Δυστυχώς φαίνεται να ισχύει. Το ανεβάζουμε κεντρική σε λίγο 
o Sayce για ακόμη μια φορα έβγαλε ενα εξαιτερικό αλμπουμ τσεκάρετε…
Το μονο που μπορω να βρω στο γιουτιουμπι απο το αλμπουμ ειναι ενα teaser :S
μόλις ανακάλυψα αυτό :
και πραγματικά είχα καιρό να ευχαριστηθώ τόσο , blues δίσκο .
Δεν είμαι γνώστης του Wilko Johnson, τώρα διαβάζω την ιστορία του.Δεν είναι ιδιαίτερα “τεχνικός” ,αλλά έχει πολύ χαρακτήρα στο παίξιμο του (κάτι που αναζητώ στη μουσική) και φοβερό ήχο, τουλάχιστον στο παρών album.
Πραγματικά αυτός ο “ηλεκτρο-ακουστικός” ήχος της κιθάρας είναι από τους αγαπημένους μου. Ηλεκτρικός μεν, “καθαρός” δε .
Οι Who ,ποτέ δεν ήταν το συγκρότημα που ακολουθούσα ιδιαίτερα και ίσως να γνωρίζω περισσότερα για τον Moon παρά για τη μπάντα. Από την άλλη όμως έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές(περίεργο?) το “Endless Wire” από το οποίο είχα εντυπωσιαστεί από τη φωνή του Daltrey.
Η φωνή του “ώριμου” Daltrey, είναι “ζεστή” έχει πολύ χρώμα και εκφραστικότητα. Σε σημεία, που υποβοηθείται από τις συνθέσεις του Townshed, είναι συγκινητική.
Δεν ξέρω πως οδηγήθηκαν οι δυο τους σε αυτή τη σύμπραξη, ούτε πως έγινε η επιλογή των τραγουδιών, αλλά προσφέρουν ένα φοβερό και κυρίως “ευχάριστο στα αυτιά” blues δίσκο, με ολίγη από british r’n’b .
Δεν έχει heavy πεντατονικές συνθέσεις διαποτισμένες με ηλεκτρισμένα blues leads. Δεν σου δίνει την αίσθηση ότι ακούς το album ενός κιθαρίστα, αλλά ένα δίσκο μιας 60’s βρετανικής bluesy-rock’n’roll μπάντας.
Ενθουσιάστηκα, γιατί δεν το περίμενα .
Πω πω, βλέπω έχει πάρει φωτιά το thread!!!
Tα καλά (;;
της ανεργίας, λοιπόν. Φέτος άκουσα άπειρα άλμπουμ από τον ευρύτερο χώρο των blues και είπα να πω κάποια λόγια για τα καλύτερα από αυτά που δεν έχει παρουσιάσει το site. Να σημειώσω ότι η underground σκηνή, κυρίως της Αμερικής, είναι τεράστια και η ποιότητα των κυκλοφοριών φέτος ήταν πολύ υψηλή. Για του λόγου το αληθές, πολλές νέες δουλειές ακόμα και γνωστών ονομάτων ξέφυγαν από το ραντάρ και τις ανακάλυψα μόλις έσκάσαν οι ανασκοπικές λίστες πολλών μουσικών site για τα καλύτερα της χρονιάς. Επειδή δεν τις έχω ακούσει από πολύ έως καθόλου, δεν τις συμπεριέλαβα στο παρακάτω αφιέρωμα. Αυτό αποτελείται από 4 posts λόγω μεγάλου μεγέθους. Αναφέρω πως δίπλα στους τίτλους έχω και βαθμολογίες με βάση την προσωπική μου κρίση.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
[B][SIZE=5]Part I[/SIZE][/B]
[B][SIZE=3]Phillip Sayce ? Influence [9][/SIZE][/B]
Μετά το εξαιρετικό ?Steamroller?, o[I] Philip Sayce[/I] επανέρχεται με το φοβερό ?Influence?. Όπως υποδηλώνει και με τον τίτλο, ο καλλιτέχνης εδώ αποτίει έναν φόρο τιμής στα ινδάλματά του τόσο με τις προσωπικές του συνθέσεις όσο και με τις αρκετές διασκευές που περιλαμβάνει. Αυτές δεν είναι οι αναμενόμενες, καθώς διασκευάζει [I]Little Feat[/I] με μια funky εκτέλεση του ?Sailing Shoes?, [I]Εd Lewis and the Prisoners[/I] με το εναρκτήριο -και εκ των highlights- ?Τοm Devil? (όπου oι pre-war blues μελωδίες συνδυάζονται με το δυνατό heavy blues rock των 60s/70s), το ?Better Days? του [I]Graham Nash[/I] κ.ά. Όσο για τα δικά του τραγούδια, ο [I]Sayce[/I] αποδεικνύει πως έχει εξελιχθεί σε ικανό συνθέτη, κάτι που τον ξεχωρίζει από τον μέσο blues rocker του σήμερα. Δε θα ήταν άδικο να δώσουμε τον χαρακτηρισμό classic rock στο άλμπουμ αφού, παρότι τα blues στοιχεία υπερισχύουν, δεν παύει να αποτελούν απλώς την βάση στην οποία ο [I]Sayce [/I]δημιουργεί τα κομμάτια του.
[B][SIZE=3]Danny Bryant ? Temperature Rising [8][/SIZE][/B]
Ο «προστατευόμενος» του [I]Walter Trout[/I] ?στον οποίο φέρνει λίγο και στα φωνητικά- κυκλοφόρησε φέτος, μετά τα πολύ καλά ?Just As I Am? και ?Hurricane?, ακόμη ένα άλμπουμ ποιοτικού blues rock με όμορφες ενορχηστρώσεις, τραγουδοποιία και συναισθηματικά solos. Η πρώτη ακρόαση με μπέρδεψε κομματάκι κυρίως λόγω του ότι δεν άκουσα κάτι που να με ξετινάξει, αλλά δεν βρήκα και τίποτα μέτριο που να με χαλάσει. Οι επόμενες ακροάσεις όμως φανέρωσαν ένα όμορφο song oriented άλμπουμ , με πολύ καλή, «εύκολη» ροή και πολύ όμορφες lead κιθάρες από τον [I]Bryant[/I].
[B][SIZE=3]Seth Walker ? Sky Still Blue [8.5][/SIZE][/B]
Πολύ ωραίο άλμπουμ. Με την ζεστή παραγωγή του εστιάζει κυρίως στην ατμόσφαιρα, ενώ η τεχνική δεν λειτουργεί για την επίδειξη των εκτελεστικών ικανοτήτων της μπάντας παρά εξυπηρετεί τα κομμάτια. Το άλμπουμ έχει στιγμές που θα ζήλευε ακόμα κι ένας [I]Eric Clapton[/I] (της σημερινής εποχής) σαν το εναρκτήριο ?Easy Come, Easy Go?, jazzy περάσματα, r ?n? b και ποικιλία στη σύνθεση που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο. Γενικότερα, τα τραγούδια περιέχουν το καθένα μικρές όμορφες πινελιές, λεπτομέρειες και ιδιαίτερα σημεία -όπως τα μελωδικά πλήκτρα στο ?For A Moment There? πoυ οδηγούν στο τελευταίο κιθαριστικό solo- που μετά από πολλές ακροάσεις συνεχίζεις να απολαμβάνεις.
