Έχοντας ζήσει τη φθίνουσα πορεία - 15 ετών - της υγείας της μητέρας μου μετα τη διάγνωση του γαμω Πάρκινσον, πιστεύω ότι κατά 99,99999% αναφέρεται στη σωματική κατάσταση που θα βρίσκεται εκείνη τη στιγμή.
Ας μην παραπονιέστε-όμαστε-ούνται.
Εδω και πολυ καιρό καθε ποστ στο thread του Ozzy, πριν ανοιχτεί, συνοδευόταν απο ενα “ωχ, λες;” κι απο ενα “…πάει…”.
Λοιπον, επειδη ακομα δεν παει, ας μην ειμαστε και αχάριστοι. Όσοι το ζησουν, ας απολαυσουν αυτο που θα θυμούνται μεχρι να πεθάνουν, λέγοντας “ημουν μέσα”.
Διαβάζω τα παραπάνω και θυμάμαι την συναυλία των Sabbath στη Μαλακάσα με πλήρες set και τον Ozzy σε καλή κατάσταση με την φωνή του να κρατάει μέχρι σχεδόν το τέλος όταν άρχισε να “σπάει”, οπότε μας είπε ένα “I’ m willing to continue if you ’re willing to listen” και το τελευταίο κομμάτι (Children of the Grave) το έβγαλε με ζόρι. Και μετά συνειδητοποιώ, με κάποια… “φρίκη”, ότι έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια από τότε!
Πίστεψέ με πάρα πάρα πάρα πολύς κόσμος τότε - η πλειοψηφία, τολμώ να πω - δεν δώσαμε καμία απολύτως σημασία σε Black Label Society και Velvet Revolver Απλά περιμέναμε τη Μεγάλη Στιγμή που θα ερχόταν αργότερα…
Από τον βλάκα τον Γουάιλντ ας πούμε εγώ θυμάμαι μόνο πόσο μας έσπασε τα νεύρα με τις αηδίες που έλεγε επί σκηνής για τα αμερικάνικα στρατά (ήταν στα ντουζένια της τότε η σφαγή στο Ιράκ - και κάποια, λίγα ευτυχώς ζώα χειροκρότησαν κιόλας).
Για πολλούς από εμάς η καλύτερη συναυλία που έχουμε δει ποτέ επίσης, θυμάμαι τότε (19 χρονώ) να μη σκέφτομαι τίποτα άλλο για ολόκληρους μήνες μετά, μας είχαν κάνει ξόρκι.
Δεν τραβηξαμε οσα τραβηξαν αλλοι, βλεπε @GRACCHUS_BABEUF, αλλα μπηκαμε απο το παραθυρο σε αγνωστο αυτοκινητο, που τα παιδια φιλοτιμηθηκαν να μας παρουν και να μας αφησουν στο Αιγαλεω. Να ειναι καλα.
Αναπολω τις ομορφες περιπετειες και αναμνησεις που μας χαρισε ο Λωρης ολα αυτα τα χρονια.
Μαλάκες, τι νομίζετε; Αντί να πείτε κι ευχαριστώ στον άνθρωπο, τον κατηγορείτε κι από πάνω. Από την εποχή του Αντόρνο έχουνε βγει τόσες κριτικές για τη μαζική κουλτούρα και την πολιτιστική βιομηχανία, για τον απρόσωπο χαρακτήρα του καταναλωτισμού και το τετριμμένο ύφος των προϊόντων του θεάματος, και ο Λώρης έχει μεριμνήσει, ρε αχάριστοι, κάθε τέτοια εμπειρία να είναι ένα μοναδικό προσωπικό βίωμα για τον καθένα, ένα διαφορετικό ταξίδι στο οποίο μπορεί να είχατε όλοι την ίδια αφετηρία και τον ίδιο σκοπό, αλλά το τελείωμα προέκυπτε από έναν ξεχωριστό συνδυασμό συγκυριών για τον καθένα και την καθεμία. Ο Λώρης, ρε απαράδεκτοι, υλοποίησε την κριτική των καταστασιακών για την τέχνη ως παιχνίδι και περιπέτεια, κι εσείς γκρινιάζετε από πάνω.