8O8O8O8O8O8O
εεχμ ειλικρινά έχω ταραχτεί τώρα. δεν έχω λόγια.
Για το επετειακό λαιβ της A389 recordings μαζι με integrity κλπκλπ
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ
ενταξει χυνω κουβαδες. ποτε ερχονται ελλαδα.
ειλικρινά έχω να νιώσω έτσι για μουσικό ανακοινωθέν πάρα πολλά χρόνιαααααααα ρε πούστη πάρα πολλά. ΚΑτευθείαν arsonists prayer στο πικ απ και δάκρυα μονο. Πουτανα ζωη
αμα ερθουν ευρωπη ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΣ. DIY μπαντα ειναι για ονομα
πραγματικα το 2012 ειναι το τελος του κοσμου
καλα ετσι και ανακοινωσουν κατι μεγαλυτερα περα απ αυτου του σοου, οπως ενα ευρωπαικο τουρ, θα κανουμε τα παντα ολοι για να ρθουνννννν
aaaaaaaaaaaaa ti les twra
Ένιωσα λίγο περίεργα όταν είδα topic με τίτλο ‘‘Catharsis reunion’’, αλλά δεν ξέρω αν χάρηκα, βασικά όχι, αλλά δεν ξέρω γιατί. Μάλλον επειδή ποτέ δεν είχα βάλει αυτές τις δύο λέξεις στην ίδια σειρά, δε μου κολλάνε.
Πάντως, απ’ ό,τι κατάλαβα, μόνο για ένα show είναι η φάση.
Εχω κανει ακριβως την ιδια σκεψη στο παρελθον, φαση ολοι εχουν επιστρεψει, τωρα που απεκτησαν ενα θρυλικο στατους θα ηταν μαλακια να επανενωθουν. Αλλα οχι, πιστευω πως θα ηταν πολυ ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ κινηση να επιστρεψουν παραμενοντας μια diy μπαντα. Αν την δουν τη φαση αλλιως, εννοειται Χ και πουλο.
Ναι, κοίτα, δεν έχω προλάβει να το αναλύσω πολύ ακόμα μέσα μου. Απλά… Τα ‘‘Passion’’, ‘‘Samsara’’ και ‘‘Catharsis’’ βγήκαν μία συγκεκριμένη εποχή, είχαν μία συγκεκριμένη θεματολογία και αντανακλούσαν και συγκεκριμένες σκέψεις των δημιουργών που, πλέον, είναι παρελθόν. Δηλαδή, να βγει ο Brian με τη Stef και να πούνε το ‘‘The witch’s heart’’ για τον Dan, γιατί; 10+ χρόνια μετά; Ενώ ο καθένας τους είναι πλέον σε μία άλλη φάση της ζωής τους;
(Το θέμα είναι ότι ξέρω ότι τα παραπάνω μπορεί να τα πει ο κάθε fan για οποιαδήποτε αγαπημένη του μπάντα. Ότι, δηλαδή, τα τραγούδια σημαίνουν κάτι το special, δεν είναι όπως τα άλλα κλπ. κλπ., οπότε γνωρίζω ότι ο συλλογισμός είναι κάργα υποκειμενικός και fanboy- ίστικος).
Δεν παιζει να την δουν αλλιως. Ο φροντμαν εχει εντονη πολιτικη παρουσια οποτε το θεωρω αδυνατο ξαφνικα να την δουν αλλιως.
πέρα από κάποιες ειδικές περιπτώσεις οι catharsis έχουν και κομμάτια με διαχρονικά μηνύματα και νοήματα που και σε 50 χρόνια από τώρα και θα ισχύουν και θα μπορούν να επιρρεάσουν και να συγκινήσουν τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο / ενσυνείδητο. Όποτε επειδή ακριβώς διαθέτουν πολλά άλλα κομμάτια, με λιγότερο προσωπικό χαρακτήρα, για μένα δε στέκει σαν επειχείρημα αυτό.
Δεν ξέρω με τι line up θα επανασυνδεθούν. Και το αναφέρω αυτό διότι στο καλύτερο έβερ catharsis line up ήταν ο βράχος και frontman της μπάντας, Brian, ένας αληθινός αγωνιστής κι ο οποίος,προσωπικά, με τα λεγομένα του μ’ έχει καθορίσει σε πολλά πράγματα, αλλά και ο drummer Alexei Rodriguez ο οποίος μετέπειτα ακολούθησε πολύ πιο εμπορική πορεία σε μπάντες όπως οι Walls Of Jerichο και διάφοροι άλλοι.
Όποια πορεία όμως και να ακολούθησαν μετέπειτα τα μέλη της μπάντας, κατά τη γνώμη κάθε μπάντα έχει δικό της χαρακτήρα που ξεπερνάει τις προσωπικές επιλογές των μελών της. Πίστευω στους catharsis, πιστεύω και στον Brian, και πιστεύω πως αν μη τί άλλο θα διατήρησουν low profile σε αυτή την περίοδο της επανένωσης τους. Μακάρι και να κρατήσουν ζωντανό το DIY.
