Έρχεται και νέο Fyrnask στο τέλος του μήνα.
3 Likes
Κουβέντα να γίνεται: τον τελευταίο καιρό βυθίζομαι στους δίσκους των Panopticon (μετά από στενό μαρκάρισμα γνωτού συμφορουμίτη), και ακούγοντας το “Kentucky” αναρωτήθηκα αν, τελικά, αυτό που παίζουν μπορεί να θεωρηθεί black metal. Κι εξηγούμαι: και σε άλλο topic είχα εκφράσει την άποψη ότι, ιδίως μπάντες τέτοιου είδους, μου φαίνονται ότι τελικά περισσότερα κοινά έχουν με το post-metal, παρά με το black. Ωστόσο μιλάμε για ένα συγκερασμό ειδών πάνω-κάτω αφομοιώσιμο και “γνώριμο” στ’ αυτιά μας εδώ και χρόνια.
Το “Kentucky”, ωστόσο, με τα αμερικάνικα folk/bluegrass κομμάτια του (και σφήνες μέσα στα black metal κομμάτια του), σαν να μου φαίνεται ότι διαφοροποιείται. Προφανώς και δεν είχα ξανακούσει κάτι τέτοιο πρωτύτερα, προφανώς και το concept του μ’ ενθουσιάζει σχεδόν, αλλά στο τέλος της ημέρας, δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό που ακούω. Και δεν εννοώ τόσο το πώς θα το ονομάσω -οι ταμπέλες είναι απλά για βγάζουμε μια άκρη. Εννοώ αν τελικά αυτές οι επιρροές “χωράνε” μέσα στο black metal -όσο συντηρητικό κι αν ακούγεται αυτό που λέω.
Το θέμα θα ήταν εύκολο αν κι εγώ ήμουν οπαδός του μονολιθικού black metal στο οποίο δε χωράνε πειραματισμοί κλπ. κλπ. Αλλά δεν είμαι. Μέσα στη 10-άδα των all-time αγαπημένων μου black metal δίσκων, συγκαταλέγω τα “La masquerade infernale”, “Written in waters” και “666 international”. Κι ακριβώς γι’ αυτό για εμένα όλη αυτή η συζήτηση έχει ενδιαφέρον: τα παραπάνω albums “τυπικά” μοιράζονται λιγότερα κοινά χαρακτηριστικά με το black metal (όσον αφορά μουσικά εργαλεία και θέματα τύπου ήχος, όργανα, ύφος, φωνές κλπ.) απ’ ό,τι κάνουν οι Panopticon, για παράδειγμα. Παρ’ όλα αυτά, στ’ αυτιά μου διατηρείται μία συγγένεια άλλου είδους, πολύ πιο ουσιώδης: η κατατονικότητα και “αψυχιά” των φωνητικών του Czral, καθώς και η λογική των riffs του Vicotnik παρ’ όλο που παίζονται σε ακουστικές κιθάρες, ο σχεδόν τρόμος που υποβόσκει στα γέλια εδώ και κι εκεί του “La masquerade infernale”, καθώς και η στιχουργική και θεατρικότητά του, ο αδιάλλακτος τίτλος του “666 international” και άλλα.
Μετά αναρωτήθηκα μήπως η απάντηση βρίσκεται στο “folk” της υπόθεσης. Μήπως, τελικά, τα τόσα χρόνια σκανδιναβικής, επικής κυριαρχίας στο συγκεκριμένο ήχο κατάφεραν να κάνουν αυτές τις επιρροές κάτι παραπάνω από “επιρροές”, δηλαδή αναπόσπαστο και φυσικό κομμάτι του DNA αυτής της μουσικής; Γιατί το “Dark song” των Primordial να μην ακούγεται εξωτικό μέσα σ’ ένα θεοσκότεινο δίσκο σαν το “A journey’s end” (ή, αντίστοιχα, το “Yggdrassil” μέσα στο “Frost”), αλλά τα ιντερλούδια του “Kentucky” να μοιάζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα (ή μήπως ισχύει το αντίστροφο για τα black metal κομμάτια του;);
Βέβαια, υπάρχουν folk και folk περιπτώσεις. Τι λέμε για τους Rotting Christ και τις ελληνικές, δημοτικές επιρροές τους; Και δε μιλάω για τη (λίγο-πολύ kitsch) στροφή από το “Theogonia” και μετά, αλλά γι΄αυτό το μοναδικό αριστούργημα που ακούει στο όνομα “Non serviam”, του οποίου η απόλυτα προσωπική και καινοτόμα riff-ολογία δεν επαναλήφθηκε κι ούτε επιχειρήθηκε ποτέ ξανά -ίσως ένας σημαντικός λόγος που αυτό το album “χάθηκε” ανάμεσα στις συμπληγάδες του πρωτοποριακού “Thy mighty contract” και του ιστορικού (για άλλους λόγους) “Triarchy of the lost lovers”.
