε εμένα) ακούγονται οι KRALLICE περισσότερο μπλακ απ’ οτιδήποτε άλλο είδος. Εγώ βρίσκω -αναλογικά πάντα- μαύρο το “Stairway To Heaven”. Τα τελευταία ENSLAVED δεν μπορώ να τα θεωρήσω μπλακ ούτε στο ελάχιστο. Έχουν να κάνουν τα παραπάνω με ανοιχτομυαλιά ή συντηρητισμό; Δε νομίζω. Έχουν να κάνουν με αυτό που εισπράττουμε τη στιγμή που ακούμε το κάθε τι.
Αφήστε όμως το 666 στο πάνθεον παίδες και πιάστε το Α Umbra Omega, που είναι και καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για αυτά που θέλετε να πείτε. Αντί να το λιώνετε ομαδικά 3 φορές τη μέρα, κάθεστε και τσακώνεστε με tl;dr ποστ.
ChrisP η διαφωνία που έχουμε είναι ότι εγώ δε θεωρώ ότι η μειοψηφία αυτών που θεωρούνται ειδήμονες έχει πάντα “δίκιο”, μερικές φορές έχει, άλλες δεν έχει και επειδή ακριβώς οι ειδήμονες επηρεάζουν περισσότερο από όσο τους “αναλογεί” τη κοινή συνισταμένη, κάνουν και κακό μερικές φορές. Πολλά παραδείγματα μπορώ να σκεφτώ με γνωστούς ριβιούερς που έθαβαν τακτικά εξαιρετικά πράγματα, με αντίθετο φαινόμενο από αυτό των dodheimsgard ώστε να μην ακούγονται τελικώς καθόλου εδώ, με “αρχηγούς” σκηνής που ήθελαν να τη κατεθύνουν, κλπ. Το γιατί οι ελίτ πολλές φορές τρώνε φέηλ και η ποικιλία (όχι η απόλυτη δικτατορία της πλειοψηφίας) βοηθάει είναι ένα φαινόμενο το οποίο ξεπερνάει βέβαια τη συζήτηση εδώ πέρα.
Συμπαθητικό μόνο το Umbra, με την καμία σύγκριση με 666 πάντως.
Α, και το καινούργιο Forest of Stars που δεν είναι πολύ-black metal είναι εξαιρετικό. Κοιτάξτε εδώ, από τους τελειότερους συνδυασμούς βιντεοκλίπ και μουσικής στο μέταλ.
Το πρόβλημα είναι πως ότι θυμίζει black metal λόγω ατμόσφαιρας/θεματολογίας/riffs//drumming/vocals κλπ δε πάει να πεί οτι είναι και black metal όπως αυτό αυτοπροσδιορίστηκε μέσα στα χρόνια και στην συνείδηση των περισσότερων οπαδών του είδους. Με την ίδια λογική ότι κυκλοφορία έχει κιθάρες με παραμόρφωση στο τέρμα δεν είναι απαραίτητα metal, απλά πράγματα.