Και αφου δεν το ανοιγει κανεις κ καθοτι πλησιαζει ο καιρος, το ανοιγω εγω.
Στις 27 του Μαη λοιπον κυκλοφορει το τριτο αλμπουμ των θεουλιδων με τιτλο The Eldritch Dark.
Απο τα δειγματα που εχουν δωσει για ορεκτικο φαινεται πολλα υποσχομενο.
Αντε να 'ρθουν κ απο τα μερη μας!
tracklist:
1.Witchwood
2.Goodbye Gemini
3.Lord Summerisle
4.Ballad of the Weird Sisters
5.Eldritch Dark
6.Drawing Down the Moon
7.Faunus
8.The Magician
Σε είκοσι μερούλες κυκλοφορεί, έχουμε ακόμα καιρό μπροστά μας.
Εξαιρετικό το [B]“Goodbye Gemini”[/B](όπως έχουμε ξαναπεί), κινείται στα ίδια επίπεδα με τα τραγούδια των δύο προηγούμενων δίσκων. Πανέμορφο.
Μμμ… Τώρα μόλις άκουσα και το [B]“Lord Summerisle”[/B]… Ντάξει, αυτό μπορώ να πώ ότι δε μου άρεσε, το βρήκα κάπως (έως πάρα πολύ) ανιαρό και αργό. Η μόνη πρωτοτυπία στο τραγούδι είναι τα αντρικά φωνητικά, που δεν τους έχουμε συνηθίσει ως τώρα. Θα δούμε! Το ένα απ’ τα δύο πάντως είναι πολύ, πάρα πολύ, καλό!!
Πλάκα πλάκα, έβαλα σήμερα στο γιουτιούμπ να ακούσω τα καινούργια τους τραγούδια (που, σημειωτέον, ανέβηκαν πριν δύο μέρες) και ανακάλυψα ότι τα κατέβασαν, γιατί κάτι παίχτηκε, λέει, με τα πνευματικά δικαιώματα, παπάρια κοινώς. Κρίμα, και δεν πέρασε καλά καλά μία μέρα από τη στιγμή που τα ανέβασα στο φέησμπουκ. Είναι τελικά αυτό που λένε, μη σε βάλει στο μάτι!!!
Εγώ το βρήκα πριν καμιά δεκαριά μέρες, σχετικά εύκολα. Το έχω παραγγείλει σε βινύλιο, αλλά με στράβωσε η τιμή. Μονό βινύλιο 23 ευρώ; Τέλος πάντων.
Καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά οι δύο μπάντες που γουστάρω τρελά από τις σχετικά νέες είναι οι Audrey Horne και οι Blood Ceremony. Οι πρώτοι με δικαίωσαν και με το παραπάνω πριν λίγους μήνες (“Youngblood” δεκάρι). Οι δεύτεροι επίσης (“The Eldritch Dark” εννιάρι :p). Το κοινό είναι η διαφοροποίηση από τις προηγούμενες καταπληκτικές δουλειές όσο χρειάζεται για να υπάρχει μία συνέχεια αλλά να διατηρείται η προσωπικότητα μίας μπάντας που εξελίσσεται.
Αν κάτι μπορεί να ξενίσει, είναι τα φωνητικά στις πρώτες ακροάσεις. Πλέον η Alia τραγουδάει πιο ψηλά και λιγότερο “παθιασμένα” από το “Living with the Ancients”, αυτή είναι η εντύπωσή μου. Από την άλλη βγάζει πιο καλή ερμηνεία, ίσως πιο δουλεμένη.
Επίσης η διάρκεια - 40 λεπτά - μου φάνηκε μικρή. Πέρα από αυτά, τίποτα αρνητικό. Οι συνθέσεις (ίσως με εξαίρεση το “Drawing down the moon”) είναι εκπληκτικές και πολύ καλά εκτελεσμένες. Υπάρχει φλάουτο, υπάρχει και βιολί, υπάρχουν keyboard solos, υπάρχουν οι Sabbath και οι Jethro Tull, riffs και το καλύτερο drumming ως τώρα. Μια χαρά!