Ποια η διαφορά του folk του “Kentucky” και του αντίστοιχου των Ulver, των Rotting Christ κλπ.; Αναρωτιέμαι μήπως η απάντηση κρύβεται ακόμα και στη χρονική καταγωγή του εκάστοτε είδους. Δηλαδή μήπως ο παγανιστικός, αρχαϊκός αέρας της σκανδιναβικής, viking παράδοσης (μουσικά, αλλά ακόμα και στιχουργικά) ταιριάζει καλύτερα σ’ ένα μουσικό είδος που λάτρεψε το παρελθόν (“From the dark past”, “Det som engang var”, “Ancient queen” και πάει λέγοντας), αλλά άφησε σχεδόν εντελώς ανεξερεύνητο το μέλλον (μέχρι την επιστροφή του Snorre ίσως…); Και μήπως τα bluegrass είναι “too soon” για να ταιριάξουν σ’ ένα τέτοιο μουσικό είδος; Αλήθεια, επιχείρησε καμία μπάντα να εντάξει μία διαφορετική μουσική παράδοση της Αμερικής, αυτή των ιθαγενών π.χ; Ίσως αυτό να βοηθούσε κάπως στην όλη συζήτηση.
7 Likes
Απαντάω με την προφανή επιλογή γρήγορα και προς το παρόν μόνο σε αυτό:
Έχουν και split με Panopticon. Για το στιχουργικό περιεχόμενο του “Heart Of Akamon” είχαμε αφιερώσει και σχετικό “To Enter Pagan”.
Για τα υπόλοιπα, να πω πως όσο προχωράς από τη στροφή του τρομερού “Kentucky” μέχρι το διπλό έπος του “The Scars Of Man On The Once Nameless Wilderness” θεωρώ πως η σύζευξη γίνεται όλο και πιο πετυχημένη.
Παρόμοιες σκέψεις (όχι για το post-metal) έχω κάνει και εγω αναφορικά με την φολκ επιρροή στον πυρήνα του black metal. Υπόσχομαι να επανέλθω, θίγεις ωραίο θέμα. Αν μπορούσα να απαντήσω με μια πρόταση, θα ήταν από το πως ερμηνεύει/αντιλαμβάνεται την folk παράδοση ο εκάστοτε καλλιτέχνης (με διαφορετικό βαθμό δυτικοκεντρικής ματιάς - καταλαβαίνεις τι εννοώ) σε σχέση με το πλαίσιο στο οποίο τοποθετεί θεματικά τον δίσκο του.
Ακομα θυμαμαι γυρω στο 2008 αν δεν κανω λαθος την υποτιθεμενη επιστροφη Thorns, στο myspace ανεβασε και καποια δειγματα. Εχει καταντησει ανεκδοτο 
1 Like
Για την ώρα θα τον ακούσεις στο νέο Satyricon, στο οποίο αν δεν κάνω λάθος θ’ αναλάβει και την παραγωγή πέραν της συνθετικής του συνεισφοράς.
Κοίτα, ο Aldrahn το είχε πει σε μια συνέντευξη: “Το νέο Thorns ενδέχεται να κυκλοφορήσει σε δύο χρόνια. Βέβαια, για τον Snorre τα δύο χρόνια είναι μια δεκαετία”. Αυτό το είχε δηλώσει πριν 4 χρόνια περίπου.
3 Likes
Ενδιαφερον, δεν γνωριζα πως θα παιζει ρολο στο νεο Satyricon. Αυτοματα ο καλυτερος δισκος τους μετα το Rebel Extravaganza δηλαδη, τελεια.
Το είχε κάνει ήδη και στο “The Age of Nero”.
