Οι CAGE δεν είναι Christian metal??
Τέλος πάντων, CAGE & JACOB’S DREAM…
κσκιουζ μι, δεν είδα τη προηγούμενη σελίδα!!!
Χωρις να το ξερω,αγορασα μια μπαντα που λεγεται Treasure Seeker και ο δισκος A Tribute To The Past,
Λοιπον εκτος απο το πρωτο,ομωνυμο τραγουδι που ειναι δικο τους,ολα τα αλλα ειναι διασκευες σε Χριστιανικες μπαντες των 80ς.
Εχουμε και λεμε.Saint,Stryper,Leviticus,Bloodgood,REZ,Jerusalem,Force 3,Bride και Creed.Ολες ωραιες διασκευες,καποιες με επεισαν και μετα την συγκριση με τα αυθεντικα εψαξα ολοκληρες δισκογραφιες,αρκετα αξιολογες.
We re here to find the best
A tribute to the past
this sound will ever last,its a tribute to the past
We didnt live in those days
but we pray the same prayers
Δεν ξαναρχομαι σπιτι σου,θα με ποτισεις αγιασμο! 
Ζουν αυτοι; Το Chapter II ειναι πολυ δυνατο δισκακι!
Seventh Angel-Lament for the Weary
Αγγλικη τεχνικοτατη thrash μπαντα με Χριστιανικο στιχο.Στο ντεμπουτο βεβαια ειναι πιο εμφανες αυτο γιατι εδω εχουνε πιο εσωστρεφεις(και γεματους πονο) στιχους(αλλα και τα κλασσικα θεματα στα Falling Away from Reality για παραδειγμα)…Ασταματητες αλλαγες σε κιθαριστικα μερη,μια thrashaδικη φωνη που ξεστομιζει εντονα φορισμενα ανθρωπινους στιχους και ενας ντραμερ που καθε δευτερολεπτο αλλαζει ρυθμο λες και καποιος θα τον κατηγορησει οτι παιζει βαρετα.Θα λεγα οτι χρειαζονται αρκετες ακροασεις για να ευοδωσει στον ακροατη αλλα μακαριος οποιος τους ‘‘νιωσει’’.No Longer a Child,Full of Blackness ,Woken by Silence,Falling Away from Reality,Dark Shadows κτλ ειναι η ανταμοιβη.Πολλα ακουστικα ιντερλουδια(ειτε μεσα στα τραγουδια,ειτε ανεξαρτητα ορχηστρικα) ξεκουραζουν τον ακροατη αλλα και πολλες φορες προσδιδουν εναν μελαγχολικο/νοσταλγικο τονο ,ιδιαιτερα οταν συνοδευονται με φωνητικα.Παντως μου ακουγονται σαν Metallica στο πιο δυστροπο/τεχνικο.Οι συνθεσεις ανηκουν στους Ian Arkley και Scott A. Rawson αλλα και στον παλιο κιθαριστα τους Simon Bibby(στο εισαγωγικο ορχηστρικο εχει βαλει το συνθετικο του χερι και ο drummer).Ενα πολυ ομορφο εξωφυλλακι που για καποιο περιεργο λογο μου φερνει στο μυαλο μου φερνει το Into the Depths of Sorrow των Solitude Aeturnus(μια doom αυρα),κλεινει το πολυ ομορφο συνολο.
