Να πω κιόλας ότι στο live της Αθήνας είδα ανάμεσα στους θεατές τον Τάκη Μπαρμπαγάλα ε. Σε live άλλων πηγαίνει 
, με το καλό να κάνει και κάνα δικό του να πάμε.
2 Likes
Πολύ ωραίο και πλήρες το live report του @teorid. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι τελευταίες 2-3 παράγραφοι όπου παραθέτει κάποιες σκέψεις για την μπάντα και την απήχησή της.
Όπως σε κάθε κίνημα ή “κίνημα”, στο τέλος μένουν οι πραγματικά καλοί και προχωρούν πέρα από τα αρχικά όρια στα οποία κινήθηκαν κι έγιναν γνωστοί. Από όλη αυτή τη φάση του “occult rock/metal” έμειναν ουσιαστικά οι Ghost και οι Blood Ceremony - εύστοχο που κάνει την αντιπαράθεση με τους Ghost. Οι μεν (δηλαδή ο Forge) είχαν το κοκκαλάκι της νυχτερίδας εκτός από ταλέντο και είναι σχεδόν superstars, οι δε παραμένουν σχετικά μικροί, αλλά εγώ προτιμάω χωρίς καμία αμφιβολία Blood Ceremony, τους νιώθω οικείους και με πολύ περισσότερο βάθος στη μουσική τους πρόταση.
Μακάρι να συνεχίσουν και να γίνουν πιο γνωστοί στο ευρύτερο rock/metal κοινό, τους αξίζει.
6 Likes
Λοιπόν @achilleas , άνετα “έβαζα υπογραφή” κάτω από αυτά τα λόγια!
Βέβαια, από κάθε κίνημα όπως και από αυτό του “occult metal/ rock revival - whatever” έμειναν όσοι ήταν πραγματικά καλοί και ταυτόχρονα είχαν και κάποιες συγκυρίες υπέρ τους, με τις δυο αυτές συνθήκες να απαιτούνται σωρευτικά.
“Πραγματικά καλοί” ήταν (και εξακολουθούν να είναι) και οι Witchcraft και οι Jex Thoth, αλλά οι “παραξενιές” του Pelander και της Jessica αντιστοίχως υπήρξαν αποτρεπτικοί παράγοντες για μια αντάξια του ταλέντου τους πορεία.
“Πραγματικά καλοί” ήταν και οι The Devil’ s Blood αλλά εκεί λόγοι… ανωτέρας βίας στάθηκαν εμπόδιο που απεδείχθη ανυπέρβλητο.
Όλοι τους πάντως άφησαν εξαίρετα δισκογραφήματα που προσέδωσαν μια, όχι και τόσο φρέσκια, σίγουρα όμως άκρως ενδιαφέρουσα άποψη στα μουσικά δρώμενα της εποχής, όπως και το έναυσμα σε εμάς τους ακροατές να ψάξουμε παλιότερα συγκροτήματα κλπ - το ζητούμενο δηλαδή!
3 Likes
Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Κατά καιρούς έχω κολλήσει με συγκροτήματα που τελικά δεν τους έμαθαν πολλοί πέρα από τη μάνα τους, οπότε χαίρομαι που οι b.c. είχαν μια κάποια αναγνώριση, παρότι πιστεύω ότι αξίζουν αρκετά περισσότερα. Είναι και τύχη, είναι και πολλές συγκυρίες, τι να κάνεις.
Αυτό που νομίζω ότι ισχύει γενικότερα είναι ότι όσοι ασχολούμαστε αρκετά με την μουσική, ευτυχώς ή δυστυχώς έχουμε διαφορετικό κριτήριο από την πλατιά μάζα. Για παράδειγμα, ένας φίλος είχε βγάλει δυο τραγούδια, του λεω το α’ είναι γαμάτο και το β’ οκ, και μου λέει το ιδιο πιστευω κι εγώ, αλλά οι περισσότεροι γουστάρουν το β’. (θενξ @achilleas)
2 Likes
@Ian_Metalhead @teorid χαίρομαι που κάνουμε αυτή την κουβέντα!
