ρε κάτι μαλάκες, θα με ρίξουν στα σκληρά πάλι το ΣΚ…
7 Likes
Πλάκα πλάκα τις ταινίες του Γραμματικού που μπορεί να τις βρει κανείς;
1 Like
Οι απόντες υπάρχουν στο youtube σε μέτρια ανάλυση πάντως
2 Likes
Στο greek-movies υπάρχουν links για online streaming, δυστυχώς αυτό που υπάρχει για την Εποχή των Δολοφόνων (σε οποιαδήποτε πλατφόρμα) κόβει τα τελευταία λεπτά…
Η οποία Εποχή των Δολοφόνων μπορεί να μην είναι στο επίπεδο Απόντων/Βασιλιά και Αγρύπνιας αλλά η ντεκαντάνς ατμόσφαιρα της αγαπημένης του Σαλαμίνας μετράει πολύ.
2 Likes
Λοιπόν, να ένα εξέχον παράδειγμα από τα κενά μου.
Προσωπικά, μία χαρούλα την βρήκα την ανάλυση του link που ζητάει την επιβεβαιώση της ηλικίας, λόγω περιεχομένου, και χθες το βράδυ που βρήκα λίγο χρόνο αποφάσισα να κλείσω ένα κενό.
Ομολογουμένως, to the point όλα τα σχόλιά σας. Πολύ δυνατή ταινία, με πολλά μηνύματα, αγγίζοντας ένα κάρο ζητήματα.
Έχει κι αυτή την στα όρια της κατάθλιψης ατμόσφαιρα των 90s που σε συνδυασμό με το μέρος τής ταιριάζει γάντι. Πραγματικά, σπουδαία δουλειά.
Μούτζα στον εαυτό μου που τόσα χρόνια δεν το έπαιρνα απόφαση να την παρακολουθήσω.
2 Likes
Πρέπει να δώσω κάποια στιγμή ένα post με ταινίες που είδα από το Πάσχα και μετά σινεμά, όμως θα κάνω μια μικρή αναφορά στα παρακάτω
το οποίο είναι πάνω κάτω αυτό που περιμένει κανείς όταν ακούει Α24 και Κορέα, πολύ ανθρώπινο, πολύ γλυκό και με ένα φινάλε που δύσκολα δεν θα συγκινήσει ακόμα και τον πιο σκληρόπετσο -με τρόπο αυθεντικό, γνήσιο και χωρίς κανένα συναισθηματικό manipulation δυτικού τύπου.
Γενικά να πάτε αν το προλάβετε, αξίζει το hype για το μέγεθος της.
Περίμενα κάτι καλύτερο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πέρασα καλά. Φοβερή εισαγωγή -που προμηνύει μια άλλη, μεγάλη ταινία- φοβερή σκηνοθεσία και ρυθμός, φανταστικό soundtrack και 2 ώρες ταμαμ καλής και στακάτης περιπέτειας εκδίκησης.
Όμως αν κάνεις reunion με τον Andrew Kevin Walker ρε Fincher, μετά από 30 σχεδόν χρόνια, ε κάντε κάτι παραπάνω με την σχηματική πλοκή - χαντακώνει όσες καλές προθέσεις είχε η ταινία να πει κάτι παραπάνω για τους καιρούς μας, την εργασιακή ρουτίνα και την αποστειρωμένη ψυχρή πραγματικότητα αυτής (έχει μια προφανέστατη συγγένεια με το Fight Club overall που κάπως μένει πίσω). Ούτε καταφέρνει επαρκώς να κοιτάξει προς την κατεύθυνση των Le Samurai ή The Conversation -προφανέστατες επιρροές του σεναρίου.
Γενικά την ταινία τη σώζει 100% ο Fincher επειδή είναι μεγάλος τεχνίτης και αυτό - άντε και ο Fassbender λόγω της “άψυχης” ερμηνείας του, που συνάδει κατά πολύ με το ύφος του Fincher.
Λίγο απογοητεύτηκα - ενώ άλλες πιο “fun” ταινίες του Fincher όπως πχ το Panic Room θα τις ξαναδώ κάποια στιγμή ευχάριστα, αυτή δεν νομίζω να την θυμάμαι σε ένα μήνα
11 Likes
Ακόμα περιμένω το σεντόνι για την “Ανατομία μίας πτώσης”. Την είδα 
Εξαιρετική.
5 Likes
ειδα προσφατα το Coup de chance και Killers of the flower moon
NYC’s finest and the two last living great directors
σκρολαρα πιο πανω κ ειδα κ τα περι ελληνικων ταινιων
πρεπει να ξανασκρολαρω πιο επισταμενως για να μοιρασω και καρδουλες (spread the love, bitch)
το oppenheimer δεν το ειδα, στα τελευταια ο νολαν με κουραζει ολιγον και δεν εχω ορεξη να μου ανεβει η πιεση με κανα (παρα)πολιτικο glitch
εν ταχει για τις ελληνικες
- θιασος
- μελισσοκομος
- τοπιο στην ομιχλη
- πρωινη περιπολος
- αποντες
που ειδα οτι τους αναφερατε πολλοι… παει καμια εικοσαετια π ειδα τελευταια φορα την ταινια
δεν νομιζω οτι θα ξαναμπορεσω, spare me the pain thank you
9 Likes
Τι ταινιάρα το Past Lives…
1 Like
συνεχίζω το αποπάνω φοβερά χιουμοριστικό μου post για να πω 2 λέξεις για το Killers of the Flower Moon που είδα χτες:
Kαταρχάς, η διάρκεια πόνεσε. Και την ένιωσα καλά -και ως γνωστόν δεν μασάω από διάρκειες, ίσα ίσα αν κάποιος ξέρει πως να διαχειριστεί σωστά την κινηματογραφική οικονομία, τότε the more the better για εμένα. Λίγοι το έχουν βέβαια αυτό το skill, ένας εκ των οποίων ήταν πάντα ο Scorsese, ή τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία της φιλμογραφίας του, ακόμα και σε εκείνη της τρέχουσας δεκαετίας (έβλεπα Irishman άλλες 3 ώρες αν γινόταν).