[B][SIZE=3]The Κenny Wayne Shepherd Band ? Goin? Home [8][/SIZE][/B]
Από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης blues σκηνής. Εδώ διασκευάζει κάποιους μουσικούς που αποτέσεσαν μεγάλες επιρροές του: [I]Freddie & Albert King[/I], [I]Μuddy Waters[/I], [I]Stevie Ray[/I] κ.ά. Συμμετέχουν σπουδαία ονόματα του χτες και του σήμερα, όπως οι[I] Joe Walsh[/I],[I] Ringo Starr[/I], [I]Warren Haynes[/I]. Ο ήχος του άλμπουμ είναι πολύ καλός, γεμάτος και με χώρο να ακουστούν τα πάντα καθαρά, αλλά αρκετά βρώμικος όπως πρέπει στο ιδίωμα (λέω εγώ τώρα, Joe). Tα τραγούδια είναι χιλιοδιασκευασμένα και σίγουρα τα έχουμε ακούσει και σε καλύτερες εκτελέσεις, αλλά δεν παύει να είναι δοσμένα με πάθος και ψυχή, ενώ τα solos του [I]Shepherd[/I] είναι εκπληκτικά όπως αναμενόταν.
You Can’t Judge A Book By The Cover
Everything Gonna Be Alright
[B][SIZE=3]Sidney Green Street Band - Sidney Green Street Band [7.5][/SIZE][/B]
Γαμάτο άλμπουμ. Οι τύποι ζουν σε ένα παράλληλο[I] Skynyrd[/I]-ικό σύμπαν. Η μουσική τους είναι νότιο rock ?n? roll, με έμφαση στο gooove, στις slide κιθάρες και τα βρώμικα blues. Δεν λείπουν και στιγμές που μας προσφέρουν ωραίες μελωδίες όπως του ?Divine?. Το έχουν άσχημα, οι εκτελέσεις είναι όπως πρέπει για το ιδίωμα και πιστεύω πως μπορούν να ανέβουν επίπεδο αν προσέξουν κάποιες λεπτομέρειες και ξεφύγουν λίγο από τις επιρροές τους. Αναμένουμε νέες δουλειές τους, αν και πρέπει να σημειώσουμε πως κάποια μέλη τους δεν είναι και τίποτα νεούδια, βρίσκονται στην underground αμερικανική σκηνή χρόνια?
(Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω κάποιο δείγμα του δίσκου)
[B][SIZE=3]Big Jon Atkinson ? Boogie With You Baby [8.5][/SIZE][/B]
Eδώ όλα είναι στην εντέλεια. Δίσκος που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει στα 50s-60s. «Βασικά» ηλεκτρικά blues, χωρίς ψυχεδέλειες, χωρίς περιττές νότες και τζαμαρίσματα. Ο ήχος ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Περίεργο που ο ηγέτης της μπάντας είναι τόσο μικρός (24), πραγματικά ξέρει τι κάνει! Για του λόγου το αληθές, διακρίνετε αν μπορείτε τα originals από τις διασκευές…
Θα μπορούσα να πω πως είναι 9-άρι ακατέβατο για τα γούστα μου, αλλά μιας και δεν γράφει το ημερολόγιο 1960?8.5 αυστηρά.
Boogie With You Baby
Don’t You Know
[B][SIZE=3]The Robert Cray Band ? In My Soul [8][/SIZE][/B]
Ένα αναμενόμενα πολύ δυνατό άλμπουμ από τον [I]Robert Cray[/I]. Και λέω αναμενόμενα γιατί στην πολυετή του πορεία και με την συχνότατη δισκογραφική του παρουσία, τα χειρότερά του άλμπουμ είναι το λίγοτερο πολύ καλά. Έτσι κι εδώ παρουσιάζει ένα φοβερό σύνολο τραγουδιών στο γνωστό soul/blues ήχο του (έμφαση στη soul) με φοβερές ερμηνείες και εκτελέσεις. Το ένα highlight διαδέχεται το άλλο, είτε με πανέμορφα originals (?You Move Me?, ?Hold On? , ?Fine Yesterday?, ?What Would You Say?) είτε με κάποιες διασκευές (πχ συνθέσεις σπουδαίων ερμηνευτών όπως [I]Otis Redding[/I], [I]Bobby Blue Bland[/I]). Το μόνο αρνητικό είναι πως δισκογραφικά προηγήθηκε το ?Nοthin But Love?, ένα από τα καλύτερα για μένα άλμπουμς του, το οποίο αποτελούσε μια ανακεφαλαίωση όλων όσων πρεσβεύει ο σπουδαίος αυτός μουσικός.
[B][SIZE=3]Luther Dickinson ? Rock ?n? Roll Blues [7][/SIZE][/B]
Στο πρώτο κομμάτι ο [I]Dickinson[/I] μας λέει πως είναι πάνκης. Το τελευταίο τραγούδι είναι μια όμορφη μελωδία Americana. Στη διάρκεια του άλμπουμ ακούμε κατά βάση ακουστικά blues και roots music παιγμένα με έναν αρκετά μινιμαλιστικό τρόπο. Αλλού του βγαίνει, αλλού όχι, πάντα όμως παρουσιάζει απολαυστικά και με χιουμοριστικό τρόπο τις αυτοβιογραφικές του ιστορίες. Τον αγαπάμε τον [I]Dickinson[/I] πάντως, ακόμα κι αν έχει ξεπεράσει σε projects και κυκλοφορίες ακόμα και τον [I]Bonamassa[/I], έχει σταθερά ένα ελάχιστο ταβάνι ποιότητας που κρατάει κι εδώ. Όπως ο ίδιος δηλώνει, παλιά χωρούσε τα πάντα κάτω από το όνομα των [I]NMS[/I]. Αποφάσισε όμως πως κάτι τέτοιο ήταν λανθασμένο κι έτσι το όνομά του φιγουράρει σε άπειρες δουλειές που κυκλοφορούν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τις επόμενες κινήσεις του.
[B][SIZE=3]Robben Ford ? A Day In Nashville [8.5][/SIZE][/B]
Aυτός ο τύπος γαμάει! Mε ό,τι κι αν καταπιάνεται, blues, jazz, pop, οτιδήποτε! Το ?A Day In Nashville?, ηχογραφημένο σε μία μέρα (με κάποια overdubs μόνο), είναι από τις πιο straight blues δουλειές του. Στις lead ο[I] Ford[/I] έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, ο άνθρωπος είναι μεγάλος δεξιοτέχνης. Αλλά είναι οι αρκούντως δουλεμένες του συνθέσεις και η απόδοση των ικανότατων μουσικών που συμμετέχουν που ανεβάζουν την κυκλοφορία του πολύ. Ο τίτλος του άλμπουμ προδιαθέτει για κάτι πιο country ίσως, πράγμα που δεν αληθεύει: η μουσική είναι Αμερικανική μα δεν παραπέμπει στον ήχο του Nashville. Yπάρχουν κάποια rhythm ?n? blues στοιχεία, καθώς και εκτεταμένη χρήση του τρομπονιού που συντελούν σε αυτό. Παρόλα αυτά δεν παίζει μόνο blues? αλλού θα ακουστεί πιο soul, αλλού πιο funk, έχει μέσα μια καταπληκτική μπαλάντα (?Different People?), ενώ δεν λείπουν και κάποιες jazz τζούρες (?Thump and Bump?). Χορταστικός δίσκος από έναν σπουδαίο μουσικό.