Sacred Warrior-Wicked Generation
Οι Sacred Warrior κατηγοροποιήθηκαν ως white metal λόγω του Χριστιανικού τους στίχου και οι περισσότεροι που ασχολήθηκαν μαζί τους ήταν οπαδοί των Stryper και Bride. Κακώς, πολύ κακώς. Ως γνωστό, η metal μουσική έχει ασχοληθεί στιχουργικά με ΟΛΑ τα θέματα που μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτό εσωκλείει και θρησκευτικές ή θεολογικές αναζητήσεις και σκέψεις. Και οι Sacred Warrior μιλούσαν για το Φως, την θετική σκέψη,την συγχώρεση, το πως να αποφύγουμε το Κακό. Και αν αυτό δεν ενθουσιάζει και πολλούς, τότε διαβάστε και το παρακάτω... U.S. Power metal, με ζωηρά χρώματα από prog και απίστευτες ομοιότητες με τους Queensryche των 80ς. Τώρα νομίζω ότι δώσατε βάση αρκετοί. Ε, κάπως έτσι παίζουν στο ''Wicked Generation'', τον τρίτο του δίσκο (με αυτούς που προηγούνται να είναι πολύ καλύτεροι αλλά αυτόν ακούω τώρα, για αυτόν θα γράψω). Κυκλοφόρησαν συνολικά τέσσερα διαμάντια μέχρι το 1993 που διαλύσανε και ο τελευταίος τους με τον πληκτρά Rick Macias απεβίωσε πριν πέντε χρόνια. Οι Sacred Warrior επανασυνδέθηκαν το 2001 (και συνεχίζουν μέχρι σήμερα), ενώ μόλις το 2013 κυκλοφόρησαν τον αρκετά αξιόλογο 5ο τους δίσκο ''Waiting in Darknes'', δυστυχώς με άλλο τραγουδιστή.
΄Οπως ήδη γράφτηκε, θυμίζει πολύ Queenryche. Πάρα, μα πάρα πολύ. Στην φωνή, στις μελωδίες, στις κιθάρες, στον ήχο, στην παραγωγή, τα πάντα. Και όμως ακούγονται τόσο αυθεντικοί. Και έτσι παίζουνε από το ντεμπούτο τους. Πρέπει να είχαν πάθει μουσική παράκρουση τα μέλη των Sacred Warrior ακούγοντας τα ''The Warning'' και ''Operation Mindcrime''. Και δεν μας χαλάει καθόλου εφόσον έχουν συνθεσάρες που σε κερδίζουν με την σωστή ανάμιξη των μαγικών συστατικών των Queenryche. Μια φωνάρα που φτάνει μεταφορικά και κυριολεκτικά στο Θεό θα ευχαριστήσει τους Αμερικανόφιλους Powermetallers. Μιλάμε κρύσταλλο, θεία λειτουργία κάνει το παλικάρι και μεις από κάτω προσέχουμε τα σοφά του λόγια. Τα κιθαριστικά μέρη δεν δείχνουν οίκτο για χάρη του μουσικού μας προσηλυτισμού, άλλοτε μας λεπιδιάζουν και άλλοτε μοιράζουν ακόμα και ακουστικά σημεία για την ευηχεία της συνολικής προσπάθειας. Τα πλήκτρα του μακαρίτη (only the good die young) περιπλανιώνται αρμονικά και ομορφαίνουν τις συνθέσεις σκαλίζοντας όμορφες γωνίες στο μεταλλικό εκμαγείο των άλλων εκτελεστών. Και αυτή η θετική αύρα που τους ακολουθεί, αυτή η ενεργητικότητα που πηγάζει από διάφορα ευγενή συναισθήματα, το εκθειάζει ακόμα περισσότερο. Τώρα μπορείς πλέον να τα σπας στο σπίτι σου και να δείχνεις περήφανος τους στίχους στην μητέρα σου αποδεικνύοντας ότι ακούς πολύ πιο θετική και άγια μουσική από οτιδήποτε κυκλοφορεί εκεί έξω. Και θα χορταίνεις και ατσάλι περιλουσμένο με αγιασμό. Τελικά τι μουσική παίζουν οι Sacred Warrior; Βάλτε το ''Warriors'' ή το ''In the Night'' και απαντήστε μόνοι σας στην ρητορική ερώτηση. ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΜΕΤΑΛ!![SIZE=7]δεν υπαρχει χριστιανικο metal[B][/B][/SIZE]
Tourniquet-Pathogenic Ocular Dissonance(1992)
Δεν είναι σωστό, δίσκοι των Tourniquet, τουλάχιστον οι τρεις πρώτοι, να μην θεωρούνται διαμάντια για τον χώρο του power/thrash metal. Αμαρτία να έχουν φτάσει στα αυτιά λίγων το όνομα τους και ακόμα λιγότεροι να τους έχουν απολάυσει. Δημιουργημένοι πίσω στο 1989, συνεχίζουν μέχρι σήμερα σιωπηλά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, παίζοντας την αγαπημένη τους μουσική και δείχνοντας την αγάπη τους προς τον Θεό και τα ζώα. Στην ευχαριστήρια λίστα του ''Pathogenic Ocular Dissonance'' γράφονται τα εξής: Thanx to those eho use their voice to protect the voiceless-Gods Creation...the animals. Και κάπως έτσι έχουν ήδη 9 δίσκους στο ενεργητικό τους, με τον τελευταίο να μην ξεπερνά λίγους μήνες που κυκλοφόρησε. Έχουν βέβαια και αρκετούς μέτριους δίσκους αλλά οι πρώτοι τρεις δίσκοι τους που στους ομάδα των Tourniquet έπαιζαν οι ίδιοι πέντε παικταράδες (από τους οποίους μόνο ο Ted Kirkpatrick στα ντραμς έχει μείνει στην σημερινή σύνθεση) αξίζει να δώσουμε μεγαλύτερη βάση για το δικό μας καλό.
