τωρα φιλε μαλλον εσυ κανεις πλακα και γελαω, οκ αρκετα θα πεσω κατω, LOL. αγνωστη μπαντα οι DSO ? προφανως δε μπορεις να συνηδιτοποιησεις την αξια τους και την αλλαγη που εφεραν στο ειδος. οταν αργοτερα δεις μεχρι και τους Dark Funeral ακομα να γυρνανε σε religious στυλακι ισως καταλαβεις. αλλα οκ τεσπα ας πουμε πως ο καθενας πιστευει τα δικα του κι ας σταματησουμε γιατι προβλεπω να τσακωνομαστε στο τελος, ειπαμε εσυ βρισκεις αξιολογη τη Νορβηγια (παρολο που δε κυκλοφορει απολυτος τιποτα καλο απο εκει πλεον) ενω εγω προτιμω τα Γαλλακια τα φλωρακια και τους Σουηδους. πασο…
- 1 Για τα λογια του Voider,
-1 Για την σταση. Αν κι εχεις δικιο στα λεγομενα σου.
Ας το αφησουμε εδω. Οχι τιποτ’ αλλο, η κουβεντα εχει παρεκτραπει αρκετα.
ειπαμε ναι, δε ξαναπανταω γιατι θα τσακωθουμε στο τελος. ο καθενας ετσι κι αλλιως πιστευει τα δικα του… 
Καθόλου πλάκα. Ακόμα και αν δεχτώ ότι οι DSO είναι πλέον μια ιδιαίτερα αναγνωρίσιμη μπάντα αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα το νόημα του ποστ μου, αφού δεν αναφέρθηκα σε μπάντες αλλά σε ένα άγνωστο Φιλανδό και τις δηλώσεις του.
Τώρα το τι αλλαγή επέφεραν οι DSO, εδώ είμαστε και θα την δούμε. Ο καιρός γαρ εγγύς!
Παντως σχετικα με τη θεματολογια του black metal κι επειδη αυτη τη στιγμη ακουω Primordial, δεν μπορω να σκεφτω τι αλλο μπορει να επαιζαν στην πρωιμη περιοδο τους παρα black. Κι ειχαν pagan θεματολογια.
Emperor 8)
Enslaved merika eth fwtos brosta apla…
Ωραιος ο νεος ! Τεραστια μπαντα αν και εχουν ξεφυγει απο τα στενα ορια του ΒΜ τα τελευταια
χρονια.
Dimmu Borgir!\m/
[B]Forgotten Woods[/B] (με κλειστά τα μάτια)
Αγνωστη μπάντα για πολλούς. Προσωπικά τους θεωρώ την μεγάλη αδικία της χρυσής φουρνιάς του δεύτερου κύματος.
Χαρακτηριστικό της μπάντας η “post punk” αισθητική των μέτρων και των χρόνων που έχουν τα riff τους.
https://www.youtube.com/watch?v=QJ2PtF1D-wA (To καλύτερο τους άλμπουμ κατά την γνώμη μου, το εκπληκτικό [B] As the Wolves Gather[/B])
Limbonic Art-In Abhorrence Dementia (1997)
Οι Limbonic Art υπήρξαν ένα από τα καλύτερα ατμοσφαιρικά, majestic black metal συγκροτήματα που άκουσα ποτέ στην ζωή μου. Και χρησιμοποιώ παρελθοντικό λόγο, όχι γιατί έχουν διαλυθεί αλλά επειδή αποφάσισαν στα 00ς να περιορίσουν/εξαφανίσουν τα συμφωνικά και πισσοσκόταδα στοιχεία που τους ξεχώρισαν και να μετατραπούν σε ακόμα μια black metal της σειράς, διόλου άσχημη αλλά υπάρχουν πολλές καλύτερες εκεί έξω. Στα demo τους στο ''Epitome Of Illusions'' (ή τρίτο δίσκο αν προτιμάτε) αλλά και στα ΔΙΑΒΟΛΙΚΑ θεικά δυο πρώτα τους άλμπουμ, το ντουέτο των Deamon και Morfeus παραδίδουν χειροπιαστό ζόφος μετατρεπόμενο σε νότες. Πιο σκοτεινοί, διαβολικοί και κακοί από τους περισσότερους με εξεζητημένο λεξιλόγιο και εσωτερική ποίηση. Πρώτη επαφή μαζί τους το 1997 με το ''In Abhorrence Dementi'' και οι ψυχικές ουλές δεν έκλεισαν ποτέ. Σπάνια σιγοτραγουδούσα στίχους από Black Metal μπάντες και η μια περίπτωση από αυτές ήταν από τους Limbonic Art. Τι να λέμε τώρα, μόνο από το όνομα τους (πιο ταιριαστό...ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ) προιδεάζεσαι για το τι θα ακολουθήσει. Κρίμα που η δυαδική τους πολικότητα και δύναμη χωρίστηκε πρόσφατα με τον Daemon να συνεχίζει μοναχικά πλέον το ταξίδι, αρκετά κουρασμένα και κοινότυπα πλέον.