[B][SIZE=3]Rich Robinson ? The Ceaseless Sight [7.5][/SIZE][/B]
Ο [I]Robinson[/I] θυμίζει λίγο με αυτή τη δουλειά το παρελθόν του στους [I]Crowes[/I], πράγμα λογικό, αφού υπήρξε ιδρυτικό μέλος και συνθέτης πολλών κομματιών τους. Δεν το κάνει όμως αντιγράφοντας τον παλιό του εαυτό, απλώς κάποιες μελωδίες από ?δω κι από ?κει τους θυμίζουν και σκέφτεσαι πως, να, τώρα θα μπει στην φωνή ο [I]Chris[/I]. Ο προσανατολισμός του άλμπουμ είναι σαφώς διαφορετικός από την ?διαστημική? μπάντα του αδερφού του, με έναν αρκετά ζεστό ήχο, παραδοσιακότερο. Το μουσικό του χαρμάνι δεν αλλάζει, [I]Stones[/I], λίγο blues, λίγο Americana. Ίσως θα βοηθούσε η ύπαρξη δύο-τριών δυνατότερων κομματιών καθώς το άλμπουμ είναι κατά βάση ήπιων τόνων, χαλαρό και αβίαστο, αλλά το επίπεδο παραμένει υψηλό. Ένα σκαλί κάτω από την προηγούμενη solo δουλειά του ίσως, ωραίο όμως άλμπουμ που λειτουργεί καλύτερα στην ολότητά του παρά μεμονωμένα. Αν κάποιος θέλει πάντως μπορεί να ακούσει και το φοβερό φετινό του live, ηχογραφημένο στο studio, ?Woodstock Sessions Vol. 3?, όπου μας δείχνει πως αν ο αδερφός του οδηγείται από τους [I]Grateful Dead[/I], αυτός ακολουθεί μια πιο [I]Allman[/I]-ική πορεία, τουλάχιστον στα live.
[SIZE=5][B]Part II[/B][/SIZE]
[B][SIZE=3]The Mannish Boys ? Wrapped Up and Ready [9][/SIZE][/B]
Αυτοί οι τύποι τιμάνε με απίστευτο τρόπο τα μαύρα blues -κυρίως. Οι όποιες αλλαγές στην σύνθεση δεν έχουν επηρεάσει καθόλου την ποιότητα των δουλειών τους. Κι εδώ ίσως έχουμε την κορυφή τους. Η βάση είναι τα Chicago blues και η απόδοση ατομικά είναι φοβερή. Δεν κρύβουν όμως και κάποιες λευκές επιρροές (λευκοί έτσι κι αλλιώς είναι κατά τα 4/6), χωρίς όμως να πλησιάζουν στον rock ήχο. Η παραγωγή είναι σωστή, σα να βρίσκεσαι σε κάποια σκοτεινή τρύπα της Αμερικής που τα blues μονοπωλούν το ενδιαφέρον των επισκεπτών της. Ειδική μνεία και στο ?Blues for Michael Bloomfield?, το tribute στον [I]Mike Bloomfield[/I] που κλείνει το άλμπουμ όπου τα solos φέρνουν στο μυαλό πράγματι αυτόν τον σπουδαίο κιθαρίστα που τόσο μας λείπει. Αν θέλετε λοιπόν έναν pure blues δίσκο, χωρίς funk, rock και άλλες προσμίξεις, εδώ είσαστε για φέτος.
Blues For Michael Bloomfield
Something For Nothing
[B][SIZE=3]Walter Trout ? The Blues Came Callin? [7][/SIZE][/B]
O [I]Τrout[/I] έχει δύο ειδών άλμπουμ, τα καλά και τις δισκάρες (?Τellin? Stories?, ?Living Every Day?, ?The Outsider?, ?Blues for the Modern Daze?). Το φετινό του ανήκει στα πρώτα. Ηχογραφημένο πριν την τεράστια περιπέτεια υγείας που πέρασε και περνάει, το ?Blues Came Callin?? περιέχει ένα τυπικό δείγμα της blues rock τραγουδοποιίας του. Το τυπικό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αν μη τι άλλο, ο [I]Trout[/I] έχει ένα ελάχιστο standard ποιότητας σε κάθε δουλειά του. Απλώς η προηγούμενη ολοκληρωμένη δουλειά του, ?Blues For the Modern Daze?, χωρίς να μετρήσω τον φόρο τιμής στον [I]Luther Allison[/I], ανήκει στα της δεύτερης κατηγορίας. Kαι στην σύγκριση, το ?Blues Came Callin?? υστερεί αισθητά. Ευχόμαστε καλή ανάρρωση λοιπόν και περιμένουμε με ενδιαφέρον κάποια πιθανή νέα κυκλοφορία στο μέλλον.
[B][SIZE=3]Daddy Long Legs ? Blood From a Stone [9][/SIZE][/B]
Μπαντάρα. Ηλεκτρικές, κατά βάση, βρώμικες slide κιθάρες, φυσαρμόνικες, παραμορφωμένη φωνή όταν απαιτείται, garage αισθητική και τζούρες rockabilly. Δεν ξέρω αν μπαίνουν κάτω από τον όρο punk blues, αλλά κάτω από τις φασαριόζικες συνθέσεις κάποιος θα ανακαλύψει από τα boogie των [I]Canned Heat[/I] μέχρι την γλυκιά πλευρά των country blues. Τίποτα που δεν έχουμε ακούσει άπειρες φορές τα τελευταία 30-40 χρόνια αλλά εξαιρετικά παιγμένο και με πολύ πάθος και συνθετική ποικιλία. Σχετικά φρέσκο άκουσμα όμως δεν μπορώ να του βάλω κάτω από 9, παίζει συνέχεια και παντού και ενθουσιάζει ακόμα.
Big Road Blues
Blood From A Stone
Motorcycle Madness
[B][SIZE=3]Errorhead ? Evolution [8.5][/SIZE][/B]
Δισκάρα. Καλύτερο από το προηγούμενο άλμπουμ τους που είχα ακούσει (?Modern Hippie?, 2008 ). Όσοι δεν έχετε ακούσει ακόμα τον κιθαρίστα των Γερμανών, [I]Μarcus Deml[/I], απλά χάνετε. Μεγάλος παίκτης (όπως κι ο μπασίστας που ξεσαλώνει στο ?Get Off My Back?). H μπάντα παίζει σύγχρονο blues rock με αρκετά funky παίξιμο και κάποια τεχνικότερα θέματα που θα χωρούσαν σε δουλειές του [I]Vai[/I] ή του [I]Satriani[/I], τα οποία ειδικά όταν ενσωματώνονται στον blues χαρακτήρα τους (όπως στο ?Where Did Our Love Go??) oδηγούν σε εξαιρετικά αποτελέσματα. Μη σας ξενίσουν οι pop ευαισθησίες του group (τύπου [I]Aynsley Lister[/I] βέβαια), οι τύποι μετράνε πραγματικά χωρίς τα παρελθοντολαγνικά σύνδρομα άλλων συγκροτημάτων. Θα του έβαζα ένα 9 αλλά υποθέτω πως ίσως πέσει ελάχιστα λόγω του ενθουσιασμού του φρέσκου ακούσματος.
