θα τσεκάρω και εγω το War .
απο κει και πέρα ,ακούω αυτό :
και ενώ δεν τρελαίνομαι ιδιαίτερα για τον εν λογω κιθαρίστα , θα παραδεχθώ οτι
έβγαλε και γαμώ τα δισκάκια.
έχει μια ποικιλία blues και αυτό το -ας το πούμε- radio-friendly, που διακρίνω σε αυτόν (και δεν μου αρέσει) ,εδώ μετατρέπεται σε όμορφες-straight μελωδίες.
Ωραίος δίσκος ,δεν το περίμενα .
A, και οι στίχοι πιο απλοί και ευθείς δεν γίνεται.
To συγκεκριμένο κι εμένα μου αρέσει πολύ.
Πρώτον έχει παραγωγάρα για τα γούστα μου.Δεύτερον έχει κομματάρες,ωραία σημεία(το ξέσπασμα του ομώνυμου πχ.) και τρίτον στις μπαλάντες του(που για μένα πάντα ήταν το πρόβλημα του Trout) κάτι μου φαίνεται πως έχει κάνει καλύτερα από τα τελευταία χρόνια.Έχει κάποιες όμορφες lead κιθάρες (στο Recovery για παράδειγμα) που δίνουν το κάτι παραπάνω στα κομμάτια του φέτος.Μου φαίνεται τουλάχιστον ισάξιο του The Outsider.Kαι το Blues for My Baby μεγάλη αγάπη ήδη.
Οι στίχοι που λες,είναι ευθείς αλλά κάποιοι για μένα είναι τραγικά απλοϊκοί…Το μόνο που με χαλάει στο άλμπουμ.
Τις τελευταίες μέρες καίω Groundhogs. Σε δαύτους με έστειλε το κόβερ του Cherry Red από Earthless (ομολογουμένως δυνατό και 'μοβόρο).
Το Blues Obituary μου άφησε μια ουδέτερη γεύση, αν και προσπαθεί να κινηθεί σε φόρμες πέρα από το πολύυυ παραδοσιακό μπλουζ (όπως διαφορετικά νόμιζα), σε μένα ξεχώρισαν τα τραγούδια που ήταν περισσότερο προς την άλλη κατεύθυνση, πχ τα Daze of the Week (έτσι πιο αργόσυρτο και ενίοτε παιχνιδιάρικο), το Natchez Burning και το επικόοο, σχεδόν ψυχεδελικό Light was the day. Όλα τα άλλα, κάπως αδιάφορα.
Από την άλλη βρήκα το Split κλάσεις ανώτερο, πολύ πιο βαρύ μεν και μουσικά και στιχουργικά και λιγότερο μπλουζ (σε σημειο που να μην ξέρω αν πρέπει να μιλήσω εδώ για δαύτο), αλλά λίγο χωρίς προσανατολισμό, απλώς ένα αρκετά βαρύ πράμα με μπλουζ βάσεις αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο εμφανείς. Ξεκινάει δυνατά θεωρώ με τα parts 1-4 (προτίμησα τα 1 και 4, που 'ναι ετσι πιο ροκενρολ), μετά σε πηγαίνει στο “χιτάκι” φάση Cherry red (που όταν το πρωτάκουσα μου φάνηκε πιο αναιμικό από το κόβερ, αλλά μετά από πολλά ακούσματα άλλαξα γνώμη, γιατί προτίμησα τα μπουκώματα του πρώτου και την αποπνεόμενη σεβεντίλα στη φωνή όπως και αν ορίζεται αυτό), μετά ακολουθούν το μπαλαντοειδές A year in the life, το Junkman που 'ναι ένα μάλλον προγκρέσιβ ( ; ) συνονθύλευμα και λήγει με τη συνήθη σας αλλά πολύ ωραία μπλουζιά Groundhog. Όμορφο αλμπουμ αν και λιγο αχαρακτηριστο. Αυτάααα.
