Δυστυχώς ούτε κι εγώ τον έχω δει λάιβ. Όμως διατηρώ τις καλύτερες των εντυπώσεων από το:
[B]Anything Can Happen / Blind Pig 2005[/B]
Εξαιρετικό!!!
[B]Popa Chubby: back to new york city[/B]
αν και βγήκε το 2011 μόλις το άκουσα, ηχογραφεί από το 1994 και έχει τουλάχιστον μια εικοσάδα δίσκων, όμορφες συνθέσεις ηλεκτρικού μπλουζ.
το ομώνυμο [B][U]εδώ[/U][/B]
στα + η εξαιρετική διασκευή στο The Future του Cohen.
[B]http://www.youtube.com/watch?v=pfOVjPFBcoI[/B]
δε βρίσκω το αγαπημένο μου κομμάτι (Pound of Flesh) αλλά το έχουν πολλοί σε live εκτέλεση, δείτε το [B][U]εδώ[/U][/B]
double post …
Δεν το έχω ακούσει αλλά μιας και σε έχω σε εκτίμηση θα κάνω τον κόπο. 
Το κομματάκι πάντως καλό,το θυμάμαι από το live του με τον Walter Trout,αρκετά χαρακτηριστικό,σου μένει.
Γενικά την άποψή μου για το παιδοβούβαλο την έγραψα πριν καιρό.Δεν με κέρδισε στο live.Και ειδικά στα blues (αλλά και γενικότερα), η μπάντα φαίνεται στο σανίδι.
Βέβαια, ειδικά τα δικά του κομμάτια παρουσιάζουν ενδιαφέρον συνθετικά (γιατί 2 στις 3 διασκευές τις σκότωσε) αλλά κάτι μου έλειπε,κυρίως όταν σόλαρε. Και δεν έχει να κάνει με καμία προκατάληψη από πριν ή οτιδήποτε. Ο Bonamassa που δεν είναι και ο αγαπημένος μου, μου έριξε το σαγόνι στο πάτωμα πχ.Τέσπα.Θα ακουστεί.8)
στο σανίδι ναι, συμφωνώ 100%.
Πάντως είναι απλά συμπαθητικό σαν άλμπουμ, μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό, το άκουσα και το έβαλα εδώ, δε λέω ότι είναι προτεινόμενο σε καμία περίπτωση.
Θα κυκλοφορήγσει νέο άλμπουμ ο Pat Travers με διασκευές σε παλιά blues κομμάτια.
http://www.musicdirect.com/p-92003-pat-travers-birth-of-the-blues-the-1920s-lp.aspx
Επίσης.Οι South Memphis String Band μας δουλεύουν.Το νέο άλμπουμ τους θα έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει πριν 60-70 χρόνια.Εντυπωσιασμένος.
Λοιπον σημερα ακουω αυτον το δισκο και πραγματικα μ’αρεσει…
Την αλήθεια μου να την πω…Δεν έχω ακούσει άλλο άλμπουμ του.Αυτό όμως είναι παραπάνω από μνημείο.Από τα πιο όμορφα πράγματα που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ.:roll:
Tις τελευταιες μερες ακουω τους εξης δισκους…
1)
Καλο ειναι,αλλα προσωπικα δεν τρελαινομαι γι αυτην την περιοδο του James Brown.Πολυ rock n roll και δεν γουσταρω ιδιαιτερα.Καλο ειναι βεβαια,αλλα μεσα μου δεν δικαιολογειται ο τοσος ντορος.
2)
Τολμω να πω οτι ειναι ο καλυτερος δισκος των Sly And The Family Stone…
Aπιστευτα μοναδικο υφος και πολυ περιεργο στυλ.
3)
Οχι καλυτερο απο το απιστευτο ‘‘Ιnnervisions’’,αλλα μεγαλος δισκος και σε αξια και σε διαρκεια.
Εχει κομματαρες μεσα…
Υποθέτω πως από Sly ήθελες να ποστάρεις το There’s a Riot…?
Όλα δισκάρες, πάντως το πρώτο θεωρώ πως το αδικείς λίγο.Είναι τίγκα εκρηκτικό άλμπουμ,καταλαβαίνω βέβαια τι εννοείς.