Scream (People Like Us)
Hideaway
[B][SIZE=3]Ronnie Earl & the Broadcasters ? Good News [8.5][/SIZE][/B]
Σπουδαίος μουσικός. Φανταστικός τόνος και εκτελεστική δεινότητα. Από τους καλλιτέχνες που όποια δουλειά υπογράφουν την εμπιστεύεσαι τυφλά αφού ξέρεις τι θα ακούσεις. Blues, λίγη soul (πολύ ωραία η διασκευή στο αξεπέραστο πάντως ?Α Change Is Gonna Come? του [I]Sam Cooke[/I]), πολλή ψυχή. Το ?In The Wee Hours? του [I]Buddy Guy[/I] είναι τρομερό, οι ερμηνείες της [I]Diane Blue[/I] που συμμετέχει και εδώ είναι πολύ συναισθηματικές, χωρίς υπερβολές, αλλά και τα κομμάτια του [I]Earl[/I] δεν υστερούν σε σχέση με τις διασκευές που επιλέγει. Η κιθάρα του και τα πλήκτρα ή το πιάνο κλέβουν την παράσταση. Καμία μέτρια στιγμή. Μετράει τρελό σερί δίσκων οπότε ό,τι και να ακούσετε είναι εγγύηση.
In the Wee Hours
Marje’s Melody
[B][SIZE=3]Dave Specter ? Message in Blue [8.5][/SIZE][/B]
Πολύ καλός δίσκος. Εντυπωσιάζει το καθαρό παίξιμο του[I] Dave Specter[/I] που συνδυάζει τα blues με κάποιες soul και jazz επιρροές, ενώ και τα πνευστά όταν χρησιμοποιούνται δίνουν μια πιο ενδιαφέρουσα νότα στο άλμπουμ. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον soul τραγουδιστή [I]Otis Clay[/I] o oποίος στα κομμάτια που συμμετέχει (πχ. ?I Found A Love?) δίνει το κάτι παραπάνω. Ζεστές ηχογραφήσεις από τον [I]Specter[/I], μια μπάντα που εξερευνεί ποικιλία ήχων και ένας πραγματικά καλός κιθαρίστας που ανταμείβει τον ακροατή με το παίξιμό του.
[B][SIZE=3]Devon Allman ? Ragged & Dirty [8.5][/SIZE][/B]
Αλμπουμάρα. Ίσως το αγαπημένο μου άλμπουμ απ? όσα έχει συμμετάσχει ως τώρα. Και ήδη έχει να επιδείξει μια αξιοσημείωτη δισκογραφία τόσο με τους [I]Royal Southern Brotherhood[/I] (που όσοι δεν ήσασταν στο live τους δεν ξέρετε τι χάσατε) όσο και με τους[I] Honeytribe[/I] και solo. Προσωπικά το προηγούμενο άλμπουμ του (?Turqoise?, 2013) δεν με ενθουσίασε καθώς το βρήκα χλιαρό, με πολλές μπαλάντες και χωρίς τις δυνατές ηλεκτρικές στιγμές που υπήρχαν σε παλιότερες δουλειές του. Κι ενώ συμφωνώ με τον φίλο Mule πως ήθελε να μας παρουσιάσει κάποιες άλλες επιρροές του, δεν κατάφερε να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Εδώ όμως το πέτυχε. Μια μίξη blues/ southern rock με πιο hard rock περάσματα και κάποιες δόσεις [I]Santana[/I] σε κάποιες lead. Το ύφος αλλάζει από τραγούδι σε τραγούδι, ενώ και η παραγωγή βοηθάει όλα τα όργανα να αναδειχθούν τόσο στα προσωπικά του όσο και σε κάποιες διασκευές που επιχειρεί. Iδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το ?Midnight Lake Michigan?, μια σύνθεση διαφορετικού ύφους απ? ό,τι μας έχει συνηθίσει, ένα δεκάλεπτο instrumental, που χωρίς κάποια κεντρική μελωδία, αποτελεί το μέσο για να ακούσουμε κάποιους από τους πιο όμορφους αυτοσχεδιασμούς του.
H φωνή του παραμένει ένα από τα μεγάλα όπλα του χωρίς βέβαια να φτάνει τον πατέρα του- αν και η όποια σύγκριση θα ήταν τουλάχιστον άδικη όταν μιλάμε για έναν θρύλο της μουσικής και για μία από τις καλύτερες λευκές φωνές που τραγούδησαν blues.
Φοβερή κυκλοφορία και μπράβο του που έχει βρει την δική του φωνή, ενώ προέρχεται από μια τόσο σπουδαία μουσική οικογένεια.
Half The Truth
Ten Million Slaves
[B][SIZE=3]Joanne Shaw Taylor ? The Dirty Truth [8.5][/SIZE][/B]
Οι ποιοτικές γυναικείες δουλείες στα blues συνεχίζονται. Η [I]Taylor[/I] συστήθηκε στο ευρύ κοινό το 2009 με το εξαιρετικό ?White Sugar?. Παρόλα αυτά οι επόμενες δουλειές της, ενώ δεν ήταν καθόλου κακές, δε με ενθουσίασαν ιδιαίτερα. Αρνητικά προκατειλημμένος λοιπόν, διαψεύσθηκα πανηγυρικά από τη νέο της πόνημα. Ίσως μιλάμε για την πιο rock κυκλοφορία της. Το επίπεδο όλων των τραγουδιών της πολύ υψηλό, ενώ δεν λείπουν και κάποιες δυνατές μελωδικότερες στιγμές. Η φωνή της, ζεστή και χωρίς τραβηγμένες προσπάθειες εντυπωσιασμού δένει τέλεια με τις συνθέσεις της στην ίσως πιο ώριμη στιγμή της καριέρας της.
[B][SIZE=3]Tinsley Ellis ? Midnight Blue [8][/SIZE][/B]
Παιχτάρα. Βγάζει σταθερά ωραία άλμπουμς ο [I]Ellis[/I]. Ειδικά αυτό είναι από τα καλύτερά του τα τελευταία χρόνια. Δεν ακούμε κάτι νέο στη δουλειά του. Απλά ό,τι κάνει το κάνει πολύ καλά. Kομμάτια σαν το εναρκτήριο ?If The River Keeps Rising? πχ είναι αρκετά συνηθισμένα για τους σημερινούς blues rockers. Έχει όμως την απαραίτητη δύναμη για να σταθεί χωρίς να κουράσει. Η μαγεία του άλμπουμ όμως για μένα βρίσκεται σε πιο συναισθηματικά κομμάτια σαν το ?Surrender?, το αργό blues ?See No Harm? και πολύ περισσότερο στο ?Kiss of Death? που κλείνει το άλμπουμ και ο [I]Ellis[/I] λάμπει με την κιθάρα του. Ιδανικό άλμπουμ για μια βροχερή απογευματινή ώρα, κάνει ωραία ατμόσφαιρα.
