Α μπράβο ρε Floydized, τον Γουίλι (όχι τον θερμαστή από το Τζιμπουτί…) υπονόησα πιο πάνω. Δίσκαρος.
Έχω στο νου μου να γράψω κανα δυο λόγια γι’αυτόν μαζί με άλλο ένα διαμαντάκι από άλλη μπάντα.
Υπερμπαντα, τρισμεγιστοι συνθετες, στα live τσακιζαν κοκκαλακια, και εξι μεγαλες δισκαρες…οτι και να διαλεξετε απο τους 6 πρωτους ειναι διαμαντια. Ο τελευταιος δεν αξιζει και αυτο γιατι εφυγε ο αδερφος του John Fogerty και χαθηκε η χημεια τους. Εχει ομως και αυτος τις στιγμες του. Γνωμη ειναι να εχετε ολους τους πρωτους 6. Αξιζουν στην δισκοθηκη πολυ απο το χωρο που εχετε. Για μενα απο τις καλυτερες μπαντες που εβγαλε ποτε η Αμερικη ανετα και χωρις φανφαρες, Η ανθρωποι εκτος του οτι ηταν ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ, ηταν και εκτος εποχης γιατι ηταν πολυ μπροστα απο αλλους ετη φωτος…Μοναδικοι…
Κυκλοφορουν Remastered εκδοσεις με πολυ bonus υλικο και φοβερο ηχο…παρτε ανεπιφυλακτα κατι απο αυτα ή ολαααααααααααααα:
Creedence Clearwater Revival (1968
Bayou Country (1969)
Green River (1969)
Willy and the Poor Boys (1969)
Cosmo’s Factory (1970)
Pendulum (1970)
Οταν η CCR εγραφαν τετοια τραγουδια οι υπολοιποι ειχαν υπνο βαθυ…εκτος απο τις πολυ γνωστες κομματαρες που εγιναν επιτυχιες ειχαν και παρα πολλα ‘‘επικα κομματια’’…τι να λεμε τωρα, εχουν γραψει ιστορια…και δεν ειναι μονο αυτα. Παιδια ο καταλογος τους ειναι γεματος κορυφαια τραγουδια. Επαιξαν τα παντα και οτι ηθελαν…
Το ευτύχημα για τους CCR είναι ότι διαλύθηκαν όσο βρίσκονταν στο απόγειο της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας. Έτσι δύσκολα θα ακούσεις κάποιον να αναφέρεται σ’ αυτούς αρνητικά ή με υποτιμητικό τρόπο ως φραγκοφονιάδες ή μαιντανούς. Έβγαλαν μέσα σε τριάμιση χρόνια πέντε δισκάρες, ο ένας καλύτερος από τον άλλο και όταν είδαν ότι το πράγμα δεν προχωρούσε παραπέρα, την κάνανε για άλλα. Μόνο και μόνο γι? αυτό τους έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση.
Οι τύποι αποδεικνύουν πως δεν χρειάζεται ούτε να αλλάζεις συνεχώς, ούτε να ανακαλύπτεις συνεχώς τον εαυτό σου, ούτε να καινοτομείς.Χρειάζεσαι ένα μάτσο καλά τραγούδια.Και μένεις στην ιστορία.