Μια ήρεμη εισαγωγή με απαγγέλοντες στίχους και οι πόρτες για τον μουσικό παράδεισο των Tourniquet. Μην περιμένετε μελωδιούλες και συμφωνικές χορωδίες. Τεχνικό thrash σε ωτικό οργασμό. Riffs που στολίζουν την κολυμπήθρα με κοφτερές λεπίδες γώρω της και φυλάσσουν τον αγιασμό που περιέχει. Η βραχνάδα-ξύσιμο λάρυγγα πετυχαίνει να σου περάσει το ιερό της κύρηγμα με τον πλέον ενδιαφέρον τρόπο για ένα μεταλλά. Και ακούγεται όχι από ένα στόμα, αλλά αρκετούς, ανάλογα τις ανάγκες της εκάστοτε σύνθεσης. Ο Kirkpatrick θριαμβολογεί βασανίζοντας τα δέρματα από τα τ΄ύμπανα του. Ο άνθρωπος δεν είναι ο μέσος ντάμμερ, αρχειοθετεί συνθέσεις, πειραματίζεται, οδηγεί και πάντοτε με ένα τεχνικο τρόπο που σε κάνεις να ικετεύεις για παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο ότι επτά από τις δώδεκα συνθέσεις ανήκουν σε αυτόν, όπως και οι στίχοι στις αντίστοιχες συνθέσεις. Ένα κόψιμο στη μέση του ομώνυμου τραγουδιού μετατρέπει το τραγούδι σε μια doom χιονόμπαλα που διογκώνεται δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο. Αλλαγή πλέυσης στο ''Phantom Limb''. Πιο funky, πιο groovy, πιο Megadeth. Άνετα θα μπορούσε να ταν κομμάτι του Mustaine από το Countdown to Extinction ή το Youthanasia.
