Η πραγματική τέχνη λένε είναι αυτή που πρωτίστως εξαγνίζει το δημιουργό απ’ τους δαίμονές του. Αν αυτός ο ορισμός είναι ο σωστός, τότε το Banishing Ritual είναι πραγματική τέχνη. Με ένα κομμάτι 40 λεπτών χωρισμένο σε 4 υποενότητες καθηλώνει τον ακροατή που θα κάτσει απέναντι του γυμνός από προκαταλήψεις.
Μην περιμένετε καταιγισμό από riffs ούτε sing along refrains ούτε blastbeats ούτε ποπ (επιφανειακή δηλαδή) αμεσότητα. Αρκεί να περιγράψω την πρώτη υποενότητα (Intent) όπως την βίωσα προσωπικά:
Ξεκινάει με ένα drone/ambient τείχος που στήνεται ανάμεσα στον ακροατή και τη folk μελωδία που επιμένει μονότονα σε ένα υπνωτικό ρυθμό έως ότου ξεσπάσει περίπου στο 7.30. Το πρώτο σκάσιμο των τυμπάνων λίγο αργότερα δίνει το έναυσμα για τη μετάβαση σε μια εσωτερική κατάσταση όπου πλέον τα πνευστά στο 11.20 εμφανίζονται για να καλέσουν το πνεύμα που απαγγέλει “here, filled with fear, in this dwelling… I tear from myself, to heal you…”. Είναι και τα πρώτα (από τα λίγα) φωνητικά του δίσκου.
λοιπόν,το είχα ακούσει μια-δυο φορές στην αρχή της χρονιάς και μου άρεσε αρκετά θυμάμαι.στη συνέχεια όμως κυκλοφόρησαν πολλοί άλλοι δίσκοι και κάπου χάθηκε στα κιτάπια του υπολογιστή μου.να φανταστείς έχω ακούσει τόσες κυκλοφορίες από τότε που σχεδόν νόμιζα πως βγήκε το 2009.καλά που μου το θύμισες.το βάζω τώρα…
double post.
στο 11:10 του intent που μπαίνει το φλάουτο βρίσκομαι σε κατάσταση ύπνωσης και ό,τι συμβαίνει από εκεί και έπειτα επικοινωνεί με το ασυνείδητο μέρος του εγκεφάλου μου.στο 7:25 του the final banishing που αποδομείται το κομμάτι, αποδομείται μαζί και όλο μου το είναι.ακούγοντας το δίσκο μου βγάζει το ίδιο συναίσθημα που μου βγάζουν οι slagmaur και οι darkspace.τι θέλω να πω?ότι δηλαδή με κάποιον τρόπο αγγίζει το υψηλό και από τις δύο μεριές:και προς το αχανές διάστημα και προς το θεοσκότεινο βάραθρο.πραγματικό αριστούργημα.για αυτούς που ξέρουν να ακούν και να νιώθουν τη μουσική.
Για Slagmaur, ομολογώ δεν είχα κάνει τη σύνδεση. Darkspace περισσότερο ίσως. Πιο πολύ θα έλεγα ότι έχει κοινές αναφορές με συγκροτήματα που (ασχέτως μουσικής κατεύθυνσης) έχουν έναν ritualistic, παγανιστικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα παρότι ηχητικά μικρή έως καμία σχέση, το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο με αυτό των Neurosis/Minsk. Και Wolves In The Throne Room μου έφερε στο μυαλό, ακόμα και Death In June.
Eπαναλαμβάνω, όχι τόσο ηχητικά αλλά σαν feeling κυρίως.
ειδικά τις τελετουργικές στιγμές των neurosis όπως τα shadow και nine από το τελευταίο τους album μου τις βγάζει αρκετά σαν συναίσθημα.και wolves in the throne room λόγω της μεσμεριστικής επαναληπτικότητας.και τώρα που το λες βγάζει και λίγο death in june.όντως.αυτό που με κάνει όμως να τους θαυμάζω είναι πως καταφέρνουν όλα αυτά με σχεδόν παντελή απουσία κιθαριστικών riffs.όντως μέσα στις 5 καλύτερςσ κυκλοφορίες της χρονιάς.θα ακουστεί αρκετά…
το ακουσα χτες παλι, καθως παλι σφυριζε ο αγερας και γαμουσε μορφες ανθρωπων. αλλα ρε παιδια δειξτε λιγη σοβαροτητα σ’ αυτα που λετε στη πρωτη σελιδα. οι slagmaur και οι darkspace που στο πουτσο κολλανε;
Aπίστευτος δίσκος,πραγματικά καθηλωτικός.Ευχαριστώ Κρισπ και Νομιστεράκη που ανέφεραν για τον δίσκο που ηταν η αφορμή να ψάξω και τα υπόλοιπα άλμπουμ αυτής της καταπληκτικής μπάντας.
Οι νέες σαμανιστικές περιπλανήσεις του Chet, τον έφεραν σε νέο άλμπουμ τελειωμένο, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα κυκλοφορήσει στο τέλος του καλοκαιριού. Επίσης περιμένουμε γεμάτοι συγκίνηση (όσο για λίγα πράγματα) τους μούσιες να βγάλουν το Alethes αλλά κυρίως το Fearthainne που τ’ακούνε μεταξύ τους. Κι εύχομαι κάποια στιγμή να τους μαζέψω όλους αυτούς εδώ (όποιος ενδιαφέρεται για το εγχείρημα να επικοινωνήσει) και να κάνουμε ένα Stella Natura καλύτερο κι από της Καλιφόρνια.
[/SPOILER]