Μπαίνω στις… αρμοδιότητες της @evanthia τώρα, αλλά δεν μπορώ να μην κάνω λόγο για το Master of Reality με την ευκαιρία της 52ης επετείου της κυκλοφορίας του (που ήταν χθες, για να είμαστε ακριβείς).
Πιστό λοιπόν στις συνήθειες και τους ρυθμούς των 70s, το τρίτο LP των Sabbath ήρθε μόλις 10 μήνες από το προηγούμενο τους και για κάποιον λόγο εκρίθη σκόπιμο να κυκλοφορήσει μέσα στο κατακαλόκαιρο!
Η ουσία βέβαια είναι ότι και εδώ οι Sabbath μεγαλουργούν και θέτουν τις βάσεις για όσα θα δημιουργήσουν αργότερα οι αμέτρητοι επίγονοι τους, όπως π.χ. με το Children of the Grave που έχει δώσει τα φώτα του (ή το… σκοτάδι του, όπως το βλέπει κανείς!) σε ουκ ολίγα metal παρακλάδια!
11 Likes
Προφανώς η @evanthia βρίσκεται σε διακοπές οπότε πέφτει σε έμενα ο κλήρος να μιλήσω για το…
Πριν από 48 χρόνια λοιπόν κυκλοφορούσε το Sabotage, έκτος στην σειρά δίσκος των Black Sabbath! Πειραματικό και με εμφανή τη διάθεση να επεκτείνει την ηχητική τους παλέτα, το εν λόγω έμελλε να είναι το τελευταίο αριστούργημα της κλασικής σύνθεσης των Sabs, λίγο πριν η χημεία εντός του συγκροτήματος διαταραχθεί ανεπανόρθωτα. Αυτό γιατί υπήρχαν, ως γνωστόν, έντονες διαφορές μεταξύ Iommi που ήταν υπέρμαχος της επέκτασης του ήχου τους και Ozzy που ήθελε να επιμείνουν στην δοκιμασμένη συνταγή. Διαφορές που επιδείνωνε και η παράλογη απαίτηση του κιθαρίστα να στέκεται στο κέντρο της σκηνής εξοβελίζοντας τον χαρισματικό performer Ozz. Αν λάβουμε υπ 'όψιν και τις καταχρήσεις στις οποίες ήταν όλοι τους τότε χωμένοι, καταλαβαίνουμε ότι το μίγμα ήταν… εκρηκτικό!
Σε κάθε περίπτωση, το ανεπανάληπτο Sabotage είναι ο δίσκος για τον οποίο ο Max ο Cavalera δήλωσε κάποτε πως θα του αρκούσε να το είχε δημιουργήσει ο ίδιος για να παρατήσει τη μουσική ευχαριστημένος, κι αυτό λέει πολλά για την αναγνώριση που δικαίως απολαμβάνει!
13 Likes
Να πω πως προσωπικά για μενα, ήδη έχει αρχίσει η πτώση εδώ. Βέβαια έχει κάποιες κομματάρες στα γνωστά στάνταρντς τους, ο Ozzy σε αυτό και το προηγούμενο μάλλον κάνει τις καλύτερες ερμηνείες του αλλά αισθάνομαι μια κόπωση συνθετικά.
7 Likes
λουτρό!
2 Likes
Αναληθειας
Αυτό το “Am I going insane?” ποτέ δε το συμπάθησα. Πάντα skip.
2 Likes
σορρυ #νοτσορρυ
2 Likes
Το Technical Ecstasy είναι δισκάρα, κάποια στιγμή ο κόσμος θα ακούσει την αλήθεια. Καλά, στο Sabotage δεν τίθεται συζήτηση για πτώση κατ’εμέ ούτε με σφαίρες.
5 Likes
Πες τα ρε Κωστή
Το μόνο μέτριο Σάμπαθ της πρώτης περιόδου είναι το Never Say Die.-
1 Like
Άνθρωπέ μου! Επιτέλους κάποιος!
1 Like
Κι αυτό έχει τρελό ενδιαφέρον πάντως.
Γενικά, ακουσα το Sabotage με υψηλές προσδοκίες και ψιλοαπογοητευθηκα, τα επόμενα δύο με χαμηλές προσδοκίες μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα. Ειδικά το Technical δισκάρα.
2 Likes
In other words, you’re fucking mental 
Not that we didn’t know it
1 Like
Δεν ειπα καλυτερα απο σαμποταζ βρε.
1 Like
Ας είναι
2 Likes
Πάμε λίγο Jazz (Sabbath)
4 Likes
40 χρόνια σήμερα από την κυκλοφορία του Born Again
2 Likes
Πολύ υποτιμημένος δίσκος. Το Disturbing the Priest είναι κομματάρα με τρομερό riff, ενώ είναι φουλ κολλητικά τα “Zero the Hero” και “Digital Bitch”
3 Likes
Συμφωνώ, το Zero the Hero ήταν το πρώτο κομμάτι που άκουσα απ’ τον δίσκο στο ραδιόφωνο κάτι αρχαία χρόνια πριν και μετά πήγα και τον αγόρασα. Επίσης εκτός απ’ τα προαναφερθέντα, μου αρέσει και το Trashed
2 Likes
Εκτός από τεράστια δισκάρα για τους Sabbath (δεύτερη μέσα στο ίδιο έτος, αλλά ‘νταξ’, seventies!) το Paranoid φέρει και έντονη σημειολογία μιας και κυκλοφόρησε την ημέρα του θανάτου του Jimi Hendrix. Την ημέρα δηλαδή που ένα από τα εμβληματικότερα “σύμβολα” των sixties έφευγε από τη ζωή, (θα τον ακολουθούσε και η Joplin, λιγότερο από ένα μήνα αργότερα), οι αναδυόμενοι ήρωες της καινούριας, πιο αυστηρής δεκαετίας επιβεβαίωναν την δυναμική τους.
(Θα προσέθετα ότι “τα πολύχρωμα λουλούδια είχαν πλέον μαραθεί κάτω από γκρίζους ουρανούς βιομηχανικών τοπίων”, αλλά έχει γίνει πολύ… cliché και δεν θα το κάνω!)
8 Likes