Όχι οτι οι cathedral έχουν κάποιο ιδιαίτερα κακό άλμπουμ ή κάτι τέτοιο, αλλά τέτοιο άλμπουμ από μπάντα που υπάρχει 20 χρόνια στη δισκογραφία, θα πιάσει πολύ κόσμο αδιάβαστο.
Τεράστια ποσότητα έμπνευσης, είναι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα και είναι και όσο cathedral χρειάζεται. Αυτή τη φορά ο Lee ξεπέρασε τον εαυτό του. Σαν να έβαλε όλες τις γαμάτες επιρροές του σε ένα τσουβάλι έμπνευσης και τις ανακάτεψε προσφέροντας ένα διπλό άλμπουμ - αριστούργημα. Κακά τα ψέμματα, το “Garden Of Unearthly Delights” ήταν ένα πανέμορφο άλμπουμ, το οποίο και μόνο το The Garden" να’χε εδώ που τα λέμε, θα αρκούσε. Το “The Guessing Game” παρόλα αυτά είναι αλλού. Heavy, doom, 70’s, folk, τα’χει όλα και συμφέρει. Αυθεντικό, αντισυμβατικό, ρετρό και μοναδικό με τον τρόπο του. Δεν είναι ένας ακόμα δίσκος από μια μπάντα που ηχογραφεί για να διατηρήσει τη φήμη της και επαναπάυεται στα παλαιά κατορθώματα. Είναι ένας δίσκος από μια μπάντα που το 'χει ακόμα και συνεχίζει να εκπλήσσει με την ίδια άνεση.
Δεν το συζητάμε ότι ήδη φιγουράρει σε λίστες και τα συναφή. Μεγάλος δίσκος.
Αποκτήθηκε και τώρα γίνεται η πρώτη επίσημη ακρόαση:):!:
Αμάν μ’αυτές τις αφίσες για βιβλιαράκια:evil:…αυτό μάλιστα δεν χωράει, και για να το βγάλω και να το ξαναβάλω, το τσαλάκωσα#-o…αν το έπερνε είδηση ο Sok, θα πάθαινε εγγεφαλικό:):!:
Γαμώτη μου, μου τη σπάει απίστευτα όταν τα συγκροτήματα βγάζουν διπλούς δίσκους. Ειδικά όταν το κάθε τραγούδι στέκεται μόνο του και δεν είναι στη λογική ότι υπάρχει ένα concept από πίσω, ή έστω μία μουσική ροή. Αυτός είναι και ο λόγος που άκουσα 2 φορές το καινούριο Audrey Horne, με κούρασε και τέλος.
Εν πάση περιπτώσει, το “The Guessing Game” είναι πολύ καλό. Όμως, αν έβγαζαν μόνο το πρώτο από τα 2 cd + το Casket Chasers θα πείραζε κανέναν; Τόσοι δίσκοι των 40 λεπτών έχουν γίνει κλασικοί, χαζοί ήταν αυτοί; Ποιος ο λόγος να βγαίνουν τα περισσότερα συγκροτήματα και να βγάζουν δίσκους πάνω των 70 λεπτών;
Τέσπα, μάλλον τα γράφω με λάθος αφορμή, αφού το The Guessing Game μου άρεσε πολύ. Όμως δεν παύουν να ισχύουν.
Πωπω, όσο το ακούω το άλμπουμ, όλο και πωρώνομαι!
Ειδικά αυτά τα διαολεμένα φωνητικά του Ντόριαν -που άλλοτε τραγουδάει σαν φολκ τροβαδούρος, άλλοτε ουρλιάζει, άλλοτε ψιθυρίζει λέξεις και άλλοτε η φωνή του βαράει καμπάνες- με έχουν στείλει αδιάβαστο… Θεός!
Μαζί σου, αλλά απ’τις μέχρι τώρα ακροάσεις, θά’θελα να κρατούσαν το δεύτερο cd+Death On An Anarchist+το εισαγωγικό ινστρουμένταλ για επίλογο…παραξενιές θα μου πεις τώρα, αλλά πως είσαι σίγουρος ότι αν το περιόριζαν στα 45’ θα έκοβαν ότι σ’άρεσε λιγότερο, και θα κρατούσαν αυτά πού’θέλεις;
Ότι γράφω έχει να κάνει με τις πρώτες τρεις ακροάσεις, έτσι;:):!:
ο δίσκος είναι πολύ καλός και το funeral of dreams που αναφέρθηκε είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει φέτος.
όμως η διάρκειά του με κουράζει λίγο και μετά από κάποιες ακροάσεις δε με τραβάει να τον ακούσω.
Θα μπορούσαν επίσης να έβγαζαν ένα δίσκο με διάρκεια γύρω στα 45-50 λεπτά και τα υπόλοιπα να τα έβγαζαν χωριά σε ένα ep. Αυτό όμως σημαίνει περισσότερα έξοδα για εμάς.
Στην ουσία όμως τα παλικάρια έκαναν την πιο γαμάτη δουλειά και έκαναν ένα διπλό δισκο ο οποίος ακούγεται μονορούφι και γαμεί και δέρνει.