Ασχετό, αλλά είναι τρομερό το ότι μετά από 15 χρόνια κάνουν live μαζί με τους Integrity. Την περίοδο 97-98 κάναν διαρκώς συναυλίες μαζί και πάντοτε έλεγα πως χύσιμο θα ήταν μια τέτοια εμπειρία.
Μην πιάνεσαι από το παράδειγμα του προσωπικού κομματιού που ανέφερα. Ο συλλογισμός αναφέρεται και στα πιο ‘‘γενικά’’ τους κομμάτια. Και ο Requiem πολιτικοί ήταν, και οι From the Depths, αλλά δεν έχουν καμία (ή τέλοσπαντων, πολύ λίγη) σχέση με τους Catharsis. Στους Catharsis ο Brian ούρλιαζε (και, σαν αποτέλεσμα, κατέστρεψε τη φωνή του) για το ότι δεν είχε που να μείνει και, όντως, ήταν χρόνια που έζησε και σε κουτί σε πόρτα πολυκατοικίας.
Αυτά τα χρόνια έχουν περάσει, τα άτομα έχουν αλλάξει, το ίδιο και οι συγκινήσεις και οι προσδοκίες τους. Το γενικό ‘‘πολιτικό μήνυμα’’ δε μου λέει κάτι, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό. Που ήταν διαφορετικό τώρα και διαφορετικό τώρα. Και όχι μόνο σε αυτούς, στον καθένα μας. Εδώ σκέφτομαι τι έκανα (ή έγραφα) εγώ πριν 4- 5 χρόνια και απορώ, φαντάσου αυτοί.
Χαίρομαι που σκέφτομαι παρόμοια τουλάχιστον με ένα άλλο άτομο. Ο τύπος είναι αμερικάνος και πολιτικοποιημένος (ή αλλιώς ακτιβιστής, ή συναγωνιστής, ή σύντροφος, ή όπως θέλει τον ονομάζει ο καθένας), τέλωσπάντων ένα άτομο που απαντά σε youtube comment σε Catharsis βίντεο λέγοντας “έχω φάει δεσίματα τον τελευταίο καιρό, αλλά το παλεύω ακόμα”. Ο τύπος δεν έχει κάνει τίποτα για να επωφεληθεί για κάτι, παρά τη διάδοση της γαμημένης ιδεολογίας του. Απλά θεωρώ, όπως και όλοι που τους έχουnε ακούσει πως απλά δεν παίζει να έχει γίνει επανένωση για περίεργους σκοπούς. Αν όχι, ας πάνε να παίξουν με τους ιδεολόγους Refused (γελά η κατσίκα). Το νέο το άκουσα στα πεταχτά χτες και έφαγα απανωτές ανατριχίλες. Χέστηκα, κι ας μην τους δω ποτέ, είναι σημαντικό που υπήρχαν και θα ξαναυπάρξουν έστω και για ένα λάιβ. Deserts without mirages στο repeat λοιπόν.
Ρε λεπερ έχεις λάθος, ή τουλάχιστον για μένα κάνεις λάθος. Πρέπει επιτέλους όλοι μας να πάψουμε να βλέπουμε τις μπάντες που αγαπάμε τόσο αποστειρωμένα, και τόσο “από την απέξω”. Οι άνθρωποι που στην ιστορία δημιούργησαν μπάντες όπως οι catharsis, δε συνάντηθηκαν μεταξύ τους ντε και καλά για να πάρουν μέρος σ’ έναν ευρύ πολιτικό και κοινωνικό αγώνα ή να πουν κάποια πράγματα συγκεκριμένα, αλλά κυρίως για τα απλά καθημερινά πράγματα όπως είναι η αγάπη για την μουσική, η ανάγκη για εκτόνωση, η ρουτίνα και σαπίλα της καθημερινότητας, και φυσικά πολλά κοινά που ενδεχομένως να μοιράζονταν με αυτούς τους “συντρόφους” στη ζωή (από ιδέες μέχρι όρεξη για ανελέητες κρεπάλες κάτω από τα αστέρια). Η καύλα του ν’ ακούσεις ηχογραφημένη τη μουσική σου, ή να περιοδεύσεις 15 μέρες σε μέρη που δεν έχεις ξαναπάει με την παρέα σου είναι πράγματα ανεκτίμητα. Οι μπάντες δεν ήταν, δεν είναι, και δε θα είναι ποτέ μηχανές εξυπηρέτησης άλλων ανθρώπων, αλλά αντιθέτως των ίδιων τους των εαυτών.
Από τη στιγμή λοιπόν που ένα συγκρότημα, σε μια οποιαδήποτε περίοδο ύπαρξης του, μπορεί να παίξει τόσο ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο στη ζωή ενός μέλος του, ενός κυττάρου του, είναι απόλυτα φυσιολογικό το κύτταρο αυτό να αναπολήσει, να θυμηθεί, να νοσταλγίσει, και να νιώσει την ανάγκη να γίνει πάλι μέρος του. Προφανώς πολλά πράγματα στη ζωή των catharsis θα έχουν αλλάξει, και δε θα είναι ίδια, αλλά ειλικρινά εγώ δε μπορώ να το κρίνω αρνητικά ή επιφυλακτικά, από την στιγμή μάλιστα που κατά την απουσία τους δε μ’ εχουν προκαλεσει με τον χ-ψ τροπο.