Μπράβο,πείτε για groundhogs,γιατί έχω ακούσει μόνο ένα.
Εχω ακουσει μονο το…
Ειναι πολυ καλο!!!
έπρεπε να βάλω καμιά απο τις κίτρινες φάτσες ,δίπλα απο το δικό μου σχόλιο για τους στίχους .
και εγώ για αρνητικό ήθελα να τους αναφέρω .
μιας που ανέφερες κάποια tracks του δίσκου ,να πρόσθεσω μεταξύ άλλων το “Lonely” για την [I]born-under-bad-sign-ίλα[/I] που προσπαθεί να βγάλει .
[SPOILER]και πρέπει να είναι αυτό με τους πιο τραγικούς στίχους ,αλλά μουσικά είναι ωραίο[/SPOILER]
Ναι μωρέ,εντάξει,ειδικά σε μαύρους blues δίσκους έχουμε ακούσει τόσα και τόσα.
Μουσικά πάντως τα έχει πάει πολύ καλά.Και στο Lonely φυσικά.
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα, τα είπαν όλα ο Warren και ο KWS…
Ομορφιές!!!Ωραίος Mule!Eγώ τα έγραψα στο thread τους.
A, δεν το είδα, θα πάω να συνεχίσουμε εκεί! 8)
Έχουμε και νέο Joe Louis Walker εκεί έξω με τίτλο Hellfire και νέο Blindside Blues Band με τίτλο Generator.Από τους τελευταίους έχω ακούσει μόνο το πρώτο τους οπότε αν κάποιος έχει να προτείνει please…
Aκούγοντας λοιπόν το Hellfire έχω να πω το εξής. Έχω ακούσει τρία άλμπουμς του πριν από αυτό. Τα Cold is the Night,The Gift και Blue Soul.Τα γουστάρω και τα τρία πολύ. Eδώ ακούγεται πιο ηλεκτρισμένος, blues rock σε σημεία θα έλεγα, και wah wah έχουμε και δυνατές ερμηνείες έχουμε, απ’όλα. Διαφορετικός δίσκος από αυτά,λιγότερο…“παιχνιδιάρικος” να το πω? Η παραγωγή επιτέλους μου αρέσει πολύ (γιατί στα παλιά του όχι ιδιαίτερα) και γενικά με κέρδισε,καλοδεχούμενη η αλλαγή.Η πλάκα είναι πως μια κριτική διάβασα για το άλμπουμ και δεν έλεγε τα καλύτερα.
Έτσι για την καβλάντα.
Ο Magic Slim με τη μπάντα του (the Teardrops) είναι ίσως ότι καλύτερο στον μαύρο μπλουζ ήχο την τελευταία δεκαπενταετία. Παρότι δραστηριοποιείται δισκογραφικά για πάνω από 30-35 χρόνια από τη δεκαετία του '70 και μετά, είναι από τους λίγους μουσικούς που κρατήθηκαν σε πολύ υψηλό επίπεδο συνθετικής έμπνευσης και τεχνικής στην κιθάρα και στην τελευταία τους περίοδο, παραβλέποντας το γεγονός ότι βρίσκεται ήδη στην 8η δεκαετία της ζωής του (γεννήθηκε το1937 στη Γρενάδα του Μισισιπή). Κλασικές πρώιμες δουλειές του είναι τα [B]Born On a Bad Sign / MCM 1977[/B], [B]Living Chicago Blues, Vol. 2 / Alligator 1978[/B], [B]Grand Slam / Rooster Blues 1982[/B], [B]Gravel Road / Blind Pig 1990[/B]. Εκεί όμως που δίνει ρεσιτάλ πραγματικό και ορίζει στην κυριολεξία τα μοντέρνα Chicago blues είναι από το 1998 με μια σειρά από δίσκους στην μικρή ετικέτα της [B]Blind Pig [/B]που μπαίνουν άνετα στους καλύτερους των δεκαετιών 1990, 2000, 2010. Για την ακρίβεια, αναφέρομαι στους εξής παρακάτω δίσκους:
[B]Black Tornado / Blind Pig 1998[/B]
[B]Snakebite / Blind Pig 2000[/B]
[B]Blue Magic / Blind Pig 2002[/B]
[B]Raising the Bar / Blind Pig 2010[/B]
Τέτοια αριστουργήματα είναι δύσκολο να τα περιγράψεις ως προς τον ήχο, το ύφος και την αξίας τους γιατί θα τα αδικήσεις 100%, δεν μπορείς με τίποτα να μεταφέρεις αυτή την εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν, οπότε τα προτείνεις απλά και αυτός που ενδιαφέρεται για το ωραίο και το καινούργιο, θα τα αναζητήσει.