Ian, συμφωνώ ότι υπήρξαν/υπάρχουν κι άλλοι “πραγματικά καλοί”, ίσως ήμουν βιαστικός με το να ξεχωρίσω μόνο 2 μπάντες. Το κριτήριό μου για να γράψω ότι “ξεχωρίζουν οι Blood Ceremony και οι Ghost” είναι η διάρκεια και η συνεπής δισκογραφία.
Το “The time of no time evermore” των The Devil’s Blood ίσως επισκιάζει οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ από όλες τις μπάντες που αναφέραμε, πραγματικά εντυπωσιακό. Αλλά όπως γράφεις, ο SL έβλεπε αλλιώς τα πράγματα κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο, αποδείχτηκε “true” στο τέλος. Πάντως το τρίτο άλμπουμ των The Devil’s Blood κι εκείνο το προσωπικό του δε λένε και πολλά, σημάδι ίσως ότι βρισκόταν στο δρόμο της παραίτησης.
Επίσης, συνέπεια δεν είχαν (είχε) ούτε οι (η) Jex Thoth. Φοβερό άλμπουμ το 2009, αλλά στη συνέχεια θεωρώ ότι υπήρξε στασιμότητα. Παρεμπιπτόντως, χτες έψαξα να δω αν είναι ακόμα ενεργοί, όπως φαίνεται είναι… Οι Witchcraft ποτέ δεν μου έκαναν “κλικ”, ούτε οι Graveyard, αλλά καταλαβαίνω ότι ήταν άκρως σημαντικοί, ίσως και “ηγέτες” του όλου κινήματος στην αρχή.
Τέλος πάντων, εκεί που συμφωνώ απόλυτα είναι σε αυτό:
2 Likes
Να συνεισφέρω τον οβολό μου στην συζήτηση…
Το occult ρεύμα ήταν όντως κάτι πάρα πολύ ωραίο και ανανεωτικό και ζει και αναπνέει δυνατά ακόμα, περισσότερο στον χώρο λίγο πιο πάνω από το underground.
Από την φύση του νομίζω δεν μπορεί ή δεν είναι η κατάλληλη εποχή να ανθίσει περισσότερο, το true σατανικό στοιχείο, όπου αυτό υπάρχει ξενίζει πολύ κόσμο.
Το “κομιξάδικο” και αυτοειρωνευόμενο - χιουμοριστικό occult των Ghost σε συνδυασμό με τις μουσικάρες που γράφουν έκανε το μπαμ. Στον αντίποδα οι The Devil’s Blood ήταν απόλυτα true και σατανέ, αφού και ο Σελίμ ήταν σοβαρός σατανιστής και γράφανε και μουσικάρες. Εγώ θεωρώ πως αν συνέχιζαν θα ανέβαιναν διαρκώς, χωρίς να ξέρω που θα φτάνανε.
Εγώ αν πόνταρα κάπου πάντως αν ας πούμε ήμουν manager συγκροτημάτων και σαν οπαδός αυτό θα ήθελα να ακούσω, είναι occult σοβαρό και όχι σαν των Ghost. Θα ήθελα οι μπάντες να στραφούν στα true στοιχεία του σατανισμού, όχι να τα υιοθετήσουν προσωπικά, αλλά because the Devil has all the good stories (και το λέω με μία λογική τύπου William Blake ή John Milton κλπ). Ή να προχωρήσουν σε πιο folk - pagan μονοπάτια, όπως κάνουν σε ένα βαθμό οι Blood Ceremony, γιατί αυτή η θεματολογία έχει άπειρο ψωμί. Αλλά με σοβαρότητα και όχι ροκενρολ διασκεδαστική διάθεση.