2 Likes
Το ειδα πριν απο λιγο, ευκαιρια να το ξανακουσω γιατι εχω απο τοτε που βγηκε. Το Deep Calleth ειχε καλες στιγμες αλλα δεν με κρατησε τελικα. Εχω καταληξει εδω και καιρο πως με λαμπρη εξαιρεση το Rebel, οι Satyricon δεν μου κανουν ιδιαιτερο κλικ, δυσκολα θα ακουσω ολοκληρο αλμπουμ η θα ενδιαφερθω για νεες δουλειες τους. Ευχαριστω για τις πληροφοριες παντως, δεν ειχα ιδεα για τις τελευταιες κινησεις του Snorre. Απλα περιμενω ξαφνικα καποτε να διαβασω καπου να γραφουν “κυκλοφορησε νεο Thorns” 
2 Likes
Μ’ αρέσει που διάβαζα τα To Enter Pagan συνέχεια (δεν προλάβαινα και να τ’ ακούσω, βέβαια). Με 2 ακροάσεις όντως πολύ δυνατός δίσκος, και άμεσες αναφορές σε παλιούς Primordial θα έλεγα, όπως και πολύ ωραία καθαρά φωνητικά, πέρα από τις μελωδίες. Γενικά ξέχασα εντελώς τη στήλη, και νομίζω ότι οι σκέψεις που έκανα άπτονται των θεματικών που θίγατε.
Εννοούσα το “Thorns” του 2001, αλλά έτσι όπως το 'γραψα ήταν λίγο χάλια και όντως παραπέμπει στο δίσκο που αναμένουμε τόσα χρόνια.
1 Like
Είναι και οι Lionoka που παίζουν Native American BM
Όλος ο δίσκος (ηχητικά και στιχουργικά) είναι αφιερωμένος στην φυλή Pasqua-Yaqui
2 Likes
3 Likes
Πολυ επικο, cosmic, ντουμοειδες, dungeon synth black metal!
4 Likes
2 Likes
Και με εικόνες από την ΕΛ.ΑΣ επί τω έργω
10 Likes
30 Ιουνίου κυκλοφορεί ένα τετραπλό σπλιτ μιαμισης ώρας με ενιαία θεματική από μερικά εξαιρετικά συγκροτήματα. Προς το παρόν υπάρχει απλώς δείγμα από τη συμμετοχή καθεμιάς μπάντας. Μπορώ να πω πως είναι, το λιγότερο, ενδιαφέρον:
Bonus:
1 Like
Στη βιασύνη μου διάβασα “από τον ΕΛ.ΑΣ.” και ήμουν κάπως what the fuck, το Βελουχιώτη καβάλα δείχνουν; για λίγα δευτερόλεπτα.
3 Likes
Το ρητό με τα καρβέλια το ξέρεις έτσι; 
2 Likes
Μαλλιας μουσιας απλυτος. Μια χαρά θα πήγαινε αλλά για άλλους στίχους της μπάντας 
Σιγά μην είχαμε topic για τους Panopticon, οπότε σχολιάζω εδώ.
Το αφιέρωμα με πέτυχε στη φάση που ακούω ολόκληρη τη δισκογραφία της μπάντας, οπότε δε θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο timing. Βέβαια έχω μείνει μετέωρος στο “Roads to the north”, οπότε δεν έχω πλήρη εικόνα ακόμα. Ήθελα απλά να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο album στ’ αυτιά μου διαφοροποιείται έντονα από τα προηγούμενα, από την άποψη ότι πλησιάζει επικίνδυνα πιο extreme metal φάσεις, σε στυλ σουηδικού death, για παράδειγμα. Μη γελάτε, πάμπολλα riffs θα μπορούσαν άνετα βρίσκονται σε δίσκο των At the Gates ή των παλιών In Flames. Δεν το λέω απαραίτητα για κακό αυτό, βέβαια, απλά το παρατηρώ. Τον απολαμβάνω το δίσκο, σίγουρα πολύ-πολύ περισσότερο από το “Kentucky”, το οποίο (όπως έχω ξαναγράψει) μου φάνηκε κάπως άνισο και ίσως φιλόδοξο.
