ektos apta greeklish uparxei allo provlima?giati apo oti vlepw ta 2/3 grafoune etsi
Έχεις διαβάσει τους κανόνες και κάνεις αυτή την ερώτηση ή όχι;
Φιλικά.
Σιγά μη γράφουν και τα 4/3 με greeklish…
ενταξει τοτε βρε παιδι μου!
ο crabsody μου εβαλε κ ακουσα την διασκευη στο μπιλι τζειν! τα σπαει!
θελω να ακουσω το αλμπουν γενικα να δω τι παιζει!
Ακου καλυτερα soundgarden.
οκ! θα το ψαξω!
Θα σου στειλω μερικα τραγουδια τους. Μερικα ενδεικτικα δηλαδη.
το ακούω τωρα πρώτη φορά,είμαι στο τρίτο κομμάτι το no such thing πολύ ωραίο κομμάτι,rock album θα το χαρακτήριζα…τα solo στις κιθάρες είναι ωραία γιατί έχουν έξυπνα effects…αυτά…
Καλά η διασκευή στο billie jean τα σπάει. Γενικά μου άρεσε σαν δίσκος… Εμπορικός αλλά καλός… Τώρα σύγκριση με άλλους του δίσκους δεν μπορώ να κανώ γτ δεν έχω ακούσει.
Διάβασα την κριτική εδώ στο site και ενώ ήμουν που ήμουν (και είμαι που είμαι) μπερδεμένος με το δισκάκι με μπέρδεψε ακόμα περισσότρο.
Για συζήτηση και τίποτα παραπάνω αναφέρω αυτό το σημείο.
Το “Carry On” πρόκειται για μια σοφιστικέ μίξη ?τα χρόνια περνάνε- της προσωπικής συνθετικής οπτικής του Cornell με τον ήχο των Soundgarden, κάτι που καταλήγει σε low tempo στιγμές ιδιοσυγκρασίας (“She ?ll Never Be Your Man”, “Scar On The Sky”) αλλά και σε τακτά grunge ξεσπάσματα (“Safe And Sound”), άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο επιτυχημένα. Με την παραγωγή προσαρμοσμένη πάνω στην ?ομολογουμένως? ξεχωριστή φωνητική του λειτουργία, η εκτέλεση του “Billie Jean” κλέβει την παράσταση δίνοντας μια χαμηλών τόνων σκοτεινή version στην γνωστη επιτυχία του Michael Jackson, ενώ το “Poison Eye” στρέφει το βλέμμα στο παρελθόν, σκαλίζοντας αναμνήσεις χωρίς να διστάσει να μοιάσει με Soundgarden.
Και ξεκινάω…
Από ποιά πλευρά είναι σοφιστικέ ο δίσκος? Δεν το καταλαβαίνω, είναι διαφορετικής αντίληψης, όπως έχει ένας όχι και τόσο νεαρός πλέον Cornell. Ποτέ δεν έγραφε στίχους που καταλάβαινες τι ακριβώς θέλει να πει εκτός εξαιρέσαιων. Δε νομίζω πως ξαφνικά το γύρισε στο σοφιστικέ, τουλάχιστον από το όσο τον παρακολουθώ ήταν το αναμενόμενο στυλάκι που θα ακολουθούσε…
από την άλλη τον ήχο των Soundgarden ακόμα τον ψάχνω…που τον διακρίνατε.
Τα πρωτογενή στοιχεία είναι τα ίδια, αλλά εδώ σε πολυ πιο απλοϊκές φόρμες και ευκολοάκουστα.
Επίσης, το She 'll never be your man μάλλον για groovy κομμάτι σε σχέση με το δίσκο μου κάνει και όχι σε low tempo.
Αλλά και grunge ξέσπασμα το Safe And Sound? Όταν άκουσα αυτό το τραγούδι θυμήθηκα που διάβαζα να διατυμπανίζει παντού πόσο πολύ λατρεύει τα τελευταία χρόνια και έχει επηρεαστεί από τον Stevie Wonder. Soul,pop κομμάτι είναι που στα δικά μου αυτιά ουδεμία σχέση έχει με grunge.
Το Poison Eye από την άλλη θα μπορούσε να έχει ένα riff gardenικό αν είχε άλλη παραμόρφωση αλλά ως εκεί.
Γενικά, είναι ένα “άνετο καλοκαιρινό δισκάκι”, με κάποια ωραία, έυκολα κολλητικά κομμάτια και ώρες ώρες τη φωνή του Cornell να δίνει το feeling που ξέρουν στη φωνή του οι οπαδοί του, αλλά αυτά μου ακούγονται μάλλον εύκολα για ένα τέτοιο καλλιτέχνη.
Η μουσική έκφραση του δισκου μου μοιάζει ειλικρινής και αυτό είναι σημαντικό, ομως όλα αυτά ίσως ήταν αρκετα για κάποιον άλλο καλλιτέχνη.
Νομίζω πως ήθελα κάτι παραπάνω.
Και πάντα να προσπαθούμε να κρίνουμε την κυκλοφορία για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να ακούσουμε από τον εκάστοτε καλλιτέχνη όπως κάνουμε για τον Cornell, τους VR και τόσους άλλους “αγαπημένους” καλλιτέχνες που αλλάζουν πορεία.
Αυτή τη στροφή την περίμενα, αλλά ήθελα κάτι καλύτερο χωρίς να δηλώνω και απαγοητευμένος.
Συμφωνώ με Outshined. Ο δίσκος είναι ο πιο εμπορικός και ο λιγότερο σοφιστικέ που έχει κάνει ο Cornell. Kαμμια σχέση με Soundgarden σε κανένα σημείο. Ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα αλλά θα ξεχαστεί γρήγορα. Προτιμώ χίλιες φορές το πιο εσωτερικό Euphoria Morning. Στην παρούσα φάση θα ήθελα πάρα πολύ μια επανένωση Soundgarden αν και γνωρίζω ότι είναι σχεδόν αδύνατο τέτοιο ενδεχόμενο