Για να δούμε, για να δούμε.
Κοιτα να δεις που δεν εχω ξαναγραψει εδω. Ο,τι να 'ναι, αλλα για ολα υπαρχει η πρωτη φορα. Απο τις πολυ αγαπημενες μου μπαντες που τα τελευταια χρονια ανεβηκαν στο προσωπικο ranking μου μετα απο περισσοτερα ακουσματα και πιο πληρη εμβαθυνση στους εκπληκτικους δισκους τους. Δυστυχως δεν τους εχω δει ποτε live… 
Μια ερωτηση. Εχει διαβασει κανεις το Only Death Is Real: An Illustrated History Of Hellhammer And Early Celtic Frost? Σκεφτομαι εδω και καιρο να το παρω, για πειτε γνωμες.
ΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ :’)
Translation?
Πειτε ρε εχει κανεις το βιβλιο?
Το ίδιο και για μένα. Καταλάβαινα από πιο παλιά ότι η συγκεκριμένη μπάντα είχε αυτό το “κάτι” αλλά ποτέ δεν είχα εντρυφήσει 100%. Πλέον μπορώ να πω ότι έχω κολλήσει.
Το Megatherion είναι αυτό που είναι, ΟΚ τα έχουμε πει όλα. Φοβερή ατμόσφαιρα για την εποχή. Το into pandemonium δεν το έχω πολυχωνέψει ακόμα με αποτέλεσμα να το βάζω παρακάτω και από το Monotheist αλλά ίσως αλλάξει στο μέλλον.
Δημιουργικά όμως θεωρώ το τελευταίο τους ως την κορυφή. Διάβασα όλο το thread και είδα ότι σε πολλούς δεν αρέσει, πράγμα που με παραξένεψε. ΟΚ, δεν είναι black/thrash σαν τα πρώτα τους αλλά η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι [B]καθηλωτική![/B]
Το Melana Chasmata είναι κοντά ηχητικά στο Monotheist αν και το θεωρώ κατώτερό του. Πιθανόν να τους δω ως Triptykon του χρόνου, ελπίζω να παίζουν ακόμα CF κομμάτια.
Κάτι επίσης που ήθελα να σημειώσω είναι ότι, παρόλο που κάποιες δομές και riffs τους είναι επαναλαμβανόμενα και απλά, δεν κουράζουν. Τέλος, φοβερό artwork, θέλω να τα βρω σε βινύλια οπωσδήποτε!
Όσον αφορά το βιβλίο, μου κίνησες την περιέργεια και το έψαξα στο Amazon UK.
Οι κριτικές φαίνονται καλές, ίσως το τσιμπήσω! 
To Into the Pandemonium είναι μάλλον το αγαπημένο μου CF. Δε μπορώ να φανταστώ πως θα ήχησε στους fans τους το Mexican Radio ή το I want to dance εν έτη 1987, αλλά το θεωρώ εξίσου επιδραστικό με το Το Megatherion.
Απίστευτα αγαπημένη μπάντα…
RIP Martin “Ain” Stricker. July 18, 1967 - October 21, 2017
Μόλις πήγα να το ποστάρω… πφφφ κρίμα
Ρε γαμώτο! …γιατί ; ;
Και εγώ μπήκα να το γράψω. RIP… Σπουδαίος!
Οχι ρε φιλε, οχι… Κριμα, μονο 50 ετων… Πολυ σημαντικος για την μουσικη και την γενικοτερη ατμοσφαιρα μιας τοσο ιδιαιτερης μπαντας οπως οι Celtic Frost. Μαζι με τον Tom G. Warrior εφτιαξαν τους Celtic Frost απο τις σταχτες των Hellhammer και δημιουργησαν αυτην την μπαντα της οποιας το μουσικο υφος ηταν κατι πρωτογνωρο και ξεχωριστο. Ειχαν παντα τις κοντρες τους με τον Warrior, ο Martin ειχε αποχωρησει απο την μπαντα, τα βρηκαν παλι και κυκλοφορησαν το ΤΙΤΑΝΙΟ Monotheist το 2006 αλλα το 2008 τα τσουγκρισαν, οι Celtic Frost διαλυθηκαν και ο Warrior μετα σχηματισε τους Triptykon. Ειχα παντα την ελπιδα οτι θα τα επανενωθουν και θα τους εβλεπα καποια στιγμη live μαζι να παιζουν τις σκοτεινες κομματαρες τους αλλα αυτο πλεον δεν γινεται.