[B][SIZE=3]Rory Block ? Hard Luck Child: A Tribute to Skip James [8][/SIZE][/B]
Ο [I]Skip James[/I] ήταν ένας τεράστιος κιθαρίστας, συνθέτης και ερμηνευτής των Delta blues. Πρέπει να το λέει η καρδιά σου λοιπόν για να επιχειρήσεις την ηχογράφηση ενός tribute σε ένα τέτοιο καλλιτέχνη. Η [I]Rory Block[/I] το τολμάει και τα καταφέρνει. Το έχει κάνει πειστικά και στο παρελθόν, με μια σειρά tributes σε σπουδαίους bluesmen, όπως ο [I]Mississippi Fred McDowell[/I], [I]Mississippi John Hurt[/I], [I]Son House[/I] κ.ά. Αυτό ίσως είναι από τις καλύτερές της προσπάθειες. Αποδεικνύει με το παίξιμο (βάζει τα γυαλιά σε πολλούς!) και τις ερμηνείες της πως έχει εντρυφήσει στο blues πνεύμα των σπουδαίων αυτών μουσικών και το βγάζει αυτό στα τραγούδια που εκτελεί. Εν μέρει λογικό, η [I]Block[/I] ολοκληρώνει την 4η δεκαετία από όταν κυκλοφόρησε την πρώτη της δουλειά, δεν είναι καμιά καινούρια στο χώρο και φαίνεται. Αν θέλουμε να το ψειρίσουμε, το άλμπουμ χάνει λίγο μόνο στην έλλειψη της λάσπης του Mississippi καθώς είναι πεντακάθαρο στον ήχο -αυτό από την άλλη βέβαια βοηθάει στο να αναδείξει την καταπληκτική δουλειά που έχει γίνει στην κιθάρα. Όπως και να? χει, πείθει.
[B][SIZE=5]Part III[/SIZE][/B]
[B][SIZE=3]Johnny Winter ? Step Back [7.5][/SIZE][/B]
Δυστυχώς χάσαμε φέτος τον σπουδαίο αυτό κιθαρίστα και καλλιτέχνη κι ενώ στενοί του συνεργάτες αναφέρανε πως ήταν στην καλύτερή του κατάσταση εδώ και χρόνια. Μας άφησε όμως ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ που μας θυμίζει γιατί τον αγαπήσαμε. Όπως και στο ?Roots?, προ τριετίας νομίζω, μας παρουσιάζει ένα άλμπουμ διασκευών (δήλωνε πως τις προτιμούσε από το να συνθέτει δικά του τραγούδια) με συμμετοχές πολύ γνωστών μουσικών, παλιών και νέων. Το παίξιμό του ειδικά στην slide κιθάρα φέρνει συγκίνηση. Προσωπικά ξεχωρίζω τις συμμετοχές των[I] Eric Clapton[/I], [I]Brian Setzer[/I], [I]Billy Gibbons[/I],[I] Dr. John[/I] και [I]Joe Bonamassa[/I] -αν και ένα από τα highlights του άλμπουμ για μένα είναι σίγουρα το ?Death Letter? του [I]Son House[/I], όπου ο [I]Winter[/I] μόνος αποτιεί φόρο τιμής σε ένα από τα είδωλά του και παίζει την σήμα κατατεθέν του slide κιθάρα.
[B][SIZE=3]Eric Bibb ? Blues People [7][/SIZE][/B]
Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να το βαθμολογήσω με κάτι παραπάνω. Αλλά θα μπορούσα με την ίδια ευκολία να το ρίξω και λίγο πιο κάτω.
Εξηγούμαι. Μουσικά το άλμπουμ δεν είναι κακό. Απλώς απλώνεται πολύ (15 κομμάτια) και χάνει σε συνοχή. Προφανώς και δε με χαλάει η ποικιλία σε ένα άλμπουμ, αλλά εδώ δεν παρατηρώ την ομοιογένεια που θα ήθελα. Ο [I]Eric Bibb[/I] παρόλα αυτά παραθέτει κάποια πολύ καλά τραγούδια κυρίως σε ακουστικό/ folk ύφος, ενώ και οι συμμετοχές λειτουργούν υπέρ των κομματιών (αγαπημένη των [I]Blind Boys of Alabama[/I], ωραίος και ο [I]Popa Chubby[/I]). Εκεί όμως που το άλμπουμ κερδίζει πόντους, περιέργως για blues album, είναι στους στίχους που πραγματεύονται ενδιαφέρουσες ιστορίες των μαύρων της Αμερικής, ιστορίες βίας και ρατσισμού δίνοντας έτσι έναν πιο σοβαρό τόνο στο όλο εγχείρημα.
[B][SIZE=3]Lucky Peterson ? Travelin? Man [8][/SIZE][/B]
Παραδοσιακά Chicago blues από τον [I]Peterson[/I] στο πρώτο του, νομίζω, φετινό άλμπουμ. Ο τύπος με αυτά μεγάλωσε, αυτή η σκηνή τον ανέδειξε, το έχει στο αίμα του. Δεν αποτελεί έκπληξη πως το κάνει πολύ καλά λοιπόν. Χωρίς ιδιαίτερα highs, αλλά και χωρίς κανένα low, ο δίσκος συνιστάται σε όσους αρέσκονται σε τέτοια παλιακά ακούσματα.
[B][SIZE=3]Lucky Peterson ? Son of a Blues Man [8.5][/SIZE][/B]
Δισκάρα. Δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές. Αλλά υπάρχουν κομμάτια που σίγουρα ξεχωρίζουν, όπως το καταπληκτικό instrumental ?Νana Jarnell? (κλαίει η κιθάρα) ή το απόλυτα ξεσηκωτικό, up-tempo ?Boogie-Woogie Blues Joint Party?. Μετά από 30 χρόνια δισκογραφίας, ο [I]Peterson[/I] ξέρει ακριβώς πώς να είναι πολυδιάστατος και να συνθέτει με μαεστρία τόσο πιο funky blues όσο και παραδοσιακότερα Chicago blues, κρατώντας σταθερά ψηλά το επίπεδο των συνθέσεων. Ακούγεται νεράκι, σαν επιστέγασμα όσων εκπροσωπεί ο [I]Peterson[/I] όλα αυτά τα χρόνια.
Nana Jarnell
Blues in My Blood
[B][SIZE=3]Mike Mattison ? You Can?t Fight Love [8.5][/SIZE][/B]
Είναι κάποιοι μουσικοί που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί, γνωρίζοντας όμως ποιοί τους εμπιστεύονται για τους δίσκους τους, ξέρεις πως δεν μπορείς να περιμένεις να κυκλοφορήσουν κάτι κακό υπό το ονομά τους. Τέτοια περίπτωση είναι κι ο [I]Mike Mattison[/I], γνωστός για τη συμμετοχή του στους [I]Scrapomatic[/I] και κυρίως για την συνεργασία του με τον [I]Derek Trucks[/I] -τόσο σόλο όσο και με την κύριά του μπάντα πλέον με την [I]Susan Tedeschi[/I]. Το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από ζεστή ατμόσφαιρα, λιτό παίξιμο, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις που αν υπήρχαν θα το ανεβάζαν λίγο για τα γούστα μου. Δε νομίζω όμως πως ήταν αυτός ο σκοπός του [I]Mattison[/I]. Ήταν το να τραγουδήσει κάτι κοντά στην Memphis Soul, blues, country μπαλάντες χωρίς να λείπουν και κάποιες New Orleans rhythm ?n? blues στιγμές διάσπαρτες μέσα στο άλμπουμ. Εξαιρετικός δίσκος με μεστές ερμηνείες από τον [I]Mattison[/I] που δείχνει πως μπορεί να σταθεί και μόνος του σαν καλλιτέχνης. Άλμπουμ στο οποίο λογικά θα γυρνάω συχνά.
