To Harper/Musselwhite το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία, το είχα προπαραγγείλει κλπ.
Έχει κάποιες πολύ καλές στιγμές αλλά συνολικά είναι λίγο κατώτερο από αυτό που περίμενα: Κατ’ αρχήν να πώ πως μου αρέσουν πολύ και οι δύο, πέρα από τον Musselwhite που είναι ο θρύλος που είναι, και τον Harper τον παρακολουθώ πολλά χρόνια και μου αρέσει, δεν είναι λοιπόν οι ενστάσεις μου θέμα “πιουρίστικης” νοοτρπίας κλπ.
Απλά περίμενα ένα άλμπουμ που θα αφήσει εποχή, ένα ιδανικό ταίριασμα και ενώ αυτό υπάρχει σε κάποιες κομματάρες (Ι ride at dawn), ορισμένες άλλες μοιάζουν με κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι σε δίσκο των Innocent Criminals και ο Musselwhite να είχε απλώς μία φιλική συμμετοχή (You’ve found another lover).
Tα είπαμε και με τον Κώστα σχετικά εκτός φόρουμ.
Burdon δεν θα γράψω ακόμα άποψη για το άλμπουμ γιατί δεν το έχω ακόμα αποκτήσει αλλά το live ήταν καταπληκτικό (και ας μην μας έφερε την jam band all star μπάντα που περιμέναμε).
Η φωνή του ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, ο ήχος πολύ καλός και οι μουσικοί ήταν όλοι μέσα στο κλίμα όπως έπρεπε, έπαιζαν με σεβασμό και ωριμότητα αυτά που έπαιζαν, δεν υπήρχε ο πιτσιρικάς που βρήκε μία session δουλειά να περιοδεύσει με τον Burdon και πάει να “χώσει” για να φανεί.
Ονειρεμένη βραδιά!
Αν συνειδητοποιούσαν και τα λαϊβάδικα πως δεν απευθύνονται μόνο σε φοιτητές αλλά και σε ανθρώπους που βάζουν ξυπνητήρι στις 6:00…
Aναγκάστηκα να φύγω στα encore γιατί είχε πάει 1:30!
Blues Breakers with Eric Clapton [Highlights: All Your Love, Steppin’ Out]
A Hard Road (με Peter Green) [Highlight: The Supernatural]
The Blues Alone [Highlight: Broken Wings]
Blues from Laurel Canyon [Highlight: Somebody’s Acting Like A Child]
The Turning Point [Highlights: Room To Move, California]
το Maggot Brain είναι από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα πρόσφατα (δεν είχα ασχοληθεί ποτέ, δυστυχώς). Εγώ το There’s a Riot going on “λιώνω” αυτήν την περίοδο:wink:
Tελικα εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι το καλυτερο album του [B]Sly [/B] ειναι το ‘’[B]Stand[/B]’’ και μετα το ‘’[B]Dance To The Music[/B]c’,χωρις φυσικα να θελω να μειωσω το ‘’[B]There’s A Riot Going On[/B]’’…
Καλα το ‘’[B]Maggot Brain[/B]’’ ειναι η τρανη αποδειξη του ποσο rockαδες ηταν στα πρωτα τους τοσο οι [B]Funkadelic[/B] οσο και οι Parliament και ποσο ‘‘παιδι’’ του [B]Ηendrix[/B] ηταν ο απιστευτος [B]Eddie Hazel[/B].Ακουστε το ‘’[B]Super Stupid[/B]’’ και θα καταλαβετε…
Eμένα από Maggot Brain μου αρέσουν όλα, και οι Funkadelic, όταν έπαιζαν ροκ το έπαιζαν καλά, πολύ καλά. Το One Nation Under a Groove δείχνει τέλεια το στυλ που τους ταίριαζε κατά τη γνώμη μου. Ειδικά η έκδοση σε CD έχει κάποια εξτρα κομμάτια με πολύ βαριά riffs.
Όσο για το Stand!, απλά σεβασμός.
jiopas, τα βρίσκουμε και στη μουσική εκτός από τις ταινίες τελικά!
Μάγκες μου. Νιούφης στο είδος Blues. Βοηθάτε. Θέλω seminal δίσκους/καλλιτέχνες για το είδος.
Μου έφυγε λίγο η μαγκιά με το In Session των Albert King/Stevie Ray Vaughan.
Aυτή την κουβέντα είχαμε με τον Θωμά την περασμένη εβδομάδα. Ο Θωμάς υποστήριζε -και ίσως να μην έχει άδικο- πως ευθύνεται και ο ίδιος για αυτό με το να μην έχει μία σταθερή συναυλιακή παρουσία όπως οι Blues Wire αλλά να κάνει καριέρα session μουσικού δίπλα στον Παπάζογλου για χρόνια κλπ.
Tώρα συνειδητοποιώ πως συμπίπτουν οι εμφανίσεις του Γκραβενίτη με τις “επετειακές” του Πουλικάκου, απαιτείται έξυπνος προγραμματισμός!