R.I.P. Martin Eric Ain, σε ευχαριστουμε για ολα.
3 Likes
R.I.P. πολυ κριμα
Μιλάμε εδώ για Triptykon; Υποθέτω μιλάμε.
Δε θυμάμαι αν είδα κάπου συζητήσεις για το “Requiem”, το οποίο άκουσα/είδα αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες. Πώς σας φάνηκε; Για ‘μένα, καταρχάς, ήταν μία θετική έκπληξη η πιο “μοντέρνα” προσέγγιση του “Rex irae” (όσον αφορά π.χ. τα γυναικεία φωνητικά), όχι επειδή ξεπερνά το πρωτότυπο (δεν το κάνει), αλλά επειδή ακόμα και τόσα χρόνια μετά ο τύπος δε φοβάται να επαναπροσδιορίζει τη μουσική του.
Το μεσαίο μέρος τώρα, δεν ξέρω, τελικά νιώθω ότι ήταν τόσο φιλόδοξο που δεν καταφέρνει να συγκριθεί ούτε με το πρώτο ούτε με το τρίτο μέρος (φυσικά μιλάμε για εντελώς διαφορετικές μουσικές προσεγγίσεις κάθε φορά, τη σύγκριση την εννοώ ως προς τα συναισθήματα/κορυφώσεις που προκαλεί). Πλατειάζει, μου φαίνεται, σε αρκετά σημεία ή μπορεί να είναι too avant-garde για τα γούστα μου. Μου έκανε εντύπωση το μέρος με τη 70’s lead κιθάρα στην αρχή, από την άποψη ότι δεν περίμενα με τίποτα κάτι τέτοιο από το Warrior. Μου θύμισε ξεκάθαρα Floyd, όπως και άλλα σημεία λογικές “Atom heart mother”. Γενικά οι κιθάρες μου έλειψαν λίγο, και η απουσία τους νομίζω φαίνεται προς το τέλος όταν και επιτέλους χώνουν και είναι το μοναδικό σημείο που κορυφώνει λίγο, θυμίζοντας το riff του “Obscured”. Ωστόσο παραδέχομαι ότι στ’ αυτιά μου ο συνδυασμός συμφωνικής/metal μουσικής ακούγεται αρκετά πετυχημένος -φάνηκε δηλαδή ότι ήταν ένα κομμάτι γραμμένο εξ αρχής και για τα δύο μέρη, δεν έγινε τσαπατσούλικη δουλειά. Αλλά νομίζω τα παλιά κομμάτια ήταν τόσο έπη που περίμενα κάτι πραγματικά συγκλονιστικό, και δεν το πήρα, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για κομμάτι 30 λεπτών.
χωρίς να το έχω ακούσει τόσο διεξοδικά μπορώ να πω ότι ούτε εμένα με ενθουσίασε το μεσαίο μέρος. επίσης μπορούσε να το συνοδέψει και με ένα άλλο πιο κανονικό λαιβ. Αν δεν κάνω λάθος δεν έχει κυκλοφορήσει με καμία μπάντα ένα λαιβ σιντι. Οι φροστ είναι ίσως είναι το μοναδικό ιστορικό συγκρότημα χωρίς λαιβ δίσκο. …Καλά είναι οι bathory 
αλλα αυτοί δεν μετράνε…
Για μένα είναι ξεκάθαρα ο δίσκος της χρονιάς.
Σημειωτέον, η επαφή μου με την μπάντα πριν από αυτό ήταν μηδαμινή (είτε μιλάμε για triptykon , είτε για Celtic frost). Αφορμή ήταν το requiem ώστε να ακούσω πιο διεξοδικά και τις 2 μπάντες.
Όντας άνθρωπος που δίνει σημασία στην παραγωγή, η δεύτερη ενσάρκωση των Celtic frost είναι πιο κοντά στα γούστα μου - δηλαδή monotheist και δώθε, χωρίς όμως μην μπορώ να εκτιμήσω δεόντως και το to mega therion. Το into the pandemonium δεν με έχει πιάσει ιδιαίτερα ακόμα.
