Τέλειο… μπλουζάκι !
2 Likes
Μεγάλη δισκάρα το Mob Rules (που είχε μάλιστα το δύσκολο καθήκον να διαδεχτεί ένα Ηeaven and Ηell), με συγκλονιστικά επικά κομμάτια όπως το Sign of the Southern Cross ή το Falling off the Edge the World, κι ας λείπει πλέον ο Bill o Ward.
(Γράφω σχόλιο, όχι μόνο για να εκθειάσω το Mob Rules, αλλά και για να σπάει το σερί της αγαπητής φίλης @evanthia και να μην της βγάλει το αυτοματοποιημένο μήνυμα ότι μονοπωλεί τη συζήτηση στο topic!)
5 Likes
Πέμπτη στη σειρά συμπαντοθραυστική δισκάρα από τους Sabbath λοιπόν πριν από 49 έτη, επιίτευγμα που καθίσταται έτι πλέον εντυπωσιακότερο αν αναλογιστεί κανείς πόσο βαθιά χωμένοι, σε βαθμό φυσικής ανημπορίας, ήταν στις καταχρήσεις, όπως και το ότι ο Iommi πέρναγε κατά την έναρξη των ηχογραφήσεων το αποκαλούμενο writer’s block!
Το τελευταίο διορθώθηκε όταν αποφάσισαν να πάνε να ηχογραφήσουν σε ένα μεσαιωνικό κάστρο και ο Μουστάκιας της καρδιάς μας έγραψε πρώτο πρώτο το riff του ομώνυμου κομματιού, αντιστρέφοντας εντελώς το κλίμα!
Κατά τα λοιπά, εδώ οι Sabbath θέτουν, μετά τα μουσικά, και τα εικαστικά πρότυπα για το metal ιδίωμα, έτσι για να μην μένει αμφιβολία για το ποιοι ήταν οι… μπαμπάδες των πάντων!
Καλό μήνα κι από εμένα!
14 Likes
Η πρώτη μου επαφή με Black Sabbath σε παιδική ηλικία. Ο αγαπημένος δίσκος.
4 Likes
Κομβικό σημείο για την σύγχρονη μουσική, τα είπαμε και πρόσφατα και έχουμε ξεμέινει από επαίνους, οπότε θα περιοριστώ να επαναλάβω ότι έγραφα λίγα χρόνια προηγουμένως !
2 Likes
Χρόνια πολλά νονε μας
3 Likes
Σήμερα που ο θρυλικός αυτός μουσικός κλείνει τα 75 θα είχε ενδιαφέρον ένα αφιέρωμα με τα 75 καλύτερα riffs του. Εύκολα νομίζω βγαίνει μια τέτοια λίστα!
1 Like
Αγαπατε ιδιαίτερα κ ολοι εδω μεσα τις ΛΙΣΤΕΣ οποτε ευκολα-δύσκολα θα γίνει.
Άψογος και υποτιμημένες δίσκος. m////
5 Likes
Υπεροχος δισκος.
Αγαπημένη περιοδος με Tony Martin.
Το κακο με τον Martin ειναι οτι δεν μπορούσε να αποδωσει εξισου καλα στα live σε σχεση με το studio.
2 Likes
Είναι λυπηρό που δεν εχει πολύς κόσμος ανακαλύψει τη μαγεία αυτού του δίσκου, νομίζω μετά απο πειράματα τύπου Seventh Star, o Headless Cross ήταν ο δίσκος που επανέφερε τους Sabbath στο αρμόζον στυλ τους. Ναι, για πολλούς ηταν πλέον Tony Iommi band όμως η ατμόσφαιρα, έχει τη σκοτεινιά που αναμένει κάποιος απο το όνομα Black Sabbath, νομίζω οτι τόσο dark αισθητική, δεν έχουν πολλοί δίσκοι τους. Βέβαια, καπου ακόμα και ο Iommi παραδέχτηκε οτι το παράκαναν με το occult στοιχείο, γι’αυτο και στο TYR, ασχολήθηκαν με τη Νορβηγική μυθολογία. Ο Martin θεωρούσε οτι Sabbath χωρίς αναφορά στο αποκρυφιστικό στοιχείο, δεν μπορούσαν να υπάρξουν συνεπώς, μετρήστε πόσες φορές υπάρχουν αναφορές στον οξαποδώ, στην κόλαση, στον θάνατο, στα του σκότους γενικότερα.
Δυστυχώς, οι συνθεσεις ήταν πολύπλοκες, καλογυαλισμένες στο στούντιο, πολυ “Κλινική” εικόνα και πολυ αψεγάδιαστη, το θεμα όμως ειναι οτι σε ένα μεγαλο βαθμό, ηταν studio trickery, καθώς, όπως φάνηκε, δεν μπορούσαν να αποδοθούν ολα αυτά σε ένα live. Για παράδειγμα, τα φωνητικα όπως τα ακούγαμε στους δίσκους, δύσκολα να τα ακούγαμε και σε live.
