Χθες είδα την νέα ταινία του Αλμοδοβάρ " Ραγισμένες Αγκαλιές ".Μια ταινία που κάνει την υπέρβαση. Μια ιστορία με μάλλον βιογραφικό χαρακτήρα αφού αφηγείται τη ζωή ενός σκηνοθέτη πριν και μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που συμβαίνει ενώ ετοιμάζει μια πολλά υποσχόμενη ταινία που θα τον καθιερώσει στο πάνθεον των σύγχρονων σκηνοθετών έχοντας βρει τη μούσα και πρωταγωνίστρια της ιστορίας του την οποία ερωτεύεται με πάθος. Ο Αλμοδοβάρ ακολουθεί την πεπατημένη… Παίρνει την Κρουζ- σσ. για την οποία έχει δηλώσει ότι είναι η μόνη γυναίκα που θα παντρευόταν- για να μιλήσει για τη σχέση του σκηνοθέτη με την ταινία, το πνευματικό του παιδί αλλά και την ερωτική του σχέση με τη βασική ηρωίδα. Ώστε να αναρωτιόμαστε για την Κρουζ τόσο στη ζωή όσο και στην ταινία του Αλμοδοβάρ: είναι πρώτα ηθοποιός και μετά ερωμένη ή πρώτα ερωμένη και μετά ηθοποιός? Τι βλέπει ο Αλμοδοβάρ σε εκείνη? Μια γυναίκα που με την γοητεία της λυγίζει κάθε αντίσταση των άλλων όπως ο Γιούρι Γκέλερ λυγίζει κουτάλια και θέλει να την τοποθετήσει μπροστά στους προβολείς ή μια ηθοποιό που η ερμηνεία της προκαλεί σφρίγος και limit up στις αντρικές ορμόνες? Το σίγουρο είναι ότι ο Αλμοδοβάρ καταφέρνει να επικοινωνήσει το πάθος του στους " θεατές με ανοικτούς δέκτες ". Επιπλέον κινούμενος σε δύο επίπεδα με τη μέθοδο flashback μεταξύ βαρετής , " μαρμοτικής " ωριμότητας και έντονα παραγωγικής νεότητας αρχίζει να διαφαίνεται ότι χωρίς έρωτα και δημιουργικότητα η ζωή είναι αβίωτη. Ο Αλμοδοβάρ επιβεβαιώνει τη φήμη του ως γνήσιος ψυχογράφος παρουσιάζοντας τα δίπολα των αντιθέσεων ανάμεσα στο μίσος και την αγάπη, τις σχέσεις εξουσίας που υποδηλώνουν και τις σχέσεις δημιουργικού έρωτα που απελευθερώνουν. Με τον Αλμοδοβάρ νιώθεις ότι η ιστορία φαίνεται απλή αλλά η συγκίνηση δεν είναι χολλυγουντιανή. Η Κρουζ κατάφερε να τον φέρει πίσω στην Ιβηρική χερσόνησο όπου οι ηθοποιοί επικοινωνούν με το συναίσθημα, και όχι με τις επιτηδευμένες ερμηνείες. Είναι μια ταινία που θα σε καταλάβει ύπουλα. Αυτό θα το συνειδητοποιήσεις όχι όταν φύγεις από την αίθουσα αλλά το επόμενο πρωί που θα θέλεις να την ξαναδείς. Μια ταινία που αξίζει να δείτε…
μαλλον αδιαφορη σε σχεση με τις υπολοιπες ταινιες του. δεν μπορω να πω οτι δεν μ’αρεσε και σε σχεση με κριτικες που διαβασα ισως περιμενα κατι χειροτερο. γενικα δεν με συγκινησε αλλα δεν περασα και ασχημα. οσοι δεν ειναι φαν ας προσπερασουν, οσοι δεν εχουν δει καμια δικια του ας ξεκινησουν απο καμια αλλη.