Το power/thrash τους δεν χαρίζεται ούτε σε θεούς ούτε σε δαίμονες και σίγουρα όχι στον ακροατή. Υπεράριθμες μουσικές αλλαγές και διαθέσεις εναλλάσσονται. Στο ''Spectrophobic Dementia'', η πρώτη σύνθεση του Gary Lenaire (κιθάρα) μέχρι τώρα στον δίσκο, ανεβάζει επίπεδο ποιότητας. Αφθονία σε κιθαριστικούς μονόλογους που γλιστρούν ευγλωττα στον εγκέφαλο μου και τον μαλάσσουν ενώ η μελωδική πιασάρικη επωδός αγκιστρώνεται μόνιμα μέσα του. Πρώτο μέτριο τραγούδι το ''Gelatinous Tubercles of Purulent Ossification'' με πειραγμένα βιομηχανικά φωνητικά που με ενοχλούν πολύ αν και μουσικά δεν είναι άσχημο. Αρκετά άγριο και το ''Incommensurate'', η μοναδική σύνθεση του μπασίστα αλλά τίποτα το εξωφρενικά καλό. Μόνο που ακούμε λίγο πιο μπροστά το μπάσο. Και ήρθε η ώρα του ''Exoskeletons'', του πιο βατού κομματιού που περιλαμβάνει το Pathogenic Ocular Dissonance αλλά και από τα καλύτερα.Το ρυθμικό του ρεφραίν κολλάει και αναρροφά κάθε αρνητική διάθεση που μπορεί να έχεις. Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι, μου ανεβαίνει η διάθεση. Χεχε,κλείνει και με ένα Black Sabbath ριφάκι... Και από τα βατό στο άβατο...ΠΑΡΕ μπασαδούρα, πάρε ριφομηχανές που (σε) ''εκτελούν'', πάρε στρίφωμα γενικότερα. Συνέχεια με ένα σύντομο και αρκετά καλό ορχηστρικό, στο ''En Hakkore'', που λατρεύει τις μελωδίες χωρίς να λυπάται να σηκώσει σκόνη με την απότομη αύξηση ταχύτητας. Άψογο. Ο δίσκος κλείνει με το 10λεπτο ''The Skeezix Dilemma'', που δοκιμάζει πολλά και παντού (ακόμα και ακραία φωνητικά), κοψίματα με ακουστικές, παιδικές απαγγελιές κ.α. Ακούστε και το μελωδικό σόλο μετά το 7ο λεπτό και μέχρι να εξασθενήσει κάθε ηχητικός παλμός.
Πάντως σε γενικές γραμμές προτιμησα τις συνθέσεις του Guy Ritter και Gary Lenaire από ότι του Ted Kirkpatrick και πιστεύω αν δεν είχαν αποχωρήσει σύντομα αυτοί οι δύο , η μπαντα θα είχε καταφέρει πολλά περισσότερα. Τουλάχιστον υπάρχουν αυτά τους τα έργα και εμείς θα συνεχίσουμε να τους απολαμβάνουμε. Τέλος, στην επανέκδοση της Metal Blade ένα χρόνο αργότερα (1993) υπάρχει και μια διασκευή στο ''The Tempter'' των Trouble, αλλά δεν με ενθουσίασε κιόλας. Πάντως η επιλογή της συγκεκριμένης διασκευής μάλλον θα οφείλεται στο ότι ο Ted Kirkpatrick συνετέλεσε σαν drummer των Trouble την διετιά 87'-89' και θα το έπαιξε αρκετές φορές ζωντανά, μαθαίνοντας το και αγαπώντας το.Saviour machine βέβαια! τους ακολουθώ από το πρώτο άλμπουμ, χεχεχε!! ακόμα στο top ten των μπαντών μου και live απλά συγκλονιστικοί (κάπου το 97’ ή 98’ αν θυμάμαι καλά)
Βέβαια, αν το δούμε αντικειμενικά εκτός από το πρώτο άλμπουμ και λίγο το δεύτερο, ελάχιστη σχέση με την μέταλ έχουν.
Ισχυει. Αλλα σκεψου ποσες και ποσες μεταλ μπαντες εχουν λατρευτει κυκλοφορωντας ενα μονο δισκο. Οι Saviour Machine που εχουν και δυο…
Δεν ξέρω αν υπήρξαν ποτέ τόσο μεγάλη επιρροή σε metal μπάντες, θεωρω πως μπάντες όπως οι Militia Christi και Sopor Aeturnus τους λάτρεψαν περισσότερο. you’ve got a point ομως.