[B][SIZE=3]The Damned and Dirty ? Rolling Into Town [8][/SIZE][/B]
Ντουέτο (σχεδόν). Φωνή-κιθάρα κατά βάση. Ακουστική κιθάρα. Αλλά ξεχάστε την μοντέρνα αισθητική παρόμοιων group τύπου [I]White Stripes[/I], [I]Black Keys [/I]ή ακόμα και πιο blues τύπου [I]North Mississippi Allstars[/I].
Η βάση εδώ είναι τα μερακλίδικα Delta blues (straight from Netherlands!!!), η φυσαρμόνικα, το πόδι που χτυπάει στο ξύλινο (πάντα) πάτωμα, ο φελλός στο βαρέλι. Τις λίγες φορές που χρησιμοποιείται ηλεκτρικός ήχος (όπως τα ανατατικά πλήκτρα στο refrain του ?Ride the Blind?) ανεβάζει το επίπεδο των κομματιών. Το σχεδόν της εισαγωγής πάει στο ότι η σύνθεση της μπάντας αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες των κομματιών. Παλιά αρκούνταν στα απαραίτητα, αραιά και που άκουγες drums. Εδώ όμως έχουμε περιορισμένη χρήση πλήκτρων, ηλεκτρικής κιθάρας, μπάσου (λίγο περισσότερο). Οι συνθέσεις αν και ανήκουν στον ίδιο ήχο δεν καταντάνε βαρετές? αντίθετα είναι σύντομες και βρίσκεσαι ασυναίσθητα να τις σιγοτραγουδάς. Πολύ δυνατό. Προτείνονται και τα προηγούμενά τους αν και μάλλον αυτό είναι το καλύτερο μέχρι στιγμής.
Ride The Blind
Bad Liquor and Wine
[B][SIZE=3]Tobacco Juice ? Tobacco Juice[7.5][/SIZE][/B]
Γαμάτη μπάντα. Στο ντεμπούτο της επικεντρώνεται στο groove του southern boogie ήχου. Τα blues πρέπει να παίζονται βρώμικα και αυτό γίνεται εδώ. Το ύφος είναι χαλαρό, η μπάντα ρολάρει τόσο στα πιο mid-tempo μέρη όσο και στα γρηγορότερα, ενώ όταν τα συνδυάζει μέσα στο ίδιο τραγούδι όπως στο ?Tennessee?, ενθουσιάζει. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσα τέτοια σχήματα υπάρχουν στην Αμερική και πόσα δεν θα ακούσουμε ποτέ. Είναι κρίμα γιατί αξίζουν. Υποθέτω πως οι επόμενες δουλειές τους θα δείξουν κατά πόσον μπορούν να ανέβουν επίπεδο. Θεωρώ πως μπορούν.
[B][SIZE=3]Big Apple Blues ? Energy [8][/SIZE][/B]
Ηχογραφημένο live στο studio, αυτό το instrumental album περιέχει μια φοβερή μίξη rock, blues, soul και funk με το hammond να κυριαρχεί. Το δέσιμο της μπάντας είναι φοβερό, ενώ και σαν σολίστες οι μουσικοί είναι πολύ καλοί αλλά και μετρημένοι. Φαντάζομαι πως live θα είναι καταπληκτικοί αλλά στον συναυλιακό (για τα blues that is) μεσαίωνα που ζούμε, το να βλέπαμε τους [I]Big Apple Blues[/I] θα ήταν ανέκδοτο. Φεύγω για Αμερική.
[B][SIZE=3]Billy Branch ? Blues Shock [7][/SIZE][/B]
O [I]Billy Branch [/I]εκπροσωπεί πολλές δεκαετίες τα blues του Chicago. Μετά από ένα μεγάλο κενό κυκλοφορεί ένα νέο άλμπουμ που ούτε είναι το καλύτερό του ούτε θα μείνει σημείο αναφοράς, καθώς βγαίνουν καλύτερες δουλειές στο ήχο ακόμα και σήμερα. Δεν παύει όμως να είναι απολαυστικός. Η μπάντα του είναι απίστευτα δουλεμένη καταφέρνοντας να πείσει είτε σε κλασικά Chicago blues, είτε σε πιο funky/χορευτικά τραγούδια.
[B][SIZE=3]Keb Mo? ? Bluesamericana [8][/SIZE][/B]
Ωραίο άλμπουμ. Και μου κάνει εντύπωση που στον ηλεκτρονικό τουλάχιστον τύπο δεν απέσπασε ιδιαίτερα θετικές κριτικές . Έχει έναν αρκετά ακουστικό χαρακτήρα σε πολλά κομμάτια, αλλά η τραγουδοποιία ξεφεύγει από τα στενά όρια των country blues. Γενικά βγάζει μια mainstream-ίλα με την καλή έννοια, και ένα χαλαρό, laid-back feeling, ενώ δεν λείπουν και κάποιες συνθέσεις που ιδανικά θα αποτελούσαν hits, όπως είναι το πολύ πιασάρικο ?Move?. Νομίζω θέλει πολύ ταλέντο για έναν blues μουσικό να καταφέρει να έχει έναν πιο pop χαρακτήρα, ένα πιο ραδιοφιλικό touch καλύτερα, χωρίς να χάνει σε ποιότητα το υλικό του. Κι αυτό το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό ο [I]Mo?[/I] με το ?Bluesamericana?.
[B][SIZE=5]Part IV[/SIZE][/B]
[B][SIZE=3]Chris Robinson Brotherhood ? Phosphorescent Harvest [7][/SIZE][/B]
Έχεις καταφέρει ήδη σε 3 χρόνια από το ντεμπούτο σου να κυκλοφορήσεις άλλα δύο άλμπουμ (το ένα live) και συνεχώς γράφεις τραγούδια καινούρια, αλωνίζοντας παράλληλα τις σκηνές της Αμερικής. To δε ?Magic Door? είχε την τύχη/ατυχία να περιλαμβάνει δύο από τα καλύτερα τραγούδια των τελευταίων χρόνων και να είναι, για τα δεδομένα μου, μια εξαιρετική δουλειά η οποία θα λειτουργεί ως μέτρο σύγκρισης για ό,τι κυκλοφορείς από εδώ και πέρα. Και δυστυχώς εδώ χάνεις.
