Borknagar

Groups & Artists
#1

Με αφορμή τα τελευταία, πολύ θετικά σχόλια που κάνουν διάφοροι για το νέο album των Νορβηγών, έψαξα να βρω topic και με έκπληξη αντιλήφθηκα ότι δεν υπάρχει τέτοιο (!). Ανοίγω, λοιπόν, αυτό, όχι μόνο για το “True north”, αλλά και να δώσουμε απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα (όσοι μείναμε να τους ακούμε, τέλος πάντων):

Για παράδειγμα:

Οι αλλαγές στο μουσικό ύφος των Borknagar οφείλονται στον άκρατο πειραματισμό του Brun ή απλά πάνε όπου φυσάει ο άνεμος (και οι μόδες) κάθε φορα;

Garm ή Hestnaes;

Πόσο πολύ χαντακώνονται τα “The archaic course” και “Quintessence” από την παραγωγή τους;

Πόσο πολύ ανέβασε την μπάντα ο Lazare;

Υπάρχει πιο all-star line-up σε black metal δίσκο απ’ ό,τι στο “Borknagar”;

Θα ξεπεράσουν ποτέ οι Borknagar το “The olden domain”;

Τα καλύτερα φωνητικά του Garm (του Garm γενικά… όχι του Garm στους Borknagar…) βρίσκονται όντως στο “The olden domain”;

Πώς γίνεται την ίδια χρονιά αυτός ο άνθρωπος να μας χάρισε κι ένα “La masquerade infernale” κι ένα "Nattens madrigal;

Κλπ. κλπ.

#2

δεν τίθεται καν συγκριση

οχι

#3

Δεν υπήρχε thread? Πάλι καλά διορθώθηκε η αδικία!

Είμαι σίγουρος πως οφείλονται στον πειραματισμό του Brun. Στο τελευταίο βέβαια πιστεύω πως η σύνθεση στα lead vocals καθόρισε εν μέρει το ύφος. Είναι τέτοιος τύπος ο Brun, από τα λίγα που ξέρω δεν παρακολουθεί τις τάσεις απλά έχει μείνει στα 90s.

Στους Borknagar? Ισοπαλία. Γενικότερα? Άσσος.

Το δεύτερο αρκετά και χαίρομαι που δεν είμαι ο μόνος που το παρατηρώ αυτό. Το πρώτο μου αρέσει ακριβώς όπως είναι!

Όσο αυξάνεται η συνεισφορά του, τόσο καλύτερα για την μπάντα.

To my eternal starfield domain! Δεν μου αρέσουν οι Gorgoroth για αυτό.

Το έχω ισάξιο με το Archaic Course δηλώνω και δέχομαι πυρά.

Για μένα στο Sham Mirrors. Πολύ εύκολα. Close second το The Olden Domain.

ΕΛΑ ΝΤΕ!

3 Likes
#4

Το ξέρω ότι μάλλον είμαι από τους λίγους που ψηφίζουν Hestnaes στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το κακό με τον Garm είναι ότι μου τη δίνει ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τη φωνή του, όχι η ίδια η φωνή του. Ότι, δηλαδή, ενώ είναι τραγουδισταράς (όπως φαίνεται στο “Bergtatt”, για παράδειγμα, στο “The sham mirrors” και το “The olden domain”, για να χρησιμοποιήσω στιγμές και από τις τρεις γνωστές μπάντες), επιλέγει άλλοτε αυτό το minimal/μιλητό στυλ, και άλλοτε αυτό το επιτηδευμένο, θεατρικό βαρύτονο ύφος. Φυσικά ανταποκρίνεται στις ανάγκες της μουσικής, δε λέω, αλλά πώς να μην επιλέξω Hestnaes όταν ο τύπος δείχνει ένα εύρος από εδώ μέχρι τον ουρανό όταν τραγουδάει; Είναι και που προτιμώ τους αμανέδες και τα ανατολίτικα, ίσως.

Για τις παραγωγές που λες, νομίζω ότι στο “Epic” (δισκάρα, by the way) ξανάκουσα ΚΑΛΟ ήχο στους Borknagar, από την εποχή του “The olden domain”. Για το “Quintessence” δεν το συζητάω καν, αλλά και στο “The archaic course” δε μ’ αρέσουν που οι κιθάρες ξυρίζουν τόσο, ενώ η μουσική δεν το απαιτεί, και είναι και τα drums θαμμένα. Επίσης, ενώ λατρεύω (όπως δήλωσα) Hestnaes σαν σύνολο το album δε με τρελαίνει, μάλιστα παρά την κακή παραγωγή θεωρώ το “Quintessence” πολύ πιο εστιασμένο στη σύνθεση.