Οκτώ ξόρκια (+ ένα ορχηστρικό) που σε καταβροχίζουν. Απόλυτο σκοτάδι. Ένα drum machine τόσο καλά προγραμμασμένο που όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά φυσάει επιπλέον κρύο από αυτό. Βέβαια η ατμόσφαιρα που δημιουργούν με τα συνθεσάιζερ και τις κιθάρες είναι κάτι πραγματικά εκπληκτικό. Παθιασμένα φωνητικά, είτε τα κολασμένα τους είτε πιο καθαρά, καλούν τους εσωτερικούς μας δαίμονες. Παγωμένοι ρυθμοί βουτηγμένοι μέσα σε μωβ αστρικές αποχρώσεις σε πνίγουν μέσα στον ασφυκτικό κλοιό τους. Δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να μην χάσετε κάθε επαφή με τον ρεαλιστικό περίγυρο σας όσο βουτάτε στο αβυσαλλέο τους κόσμο. Ανίεροι και βέβηλοι, όχι όμως εξυμνώντας τραγοπόδαρα κόκκινα πλασματάκια αλλά το Κακό σαν ουσία. Από την μια οι Σκιές θα σας κοροιδεύουν με τις παρανοικές πληκτροφόρες αμαρτίες που θα σας ευχαριστούν και από την άλλη θα προετοιμάζουν την κατακερμάτιση της ψυχής σας με τους σκοτεινούς κιθαριστικούς ανέμους τους.
Απορώ γιατί εγκατέλειψαν τον θρόνο τους. Ακόμα πιο μοχθηροί από τους δασκάλους τους (Emperor) , κυλούσε μόνο παχύ μάυρο μουσικό αίμα στις καλλιτεχνικές τους φλέβες. Θα ξαφνιαστείτε με το πόσα βαθιά θα σκάψουν μέσα σας και ποιές εγκαταλειμένες σκοτεινές πτυχές του εγκεφάλου σας θα επισκεπτούνε. Εμβατηριακοί ρυθμοί, πολεμικές ιαχές, αβυσσαλές διαλυμένα πλήκτρα, κερατόμορφες οπτασίες να σου ψέλνουν ''I have seen in my darkest dream, Throught the astral gate in a vortex fate, Death coldening the warrior`s fire'' και συ να νιώθεις έτοιμος να εκραγείς σαν αυτοπυρόμενο σκεύος. Σου προκαλούν πόνο. Όχι όμως σαν τις doom/death μπάντες. Όχι αλάτι στην πληγή αλλά ΘΕΙΑΦΙ. Και οι κραυγές των πρωταγωνιστών να καταριούνται, να ειρωνέυονται, να σε πολιορκούν με την Σοφία που τις διαρρεέι. Ολοκληρωτική υποδούλωση σε βαπτισμένα σε κατάμαυρα πηχτά υγρά ριφφς που συντονίζουν και λειτουργούν σαν πύλες εισόδου των μυστικών δυνάμεων στο δικό μας κόσμο. Κάθε σύνθεση, μια φύτρα του κακού, θερίζει οτιδήποτε θετικό παρασιτεί γύρω από την ψυχή σου. Το ντουέτο των Deamon και Morfeus περιφρονούσαν τότε το ότι η μοχθηρία δεν είναι κάποιο ποσοστό ταχύτητας, χαμηλοκουρδισμένων ριφς ή βαμμένων προσώπων. Μπορούσε να δείξει το χειρότερο της πρόσωπο και με διαβολικά μαγευτικές συμφωνικές μελωδίες και εξωτερίκευση σκοτεινών σκέψεων. Ακόμα και τα γυναικεία φωνητικά που θα ακούσεις στο ''Behind the Mask Obscure'' και ''Misanthropic Spectrum'' θα παραδεχτείς ότι ακούγονται επιβλητικά και χαρίζουν ακόμα περισσότερο στην μεγαλοπρέπεια του δίσκου. Υποχρεωτική ανάγνωση στίχων όσο διαρκεί η ακρόαση και ...ακόμα μια ψυχή θα χαθεί...Γεια σου, ρε dargaard, με τα reviews σου! Πόσο σπάνια βλέπω να μνημομεύεται αυτή η δισκάρα, πάντα το θεωρούσα παραγνωρισμένο album. Για μένα είναι το απόλυτο αριστούργημα τους, και οι Limbonic Art η απόλυτη majestic black metal μπάντα. Απίστευτη χρήση πλήκτρων, drum machine που δεν ξενίζει, έξυπνες ενορχηστρώσεις, φοβερό σκοτεινό συναίσθημα, καταπληκτικά φωνητικά. Μία από τις πιο γοητευτικές μπάντες της Νορβηγίας.