Το άλμπουμ δεν είναι καθόλου κακό. Οι πρώτες νότες όμως του ?Shore Power? έφεραν ένα αρχικό μούδιασμα. Ένα σχετικά απλοικό rock ?n? roll τραγούδι με ενοχλητική χρήση spacey πλήκτρων/εφέ, για τα αυτιά μου τουλάχιστον. Ευτυχώς το άλμπουμ ανεβαίνει στη συνέχεια, ειδικά με τα ?Badlands Here We Come? και ?Clear Blue Sky and the Good Doctor? που είναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της μπάντας. Το συγκρότημα που ακόμα οδηγεί τη φιλοσοφία των[I] Brotherhood[/I] φαίνεται να είναι οι [I]Grateful Dead[/I], αν και όπου φλερτάρουν με το country rock χάνουν λίγο σε δυνατές μελωδίες που θα μείνουν στο κεφάλι. Γενικά φαίνεται να λείπει κάποιος προσανατολισμός εδώ. Αν το ?Big Moon Ritual? ήταν ένα όμορφο, χαλαρό jam-άρισμα και το ?The Magic Door? ένα πιο spacey blues rock, το ??Harvest? είναι ένας περίεργος μουσικός αχταρμάς. Αναλαμπές υπάρχουν, ακόμα και σε κάποια από τα μέτρια τραγούδια του άλμπουμ. Πάντως το παρελθόν των μουσικών καθώς και οι προηγούμενες δουλειές τoυς αφήνουν το περιθώριο να ελπίζουμε για το μέλλον.
Badlands Here We Come
Clear Blue Sky & The Good Doctor
[B][SIZE=3]Damon Fowler ? Sounds of Home [7.5][/SIZE][/B]
Το άλμπουμ αυτό νομίζω είχε κυκλοφορήσει στις αρχές της χρονιάς και μου άρεσε πολύ. Νιώθω πως έπεσε κάπως με τις ακροάσεις, αλλά σίγουρα μιλάμε για έναν πολύ καλό δίσκο. Ο [I]Fowler[/I] μου φαντάζει κλασσική περίπτωση rocker που παίζει blues, κάτι αντιληπτό από το πρώτο μόλις τραγούδι, ?Τhought I Had It All?. Δοκιμάζει όμως πράγματα, έχει διάσπαρτα ωραία slide θέματα, ενώ έχει και κάποια κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως το country-ζον ?Old Fools, Bar Stools, and Me? που υποστηρίζει με μια ωραία ερμηνεία. Όμορφο άλμπουμ με μοναδικό μείον ίσως την ατυχή επιλογή να εκτελέσει το ?Alison? του [I]Elvis Costello[/I] χωρίς να καταφέρνει να του δώσει τίποτα παραπάνω.
Old Fools, Bar Stools, and Me
Grit My Teeth
[B][SIZE=3]Ηandsome Jack ? Do What Comes Naturally [8][/SIZE][/B]
Tι μπαντάρα ρε γαμώτο! Βlues rock των τελών 60s-αρχών 70s. Φασαριόζικες κιθάρες και βαβουριάρικη παραγωγή, λίγη soul για να μελώσουμε, φοβερό groove, φυσαρμόνικες… Μου θυμίζουν βρώμικες μπάντες τύπου [I]Savoy Brown[/I], [I]Canned Heat[/I], ίσως με λίγο παραπάνω soul, χωρίς όμως παρατεταμένα solos κτλ, είπαμε, έμφαση στο groove. Από τα καλύτερα blues rock albums που άκουσα φέτος και ντεμπούτο μάλιστα. Διάβασα έχουν ανοίξει και για τους [I]Gov’t Mule[/I], κάτι θα ξέρουν παραπάνω αυτοί οπότε στηρίζουμε.
[B][SIZE=3]Joe Louis Walker - Hornet?s Nest [8][/SIZE][/B]
Βάλθηκε στα γεράματα να γίνει rocker ο [I]Walker[/I]. Έτσι εξηγείται, φαντάστηκα, η δύναμη και το παίξιμο που παρουσιάζει με το μπάσιμο του εναρκτήριου ομώνυμου τραγουδιού. Όντως μου ακούγεται πιο σκληρός από τις παλιότερες δουλειές του αλλά εδώ το κάνει λιγότερο άγαρμπα από το προηγούμενο άλμπουμ του, ?Hellfire?. Η μπάντα του είναι καλοκουρδισμένη και τα βγάζει πέρα είτε σε πιο σκληρά κομμάτια, είτε σε πιο παραδοσιακά, ακόμα και όταν δοκιμάζει να βγάλει στην επιφάνεια τις gospel επιρροές του. 64 and still rockin?.
[B][SIZE=3]John the Conqueror ? The Good Life [7][/SIZE][/B]
Αυτοί υποτίθεται έχουν ένα πολύ καλό ντεμπούτο το οποίω αγνοώ. Το ?The Good Life? τελικά μου άρεσε. Και λέω τελικά γιατί, ενώ μπαίνει πολύ δυναμικά με το ?Get Em?? , με σύγχρονο ήχο και ωραίες εκτελέσεις από την μπάντα, δεν συνεχίζει στα ίδια υψηλά επίπεδα καθόλη τη διάρκεια. Τίποτα δεν είναι κακό, όμως κάπου στη μέση του άλμπουμ όλα σου δίνουν μια αίσθηση πως είναι απλώς ΟΚ. Ευτυχώς ανεβαίνει στη συνέχεια, ειδικά με την τριπλέτα στο τέλος. Φαντάζομαι πως όλα live θα ακούγονται πολύ καλύτερα.
[B][SIZE=3]Leo Welch ? Sabougla Voices [8][/SIZE][/B]
Έχει σίγουρα πλάκα να βλέπεις ένας ογδοντάχρονο να ντεμπουτάρει. Αλλά το ενδιαφέρον είναι πως ο δίσκος του είναι πράγματι πολύ καλός. Ο[I] Leo Welch [/I]αφού πέρασε άπειρα χρόνια παίζοντας σε τοπικό επίπεδο και έχοντας έντονες gospel επιρροές (νομίζω πως τραγουδούσε σε gospel groups), ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ. Ξεκινάει με ένα αρκετά δυνατό και up-tempo blues κομμάτι, το ?Praise His Name?. Kι αυτό ακριβώς κάνει σε όλη τη διάρκεια του ?Sabougla Voices?. Χρησιμοποιεί τα blues για να υμνήσει τον Θεό, με έναν ήχο ακατέργαστο, με ένα στυλ που θυμίζει παλιούς bluesmen. Αλλά κι αυτός ένας τέτοιος δεν είναι;
Praise His Name
Somebody Touched Me
[B][SIZE=3]Αlbert Castiglia ? Solid Ground [8][/SIZE][/B]
Ο [I]Castiglia[/I] επανέρχεται με ένα ακόμα αξιόλογο άλμπουμ το οποίο όμως με γεμίζει με σκέψεις. Σκέψεις που αφορούν την blues σκηνή του σήμερα. Προτού να συνεχίσω με αυτές όμως, ας πω ότι το ?Solid Ground? είναι γεμάτο με ωραίο παίξιμο και ποικιλία στη σύνθεση. Κάποια κομμάτια, όπως το πανέμορφο ?Sleepless Nights?, ανεβάζουν το επίπεδο. Και είναι αυτές οι στιγμές που ξεχωρίζουν καθώς στο άλμπουμ κυριαρχούν φόρμες γνωστές κατά βάση, στις οποίες πάντως ο [I]Castiglia[/I] στέκεται παραπάνω από καλά με τα φωνητικά του ταυτόχρονα να είναι όπως πρέπει, με ωραίο χρώμα.