Στα ίδια στάνταρ ποιότητας κινούνται και οι λάιβ δίσκοι του από την περίοδο 1998-2010, ίσως για κάποιους να θεωρούνται και καλύτεροι αφού διαθέτουν και την ενέργεια που βγάζουν οι μουσικοί του μπλουζ σε τέτοιες περιπτώσεις. Γενικά ο μπαξές (Magic Slim & the Teardrops) έχει υλικό για όλα τα γούστα. Και για αυτούς που αρέσκονται στην στούντιο κονσέρβα και για αυτούς που γουστάρουν το αυθεντικό ζωντανό (όχι γιαούρτι!!! :p)…
υ.γ. θα ήθελα πολύ να μάθω ποια είναι η άποψη του Σλιμ στον σουρεαλιοστικό ισχυρισμό ότι ενας “απίθανος” λευκός τύπος με υποψία μεσογειακής αναιμίας από το Ντητρόιτ, είναι υπεύθυνος για τη σωτηρία του μπλουζ. Γέλιο και μόνο γέλιο κατά πάσα πιθανότητα…
Έχω ακούσει ένα παλιό και ένα καινούριο.Με πριζώνεις να ακούσω και τα υπόλοιπα.Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η μουσική του,όντως.
hopeto, χαίρομαι ιδιαίτερα αν σε πριζώνω, πάρτα με τη σειρά και δεν θα χάσεις!
Διακινδυνεύω και πρόβλεψη ότι το Blue Magic θα σου αρέσει περισσότερο από τα άλλα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και καλύτερο. Όλα κινούνται από το πάρα πολύ καλό προς το άριστο.
Xαχα, αυτό ανήκει σε άλλο θρεντ! :lol:
Καλή παρουσίαση CJ.
Ηοpeto το νέο Joe Louis Walker δεν το έχω ακούσει ακόμα. Αν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό…
Σε καλή μεριά.
Ευχαριστώ Mule.
Για δώσε γνώμη περί Magic Slim, αν δε βαριέσαι…
ωραίο ποστ CJ! H αλήθεια είναι πως τον προτιμώ live! Eίχε παίξει στο Λυκαβηττό καλοκαίρι του 1999 και μετά τον είχανε φέρει σε ένα σερί εμφανίσεων στο Half Note όπου και έσκισε.
[SPOILER]
[/SPOILER]
μικρό audio δειγματάκι από εκείνες τις εμφανίσεις [B][U]εδώ[/U][/B]
Τον είδα χρόνια μετά στο Terra Blues στη Νέα Υόρκη με τα μισά λεφτά από ότι στο Half Note…
[SPOILER]
[/SPOILER]
Συμπαθέστατος παίχτης που δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να πετύχω live σε καμία από τις συναυλίες που αναφέρει ο Mindcrime. 
Θα μπορούσε να έχει γίνει μεγαλύτερο όνομα αν άρχιζε να ηχογραφεί την δεκαετία του '60 αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την μουσική του αξία. Και αυτό συνδέεται με αυτά που θα γράψω σε λίγο στο θρεντ που λέμε για εκείνον που θα σώσει τα blues από το mtv.