Όντως πολύ ωραίο και ανανεωτικό - παρά τη ρετρό αισθητική του - ρεύμα, αλλά δε νομίζω ότι είναι τόσο δυνατό πια. Φαντάζομαι (γιατί δεν είμαι ειδήμων) ότι η θεματολογία έχει ψωμί κι αυτό φαίνεται από την πρόοδο των Blood Ceremony, αλλά μουσικά δεν ξέρω πώς μπορεί μια νέα μπάντα να διαφοροποιηθεί σε αυτό το ύφος.
The Devil’s Blood: κορυφαίοι και τελείως true όπως γράφεις, αλλά τελείωσαν ακριβώς γιατί ήταν true, δε νομίζω ότι ο ίδιος ο Selim ήθελε να φτάσει ψηλά.
Jex Thoth: μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Graveyard: πήγαν να το διαλύσουν και το μετάνιωσαν, και πάλι δε βλέπω μέλλον, άσε που πάντα μου φαίνονταν πιο πολύ image παρά ουσία (ωραία χιπστεράδικα μουστάκια, καπέλα κλπ).
Jess and the Ancient Ones: πολύ καλός πρώτος δίσκος, μετά το γύρισαν αλλού.
Year of the Goat: επίσης πολύ καλός πρώτος δίσκος, πολλή σατανίλα αλλά “ντεμέκ” κατά τη γνώμη μου, νομίζω ότι κι αυτοί το διέλυσαν.
Purson: καλή αρχή επίσης, αλλά η γκομενίτσα δεν το είχε για να κρατήσει τη μπάντα όταν έφυγε ο σύντροφος/συνθέτης, λίγο αντιγραφή γενικά. Το διέλυσαν.
Orne: υπερέπος το “The conjuration by the fire”, αλλά έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι από το 2011, μάλλον πιο πολύ project η φάση.
Δε θυμάμαι κάτι άλλο βασικά, αυτές είναι οι μπάντες που ασχολήθηκα πριν μερικά χρόνια και μπήκα στον κόπο να αγοράσω δίσκους κλπ. Θα υπάρχουν κι άλλες, αλλά να που από τις πιο “γνωστές” μας έμειναν μόνο οι Ghost και οι Blood Ceremony. Και οι πρώτοι έχουν τόση σχέση με το κίνημα, όση οι Maiden του Powerslave είχαν με το NWOBHM. Καμία σύγκριση με τους Θεούς, τους αναφέρω μόνο για να πω ότι οι Ghost έχουν μεγαλώσει πέρα από το occult rock, ίσως γιατί όπως πολύ σωστά γράφεις έχουν αυτό το “κομιξάδικο” ύφος που πουλάει. Καλή μπάντα όμως.
Με λίγα λόγια, μακάρι να συνεχίσει αυτό το κίνημα, αν και δεν το βλέπω προσωπικά. Αλλιώς ας πάρουν οι Blood Ceremony όλη αυτή τη θεματολογία κι ας βγάλουν 10 δίσκους. 
Δε νομίζω οι Graveyard μουσικά να εντάσσονται στο παρακλάδι του occult ρε σεις, δε μου ταιριάζει ο ήχος τους για εκεί.
1 Like
Ίσως τους έχω συνδέσει εγώ στο μυαλό μου γιατί έχουν την ίδια ρίζα με τους Witchcraft και γιατί συνέπεσαν χρονικά με την όλη αναβίωση των 70’s. Στιχουργικά έχουν μάλλον μικρή σχέση (από ότι θυμάμαι), μουσικά έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει μεγάλη συνοχή (άλλος πιο Sabbath, άλλος πιο Zeppelin, άλλος πιο BÖC, όλοι όμως 70’s).
Εσύ πώς τους βρίσκεις (τους Graveyard);
Πιο πολύ προς το απλό μπλουζοχαρντροκ. Δεν έχουν και το image που έχουν όλοι οι υπόλοιποι μωρέ.
