Με κεφια σηκωθηκα και σημερα κι ακουω το κατωθι album…
Μάθετε μπαλίτσα.Από τα πιο κλασσικά άλμπουμς του Redding,τόσο με δικά του originals( “Ole Man Trouble”,“Respect”, που έγινε διάσημο αργότερα από την Aretha Franklin), όσο και με διασκευές. Από Stones (“Satisfaction”) και Μiracles (αν δεν κάνω λάθος δικό τους είναι το My Girl) μέχρι Sam Cooke (“Α Change is Gonna Come”) και B.B King (“Rock me Baby”).Το άλμπουμ θα μπορούσε να αποτελεί best of της καριέρας του κι όμως δεν είναι.
Στα συν,η καταπληκτική μπάντα που τον συνοδεύει.Μέλη των Booker T and the MG’s (ακούστε τον Cropper στο Rock me Baby),Isaak Hayes στα πλήκτρα(της Stax και αυτός) κτλ.Απαραίτητο άλμπουμ για όσους δεν το έχουν ακούσει.
Το πλέον απαραίτητο άλμπουμ του Ottis Redding.
Μια που αναφέρθηκε ο Isaac Hayes παρεμπιπτόντως, ας προτείνω και γω κάτιτις.
Τι να λέμε για ύμνους όπως το Walk On By. Δίσκος που ξεπερνάει τα όρια της soul της εποχής (κυκλοφόρησε το '69) και καθιέρωσε τον Hayes, το άλμπουμ τα χει όλα και όποιος δεν το έχει ακούσει ως τώρα ας σπεύσει.
Σχετικό-άσχετο, αλλά και αυτό [U]εδώ[/U] τα σπάει. 8) (αγαπάμε Hayes, άρα αγαπάμε Σεφ, και αντίστροφα)
Πολύ ωραίος δίσκος το Hot Buttered Soul, αρκετά πρωτοποριακός για την εποχή του (1969) και καθόλου άδικα θεωρείται ο καλύτερος του Isaac Hayes. Τα κομμάτια που περιέχει και το στυλ που είναι παιγμένα και ηχογραφημένα δίνουν την εντύπωση ότι μιλάμε για ένα δίσκο που κυκλοφόρησε το 1974 παρά στα τέλη του '60 και αυτό είναι που αποτελεί την καλύτερη πιστοποίηση της αξίας του αν αναλογιστούμε ότι την συγκεκριμένη περίοδο υπήρξε μια έκρηξη δημιουργίας και στη “μαύρη μουσική” όπως στα περισσότερα είδη, που είχε ως αποτέλεσμα το φαινόμενο της γρήγορης μετατροπής του μοντέρνου σε παρωχημένο μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Προσωπικά πάντως από τη δισκογραφία του Isaac Hayes έχω σε μεγάλη εκτίμηση το παρακάτω jazz/piano blues αριστούργημα που ηχογραφήθηκε σε μια μόλις νύχτα (ύστερα από ένα πάρτυ), με τον Hayes στο πιάνο και τη συνοδεία των MGs, Donald “Duck” Dunn στο μπάσο και Al Jackson Jr. στα ντραμς:
[SPOILER][B]Presenting Isaac Hayes [1968][/B]
[/SPOILER]
Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ένα τέτοιο τρίο μπορεί να παράγει τόσο δυναμικό μπλουζάτο ήχο.
Αυτός ο Gary Clark Jr. πάει για μεγάλα πράγματα
Αυτός είναι πολύ ωραίος,έχει 4 άλμπουμς αν δεν κάνω λάθος και τα έψαχνα για κατέβασμα και δεν τα έβρισκα…Και επιτέλους ένας άνθρωπος που άκουσα να παίζει ακουστικά blues όμορφα,μου θύμισε παλιούς master του είδους.
Kαλός είναι, πέφτει βέβαια και τρελό σπρώξιμο, συνεργασίες με mainstream καλλιτέχνες κλπ.
Τον βάζω στην ίδια κατηγορία με τον Trombone Shorty, συμπαθείς μουσικοί που ακούγονται ευχάριστα αλλά κυνηγάνε και το χιτάκι που θα τους κάνει Lenny Kravitz της δεκαετίας του '10! 
Ποιοις είναι ο Τρομπόνης?Ούτε ακουστά τον έχω.Και αυτόν τυχαία από ένα βίντεο τον είχα μάθει,τρώει σπρώξιμο ε?Δεν τον βλέπω να αναφέρεται πουθενά στον μουσικό τύπο,γι’αυτό μου κάνει εντύπωση.
Συμφωνώ με τον Mule εδώ. (Για αυτό δεν μπήκαν στο αφιέρωμα)
Ο Gary Clarck έχει πάντως τα φόντα (λαρύγγι ιδιαίτερα) να πάει μπροστά
ευτυχώς που σ’αυτό το thread μπαίνουν και φρέσκοι δίσκοι και όχι μόνο κλασικοί 40 χρόνων όπως στο τζαζοθρεντ (φανταστείτε να γράφαμε για σαμπαθ, πριστ στο heavy, βαρετό…)
ον τοπικ:
Oι Βρεταννοί (από το Leeds) [B]THE NEW MASTERSOUNDS[/B] βγάλανε πριν λίγους μήνες άλλο ένα κορυφαίο φανκ δισκάκι. Το [B]Breaks From The Border[/B] είναι πάντως διαφοροποιημένο από τα προηγούμενα άλμπουμ τους (6 αν μετράω σωστά), με πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις, γεγονός που οφείλεται (υποθέτω) στο ότι ταξίδεψαν μέχρι το Τέξας για την ηχογράφηση! Από την άλλη η όλο και αυξανόμενη δημοτικότητα τους και στις δύο πλευρές του ατλαντικού μάλλον δικαιολογεί το (οικονομικό) ρίσκο του να δοκιμάσουν τo φημισμένο Sonic Ranch studio.
