Cathedral - The Guessing Game

δεν ξέρω τι λέτε για διάρκειες κλπ κλπ, εγώ το εκλαμβάνω ότι οι τύποι αντί να το επανακυκλοφορήσουν σ’ένα χρόνο με 5 cd μπόνους γεμάτα με κομμάτια που κόπηκαν/έμειναν ανεξεταστέα/κόπηκαν λόγω απουσιών/τηλεφωνικές συνομιλίες των μελών/δώρο 40 δωρεάν σμσ κλπ, απλά το κάνουν από τώρα οπότε το 2ο σιντί απευθύνεται στους βαμμένους καθηντραλάτους (άρα όχι σε μένα).

Το δικό μου γκέσιν γκέημ είναι το πρώτο σιντί και είναι μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Μεγάλη δισκάρα. Παίζει εδώ και μέρες στο ριπίτ και κλαίμε στα λεοφωρεία στο δωμάτιο στα πάρκα στην εξοχή παντού.

ΚΑΙ όταν λέμε μεγάλη δισκάρα, δεν εννοούμε απλά “Καθήντραλ δίσκος”, εννοούμε ότι έχει ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. ΣΑΝ ΤΗΝ ΨΩΛΗ ΤΟΥ ΓΚΟΤΖΙΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ.ΑΥΤΟ. ΝΑΙ. ΜΠΡΑΒΟ.

αυτό.ο πρώτος δίσκος είναι φοβερός και περιέχει μόνο υπερέπη, αλλά ρε γαμώτο μου τα χαλάει πολύ στο δεύτερο.

Παντως το δευτερο σιντι περιεχει και την Doom τραγουδαρα Requiem for the Voiceless…

Το πρώτο cd ακούγεται σαν tribute προς όλες τις ψυχεδελο-φολκο-καμμένες μπάντες της Rise Above και γουστάρω, ενώ στο δεύτερο cd το doom στοιχείο υπερέχει έστω και στα σημεία. Τουτέστιν…ΓΑΜΩ!

έκανα ένα πείραμα. Έβαλα μια μέρα να ακούω μόνο το ένα και μετά μόνο το άλλο σιντί. Το συμπέρασμα ήταν αυτό που είπα πριν. Το δεύτερο σιντί ακούγεται σαν μπόνους υλικό (και ναι, καμιά φορά ακόμα κι εκεί παίζουν κομματάρες).

Το πρώτο όμως όχι απλά στέκεται μόνο του, αλλά αν εξαιρέσεις το “Painting In The Dark” που είναι απλά άψογο, όλο (ΜΑ ΟΛΟ ΛΕΜΕ) το υπόλοιπο είναι υπερέπος.

Εντιτ, και το σημαντικότερο, δεν πολυθυμίζει Cathedral κιόλας. Τρελό στοιχείο έκπληξης αυτό για μπάντα 20ετίας.

Αυτό τα συνοψίζει όλα
Και άλλες μπάντες, με πολλά χρόνια στην πλάτη, το προσπαθούν, αλλά συνήθως καταλήγουν σε μετριότητες και διαφοροποίηση για την διαφοροποίηση.

[FONT=“Verdana”]Λοιπόν, το έχω ξαναγράψει. Μέσα στο top-5 της χρονιάς για μένα! Άνετα!

Είναι γεγονός πως οι δύο δίσκοι είναι αρκετά διαφορετικοί.
Δεν συμφωνώ όμως με το ότι ο 2ος ακούγεται σαν bonus υλικό, ούτε ότι απευθύνεται στους hardcore οπαδούς της μπάντας. Πιστεύω πως πολλές μπάντες θα ζήλευαν το περιεχόμενό του. Το Casket Chasers είναι κομματάρα για γερό headbanging και το Requiem For The Voiceless θυμίζει gloomy ταχύτητες περιόδου Equilibrium. Έντάξει, υπάρχει και το Journeys Into Jade που κλείνει χαβαλετζίδικα το δίσκο με (παιδικούς) στίχους που κάνουν αναφορές στην ιστορία του συγκροτήματος και τα albums του.
Το κέφι τους κάνουν τα παιδιά. Χωρίς αναστολές και περιορισμούς.
Ο 2ος δίσκος κινείται σε πιο γνωστές Cathedral φόρμες. Πιο βαρύς, πιο “κλασσικό” doom.