Στα του δίσκου: θεωρώ τα καινούργια γυναικεια φωνητικά ΚΛΑΣΕΙΣ ανώτερα από το πρωτότυπο, η τύπισσα έχει εκπληκτική φωνή και η διαφορά προσέγγισης στο κομμάτι, δίνει πολλούς πόντους. Γενικά όπως είχε πει πεταχτά και στις νέες κυκλοφορίες είναι ένας δίσκος που με έχει τραβήξει απίστευτα, θεωρώ απίστευτη την ατμόσφαιρα που βγάζει, παρόλο τον μινιμαλισμό που έχει.
Εύχομαι στο νέο τριπτικον, αν υπάρξει, πρέπει να είναι και η τύπισσα, πραγματικά απίστευτα ταιριαστή με τον Φίσερ.
Γενικά πάντως είναι από τους λίγους δίσκους που με έχουν τραβήξει με την σκοτεινή τους ατμόσφαιρα και να την απολαμβάνω.
Ίσως για κοσμο που έχει εντρυφήσει στην μουσική των 2 συγκροτημάτων να μην λέει πολλά, σε μένα όμως είπε και με το παραπάνω.
4 Likes
Εμένα προσωπικά το Rex Irae, όσο ιερόσυλο κι αν ακούγεται, μου αρέσει περισσότερο στην καινούρια έκδοση, κυρίως γι αυτό
συν ότι προφανώς έχει καλύτερο ήχο.
Το μεσαίο μέρος ωστόσο δεν με ενθουσίασε, ίσως να μην είμαι κι εγώ στη φάση βέβαια.
Ναι. Και στα της δεκαετίας. Βέβαια περιμένω και την κυκλοφορία του νέου PoS γιατί Daniel είναι αυτός.
Απορώ, εν τω μεταξύ, πως γίνεται να μην έχεις ακούσει Celtic Frost, ίσως την επιδραστικότερη μπάντα του ακραίου ήχου (συμπεριλαμβάνω κι όσα έχει κυκλοφορήσει ο Tom με Triptykon). Το Monotheist είναι μέσα στα 50 αγαπημένα albums μου ever κι ότι και να γραφτεί για το μεγαλείο αυτού του comeback, δε θα είναι άδικο.
Προσωπικά με έπιασε αρκετά το Requiem, αν και δεν μπορώ να το ακούσω οποτεδήποτε. Για άλλη μια φορά παραδίδουν ένα έργο τέχνης ολοκληρωμένο και με υψηλά στανταρντς. Για άλλη μια φορά ο Tom γράφει κάτι που δεν έχει ξαναγράψει κανείς στο είδος, δλδ μουσική ορχήστρας για ορχήστρα.
Όσο για την έλλειψη κιθάρων που είπε κάποιος παραπάνω, ο Τομ πάντα έπαιζε με εντάσεις και δυναμικές ώστε να δημιουργεί ηχοχρώματα και ατμόσφαιρες στα έργα του, όποτε δε μου προκαλεί εντύπωση το να διαδραματίζουν πρωτεύοντα ρόλο τα κρουστά στο Requiem.
Τα φωνητικά είναι φοβερά κι ελπίζω να συνεχίσει στο νέο δίσκο η κοπέλια αλλά και να βάλει στοιχεία από το Requiem, επίσης. Είμαι σίγουρος ότι, αν το αποφασίσει, θα γράψει πάλι κάτι μεγαλειώδες. Ελπίζω μόνο να μην τον ρουφήξει το σκοτάδι (στο Roadburn έλεγε ότι δεν του έχει απομείνει κανένας λόγος για να ζει) και να μετουσιώσει αυτήν την τραγικότητά του σε τέχνη. Ξανά.
5 Likes
Αυτό.
Τώρα, αν έπρεπε να (ξανα)κάνω σχόλιο για το “Requiem” θα επαναλάβω την πεποίθησή μου πως πρόκειται για μια μετάβαση, μια λιτανεία.