Και τώρα που είπαμε και drums, καλός ο μακαρίτης, αλλά ο Asgeir το πήγε σε άλλο επίπεδο το drumming, ε;

Πω-πω, με τάπωσες με το “Thorns”, μου διέφυγε εντελώς.

Ρε kbil, γράφε κι εσύ τίποτα, αφού καλά τα λες.

3 Likes
#5

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση αυτή για Garm. Εμένα αυτό το βαρύτονο με ξετρελαίνει πάντως. Δεν θα τον ήθελα σε ακροβασίες (φυσικά αν τις έκανε θα αποθέωνα), μου βγάζει μια γοτθική αισθητική που με στέλνει. Τώρα που το λέω το τελευταίο “κανονικό” Ulver, παίζει να έχει από τις αγαπημένες μου ερμηνείες του.

Ο Vortex ναι το δίνει αυτό το εύρος και είναι φωνάρας, άσχετα αν δεν τον χάρηκα ποτέ στους Dimmu γιατί δεν μου αρέσουν οι Dimmu (πλήν ενός δίσκου). Περίεργο γούστο μην το πιάνεις.

Το Quintessence για μένα δεν είναι πέραν της πρώτης του πλευράς, τόσο στοχευμένο στις συνθέσεις του, καλά η παραγωγή τρισάθλια. Αλλά η πρώτη του πλευρά είναι φοβερή.

Το True North παίζει να είναι ο αγαπημένος μου Borknagar δίσκος μετά το Epic πάντως αν και ξέρω πως θα αδικήσω το Winter Thrice.

Για Archaic Course να ξέρεις θα προσπεράσω χαμογελώντας γιατί όπως είπα είναι ο 2ος αγαπημένος μου δίσκος τους.

Συμφωνώ με το drumming μέχρι τελείας.

2 Likes
#6

Άποψη που συμμερίζομαι και εγώ με τα Lights, Tidal, Voices να είναι από τις κορυφαίες στιγμές στη δισκογραφία τους.

ΜΑΖΙ ΣΟΥ!

1 Like
#7

Για μένα ο δίσκος μέχρι το Wild Father’s Heart ούτε που βλέπει πίσω του. Όπως έγραψα και στην κριτική, μετά άρχισαν τα όποια προβλήματα. Το Tidal ενώ μου αρέσει νιώθω πως κρατάει παραπάνω από όσο θα έπρεπε και δεν έχει το hook για να στηρίξει την έκταση.
Το Voices ρε γαμώτο το έχω μόνιμα στο skip, δεν μου έκατσε ποτέ καλά.

Ε το Lights είναι το αγαπημένο μου τραγούδι για φέτος, καταντάω κουραστικός αλλά δεν υπάρχει αυτή η σύνθεση.

1 Like
#8

με τιμάς ειλικρινά, δε με βολεύει δυστυχώς να γράφω κατεβατά από το κινητό και τον τελευταίο καιρό δε βρίσκω το χρόνο να “χαζολογήσω” σε υπολογιστή.

Ον τοπικ τώρα, αναφορικά με τους borknagar, οφείλω αρχικά να ομολογήσω πως δεν είμαι και ο πιο ψαγμένος black ακροατής εδωμεσα, άρα δεν ξέρω πόση αξία έχει η άποψή μου. Να πω την αλήθεια, ο λόγος που τους άκουσα αρχικά ήταν ο garm, οι ulver έχουν πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και είναι το αγαπημένο μου “black” συγκρότημα (και σκέψου, έχουν πάψει να είναι τέτοιο 20 χρόνια τώρα).
Προσωπικά βρίσκω τον garm τεράστια περσόνα, τόσο ως φωνητικές/συνθετικές δυνατότητες, όσο και ως οραματιστή εν γένει. Ωστόσο, μπορώ να καταλάβω απόλυτα τη δήλωσή σου:

Το θεατρίκό και επιτηδευμένο ύφος με ξένιζε και εμένα πολύ αρχικά, ιδιαίτερα στους arcturus. Κάτι που ευθύνεται για το γεγονός ότι ποτέ δε λάτρεψα τους συγκεκριμένους δίσκους των τελευταίων (αυτούς που συμμετέχει ο εν λόγω, και ιδιαίτερα τους δυο πιο αναγνωρισμένους -το ντεμπούτο μου καθόταν πάντα καλύτερα), αν και αναγνωρίζω εις βάθος τη μεγαλοπρέπεια και την αριστουργηματική τους φύση. Για μένα, ο garm αν και πολυσχιδής, εκφράστηκε αρτιότερα μέσα από το προσωπικό του σχήμα (όπως έχουν καταλήξει οι ulver) και δίνω πολλά points και στον @apostolisza8 για το