Παραδέχομαι όμως ότι ο 1ος δίσκος ξεχωρίζει. Όχι απαραίτητα διότι περιέχει ποιοτικότερα τραγούδια, απλά το ύφος του είναι τόσο “περίεργο” για Cathedral σε σημείο που σε πιάνει αδιάβαστο, με αποτέλεσμα να κλέβει την παράσταση.
Όταν έβαλα να ακούσω το album για πρώτη φορά έμεινα μ@λ@κ@ς.
Ψυχεδελική εισαγωγή με πλήκτρα, βιολί, όμποε (ναι!) και το μπάσο να βαράει. 70-ίλα μυρίζει εδώ!
Ωραία, λέω από μέσα μου. Ε, κάπου εκεί μετά το πιτσιρίκι που κλαψουρίζει (του δίνεις μια σφαλιάρα ή όχι?) , σκάει η κεραμίδα. Μπαίνουν τα τύμπανα, η riffάρα…και ξαφνικά…ο Dorrian ραπάρει !!! Στο background ακούγονται καμπάνες, ξυλόφωνα, γυναικεία φωνητικά, φλάουτο, ό,τι δες … Kraut rock καταστάσεις! Όσο παράξενο μου φάνηκε το κομμάτι στην αρχή, τόσο το λάτρεψα στη συνέχεια.
Ναι, το Funeral Of Dreams είναι το τραγούδι-αποκάλυψη του 2010!
Επίσης, μην ξεχνάτε το τραγούδι που κλείνει τον πρώτο δίσκο! “Cats, Incense, Candles & Wine”. Ξεκινά με ακουστική κιθάρα και τις γνώριμες,αγαπημένες φαλτσιές του Dorrian. Και μετά από λίγο…σα να μπήκε ο Brant Bjork στο studio και να πέταξε ένα vintage σολάκι γεμάτο λαμπάτο ήχο! Μετά αρχίζει το party! Funk-ίζοντες ρυθμοί! Απίστευτο jamming! Και για τέλος? Τα ΥΠΕΡ-φάλτσα σφυρίγματα του Dorrian. Ναι ρε μορφάρα, σε αγαπάμε!

Γενικά, όλα τα τραγούδια είναι άψογα. Γεμάτα έμπνευση. Οι τύποι μετά από τόσα χρόνια καριέρας (?) έχουν φτάσει σε μια δεύτερη περίοδο εφηβείας. Jam-άρουν με απίστευτο κέφι, συνδυάζοντας όλες τις μουσικές τους επιρροές, βγάζοντας ένα old school feeling αλλά ταυτόχρονα με μοντέρνες, καινοτόμες πινελιές. Είναι τόσο δημιουργικοί και παραγωγικοί που απλά μας πετάξαν στη μάπα μια διπλή κυκλοφορία γεμάτη νόημα, έτσι για την πλάκα τους.
Πόσοι έχουν τα guts να το κάνουν αυτό?

[/FONT]

:respect:

Άσχετο αλλά μόνο εμένα η εισαγωγή του Painting in the dark, μου θύμισε λίγο Holy smoke από Maiden?? :stuck_out_tongue:

Χεχεχεχε, όντως θυμίζει λιγάκι. Προτιμώ το Painting In The Dark πάντως! 8)

Μεγάλη δισκάρα, τα 'παμε αυτά.
Αλλά πόσο πιο 21st century schizoid man η εισαγωγή και η βασική μελωδία του The Running Man.

Αλμπουμ του μηνα στο χαμερ απο ειδα στο σαιτ τους.

Ζαχαρό-Πούσιος αποθέωσαν, Χρονόπουλος-Γιοβανίτης έθαψαν.

Τι ακριβώς βρήκαν να θάψουν από αυτόν τον δίσκο;

Αν ήθελα να θάψω, θα έλεγα για το μέτριο δεύτερο σιντί και πόσο κουρασμένος ακούγεται ώρες-ώρες ο Ντόριαν. Αλλά όχι.

Τι μλκες!

ειλικρινά αν σε κάποιον αρέσουν οι cathedral δε μπορώ να φανταστώ να μην του αρέσει αυτός ο δίσκος.

Α!Κάπου πόσταρα πως δεν έχω ακούσει άλλη καινούρια κυκλοφορία εκτός από το Tri.Έχω ακούσει κι αυτό τελικά και το Samsara από χτες!!!

:thumbup::thumbup::thumbup:
σειρά έχουν τα karma to burn και mount camel…:stuck_out_tongue:

Ναι!!!:smiley:

Και το Armored Saint \m/