Οι σκέψεις μου τώρα. Γενικότερου περιεχομένου όπως προείπα και άσχετες με την αξία του album του [I]Castiglia[/I]. Τα blues καλώς ή κακώς, μετρώντας πολύ πάνω από έναν αιώνα ιστορίας, έχουν διανύσει χιλιόμετρα, έχουν επηρεάσει αμέτρητους μουσικούς κι έχουν διαδραματίσει σημαντικότατο ρόλο στην πορεία της μουσικής γενικότερα. Φυσικό είναι επομένως να μην υπάρχει πλέον κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη στο είδος. Εξαιρέσεις τύπου [I]Wilson T. King[/I] με το αξέχαστο ?Last of the Analogues? είναι πάντα καλοδεχούμενες, αλλά δυστυχώς επιβεβαιώνουν και τον παραπάνω κανόνα.
Άρα πώς ξεχωρίζουμε τους απλώς καλούς μουσικούς από αυτούς που ηγούνται (ή θα έπρεπε) της σημερινής σκηνής; Για μένα είναι δύο πράγματα. Πρώτον, οι συνθέσεις. Μια καλή σύνθεση είναι καλή ακόμα κι αν παρόμοιες έχουν ακουστεί πολλάκις στο παρελθόν. Δεύτερον, το να έχει ο μουσικός την δική του φωνή, πράγμα που σχεδόν έχει εκλείψει στα blues. Καταρτισμένοι μουσικοί υπάρχουν άπειροι, πολλοί που θα μπορούσαν να παίξουν νότα προς νότα [I]Αlbert King[/I], [I]Hendrix[/I] και [I]Stevie Ray[/I], αλλά που θα μείνουν λίγο πολύ εκεί, στάσιμοι, με κάθε lick ναι μεν καλό, αλλά όχι «δικό τους». Γι?αυτό ας μιλήσω για το άλμπουμ της χρονιάς για μένα?
[B][SIZE=3]Matt Schofield ? Far As I Can See [9 [SIZE=2]τουλάχιστον[/SIZE]][/SIZE][/B]
Μεγάλη έκπληξη…
Όσοι με ξέρουν, ξέρουν και πως είμαι φανμπόης και τον σπρώχνω όπως μπορώ γι?αυτό θα προσπαθήσω να εξηγηθώ. Έπεσα πάνω του λόγω μιας διαφήμισης του προηγούμενου studio άλμπουμ του, ?Anything But Time? (2011). Ανέφερε πως έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο blues μουσικό από την εποχή των [I]Stevie Ray Vaughan[/I] και [I]Hendrix[/I]. Σκέφτηκα πως είναι μια ακόμα χιλιοακουσμένη υπερβολή του τύπου (και ίσως να ήταν). Αρνητικά προκατειλημμένος λοιπόν άκουσα τότε το άλμπουμ του και? μαγεία, ενθουσιάστηκα!
Ο [I]Matt Schofield [/I]μπορώ με σιγουριά να πω μετά από τόσες κυκλοφορίες ?και ατέλειωτες ώρες ακρόασης - πως έχει την δική του φωνή. Δεν αρνείται τις επιρροές του, μπορείς πχ. να ακούσεις τον[I] Hendrix[/I], τον [I]Albert King[/I] και τον [I]Robben Ford [/I]στο παίξιμό του, αλλά τους έχει εντάξει τόσο έξυπνα που μπορείς να ακούσεις κάποιο solo του και να αναφωνήσεις «Matt Schofield!». Γεγονός που με κάνει να θεωρώ πως βρίσκεται ένα σκαλοπάτι πάνω από τους περισσότερους κιθαρίστες της σημερινής σκηνής. Και δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι που τον έχουν ακούσει, σε κριτικές τους τον τοποθετούν στην πρώτη γραμμή.
Η μπάντα του, εντωμεταξύ, είναι εκπληκτική. Η συμμετοχή μπασίστα δίνει το κάτι παραπάνω στο groove της, όπως και τη δυνατότητα στον [I]Ηenderson[/I] (πλήκτρα) να παίξει πιο ελεύθερα δίνοντας το απαραίτητο χρώμα στα τραγούδια. Όσο για τις συνθέσεις, συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα σε αυτό το ιδιαίτερο στυλ funky/jazzy blues του. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στα πνευστά που χρησιμοποιούνται με μαεστρία όπου χρειάζεται, ειδικά στο τέλος του φανταστικού ?Hindsight? με την απίστευτη έντασή του στα ταυτόχρονα solos πνευστών και κιθάρας. Περιλαμβάνονται δύο διασκευές, το γνωστό από [I]Albert King [/I] ?Breaking Up Somebody?s Home? και μία φοβερή εκτέλεση του ?Yellow Moon? των [I]Neville Brothers[/I] όπου διαφαίνεται για πρώτη φορά ένα ασυνήθιστο, πιο latin πρόσωπο του [I]Matt[/I]. Τα originals όμως είναι αυτά που ξεχωρίζουν. ?The Day You Left?, ?Oakville Shuffle?, ?From Far Away?, το Texas blues τoυ ?Tell Me Some Lies? που βγάζει το fun των rock ?n? roll στιγμών του [I]Stevie[/I], μα πάνω απ?όλα το υπνωτιστικό, ψυχεδελικό και εντελώς late-60s ?Red Dragon? που θα έκανε τον [I]Jimi Hendrix[/I] περήφανο για την σπορά του. Moυ αρέσει πως, αν κι έχει κατασταλλάξει στον ήχο του, δεν του λείπει η διάθεση για πειραματισμό και εξερεύνηση νέων ηχοτοπίων. Τέλος να αναφέρω πως έχει κάνει άριστη δουλειά στα φωνητικά και βγάζει την απαραίτητη ψυχή που απαιτεί το ιδίωμα. Για μένα, ο δίσκος βαθμολογικά προσεγγίζει το 10, αλλά θα του βάλω 9 για να μην με πείτε τυφλωμένο φανμπόη και εσείς προσθέστε όσο θέλετε.
Εξαιρετικά post Hopeto, ευχαριστούμε!
Για πείτε καμιά άποψη. Μόλις έπεσαν στην αντίληψη μου και ενθουσιάστηκα με την φωνή της κοπέλας και την southern blues rock αισθητικής. Με στοιχεία soul ή gospel δεν είμαι σίγουρος
Νομίζω ταιριάζουν περισσότερο σε αυτή την ενότητα. Μπάντα του 2015 απ το Memphis Tennessee που ως γνωστόν ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟ φορ σαμ φακιν ρηζον
Υπέροχα jams
έβγαλαν και νέο δίσκο πρίν κάτι μέρες “I Told You”
Blues rock ντεμπούτο που βγήκε στα τέλη Απριλίου και κεντάει:
3 Likes
Δεν γνώριζα πως ο Snowy δισκογραφεί ακόμα.
Φετινό αυτό. Σε όσους αρέσει ο ήχος του, θα αρέσει και αυτό λίγο ως πολύ. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς υπερβολές, γλυκός ήχος, ήρεμη, ελαφρώς μελαγχολική ατμόσφαιρα, όλα τα στοιχεία του SW κοινώς παρουσιάζονται και εδώ αναλλοίωτα. Εγώ του έχω μια μικρή αδυναμία και μου φάνηκε και αυτός ένας πολύ όμορφος δίσκος.
2 Likes