Ωραία θέματα, 70ίλα στο μάξιμουμ, μπόλικη σόουλ, λίγο ψυχεδέλεια, τζαζοφάνκ (σε στιγμές, κυρίως στα ορχηστρικά), όμορφα πράγματα…
Και αυτός ο δίσκος κυκλοφορεί κάτω από τη δική τους One Note Records, σε cd και βινύλιο. Βλέπω ότι το cd στο amazon.uk είναι στις 7,50 λίρες, το LP στις 13,20 λίρες. Στο HMV 8 και 10 λίρες αντίστοιχα.
Tracklisting :
[SPOILER]01. Take What You Need 3:11
02. Run the Gauntlet 4:20
03. On the Border 4:11
04. Free Man 3:20
05. Freckles 3:43
06. Passport 4:44
07. Walk in These Shoes 5:50
08. Josus 4:56
09. Can You Get It? 7:20
10. Turn it Up 3:08
11. Up in the Air 3:38[/SPOILER]
Με τους γιαπωνέζους να κερδίζουν 2 bonus (δεν τα έχω ακούσει):
[SPOILER]12. Freckles feat. Freckles 3:43
13. Hip Hop feat. Skerik 4:32[/SPOILER]
Official site με πολλά κομμάτια σε streaming:
[B][U]http://www.newmastersounds.com/[/U][/B]
site της One Note Records:
[B][U]http://www.onenoterecords.com/[/U][/B]
για μια γρήγορη επαφή με προηγούμενες δουλειές τους άκου τη συλλογή [B]Masterology: Pioneers of New British Funk[/B] που βγήκε πριν 2 χρόνια.
Είναι αλήθεια ότι ένα κάποιο σπρώξιμο το τρώει, το ep του ήταν στη λίστα με τα καλύτερα του Rolling Stone για το 2011, ενώ πρόσφατα έπαιξε και στο αφιέρωμα στα blues που έγινε στο λευκό οίκο, δίπλα σε θρύλους. Πάντως αρκετοί καλλιτέχνες έχουν αναφερθεί κολακευτικά γι’αυτόν.
Όσο για τον ήχο του, ας περιμένουμε μέχρι να βγάλει να βγάλει το full-length του, λογικά δεν πρέπει να το αργήσει πολύ.
(τον Trombone Shorty ούτε εγώ τον ήξερα, αλλά βλέπω ότι έπαιξε κι αυτός στο λευκό οίκο:))
Γενικά συμφωνώ με τον Mule και μου ακούγεται πολύ μέηνστριμ ήχος σχεδόν ποπ για να θεωρείται μπλουζ. Η φωνή του εν τω μεταξύ είναι πιο λευκή και από του Jack White, δεν υπάρχει βραχνάδα ούτε για το ονόρε που λέμε και στο δέλτα του Μισισιπή :lol:
Trombone Shorty:
Πριν ένα χρόνο έπαιξε ένα καταπληκτικό live στην Αθήνα.
Για ολόκληρο δίσκο Hopeto ξεκίνα από το Backatown.
Thanks Mule!!!Θα τσεκάρω εφόσον μ’αρέσουν και τα κομμάτια που πόσταρες!
Από την μεθεπόμενη βδομάδα να περιμένετε και μερικές παρουσιάσεις δίσκων!
Ένας παλιός
http://www.rocking.gr/reviews/album/Savoy_Brown_-_Voodoo_Moon/4086/
και ένας νέος
http://www.rocking.gr/reviews/album/The_Jimmy_Bowskill_Band_-_Back_Number/4068/
σε καινούργιες προσπάθειες.
Πολύ καλός ο νέος δίσκος του Dr. John, στον οποίο ο 71χρονος συνεργάζεται με τον Dan Auerbach των Black Keys, ο οποίος κάνει και την παραγωγή του δίσκου(και κάνει καλή δουλειά). Voodoo funk και swamp blues ήχος, που ακούγεται πολύ φρέσκος.
Ωραίος drizzt, ούτε που είχα πάρει χαμπάρι ότι κυκλοφόρησε νέο δίσκο ο Dr. John. Tα κομμάτια ακούγονται μια χαρά και από το εξώφυλλο δείχνει σαν να ξαναγύρισε στην περσόνα του night tripper…
δισκάρα και παραγωγάρα απο Auerbach αα?, όπου και αν γυρίσω τον πετυχαίνω αυτον τον δίσκο με τρελές κριτικές κιόλας
άκουσα και εγώ αυτόν τον Gary Clark jr που αναφέρθηκε κάποια post παραπίσω ,
και έχω να πω
a) οτι δεν είναι τόσο ‘‘ηλεκτροφόρος" όσο είναι
τα δικά μου γούστα
b) μου ακούγεται πιο soundtrack-ικος ,προφανώς πρεπει να έχει και άλλες επιρροές (που δεν μπορώ να καταλάβω ποιές είναι)
και c) θα συμφωνήσω για τη "λευκή’’ φωνή που είπαν τα παιδιά . εμένα μου θύμισε Paul Rodgers στα προσωπικά του album ( Now&Then ,Electric) , αυτό το θεωρώ σαν credit του τύπου .
έχει ενα ενδιαφέρον πάντως .
Θα αποκτηθεί σύντομα! Και αν όλα πάνε όπως τα προγραμματίζω θα τον δώ και τον Ιούλιο στο Παρίσι. Αυτά που ακούω με “φτιάχνουν” για σπουδαίο live!