Enthral - Prophecies of the Dying
Παραγνωρισμένα άλμπουμς έχουν όλα τα είδη μουσικής και βέβαια και όλα τα είδη της Metal. Κάποια αποκαθίστανται σε αξία με τα χρόνια, κάποια όχι. Κάποια ίσως να μην αξίζουν κιόλας. Το ??Prophecies Of The Dying?? των Νορβηγών Enthral, θέλω να πιστεύω ότι αξίζει να ακουστεί λίγο παραπάνω. Δεν είναι ο δίσκος που θα σε κάνει blackmetaller, ούτε ο δίσκος που θα ακούς καθημερινά. Είναι όμως ένας δίσκος που θα ξεχωρίζει στην δισκοθήκη σου, που έχει ένα ιδιαίτερο ήχο. Οι Νορβηγοί, μπάντα του 1995 που είναι ενεργή ακόμα και σήμερα, έχει εξαπολύσει μόλις τέσσερις δίσκους με την τελευταία δεκαετία ++ να έχει μόνο ένα δίσκο. Νομίζω ότι η χρυσή εποχή τους ήταν τα 90ς και όπως και για πολλές black metal μπάντες του ατμοσφαιρικού black, τότε που ακόμα δεν ήταν μιλιούνια.
Ας ξεκινήσω από τις διάρκειες των συνθέσεων. Σε 6 (+Outro) έχουμε συνολική διάρκεια πάνω από μια ώρα με το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδια να ξεπερνά τα 8 λεπτά. Όχι κάτι το συνηθισμένο στο black metal, έτσι; Οι ταχύτητες δεν είναι αργές ώστε να χρονοτριβούνε. Απλά έχουν πολλά μουσικά θέματα και πολλές ηχητικές στρώσεις. Η ατμόσφαιρα είναι ο κυρίαρχος του μουσικού παιχνιδιού των Enthral και το καταφέρνουν με πάμπολλους τρόπους όπως ακουστικά διαλλείματα, γυναικεία φωνητικά ή πλήκτρα. Όλα όμως διακριτικά και για χάρη της ατμόσφαιρας, όχι σαν καταναγκαστικό έργο εις βάρος της καφρίλας και του σκοταδιού.
Το πρώτο τραγούδι είναι τραγουδισμένο στα Νορβηγικά και είναι η αρχή της προφητείας. Μιας προφητείας με κιθάρες που σκίζουν τον αέρα και με μια φωνή που ξερνάει φωτιά και άβυσσο. Το ομώνυμο τραγούδι όμως είναι αυτό που σε ποτίζει γλυκό φαρμάκι με το τρομερό riff του. Χρυσό σάλι τρέχει από τα χείλη του Hektoen που τραγουδά σεληνιασμένος. Ένα πορώδης κατάμαυρο μέταλλο με οπές γεμάτες ατμοσφαιρικές αρμονίες. Στο δεύτερο μέρος του ακούγονται πιο ατμοσφαιρικοί από ποτέ χωρίς να χάνουν σε αιχμηρότητα. Γυναικεία φωνητικά σιγοντάρουν τα ακραία αντρικά και δίνουν στην αντιπαράθεση μολυβδένιο βάρος. Η μπουρού της Μαυρίλας τρυπάει τα αυτιά με τις Νυκτόβιες μελωδίες της. Πόνος, τρέλα, προφητικά όνειρα, τραγικές στιγμές... όλα εξιστορούνται μέσω του σκοτεινού ταξιδιού των πριμαριστών ριφς και της υπερταχύτητας. Και ένα κοράκι που κράζει ακαταλαβίστικες λέξεις έν άγνοια του ακροατή που της δέχεται αναντίρρητα. Πόσο μεγάλο λάθος, η ζημιά γίνεται και φαίνεται μετά.
Σωρεία από φωνές Άσυλου και ριφογραμμές Μίσους ακολουθούν τις συνθέσεις. Και μπάσο. Ναι μπάσο, φορτισμένο έτσι ώστε να σε χορτάσει αρνητισμό. Και δεν συνηθίζεται να ακούγεται στους μαυρόκυκλους αυτό. Το τετράχορδο στέλνει τους χαμηλούς του τόνους όσο οι ανταγωνιστές του παίζουν στα ψηλά. Η συνέχεια του δίσκου σαν όλα τα προηγούμενα με ένα σύντομο ορχηστρικό για την έξοδο-ελευθερία σου από την φυλακή του.