Tourniquet-Stop The Bleeding (1990)
Οι Tourniquet των τριών πρώτων δίσκων είναι γλυκό νέκταρ και οι μελλισούλες που αναζητούν καλής ποιότητας power/thrash metal πρέπει να το δοκιμάσουν. Ήδη εκθειάσαμε τον τρίτο τους δίσκο (στην προηγούμεν σελίδα) έφτασε η ώρα για το ντεμπούτο τους, το ''Stop The Bleeding''. Πιο ευθυτενές και άμεσο, πιο σκληρό και λιγότερο προοδευτικό. Το 1990,οι Tourniquet ήτο ακόμα τρίο, με τον Guy Ritter στην φωνή, τον Gary Lenaire στις κιθάρες και τον Ted Kirkpatrick πίσω από το drum kit. Τα χρέη μπάσου μοιράζονται ο Gary με τον Ted, από πέντε τραγούδια ο καθένας. Σχεδόν το ίδιο συμβαίνει και με τις συνθέσεις με την μόνη διαφορά ότι εδώ συντελεί ολοκληρωτικής συνισφοράς στα ''The Threshing Floor '' και ''You Get What You Pray For'' ο Guy Ritter. Αναφέρονται ως επιπλέον μουσικοί ο μπασίστας Erik Jan James και ο κιθαρίστας Mark Lewis (τα leads σε 2-3 τραγούδια) . Κυκλοφόρησε (όπως και των Sacred Warrior) από την Intense Records και είχαν ίδια θεματολογία (Χριστιανισμός). Μια μεγάλη μπάντα γεννιότανε...
Ενάντια στις πιθανότητες, συνδύασαν το U.S. Power metal τους με χριστιανικούς στίχους, με μια απίστευτη ισορροπία δύναμης και μελωδίας. Σε στιγμές ακούγονται υπερβολικά επικίνδυνοι. Ταχύτατοι, με τα ψιλά φωνητικά του Guy να θερίζουν αυτιά και να γκρεμίζουν αόρατους φράχτες ορίων. Εκτοξέυουν τις λέξεις στη στρατόσφαιρα (ή στον παράδεισο) και επανέρχονται στην γη καυτές. Η σπίθα της μελωδίας δεν σβήνει ποτέ, όσο και να προκαλούν με τον αγώνα επιβίωσης που μας επιβάλλουν. Οι ρυθμοί και οι αρμονίες του Gary εκμεταλλέυονται στο έπακρο τις ικανότητες του χειριστή και δημιουργού τους και δεν αφήνουν τίποτα αυθαίρετο και τυχαίο. Κάθε γέμισμα, κάθε σολάρισμα, όλη η κινιτική ενέργεια που ρέει στο άλμπουμ. Ταχύτητα του Φωτός, έκφραση διφορούμενη έτσι όπως θέλω να την χρησιμοποιήσω εγώ. Και όπως πάντα, ο Ted παίζει επιβλητικά και δίνει πολλές φορές το πρόσταγμα για το πως θα κινηθεί μια σύνθεση. Αναδίδει μια πρωτοβουλική τάση μιας και οι Tourniquet εκείνη την εποχή ήταν μια δυαδική δύναμη και υπόθεση.
Για μια ακόμα φορά παραδέχομαι ότι προτιμώ τις συνθέσεις του Gary, δηλαδή τα ''Ready or Not'', ''Tears of Korah (τραγουδάρα Νο1)'', ''Swarming Spirits (τραγουδάρα Νο2)'' και ''Harlot Widow and the Virgin Bride (τραγουδάρα Νο3)''. Επίσης αγαπημένο τραγούδι του δίσκου είναι το ''You Get What You Pray For'' με το πιασάρικο ρεφραίν και τα leads που εγκαθίστανται μόνιμα στο μυαλό μου. Το ''Swarming Spirits'' από την άλλη περιγράφεται μόνο σαν μια καιόμενη φωτεινή μπάλα που κατρακυλά κατά πάνω σου με απίστευτη ταχύτητα και όταν σε φτάσει, σε μυρώνει με τα κιθαριστικά άνθη της. Γενικότερα, ο κόσμος του ''Stop The Bleeding'' δεν θα απογοητέυσει ούτε τους Αμερικανόφιλους Παουεράδες, ούτε τους thrashάδες. Είναι σφοδρός και έντονος και όσοι λατρεύουν αδρεναλίνη στην μουσική τους θα βρεθούν σε μια μικρή ουτοπία. Αρπάξτε φωτοβόλα riffs, εισακούστε την θεική φωνή του Guy και σκαρφαλώστε στις ρυθμικές τυμπανοσειρές τους.
