Τον άκουσα κι εγώ τον δίσκο.
Μιλάμε για το τέλειο σάουντρακ μιας ατέλειωτης διαδρομής προς την ίδια την κόλαση.
Είναι γνωστό ότι, το ντουμ/σλατζ/στόουνερ ιδίωμα, είναι ένα είδος όπου δύσκολα μπορεί να γίνει η υπέρβαση. Και ακόμα πιο δύσκολα, μπορεί να αποφευχθεί η επανάληψη.
Οι Bongripper, όμως, ήρθαν για να αλλάξουν τα πάντα.
Στην αρχή είναι το εκπληκτικής “ομορφιάς” εξώφυλλο, που προϊδεάζει, όσο να 'ναι, για το περιεχόμενο. Εξάλλου, ανέκαθεν το packaging, είναι ένα θέμα που πρόσεχαν ιδιαίτερα οι Bongripper (βλέπε Heroin, που για περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, κυκλοφορούσε το cd τους, σε θήκη ηρωίνης). Αλλά εδώ, ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Μιλάμε για grotesque πίνακα, που ακόμα και ο Goya, θα δάκρυζε μπροστά του…
Μετά, είναι ο τίτλος. Satan Worshipping Doom. Ο ίδιος ο διάβολος είναι έτοιμος να δοξάσει το ντουμ, βγάζουμε το σκασμό και η τελετουργία ξεκινάει…
Η εναρκτήρια ντρόουν μελωδία στο Hail, δίνει τη σκυτάλη σε ένα επικό, γκρουβάτο ριφ (μου θυμίζει Earth στις στόουνερ στιγμές τους), που κλιμακώνει διαρκώς και ξεσπάει, ενώ στη συνέχεια, ρίχνει τις ταχύτητες και κλιμακώνει ξανά για να δώσει τα ηνία, στο Satan που ξεκινάει μπλακίζοντας και συνεχίζει με μερικά εκπληκτικά ριφάκια (μου θύμισαν Suma στο Let The Churches Burn). Το κομμάτι σπάει στα μισά και συνεχίζει υπνωτιστικά μέχρι το ΕΠΙΚΟ Worship, όπου αρχίζουν οι ψυχεδέλειες. Πρόκειται για αναμφίβολα το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου και από άποψη δομής και τεχνικής και κλιμάκωσης. Το Doom, λειτουργεί άψογα σαν φινάλε. Μιλάμε, κυριολεκτικά για την επιτομή του ντουμ. Ρίχνει ραγδαία της ταχύτητες και με ένα μονότονα μεγαλοπρεπές ριφ, κλείνει το άλμπουμ, αποθεωτικά.
Μαζί με το Eve των Ufomammut, είναι με διαφορά οι κορυφαίοι ντουμ/σλατζ/στόουνερ/γουετέβα δίσκοι της χρονιάς.
Και να πάνε να γαμηθούν τα φωνητικά. Εδώ μιλάνε τα συναισθήματα. Βασικά, ουρλιάζουν.