ΕDIT: υποθέτοντας πως εννοούμε ως τελευταίο κανονικό ulver τον Ιούλιο Καίσαρα;

Τώρα στο προκείμενο, τον τελευταίο δίσκο δεν πρόλαβα να τον ακούσω ακόμα, ωστόσο κρατώ μικρό καλάθι. Τσίμπησα αρχικά με το winter thrice και τον garm, άκουσα τον δίσκο αρκετά και με ικανοποίησε, εντούτοις γαμώτο νιώθω πως ξεφούσκωσε μέσα μου με την πάροδο του χρόνου και δεν αισθάνομαι επαρκές κίνητρο να τον ξαναβάλω να παίζει.

Ωραίο θέμα πάντως άνοιξες και ωραία κουβέντα γίνεται μάγκες

1 Like
#9

Ναι αυτό!

Έπαθα ακριβώς το ίδιο με το Winter Thrice. Δεν μπορώ να πω πως θα γυρίσω σε συγκεκριμένα τραγούδια. Όταν όμως το βάλω να παίζει σαν σύνολο κάτι ξυπνάει μέσα μου. Όταν είχε βγει το είχα λιώσει, οπότε αυτό που έχω να προτείνω είναι να το ακούσεις το καινούργιο. Έχει πολύ πιο μνημονικά τραγούδια. Σαν σύνολο πάλι δεν μου δουλεύει πολύ καλά, αλλά έχει 4-5 συνθέσεις εξαιρετικές.

1 Like
#10

Το Tidal δε με κουράζει δευτερόλεπτο παρά τα σχεδόν 10 λεπτά διάρκειας, ίσως γιατί θεωρώ ως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του αυτό που ξεκινάει στο 6λεπτο με εκείνο το μινί-drum solo, μπαίνει μετά εκείνο το γλυκό lead στις κιθάρες, μετά έχει τον Hestnaes στο προσκήνιο, ξανά κιθάρες…

Το Voices μου κάθεται πολύ καλά στη ροή/κλείσιμο του δίσκου, ειδικά μετά το Tidal που είναι αρκετά progressive, κλείνουν με ένα σχεδόν λυρικό, απλό στη σύνθεση τραγούδι. Προφανώς αν δε σου αρέσει (πολύ) ο ICS Vortex όπως εμένα να μην το βρεις τρομερά ενδιαφέρον.

#11

Μια χαρά μου αρέσει το Tidal, απλά η γκρίνια μου βασίζεται στο ότι δεν φτάνει τις 5 πρώτες συνθέσεις για μένα. Όπως είχα γράψει, ίσως συνοψίζει καλύτερα αυτό που είναι οι Borknagar. Σε άλλο δίσκο θα ξεχώριζε πιο έντονα δηλαδή.

Μου αρέσει πολύ ο Vortex ρε, ακόμη και τον σόλο δίσκο του αποθεώνω (εκείνο το Odin’s Tree…) μόνο στους Dimmu δεν έχω κολλήσει γιατί δεν μου αρέσει η μπάντα. Απλά νιώθω πως δεν κολλάει αισθητικά το Voices με τον υπόλοιπο δίσκο. Δηλαδή είναι ένα outro που μου φαντάζει ξέμπαρκο. Σαν τραγούδι μόνο του μου στέκει πολύ καλύτερα, το απόλαυσα όταν βγήκε το videoclip. Έχει και μελωδίες που σε κάθε άκουσμα κάτι μου θυμίζουν όμως ε και στον δίσκο μου φαντάζει ως ένα από τα 2 πιο αδύναμα.

1 Like
#12

Εγώ ξέρω ότι True North και Ravnsvart στο playlist makes matia happy :slight_smile:

2 Likes
#13

“Stormblast”;

Εντωμεταξύ το “True north” ακόμα δεν το έχω ακούσει και περιμένω μεγάλη δισκάρα με αυτά που λέτε!

#14

Enthrone… :stuck_out_tongue:

Έ άκου το ντε! Εγώ τις έχω τις έχω τις ενστάσεις μου αλλά είναι απολαυστικός δίσκος.

#15

Ωραιος για τους dawn rayd! Πολυ καλη φαση να υπαρχουν τετοιες μπαντες

1 Like
#16

Thanks for the feedback αν και νομίζω είμαστε οφ-τόπικ χαχα!