Για ‘μένα το πρώτο ακόμα χτυπάει κορυφή, είναι εντελώς στο στυλ μου. Και το “Collapse” το απολαμβάνω, παρ’ όλο που στο αφιέρωμα βρέθηκε στον πάτο. Νομίζω ότι το 3ο που στ’ αυτιά μου είναι το πιο post-metal album τους, και το 4ο που είναι μία ξαφνική στροφή σε πιο αμερικάνικα, πνιγηρά black metal πεδία τύπου Leviathan είναι τα πιο αδιάφορα.
Πάντως ισχύει 100% και κάνει κρα ότι κάθε album έχει ξεχωριστό και συγκεκριμένο μουσικό concept, πράγμα που κάνει απίστευτα ενδιαφέρουσα τη μουσική του. Δεν μπορώ να πω ότι το επίπεδο των συνθέσεων κυμαίνεται πάντα σε υψηλά επίπεδα. Μάλιστα τα ΜΕΓΑΛΑ τραγούδια, ξεχωρίζουν, πράγμα που δείχνει κάποιες αδυναμίες. Π.χ. στ’ αυτιά μου οι Wolves in the Throne Room δεν μπορούν καν να μπουν σε σύγκριση, έχουν ένα πολύ πιο συνεπές σερί τραγουδιών, δίσκων κλπ.
4 Likes
Και το σκέφτηκα να ανοίξω τοπικ για την μπανταρα με αφορμή τον οδηγό και το νέο άλμπουμ αλλά που 
Αρχικά, άκου τις 3 δισκαρες που σου έμειναν για να έχεις πλήρη εικόνα, συμπεριλαμβανομένης και της φετινής που πάλι διαφοροποιείται σε μερικά πράγματα, αυξάνοντας τα ακραία αλλά και τα post σημεία, και όχι μόνο. Ίσως είναι και ο πιο συμπαγής δίσκος του.
Κάποια σχόλια και για την κατάταξη και για την δισκογραφία της μπάντας.
Το “Kentucky” ήταν όντως το breakthrough album που λέμε, και δεν το θεωρώ προσωπικά άνισο, όσο ότι έχει θέματα ροής, κάτι που το “Roads…” δεν έχει και για μένα, συνδυάζοντας νορβηγικό black metal κοπής Windir μαζί με κάποια (ελάχιστα όμως στα αυτιά μου) πιο μελοντεθ ριφφς είναι πραγματικά ισοπεδωτικο.
Το “Collapse”, αν είδες και στο κειμενακι που συνόδευσε την θέση του, θεωρώ πως πάσχει πολύ σε συνοχή, και μόνο για αυτό τον λόγο δεν μπήκε στην θέση του Discount το “…On The Subject Of Mortality”, που υπερέχει στα αυτιά μου χαρακτηριστικά σε αυτό τον τομέα, και ας μην έχει τα ρίσκα του προκατόχου.
Επίσης, προσωπικά λατρεύω το “Social Disservices” για τον απλό λόγο πως πέραν του concept, είναι πνιγηρό και αν και ηχεί πιο “αμερικανικό” από τα άλλα, είναι δίσκος που διαφοροποιείται και σε είδος ατμόσφαιρας, ίσως τον θεωρώ τον πιο ακραίο τους οπότε και έχει ειδικη θέση στο μυαλό μου.
Τέλος, αν σκεφτείς το πόσο συχνά δισκογραφει, είναι λογικό ίσως και αναμενόμενο να ξεχωρίζουν συνθέσεις, ειδικά στα πρώτα άλμπουμ, με ευκολία σε σχέση με άλλες. Από την άλλη δε, το σερί που τρέχει σε μια δεκαετία από το “Kentucky”, είναι για μένα από αυτά που πρέπει να μπαίνουν στην κουβέντα σε κάθε σχετική συζήτηση, καθως ειδικά στον ακραίο ήχο που έχει κατακλυστεί από υπερπαραγωγικα one-man bands, είναι από τους πολύ ελάχιστους που διατηρούν το στοιχείο του μνημονικου, της προσωπικότητας καθώς και της ποιότητας ώστε να μην είναι απλά αυτοαναφορικες ασκήσεις ύφους.
Σε κάθε περίπτωση, οι Panopticon είναι ένα συγκρότημα που θεωρώ πως αξίζει κανείς/καμιά να βυθιστεί στη δισκογραφία τους, είναι αδιανόητη η έμπνευση και ο αέρας που αποπνέουν.
Σε άλλα νέα, βγήκε αυτό σήμερα:
4 Likes