Για πείτε γνώμες. Προσωπικά το θεωρώ εξίσου καλό με τα προηγούμενα (αν όχι καλύτερο). Εδώ δίνουν περισσότερο έμφαση στο φολκ και στο “παγανιστικό” στοιχείο με αποτέλεσμα να ακούγονται περισσότερο με Jethro Tull και Jefferson Airplane παρά με Sabbath. Δεν έχει ντουμ κομμάτια τύπου I’m coming with you ή Coven Tree αλλά δεν χαλάει καθόλου μιας και όλος ο δίσκος βγάζει μια ομοιομορφία που έλειπε από τους προηγούμενους. Είναι δηλαδή ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Μέχρι στιγμής έχω ξεχωρίσει τα Witchwood, Goddbye Gemini, Ballad of the weird sisters (το καλύτερο του δίσκου νομίζω) και The Magician
Δισκαρα και παλι, αν το παμε με συγκρισεις μαλλον χανει απο το “Living with the Ancients”, αλλα μ’ αρεσει η λιγο διαφορετικη τους προσεγγιση, οπως και η διαρκεια. Ομοιογενεια δε νομιζω οτι ελειπε σε κανενα απ’τα προηγουμενα τους παντως.
Ballad of the Weird Sisters οντως το καλυτερο του δισκου
ομοιομορφία με την έννοια ότι στα προηγούμενα άλλα κομμάτια ήταν καθαρά ντουμ, αλλά πιο φολκ, αλλά πιο ροκ κλπ. Εδώ έχουν όλα το ίδιο στυλ και ακούγονται σαν ένα ενιαίο σύνολο. (ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα)
Κι εδω υπαρχουν κομματια τυπου The Magician & Eldritch Dark που ειναι πιο doomy, ενω τα Lord Summerisle & Ballad of the Weird Sisters ειναι πιο φολκ πχ
Ποτε δε μας χαλασε κατι τετοιο8)
τις ανατριχιλες που μου προκαλεσε το Lord Summerisle οι μπαντες του σημερα που μπορουν να τις φτασουν μετριουνται στα δαχτυλα.θα επανερθω και πιο αναλυτικα αλλα το πουλεν μου με δικαιωνει για ακομα μια φορα
Διαφορετική προσέγγιση αυτή την φορά, διαφορετικό ήχο αλλά το αποτέλεσμα σχεδόν ίδιο, παραμένει πολύ ψηλά.
Εξαιρετικές συνθέσεις, παραμυθένια ατμόσφαιρα, υπέροχα φωνητικά και φλάουτο από την αοιδό, γενικά πολλά μπράβο τους και τους αξίζει να τους μάθουν περισσότεροι (περιοδεύουν με τους Kylesa τώρα, τι γαμάτο να χουν και οι δυο κυκλοφορήσει δισκάρες φέτος).
Πιστεύω ο προκάτοχος ίσως να ναι μισό κλικ πιο πάνω, πάντως μου άρεσε σε αυτόν ότι σε 40 λεπτά ήταν πέρα για πέρα ουσιαστικοί και δεν υπάρχει ίχνος επανάληψης.
Η τριάδα “Goodbye Gemini” - “Lord Summerisle” - “Ballad…” πέρα από φανταστική στο ποιόν της είναι και απαραίτητη για να ακούμε ιστορίες με δαιμόνια στο δάσος.
Πολύ Jethro Tull, πολύ Deep Purple, Uriah Heep, Jefferson Airplane, διάφορα φόλξ… Γλυκόπιοτος δίσκος.
Περίμενα ότι θα κολλήσω με το φετινό Jex Thoth, ωστόσο δεν μου είπε πολλά. Αντίθετα το Blood Ceremony είναι πραγματικά πολύ καλό δισκάκι. (η σύγκριση με Jex Thoth είναι λιιιιγο άτοπη γιατί το κάθε συγκρότημα εστιάζει σε διαφορετική πτυχή του, αλλά όχι εντελώς άτοπη)
Στην τριάδα που λέει ο αγαπητός σκούρτζος, θα προσθέσω το πρώτο κομμάτι για να τηνεκάνω τετράδα. Και φυσικά το γαμάτο The Magician που κλείνει τον δίσκο. Νάης. =)