Οπότε, όλα καλά…
Ένας δίσκος που έχει διάρκεια 1 ώρα και 24 λεπτά είναι οπωσδήποτε κουραστικός. Δεν το συζητάμε. Εγώ προσωπικά π.χ. συνήθως βαράω ένεση ήδη μετά το 60ό-65ο λεπτό. Εδώ όμως μιλάμε στην ουσία για δύο δίσκους στη συσκευασία του ενός! Εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι. Μπορεί π.χ. ο Lee να μάζευε, να μάζευε, να μάζευε υλικό και όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσει τί να βάλει στο δίσκο, είπε “δε γαμιέται; θα τα βάλω όλα και θα το βγάλω διπλό!” Δεν έχω ιδέα αν ισχύει, αλλά μ’ αρέσει να πιστεύω ότι είναι έτσι. Το καθένα από τα 2 cd ακούγεται πολύ άνετα ξεχωριστό και απλά μπορώ να ακούσω στην αρχή το πρώτο και μετά από κανα-δυο ώρες και το δεύτερο. Θέμα ποιότητας για μένα ούτως ή άλλως δεν τίθεται επουδενί. Όλα τα κομμάτια και από τα δύο δισκία είναι ένα κι ένα. Κι εδώ έρχομαι και στο περιεχόμενο. Τί δισκάρες είναι αυτές! (και όχι μόνο μία δισκάρα) Στις πρώτες ακροάσεις ομολογώ ότι με είχαν φέρει σε σύγχυση, έλεγα “τιστομπουτσο γίνεται εδώ μέσα”, μου φαινόταν πολύ περίεργο το άκουσμα. Μετά όμως από επίμονη προσήλωση στους δίσκους και μεγαλύτερη συγκέντρωση στις ακροάσεις, ο πλούτος που κουβαλάνε μου ξεδιπλώθηκε άπλετα και μεγαλειωδέστατα. Εδώ μιλάμε για ένα απίστευτο μουσικό/μεταλλικό κράμα, κύριοι. Black Sabbath-meets-Van der Graaf Generator-meets-Mountain-meets-Gentle Giant-meets-Sir Lord Baltimore-meets-δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο! Και ρε πούστη, δεν ακούγεται καθόλου ό,τι να ναι. 100% Cathedral. Τα δύο τελευταία χρόνια είναι εξαιρετικά για μας τους doomsters. Βγάζοντας έξω όλες τις άλλες δισκάρες που έχουν κυκλοφορήσει, έχουμε τη θριαμβευτική επάνοδο των δύο μεγαλύτερων doom σχημάτων που έβγαλαν τα 90’s. Πέρυσι οι Count Raven επέστρεψαν στο θρόνο. Δίπλα τους φέτος οι Cathedral, μόνο που βέβαια αυτοί δεν έχασαν το δικό τους θρόνο ποτέ!
Μιλάμε για μια μπάντα 20ετίας, που 'χε ήδη 5 χρόνια να βγάλει νέα κυκλοφορία και αντί να ακολουθήσουν την πεπατημένη και να βγάλουν ένα δίσκο από υποχρέωση, προσφέρουν ένα διπλό έπος που δεν έχει να ζηλέψει τπτ από τις κορυφαίες τους δισκάρες. Τώρα, αν είναι 20 ή 100 λεπτά ένας δίσκος, δε νομίζω να παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο η χρονική του διάρκεια, σε περίπτωση είναι τόσο γαμάτος όσο το “The Guessing Game”. Διπλό ή όχι, σημασία έχει ότι είναι ένα μουσικό έργο που επαναφέρει τους Cathedral σε μεγάλα ύψη έμπνευσης και δημιουργικότητας και σίγουρα δεν είναι δίσκος των 2 ακροάσεων. Ούτε ο παραδοσιακός doomοδίσκος που ξέρεις πάνω κάτω τι θα παίξει. Τόσες επιρροές και τόση μαεστρία, που είναι άξιο απορίας πώς κατάφερε ο Dorrian και τα συνδύασε με τόσο επιτυχημένο τρόπο. Και είναι δίσκος που περιέχει και πάλι όλα εκείνα τα cathedral στοιχεία. Δισκάρα απλά.
Εμενα απο την αρχη μου εκανε πολυ καλη εντυπωση το αλμουμ, τι καλη εντυπωση δηλαδη με το στομα ανοιχτο ειχα μεινει και ακομα ετσι ειμαι (και να σημειωσω πως και γω οπως ο γρακχος δεν τα μπορω τα μεγαλα αλμπουμς, τα θεωρω κουραστικα κτλ).
Οι θεουλες καταφεραν να συνδυασουν ο,τι πειραματικο ηθελαν να κανουν με πιο κλασικα cathedral τραγουδια και δωσαν 2 σιντις σε ενα αλμπουμ που ειναι σχεδον αδυνατον να το βγαλει μπαντα με τα χρονια που εχουν αυτοι και να ειναι τοσο αψεγαδιαστο το αποτελεσμα…μα δεν εχει ουτε μισο κακο σημειο :!::!:
ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΤΕΛΕΙΟ?? σοβαρά αυτό το συγκρότημα ακόμα το έχει βρε παιδί μου… ΑΝΕΤΟΤΑΤΑ στα άλμπουμ της χρονιάς και αν λάβουμε υπόψιν και τι αναμένεται να ακολουθήσει (nevermore, exodus κλπ) προβλέπεται άλλη μια κορυφαία χρονιά για το metal…
:bounce: αγαπάμε cathedral :drunk: cheers!!!
