Ό,τι λέει ο τίτλος. Εδώ ψάχνουμε το καλύτερο black metal riff που γράφτηκε ποτέ (και, κλασικά, με αφορμή αυτό μπορούμε να συζητήσουμε για μπάντες, δίσκους, κολλήματα κλπ.). Για να το κάνω πιο ιντριγκαδόρικο, θέτω τον εξής περιορισμό: ψάχνουμε μόνο riff που εκτυλίσσονται σε ανελέητο ξύσιμο (tremolo, όπως το ονομάζουν κάποιοι). Τυχόν φοβερά, μα rock ‘n’ roll, riffs (π.χ. “In the shadow of the horns” ή “Pagan fears”) δε μας κάνουν, όσο κλασικά και να 'ναι, όση ιστορία και να έγραψαν. Για να το κάνω ακόμα πιο δύσκολο, δε δεχόμαστε ΟΥΤΕ αργά, ατμοσφαιρικά riffs. Άρα πετάμε και το “Dunkelheit”, πετάμε και το “Freezing moon”. Θέλουμε ξύσιμο, ξύσιμο, ξύσιμο. Και θέλουμε riff τέτοιου επιπέδου που να λειτουργούνε ακόμα κι αν ο άλλος τα ακούσει μεμονωμένα, δηλαδή αποκομμένα από την υπόλοιπη σύνθεση. Εκεί καταλαβαίνουμε, βασικά, και τη διαφορά ενός “χμ, καλό ακούγεται” riff, κι ενός “θεε μου, πώς το σκέφτηκαν αυτό, θέλω να το ακούσω ξανά και ξανά και ξανά” riff.
Απ’ τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό:
Ήταν και η αφορμή γι’ αυτό το topic. Όλος ο δίσκος, όλα τα κομμάτια χαρακτηρίζονται από αυτήν τη μανία των Enslaved (που εδώ βρίσκεται στον υπερθετικό της βαθμό) να επαναλαμβάνουν τα μουσικά μέρη ενός κομματιού σε σημείο αηδιας. Ε, το συγκεκριμένο riff δεν το βαριέσαι κι ας το παίζανε 50 φορές απανωτά (δεν τις μέτρησα ποτέ, μπορεί να το παίζουνε και παραπάνω εδώ που τα λέμε).
Αμαρτία απ’ το θεό που πετσοκόβω αυτήν τη σύνθεση. Και μάλλον το αποκορύφωμα της είναι πιο μετά, αλλά εδώ ας υποκλιθούμε στο σημείο που το διπέταλο του Carl-Michael, η βιτριολική κραυγή του Vicotnik κι ΑΥΤΟ το riff σε ξυπνάνε από το λήθαργο που σε είχε εισάγει η υπνωτιστική εισαγωγή.
Το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ από Deathspell Omega, κι ακόμα να ξεπεράσω την ανατριχίλα που ένιωσα ακούγοντας αυτήν την τόσο ανατατική, επική μελωδία.
Το album του οποίου η προσέγγιση κι αισθητική μπορεί να συναγωνιστεί αυτά τα ωραία που είχε γράψει ο Αποστόλης για το “Transilvanian hunger”; Δεν ξέρω, περιμένω τοποθέτηση. Φυσικά το έβαλα για το πρώτο riff.
Ναι, ΟΚ, το ξέρω ότι κλέβω με το συγκεκριμένο. Είναι το soundtrack του “Blade runner”, αλλά λειτουργεί τόσο αναπάντεχα μέσα σε αυτό το 10-λεπτο έπος.
Και στη γρήγορη version της εισαγωγής, αλλά και στην αργή προς το τέλος, αυτό το riff μας δίδαξε τι μπορούσε να γεννήσει αυτό το πράγμα που βαφτίστηκε “majestic black metal”.
Cheesy επιλογή; Μπορεί, αλλά αυτό το κομμάτι είναι αλάνθαστο για 'μένα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Το βάζω για το πρώτο riff που ανήκει στην ίδια σχολή με το παραπάνω των Emperor, αλλά η αλήθεια είναι ότι μέσα στα 6 λεπτά που διαρκεί η σύνθεση, δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις.
Περιορίζομαι σ’ αυτά στο πρώτο post και θα επανέλθω.
Και το riff και οχι μονο ειναι ΤΙΓΚΑ burzum
