Ωραίο φρέσκο άλμπουμ, black/death μελωδικό, βαρύ.
PESTILENGTH “Basom Gryphos” [2022]
Ηχητικά θα έπρεπε πιθανόν να το βάλω στο death metal νήμα, αλλά αισθητικά μάλλον εδώ ανήκει περισσότερο. Το ισπανικό ντουέτο δημιουργεί ένα ακαθόριστο κράμα black & death (black/doom λέει το archives, εγώ δε θα λεγα ότι ακούω κάτι τέτοιο, αν και υπάρχουν doom-οειδή στοιχεία), με εντελώς ασαφείς ρυθμούς και ακατάληπτα φωνητικά να γρυλίζουν εξίσου ακατάληπτες λέξεις. Κατά έναν μεταφυσικό τρόπο κατορθώνουν να βρίσκονται στη σωστή πλευρά της λεπτής γραμμής που χωρίζει το μπανάλ απ’ το καθηλωτικό.
Όπου νάναι βγαίνει και ο διάδοχος “Solar Clorex”.
Και τα πρώτα δείγματα είναι εξόχως διεστραμμένα.
Βγήκαν από το λαγούμι τους και οι Darkspace με νέο δίσκο.
Kawir - Εχετλαίος | Echetlaeus
Track from the upcoming album ‘Κυδοιμο | Kydoimos’. To be released by Soulseller Records (CD/LP/Digital) on April 19th, 2024.
Ωραίο κομμάτι, προσπερνάμε το βίντεο…
Αφού η @SilentWinter δε μιλάει, ας πω εγώ ότι το τελευταίο ABIGOR είναι ίσως η πρώτη κυκλοφορία μετά την επανένωση που με τραβάει σημαντικά λιγότερο σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες. Κάπου το χάνω μάλλον με την υπερβολική αβανγκαρντίλα που μοιάζει πολλές φορές να μην καταλήγει πουθενά. Όχι ότι είναι κακό δηλαδή το “Taphonomia”, το υστερικό “Extermination Angel” και το πομπώδες “Burning Hell” είναι κομματάρες, αλλά ως σύνολο κάπου υστερεί…
Αρκετά fun δίσκος δε λέω, σίγουρα μου φάνηκε πολύ πιο ενδιαφέρωv απ’ τον προηγούμενο που τον είχα βρει ασύνδετο, αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμα το γενικότερο hype. To “Hard as a Coffin Nail” είναι ένα πάρα πολύ ωραίο “γηπεδικό” κομμάτι που φέρνει προς στο ομώνυμο κομμάτι απ’ το “Apocalypticists” (χωρίς τη “δυσαρμονία”), το -darkwave στην πράξη- “By Way of Torchlight…” οριακά ξεδιάντροπο αλλά εμένα μ’ αρέσουν κάτι τέτοια.
tl;dr → not great not terrible
Οι σκέψεις μου σε μια πρόταση. Ωραίος.
On topic:
Καλώς τα τα παιδιά τους Kvadrat με γκολ από τα αποδυτήρια.
Κατά τα άλλα, το νέο Theophonos είναι μάλλον ό,τι καλύτερο έχω ακούσει φέτος στο χώρο (μπορεί και εκτός αυτού):
Και αναλυτική αποψούλα ταπεινή για όποιο ενδιαφέρεται.
Bonus, για μερακλήδες:
Καλησπέρα.
Εμενα πάντως μου αρέσει πολύ.
Γιατί είναι πιο μουσικό μάλλον και θυμίζει ψ.χ.
ORDER “The Gospel” [2021]
Project για το οποίο δεν είχα ιδέα, από παλαίουρες (ο Anders Odden συναντά Mannheim & Messiah -βλ. αρχαίοι MAYHEM) για παλαίουρες (και “παλαιουρο-lovers”) με άφθονο νορβηγικό early 00s λιγο-χουλιγκανιλίκι-λίγο-ιντάστριαλ-και-τ’-αγόρι μου feeling.
Εγώ μια φορά καλά πέρασα πάντως γιατί αυτό που κάνουν τους βγαίνει αβίαστα χωρίς να πιέζονται ούτε από το παρελθόν αλλά ούτε και από το παρόν.
Τους είδα λάηβ, πέρυσι νομίζω κ έπαθα σοκ. Ο Messiah ήταν απολαυστικός.
τι έπος είναι αυτό…
Για τη χώνεψη.
Από χτες που κυκλοφόρησε αυτό, έχω κολλήσει πολύ άσχημα.
Εντάξει, γουστάραμε το ντεμπούτο τους πολύ άσχημα, το πραγμα εδώ όμως μοιάζει να ξεφεύγει κι άλλο.
Οι κιθάρες…προσέξτε πως παίζουν διαφορετικούς ρυθμούς και πως διαμορφώνουν ένα διαφορετικο “τοπίο” όταν ενώνονται. Δεν έχω ακούσει καλύτερη απόδοση της κληρονομιάς του Steve Reich στο metal genre. Νομίζω πως οι Liturgy θα έχουν πολύ σοβαρό ανταγωνιστή.
Μετράω τις μέρες λοιπόν, να δουμε τι θα μας σερβίρουν.
Αξίζει να αναφερθεί και πως άλλαξε η σύνθεση της μπάντας για να ηχογραφηθεί αυτό το άλμπουμ, που εξηγεί εν μέρει και την προσέγγιση (δυστυχώς post-rock):
Summary
When Scarcity’s debut album Aveilut was written in early 2020, Randall-Myers and vocalist Doug Moore (Pyrrhon, Weeping Sores, Glorious Depravity, and Seputus) never expected to be able to play their songs live. The cathartic experience of playing something that came from a place of isolation out to people in a live setting is the root of the intensity in The Promise of Rain. The Promise of Rain begins where the craziest climaxes of Aveilut end, and is the first Scarcity record to include Tristan Kasten-Krause (Sigur Ros, Steve Reich, LEYA) on bass, Dylan Dilella (Pyrrhon) on guitar and Lev Weinstein (Krallice) on drums. Rather than building density with the quasi-orchestral layering on Aveilut, Scarcity challenged themselves to document what five people in a room could do, recording most of The Promise of Rain in one or two takes, capturing the physical effort and urgency of a live performance.
Πέρα από την πλάκα, μπορεί και AOTY contender.
Το βιογραφικό των νέων μελών είναι σοκαριστικό…