Υ.Γ. το ‘‘Somnambulis’’ δεν φέρνει υπερβολικά σε Megadeth και το ‘‘Harlot Widow and the Virgin Bride’’ σε μια πιο σκληρή έκδοση Mercyful Fate/Accept ή ιδέα μου είναι;
7 Christian Black Metal Bands You Need To Hear
Ανημέρα των Χριστουγέννων το Metal Injection μάς προτείνει 7 χριστιανικές black metal μπάντες να ακούσουμε. Τώρα έχω βάλει κι εγώ και ακούω. Αξίζει να τα ακούσετε. Κάποια είναι διαμαντάκια παίδες. Έχω φάει κώλυμα τώρα με το Rites Of Death από τους Antestor.
1 Like
Golden Ressurection
Malmsteenιλα απο των τραγουδιάρη Narnia και τον χοντρό που πήγε Sabaton ?
επίσης ποσα εχουν οι SM ? Αβγάτισε λίγο.
Κανεις δεν φτανει για μενα τους Savior Machine. Oι ανθρωποι εχουν παρει την πιστη τους και την μυθολογια της και την εχουν κανει ενα μοναδικο μεγαλειωδες μουσικο αποτελεσμα. Ειναι η μπαντα που δεν ειναι μονο οι στιχοι της χριστιανικοι, αλλα κυριως η μουσικη της. Μια παρομοια κατασταση που απο οτι ειδα δεν εχει αναφερθει, περιεργως, ειναι οι Lordian Guard του Τσαμη. Αλλη μια μπαντα που δεν μενει στους στιχους, αλλα παιζει και την καταλληλη μουσικη.
Το Doom επισης ειχε παντα μια περιεργη σχεση με τον χριστιανισμο. Ταιριαζε πολυ με την γενικοτερη θεματολογια του και τον ηχο. Βλεπε πχ Samarithan η Tale of Creation απο Candlemass η τα απιστευτα It came upon one night κ Where angels dare to tread απο Solitude Aeturnus.
3 Likes
Τσάμης, έχω σιχαθεί ρε φίλε.
Πολλές αρπαχτές, παρα πολλές επανεκδόσεις.
Ενα δίσκο με τον παππού, διασκευες με το λεπτό.
Επίσης οι Lordian ήταν τελικά τα κομμάτια Warlord ή Lordian ?
Η Vidone, ήταν φάλτσα. Και ενοχλητική σαν χροιά.
Μετά βεβαιά ξεχάστηκε και έζησε τον έρωτα με μια τρου Γερμανίδα, αφού μας τα χε κάνει μπαλόνια περι πόσο μπονος κριστιάνος ήταν ? Εκτος αν έχει πεθάνει, γιατι πριν κατι χρόνια παρουσιαζε οτι ήταν λιγο όλοι και όλα στα “τελειώματα” απο πλευράς υγείας.
Τον Τσαμη κ γω τον αντιπαθω πολυ, αλλα οι Lordian Guard μ αρεσαν. Γενικα πλεον δεν ασχολουμαι πολυ με τις προσωπικοτητες των μουσικων. Ελαχιστοι ειναι αυτοι που με τα χρονια δεν με χουν ξενερωσει με τον ενα η τον αλλο τροπο
Τα λεγε στις συνεντευξεις, δεν τα “έψαχνα”. Αλλά ντάξ, παίζει να ναι η πιο re-released μπαντα ever. Με ελάχιστες συνθέσεις, σε σχεση με τον αριθμο κυκλοφοριών. Βγάλε κατι ανθρωπε και να στέκει, χωρίς να ειναι επανηχογράφηση απο κατι άλλο.
Δεν ασχολουμαι δεν εννοουσα αν ψαχνω η οχι. Απλα δεν με επηρεαζει η προσωπικοτητα τους. Για τις επανακυκλοφοριες κτλ δικιο εχεις, Ο ανθρωπος κανει καριερα 30 χρονια με 20 τραγουδια ξερω γω.