Στην τελική μπορεί στον brian, στον alexei και σε όλη την παρέα να έλειψε αυτό το τεράστιο κεφάλαιο της ζωής τους, που ονομάζεται Catharsis. Εμεις απλά είμαστε οι αναγνώστες του.
Όσον αφορά την πρώτη σου παράγραφο, ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, τόνισα ότι μίλησα [B]ακριβώς[/B] για τις δικές τους ανάγκες και προσδοκίες. Μήπως δεν κάνουν όλα αυτά που είπες μέσω των From the Depths ή των Requiem παλιότερα; Τα κάνουν. Και όταν γυρνάς και τους ρωτάς για τους Catharsis και γιατί δεν παίζουν κανένα παλιό κομμάτι, κλπ. κλπ. και σε κοιτάζουν με αμηχανία και σου λένε ‘‘είμαι σε άλλη φάση πλέον’’ (και σαν άνθρωποι και σαν πολιτικά υποκείμενα), ε, όσο να 'ναι δεν καταλαβαίνω τη χρησιμότητα ενός reunion των Catharsis. Λες και δεν ξέρουμε ότι οι Catharsis σήμαιναν και άλλα πράγματα, πέρα από κάβλα ή στεγνά πολιτικά μηνύματα. Σήμαιναν συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους. Αλλιώς δε θα 'χαμε και Requiem ή From the Depths, θα 'χαμε απλά άλλους 2 δίσκους από Catharsis (εξάλλου 2-3 άτομα είναι κοινά). Άλλα όχι. Μαζί με κάθε κομμάτι, σχεδόν πάντα (και στις 3 μπάντες), είχαν κι ένα κειμενάκι, που έλεγαν τι τους ώθησε να το γράψουν, ποιες σκέψεις, ποια γεγονότα. Αυτά των Catharsis έχουν χαθεί στο παρελθόν, όπως και αυτά των Requiem. Το ίδιο και ο πολιτικός τους λόγος. Άλλα πράγματα κάνουν πια με τους From the Depths. Άλλα πράγματα κάνουν και στη ζωή τους γενικά!
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, απλά δε θέλω να παρερμηνευθούν αυτά που λέω με δύο τρόπους: είτε ότι εννοώ ότι παίζουν φράγκα ή κάτι τέτοιο (δε μίλησα ούτε θα μιλήσω ποτέ για κάτι τέτοιο, το θεωρώ άστοχο ακόμα που αναφέρθηκε κάτι τέτοιο), είτε ότι βλέπω τη μουσική τους σαν ένα στεγνό πολιτικό μήνυμα και δεν προσμετράω τις προσωπικές τους εμπειρίες, συναισθήματα και θέλω. Το ακριβώς αντίθετο, εκεί βασίζεται ο συλλογισμός μου.
Μπορεί οι requiem ή οι from the depths να μην συμπλήρωσαν ποτέ το κενό που άφησαν στην καρδιά τους (των μελών δηλαδή) οι catharsis, τί να σου πω.
Όλοι γουστάραμε, γουστάρουμε και θα γουστάρουμε τους from the depths και τους requiem, αλλά ταυτόχρονα όλοι παραδεχόμαστε ότι τίποτα δεν είναι σαν τους catharsis, για κάποιον ανεξήγητο και μαγικό λόγο. Αυτό ακριβώς μπορεί να συμβαίνει και με τα άτομα που ενέργησαν σε αυτές τις μπάντες.
Τελοσπάντων απ’ ότι έμαθα το reunion προς το παρόν είναι για 2 λάιβ μόνο, γιατί δε παίζει γενικά φράγκο για κάτι παραπάνω όπως ένα τουρ.
Για μένα το να προσπαθούμε να μπούμε τόσο πολύ στο μυαλό και την ψυχοσύνθεση των αγαπημένων μας μουσικών, δεν έχει νόημα. Απλά δε μπορούμε.
(κι επίσης, λεπερ, έπεσες πάλι στο λάθος τριπάκι, ότι ντε και καλά οι from the depths ή οι requiem μπορούν να εκπληρώσουν τις όποιες ανάγκες των τύπων. Και να το καταφέρνουν, το κάνουν με άλλο τρόπο, που προφανως και ειναι διαφορετικος απο τον τροπο των catharsis και των οποιων catharsis. Κάθε μπάντα είναι μοναδική και αναντικατάστατη)
Σε έναν τέτοιο κόσμο, η ύπαρξη των Catharsis είναι το λιγότερο αναγκαία.
The rest is silence, secrets now.
κι άλλα δάκρυα εδώ…
http://youtu.be/NouQZgTiEUw
http://youtu.be/msMQS0tgsi8
http://youtu.be/llXbIZTN7sw
Aνατριχίλες…