Από την Triptykon-ική εκδοχή του “Rex Irae”, που καταλαβαίνω γιατί αρέσουν στον κόσμο τα μοντέρνα φωνητικά, που για μένα δεν συγκρίνονται βέβαια με τα αυθεντικά, αλλά δίνουν την αίσθηση πως όντως υπάρχει και η Triptykon σφραγίδα στο έργο, όπως την αίσθηση δίνουν και τα solo, που θυμίζουν στιγμές όπως το “Aurorae” και τους Floyd φυσικά, μέχρι, την σταδιακή αργή, βασανιστική, μετάβαση του από αυτό το obscured (ωπ!) dark extreme metal με ορχήστρα, σε πλήρως ορχηστρικό κομμάτι, είναι ένα ταξίδι, σαν να περνάει ο Warrior μια πύλη και να κλείνει ένα κύκλο.
Wave after Wave indeed.
Τα είπαμε και στον οδηγό για τον Προφήτη, επιτρέψτε μου να τον λέω έτσι, είναι τρομακτική η ικανότητα ενός ανθρώπου να μορφοποιεί με τόσο απλά υλικά και βασικές μουσικές γνώσεις τόσο ακραία και σκοτεινά συναισθήματα. Ξανά και ξανά. Και το “Requiem” απέδειξε πως η κεντρική ιδέα μπορεί να προϋπήρχε αλλά, ίσως, εν τέλει, έπρεπε να περάσουν τόσα στάδια στην καριέρα του ώστε να δημιουργήσει επακριβώς αυτό που είχε φανταστεί κοντά 40 χρόνια πριν.
Μέσα μου, όταν το ακούω νιώθω πως με αυτό το έργο ο Warrior κλείνει την πόρτα του ακραίου ήχου, ρίχνει την ταφόπλακα, τον αφήνει πίσω, για να φτιάξει κάτι άλλο, νέο. Εύχομαι, απλά, να συνεχίσει να ηχογραφεί και ας κάνω και λάθος, δεν θα με ενδιαφέρει.
Μπορώ να μιλάω για ώρες για αυτόν τον άνθρωπο και αυτό το Έργο.
5 Likes
Κι εγώ με αφορμή αυτό κάθησα κι άκουσα Triptykon.
Δεν ξέρω καν πώς γίνεται αυτό να συμβαίνει, για 'μένα είναι από τα album που στη βαράνε με τη μία κι από τότε σημαδεύουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι τη μουσική! Δηλαδή να μη βάζεις όρια!
Αυτό γιατί το λες;
Κατά τ’ άλλα, χαίρομαι που στους περισσότερους άρεσε τόσο το album, τα εξηγείτε κι ωραία, αλλά ακόμη ήθελα μάλλον το κάτι παραπάνω για να με αγγίξει πραγματικά.
Ξέρεις τι γίνεται τουλάχιστον με μένα; Μουσικά ακόμη δεν μπορώ να το κρίνω ψύχραιμα. Μάλιστα, θυμάμαι όταν με τον φίλο @Aldebaran μοιραζόμασταν τις πρώτες μας εντυπώσεις, πως δεν τολμούσε κανείς μας από τεχνικής άποψης να το πει αριστούργημα. Βέβαια, αυτός είχε και την ικανότητα να τα βάλει κάτω πιο ψύχραιμα και πληρέστερα από μένα, τόσο στην παρουσίαση για το site, όσο και στις κουβέντες μας.
Υπάρχουν στοιχεία που αν ξεκινήσω να ψάχνω αυστηρά ακόμη και μετά από 70 ακροάσεις, θα βρίσκω πως δεν μου αρέσουν.
Πάντα όμως, με κάθε ακρόαση, βλέπω να μένω στην ιδέα, το πείσμα, το όραμα, να ξεχνάω πως τα 32 λεπτά κάπου κάνουν μικρή κοιλιά, ή πως οι μεταβάσεις δεν είναι τόσο smooth όσο θα απαιτούσα από ένα καλλιτέχνη που προσδιόρισε το μουσικό μου γούστο όχι μία, όχι δύο αλλά 3-4 φορές.
Οπότε, είναι το συναίσθημα και όχι η λογική που για μένα το κάνει την κυκλοφορία της χρονιάς. Γιατί, ένιωσα πως έχει πάλι κάτι να πει, όπως ήθελε να το πει, και καταφέρνει να το μεταφέρει στα αυτιά μου.
Νιώθω πως το “Requiem” είναι ο Warrior, είναι διαχρονικό και εκτός κάποιας συγκεκριμένης περιόδου του και αυτό προκαλεί ένα δέος στο μικρό μου μυαλό.
Τουλάχιστον άκουσες επιτέλους Triptykon 
2 Likes