Με πρόλαβες.
Μας τρέχουνε τα σάλια!:yahoo::yahoo::yahoo:
Έρχεται το Σπετέμβρη…
Aλλη μια δισκαρα που λιωνω αυτες τις μερες…
Κι εγώ αυτή τη γνωστή τριάδα έχω αγοράσει,Talking Book,Songs In the Key of Life και Innervisions.Θα πάρουν σειρά και άλλα όμως, Music of My Mind, Fulfillingness’ First Finale κτλ. Έχω την εντύπωση πως οι καλύτερες δουλειές του βγήκαν στα 70s όταν και απέκτησε την καλλιτεχνική του ελευθερία. Αλλά ήθελα να ρωτήσω αν ξέρει κάποιος τι να ακούσω από την πρώιμη εποχή.
Μεταξυ αμς,αυτα τα τρια ειναι τα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ του.
Απο την πρωτη περιοδο,δεν εχω να προτεινω κατι,ισως καποιος αλλος…
Φοβερη εκτελεση/ημι-διασκευη του γνωστου μουσικου θεματος και πολυ καλη μπαντα!!!
:lol:
Όλα τα λεφτά η μετάφραση όσων λένε στα Γαλλικά! :lol:
το ‘‘fils de pute’’ λες???
Aυτό ήταν η κορύφωση! :lol:
Αλλά και τα υπόλοιπα ως εκεί έβγαζαν γέλιο!
Δεν το είδα να αναφέρεται πιο πίσω στο thread, από τα καλύτερα ηλεκτρικά blues που έχω ακούσει.
Μια από τις θρυλικές μορφές των μπλουζ που συντέλεσε στη δημιουργία του κλασικού ηλεκτρικού ήχου της μοντέρνας σκηνής του Σικάγου είναι και ο Jimmy Rogers. Γεννημένος το 1924 στη Ruleville του Μισισιπή (είχε μάθει μέχρι τα 11 του χρόνια να παίζει φυσαρμόνικα και κιθάρα) βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ?40 να δουλεύει την ημέρα ως επιπλοποιός στο εργοστάσιο και το βράδυ να παίζει φυσαρμόνικα στα φημισμένα κλαμπ που εμφανίζονταν οι μπάντες του Sonny ?Boy? Williamson, του ?Big? Bill Broonzy και του Memphis Minnie. Το 1948 γνωρίστηκε με τον Muddy Waters και δημιούργησαν τους ?Headhunters? με τη βοήθεια των Little Walter (φυσαρμόνικα) και Baby Face Leroy (ντραμς). Μέχρι το 1955 που αυτονομήθηκε ως μουσική περσόνα είχε δημιουργήσει όνομα στην πιάτσα ως ένας από τους καλύτερους ρυθμικούς μπλουζ κιθαρίστες που κυκλοφορούσαν την εποχή εκείνη στο Σικάγο. Ως πρώτο όνομα ηχογράφησε αρκετά πετυχημένα σίνγκλ για την ετικέτα της Chess που κυκλοφόρησαν πολύ αργότερα μαζεμένα στη εξαιρετική συλλογή Chicago Bound [Chess 1976]. Στα τέλη της δεκαετίας η Chess προσανατολίστηκε κατά κύριο λόγο στην προώθηση των ροκ εν ρολ δίσκων που ηχογραφούσαν γι? αυτήν αστέρια όπως οι Chuck Berry και Bo Diddley, γεγονός που απογοήτευσε τον Rogers και των ώθησε στην απόφαση να αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία γύρω στο 1961 αφού πρόλαβε για ένα μικρό χρονικό διάστημα να συμμετάσχει στην μπάντα του Howlin? Wolf. Μέχρι το 1968 ο Jimmy Rogers διατηρούσε κατάστημα ρούχων όταν αυτή η ήσυχη και μάλλον μονότονη λειτουργία της ζωής του διακόπηκε αναπάντεχα από την πυρκαγιά που έκαψε το κατάστημά του, ως άμεση συνέπεια των μεγάλων ταραχών που ξέσπασαν και στο Σικάγο λόγω της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Την επόμενη χρονιά δημιούργησε νέα μπάντα με τη συνεργασία του πιανίστα Bob Riedy και το 1972 επανήλθε οριστικά και αμετάκλητα στη δισκογραφία μέχρι το θάνατό του το 1997. Από αυτή την περίοδο και μετά ξεχωρίζουν ιδιαίτερα δύο δίσκοι.