1 Like
εγώ πάντως τους βρίσκω εξαιρετικούς blues rockαδες. Το ότι αυτές οι μπάντες ακούγονται ελαφρώς heavy rock / hard rock νομίζω έχει σχέση με την τεχνολογία της εποχής
πάντως συμφωνώ απόλυτα με αυτό
και ενισχύω την άποψη πως το ότι δεν είναι " φρέσκια " μουσική δεν είναι καθόλου κακό. Κάθε άλλο, μπορώ να ακούω αυτά τα στυλ για όλη μου τη ζωή . Το ίδιο πράγμα , κανένα πρόβλημα
ο blues rock ήχος κιθάρας ( με όποιες δυνατές παραλλαγές - που είναι άπειρες ευτυχώς ) είναι το απόλυτο για τα αυτιά μου
2 Likes
Ωραία κουβέντα πιάσατε. Συμπτωματικά προχθές έπεσα πάνω στους Orchid και συνειδητοποίησα πως είχα ξεχάσει την ύπαρξή τους, πολύ ωραία τα 2 δισκάκια τους. Και μιας και δεν αναφέρθηκαν, νομίζω οι Uncle Acid σε στιγμές το έκαναν καλύτερα από κάθε άλλον…
Graveyard όντως δεν ταιριάζουν υφολογικά εδώ, ειδικά τελευταία, αλλά λόγω ονόματος και απαρχών με συγγένειες Witchcraft κτλ δεν είναι εντελώς αδόκιμο να αναφέρονται.
Να πω επίσης πως ένα από τα καλύτερα κομμάτια του 2018 ταιριάζει ακριβώς εδώ. Στόχευσαν σε διαφορετικό κοινό βέβαια και δεν έφτασαν σε αυτά τα αυτιά, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πώς ένας φαν Blood Ceremony δεν θα γούσταρε φουλ.
ΥΓ: Κρίμα που δεν μπόρεσα να πάω Blood Ceremony γαμώ τις αρρώστιες. Για μένα το Eldritch Dark είναι η αδιαμφισβήτητη κορυφή τους.
3 Likes
Αμα δεν ησουν κρεβατωμενος, επρεπε να ερθεις !
Και οι Year of the Goat είχαν δημιουργήσει ας πούμε έναν «θόρυβο» γύρω από το όνομα τους με το πρώτο e.p (Lucem Ferre) και λιγότερο είναι η αλήθεια με το πρώτο άλμπουμ τους (angel’s necropolis).
Δεν γνωρίζω εάν συνεχίζουν ακόμα αλλά συνεχίζω να τα ακούω ευχάριστα αυτά τα δυο.
Θα συμφωνήσω με τα παιδιά παραπάνω ότι οι Devil’s Blood ήταν κορυφή σε αυτό που κάνανε.
Δίσκος που δεν του έδωσα σημασία μέσα στο '18. Ξεκίνησα να τον ακούω κατόπιν “εορτής” και είναι πραγματικά πολύ καλός. Δεν ξέρω αν αξίζει να έχει πάνω του την ταμπέλα “μόνο doom” - το βρίσκω ως κάτι παραπάνω, αλλά και από την άλλη ας χαρακτηριστεί όπως θέλει ο καθένας. Σημασία έχει ότι διαθέτει μέσα του πολλά για να προσφέρει. Και blues, και jazz και riffς και φωνάρα η νεαρά. Ας κάνουν ό,τι θέλουν για τη συνέχεια.
Οι Blood Ceremony είναι πολύ ωραία μπάντα, γράφουν ωραία τραγούδια, δεν παίζουν με την εμπορικότητα και το ζούνε. Και οι Jex Thoth είχαν (έχουν ακόμα άραγε;) τις προοπτικές για πάρα πολύ ωραία πράγματα, ειδικά μετά από το ωραιότατο “Blood Moon Rise”.
Αν ανακοινώσουν ξανά live στην Αθήνα να ξέρετε… θα έρθει και ο Davids στον Ολυμπιακό