Είχαμε πολλά να πούμε! Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει και τέτοια παρουσία στην σκηνή, ειδικά όταν η μπάντα στηρίζει και συνθετικά όσα διατυμπανίζει. Περιττό να πω πως λατρεύω τον νέο τους δίσκο.

1 Like
#17

τι νομίζεις, εντελώς οφτοπικ είμαστε! δεν έχω ακούσει τον καινούριο, πάντως το ντεμπούτο ήταν πολύ δυνατό. μακάρι να τους δουμε και λαιβ.

1 Like
#18

Υπομονή μέχρι τέλος του μήνα :wink: Είναι πιο ωμό από το προηγούμενο, εκπέμπει περισσότερο μίσος. Μακάρι γενικά να δούμε φεστιβάλ τύπου Black Flags Over Brooklyn πάντως, έστω και σε μικρότερη κλίμακα. Ε το λήγω εδώ γιατί χαλάμε το thread!

1 Like
#19

ε κάπου έπρεπε να στα πω τα συγχαρίκια!

1 Like
#20

Bump, γιατί εδώ μιλάμε για έναν από τους δίσκους της χρονιάς, ε. Και δεν περίμενα κάτι τέτοιο από τους Borknagar, όχι γιατί τους είχα ξεγραμμένους (σε καμία περίπτωση -θεωρώ ότι από το “Urd” και μετά βρίσκονται σε ανοδική πορεία), αλλά γιατί το “True north” είναι υπερβολικά καλό ακόμα και για τα δικά τους (σταθερά καλά) δεδομένα. Μιλάμε για πραγματικά καλογραμμένα κομμάτια, και μου κάνει εντύπωση ότι πολλά από αυτά είναι λες και περιέχουν τραγούδια μέσα στα τραγούδια, βλέπε το τελείωμα του “Thunderous”, τo σημείο στο “Up north” που πέφτουν οι ταχύτητες κλπ., και δεν αναφέρομαι καν σε έπη τύπου “Tidal” που από την αρχή αντιλαμβάνεσαι ότι θα υπάρξει ποικιλία στα μέρη.

Άλλο δυνατό χαρτί τα φωνικά, ΟΚ. Χωρίς να με χαλάει ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ο Vintersorg, η αποχώρηση του έδωσε περισσότερο χώρο στους δύο που έχουν απλά ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ωραίες φωνές. Χαίρεσαι να τους ακούς, είτε μαζί, είτε ξεχωριστά.

Θα συμφωνήσω με τον Αποστόλη ότι το album κάνει μία κοιλιά με τα “Mount rapture” και “Into the white”, αλλά όχι σε σημείο που να χαλάνε τη συνολικότερη εικόνα του δίσκου, ο οποίος στηρίζεται σε ένα απίστευτο σερί κομματιών στην αρχή, στο “Tidal” που είναι εντυπωσιακό (μόνο η εισαγωγή, για 'μένα, τραβάει περισσότερο από όσο θα έπρεπε) και στο σοκ του “Voices”. Μιλάω για σοκ, γιατί για ‘μένα πρόκειται για ένα αναπάντεχο τραγούδι εκεί που δεν το περιμένεις, ίσως το πιο έντονο του δίσκου. Μου βγάζει κάτι πολύ ιδιαίτερη η μελωδία του, σαν αποχαιρετιστήριο κομμάτι των Viking. Ναι, είναι παράταιρο συγκριτικά με τ’ άλλα, αλλά σαν τελευταίο κομμάτι δε χαλάει τη ροή του δίσκου. Απεναντίας, το στέλνει άλλα επίπεδα. Είναι απλά απίστευτος ο Lazare εδώ, καλύτερα που τραγουδάει μόνο αυτός. Και μιας και πιάσαμε τον εν λόγω κύριο, και το άλλο κομμάτι του, το “Lights”, είναι από τα πιο ξεχωριστά του album. Αυτό το 60’s feeling της εισαγωγικής μελωδίας στα φωνητικά εμένα μου θύμισε και κάτι από το στυλ των Ghost, να σας πω την αλήθεια.

Τρομερή προσθήκη και τα (διακριτικά) έγχορδα, μακάρι να τα χρησιμοποιήσουν και περισσότερο στο μέλλον.

Τέλος, πάλι θα γκρινιάξω για την παραγωγή (για κάποιο λόγο μου φαίνεται ότι οι Borknagar παραδοσιακά χολαίνουν σ’ αυτόν τον τομέα), μιας και τα drums, ενώ παίζουν ενδιαφέροντα θέματα, έχουν πολύ πλαστικό/κακό ήχο κατά την άποψη μου.

2 Likes