[B]Feelin? Good / Blind Pig 1985[/B]
Ηχογραφήσεις που έγιναν το 1983-84 με τον Jimmy Rogers να διατηρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα φωνητικά και την κιθάρα, συνεπικουρούμενος από την φυσαρμόνικα του σχετικά νεαρού τότε και πολύ ταλαντούχου Rod Piazza και την εκρηκτική μπάντα του, συμπεριλαμβανομένου του αδερφού του πιανίστα Honey Piazza. To αποτέλεσμα είναι ένας κλασικός Chicago blues δίσκος και στον ήχο και στην τεχνοτροπία. Η φυσαρμόνικα κολλάει πολύ φυσικά στη χροιά της φωνής του τραγουδιστή και τα υπόλοιπα όργανα ακούγονται μετρημένα χωρίς να υστερούν σε παρουσία στον χώρο. Ο δίσκος περιλαμβάνει καινούργιες συνθέσεις καθώς και νέες εκτελέσεις των γνωστών στάνταρ που ηχογραφήθηκαν για πρώτη φορά στα ?50s και έγιναν επιτυχίες στα r&b τσαρτ της εποχής. Σε κάθε περίπτωση το υλικό είναι πολύ δυνατό και ο συνολικός ήχος παραπέμπει αρκετά στις τελευταίες δουλειές του Muddy Waters στην ετικέτα της Bluesky (Hard Again, I?m Ready, King Bee).
Εδώ ένα μικρό δείγμα:
-
You?re So Sweet
http://www.youtube.com/watch?v=oKW-Dl0s-D4 -
Angel Child
http://www.youtube.com/watch?v=aA2adr_KJDw -
Chicago Bound
http://www.youtube.com/watch?v=K41y52e9zZE -
Rock with You Baby
http://www.youtube.com/watch?v=tNPqjx6IjMI
[B]Blue Bird / JVC 1994[/B]
Και εδώ ,η φόρμουλα που χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία στο Feelin? Good, αποτελεί οδηγό για αυτό που θέλησε να δημιουργήσει o Jimmy Rogers και απλώς αλλάζουν τα πρόσωπα, στην ουσία υπήρξε αναβάθμιση σε επίπεδο εμπειρίας και τεχνικής . Οι βετεράνοι μπλούζμεν της σκηνής του Σικάγου όπως ο σπουδαίος Carey Bell στη φυσαρμόνικα, ο πρωτοπόρος Dave Myers στο μπάσο (ο πρώτος μπλούζμαν μπασίστας που υιοθέτησε τη χρήση του ηλεκτρικού μπάσου και ένας από τους πιο περιζήτητους session μουσικούς) και ο Ted Harvey στα ντραμς (μέλος των Houserockers) παίζουν με τον τοπ ρυθμικό κιθαρίστα Jimmy Rogers, τον ταλαντούχο γιό του Jimmy D. Lane στην lead κιθάρα (πάρα πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση για ψάξιμο ο μικρός!!!) και τον πιανίστα σούπερσταρ του ροκ εν ρολ Johnnie Johnson (για δεκαοχτώ χρόνια στην μπάντα του Chuck Berry). Οι νέες συνθέσεις (κάποιες από αυτές του Jimmy D. Lane) ανακατεύονται με λίγα στάνταρντ του Willie Dixon και του Howlin? Wolf, οι μουσικοί είναι εξπέρ και τα υπόλοιπα επαφίενται στις διαθέσεις του ακροατή. Top of the top?
Μια μικρή γεύση δίνουν τα παρακάτω:
-
I?m Tired of Crying Over You
http://www.youtube.com/watch?v=JPBATUtpQHU&feature=relmfu -
Blue Bird
http://www.youtube.com/watch?v=4ju-trEijiw&feature=related -
Walkin? by Myself
http://www.youtube.com/watch?v=r7ijF3kNZSA&feature=relmfu -
Big Boss Man
http://www.youtube.com/watch?v=jOgrV89qi3o&feature=relmfu