οι φοβεροί καναδοί black mountain κυκλοφορούν τον τρίτο τους δίσκο και μετά τα δύο προηγούμενα μικρά αριστουργήματα ο πήχυς έχει τεθεί ψηλά.και φαίνεται πως τον περνάνε (καναδοί γαρ…).
το τρομερό με τους black mountain είναι πως καταφέρνουν να ενώσουν τους οπαδούς του indie, του stoner, της ψυχεδέλειας και του progressive, κάτι φαινομενικά αδύνατο.
10 συνθέσεις με καμία να μην υστερεί έναντι της άλλης.
τσεκάρετε και το καταπληκτικό videoclip για το επίσης καταπληκτικό Old Fangs (κλικ).τίγκα στην 70ίλα!
(το αρμονιο ειναι deep purple -highway star 1000% στο λινκ σου παντως , γενικα θυμιζουν 70s περασμενα απο ενα πιο light φιλτρο…κατεβαινει για τσεκαρισμα…)
να δω όμως τι θα γίνει αν κλείσω τη στρόφιγγα και σταματήσω να ποστάρω indie κορασίδες.
on topic:
και τα 10 κομμάτια του δίσκου είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά αγαπημένο μου μέχρι στιγμής είναι το “the way to gone”.μου βγάζει μια ελευθερία στυλ “easy rider”…
δε θέλω να μου τελειώσει το οπλοστάσιο τόσο γρήγορα.
και βασικά μετά την zooey έχουν ανέβει τα standards.είναι λογικό λοιπόν να αργήσει η επόμενη.8)
εννοείς indie κόσμο ε?
στο κέντρο σίγουρα.τώρα μαζικά, στην ευρύτερη περιοχή του κεραμεικού μαζεύει αρκετό.και στην πανόρμου ακόμα-ακόμα.
τώρα μουσικά μιλώντας, το synch festival μαζεύει μόνο τέτοιο κόσμο.
on topic:
να προσθέσω επίσης το πόσο εξαιρετικά είναι τα γυναικεία φωνητικά στο δίσκο και το πόσο αρμονικά δένουν με τα αντρικά.
δε σου είπα πως η πανόρμου είναι το λίκνο της indie κουλτούρας στην αθήνα.
όμως καμιά πέμπτη βράδυ ξέρωγω μπορεί να μαζέψει indie κόσμο.ειδικά σε ένα από τα ποτάδικα προς το τέλος του στενού που είναι γεμάτο ποτάδικα (δε θυμάμαι το όνομά του τώρα).
επίσης ξέχασα τα bios στην πειραιώς (κυρίως) και six dogs στην αβραμιώτου (δευτερευόντως).
και αν διευρύνουμε το indie, τότε μπορεί να πετύχεις και στην πλατεία εξαρχείων, αλλά αυτή θα ήταν μάλλον μια άτοπη διεύρυνση και δε θέλω να την κάνω.
(και μη φοβάσαι.έχω θέσει αυστηρά κριτήρια για το τι εστί indie:country:)
το θέμα είναι κατά πόσο αναζητάς κάτι πρωτοποριακό ή κάτι που να είναι μεν “ξανα-ακουσμένο”, αλλά που στην τελική είναι καλό και το γουστάρεις.
υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που όταν ξεκίνησαν έκαναν κάτι πρωτοποριακό, και έπειτα συνέχισαν μέσα στο καλούπι που τα ίδια δημιούργησαν, παράγωντας όμως ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟΥΣ δίσκους.και μάλλον αυτή τη στιγμή αρκούμαι σε αυτό.
επίσης, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο, το indie/folk στοιχείο είναι πιο εμφανές.
edit:
βέβαια, το “let spirits ride” θα το γουστάρουν πολύ οι οπαδοί του progressive/ψυχεδελικού σκληρού ήχου των 70’s.
επειδη αναζηταμε πρωτοποριακα σταφς, αρκει να ειναι οντως πρωτοποριακα με σαφηνεια και ειλικρινεια και οχι απλα ψευδοπρωτοποριακα, οχι οτι τα χωνω στο αλμπουμ γενικα μιλωντας. το wilderness εχει τα φιλερακια του απο αποψη εμπνευσης, υπαρχουν ομως και στιγμες μπλακ μαουντενς που τις καραγουσταρω εδω αλλα οταν πρωτακουει κανεις το ιν δα φχιουτσα, λαμπει ολακερος, γουσταρει που ακουει μουσικη και χρωμα μαζι. αυτα ζητουσα κι εδω.
καταλαβαίνω το point σου.βέβαια, ακούγοντας τα old fangs, let spirits ride, buried by the blues και the way to gone μου συμβαίνει εν μέρει αυτό που όμορφα περιγράφεις, αλλά ολοκληρωτικά αυτό μου συνέβη φέτος με κάποιους άλλους δίσκους, όπως αυτός που έχω στο avatar, άρα ίσως και να μην είμαι μαζί τους όσο αυστηρός θα έπρεπε.
πάντως, αυτή τη στιγμή, το δίσκο τον ακούω με τον ίδιο ενθουσιασμό.
Προφανώς και το στοιχείο του αιφνιδιασμού δεν υπάρχει, αφού αυτό εξαντλήθηκε στο προηγούμενο μαγικό In The Future.
To Wilderness Heart, έχει μερικές εξαιρετικές στιγμές αλλά και κάποιες βαρετές.
Γενικότερα, πρόκειται για καλό αλμπουμάκι, ακούγεται μονορούφι χάρη στη μικρή διάρκεια του (αυτό βέβαια μου βγάζει και μια προχειρότητα και κάτι το επιτηδευμένα πιασάρικο) αλλά μέχρι εκεί… Πάω ν’ ακούσω Tyrants να στρώσω…