Ακόμα και οι μεγάλες φωνες (πχ Dio, Mercury), υπήρχαν φορές όπου δεν απέδιδαν τα κομμάτια όπως ηχογραφήθηκαν, κυρίως, άλλαζαν καποιες φωνητικές γραμμές. Πρεπει να έχουμε το εξής στα υπόψιν, το τραγούδι, απαιτεί συνεργασία όλου του σώματος, ειδικά αν βάλουμε και την ορθοφωνία στο παιχνίδι και ενα βασικό, χρειαζεται αντοχή. Σκεφτείτε ο τραγουδιστής να αποδίδει στο 110% των ικανοτήτων του σε κάθε συναυλία ενω έχει ενα σωρό συναυλίες στον ορίζοντα. Προκειμένου να βγαλει την περιοδεία, κατι θα πρέπει να θυσιάσει απο την ερμηνεία του καθώς, δεν θα τα καταφέρει μέχρι τέλους, ειδικα αν δεν εχει σωστη ορθοφωνία. Σκεφτείτε για παράδειγμα τον Gillan, φωνάρα μεν αλλά, λόγω ελλιπούς τεχνικής, “κάηκε” γρήγορα και δεν είναι και λιγες οι φορές όπου σε περιοδείες, ειδικά μετά το 1984, δεν μπορούσε να αποδώσει τα μέγιστα, κάτι που φαινόταν και όταν είχε πάει στους Sabbath. Σκεφτείτε να πρέπει να λέει για ολόκληρη περιοδεία, κομμάτια απαιτήσεων Child In Time, προφανώς και δεν ειναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, να διατηρείσαι σε φωνητική φόρμα, ειδικά αν σκεφτούμε οτι ουδέποτε οι τραγουδιστές τού είδους (πέραν εξαιρέσεων) νοιάστηκαν για τη φροντίδα της φωνής, τσιγάρα, ποτά, ξενύχτια, δεν θέλει και πολύ.
Ο Martin, ειχε δηλώσει σε συνέντευξη του οτι δεν είχε ανεπτυγμένη την αντοχή συνεπώς, προκειμένου να καταφέρει να φέρει εις πέρας την περιοδεία, επρεπε να κάνει οικονομία δυνάμεων συνεπώς, πολλες απο τις περιβοητες κορώνες που ακούσαμε σε Headless Cross/TYR, πήγανε περίπατο. Βέβαια, σε ενα πολυ μεγαλο ποσοστό, τα κομμάτια βασίστηκαν σε αυτες ακριβώς τις φράσεις οπότε ναι, ειναι απογοήτευση να μην ακούς τη φράση σήμα κατατεθέν ενός κομματιού, γι’αυτο μάλλον και οι σχετικές περιοδείες δεν πηγαν καλά.
Μου αρέσει η περίοδος με Martin, με αυτήν μυήθηκα στους Sabbath όμως, ακομα και τώρα που βλέπω live απο εκείνη την εποχή, ξενερώνω που δεν ακούω τη μελωδία όπως θα περίμενα να την ακούσω.
Σπόντα επ’ αυτού, ειχε πετάξει και ο Dio όπου, ειχε πει για το Dehumanizer οτι απέφυγαν τα choruses (τα πολλαπλά φωνητικά που ακούγαμε σε δίσκους του Martin) καθώς, είναι Rock N’ Roll, χρειάζεται να περιέχονται τα απαραίτητα, τα οποία θα μπορούν να αποδοθούν και στις συναυλίες, χωρίς φαντεζί φωνητικά κτλ.
7 Likes
Πολύ ωραια αναλυση φιλε μου.
Να πω κι εγω δυο σχόλια σε αυτα:
-
Το να περιοδευεις τραγουδώντας τοσο απαιτητικά κομματια και να τα αποδιδεις (οπως πρεπει) ειναι μερος της ικανοτητας και του legacy (για παράδειγμα ειχα διαβασει οτι το ιδιο επαθε ο Blaze στους Maiden καθως δεν μπορούσε να ανταποκριθει σε αρκετα live).
-
Εαν δεν μπορεις να αποδωσεις τοσο καλα ειτε χαμηλωνεις τονικοτητα (σε studio ή live) ειτε αραιωνεις τις περιοδειες (εξαλλου δεν.ηταν και οι ανερχομενοι καλλιτεχνες τοτε).
-
Εμενα οι καλογυαλισμενες παραγωγες μου αρέσουν παρα πολυ πάντως και θεωρω οτι αναδεικνυουν και.τις μεγαλες συνθεσεις. Μιλαμε.για ενα δισκο με εκπληκτικη ατμοσφαιρα και μελωδιες.
2 Likes
2 Likes