Εδώ νομίζω ότι υπήρχε σοβαρό πρόβλημα ρυθμού και η ταινία, αν και αμιγώς δομικά δεν κάνει κάτι λάθος -ως προς το πως αναπτύσσει την ιστορία της δλδ- πάσχει αρκετά και κουράζει. Ξεκινάει με μια λαογραφική αρκετά προσέγγιση και χαμηλούς τόνους, μετατρέπεται σε crime movie, αγγίζει ταβάνι όταν γίνεται gangster movie σταδιακά και πέφτει πολύ απότομα όταν καταλήγει σε court drama, με όλα αυτά τα διαφορετικά επιμέρους “genres” εντός ταινίας να μην εκπροσωπούνται ισάξια, αναλογικά το ένα προς το άλλο.
Επιπλέον, πολλές θεματικές επαναλαμβάνονται και αυτό συμβάλλει επίσης στο να προστεθεί μια επιπλέον “κούραση” που θεωρητικά δεν θα έπρεπε επίσης να υπάρχει -καθώς σκηνοθετικά καθαρά ο Scorsese κάνει peak cinema και τεχνικά η ταινία είναι κυριολεκτικά ένα διαμάντι από τα λίγα!
Τέλος, ερμηνείες: Η κοπέλα που παίζει την πρωταγωνίστρια -και μου διαφεύγει το όνομά της- σαρώνει. Ο DeNiro gives a fuck και κάνει ερμηνεία… άντε να πω δεκαετίας για την πάρτη του. Οι β’ ρόλοι όλοι πολύ καλοί και αυθεντικότατοι ως προς την ιστορικότητα των χαρακτήρων.
Ο DiCaprio… ok άκουσα για “ερμηνεία ζωής”, εγώ θα πω ότι δυστυχώς, ενώ ξεκινάει εξαιρετικά, με πέταξε σταδιακά εντελώς off γιατί επαναλαμβάνει μια μανιέρα και μια μούτα που οριακά μου φαινόταν κωμική από ένα σημείο και μετά. Οκ αυτή δίνει και βραβεία και σίγουρα συναρπάζει το μέσο casual κοινό, όμως για τον Θεό 
αυτό
δεν θέλω να το ξαναδώ ποτέ από εκείνον!
Από την άλλη πλευρά λοιπόν, θείος Marty δίνει πόνο εξιστορώντας χωρίς ωραιοποιήσεις και φανφάρες μια πολύ σκοτεινή ιστορία Αμερικανικής σήψης, με πολύ πιο ώριμο και μετρημένο τρόπο από ότι… πχ στο Gangs of New York. Θα έλεγα ότι η ταινία παίζει πολύ μεταξύ ενός Gate of Heaven και κάτισανGoodfellas, σκηνοθετικά όπως ανέφερα και πριν με φοβερά ορεξάτο και κλασσάτο τρόπο.
Είναι σχεδόν συγκινητικό, σου αρέσει ή όχι η ταινία, να μην εκτιμήσεις ότι ένας σκηνοθέτης 80φεύγα χρονών γυρίζει μια ταινία σαν να είναι 40άρης, γεμάτη ιδέες, όραμα και νεύρο όταν χρειαστεί. Και αυτό το επισφραγίζει με το τελευταίο 5λεπτο του φινάλε, μια ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ σύλληψη που ας πούμε ότι σπάει εμμέσως τον 4ο τοίχο και βάζει το σινεμά μέσω της τέχνης του -της αφήγησης δλδ- να απολογηθεί για τα εγκλήματα αυτά + κάνει μια παραδοχή που θίγει θεματικά η ταινία (την μυθολόγηση της Ιστορίας) πραγματικότητα με φανταστικό τρόπο.
Γενικά, μου άρεσε περισσότερο το Irishman, είχε θέματα αρκετά η εν λόγω αλλά δεν θα με εκπλήξει και αν βρεθεί σε λίστα με τοπ χρονιάς.
20 Likes
Πραγματικά, τι σκέφτονταν. Ήταν κωμικό.
Κι εμένα η πρώτη ταινία DiCaprio που δεν με τρέλανε αν και σαν ταινία μου άρεσε.
1 Like
Akira στα epic movies των village
Ενα απο τα αριστουργήματα στον χωρο των anime που σίγουρα αξιζει να το δειτε στη μεγάλη οθόνη…
4 Likes
Saltburn
Από το μυαλό που μας έδωσε το Promising Young Woman, έχουμε αυτό εδώ.
Πάτησε πολύ έξυπνα πάνω στις προσδοκίες που έχουμε για την ίδια και μας έδωσε ένα μάθημα…
…
Summary
…ότι δεν είναι όλα μάθημα.
Συμπαθητική - δε θα μου μείνει
3 Likes
Παρακολούθησα την Τρίτη την ταινία “Φόνισσα”, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν μπορώ να κάνω σύγκριση.
Στα θετικά: η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, που τσαλάκωσε πολύ την εικόνα της και ενσάρκωσε έναν από τους πιο ώριμους ρόλους της. Το φεμινιστικό/κοινωνικό μήνυμα για τις θηλεοκτονίες που συνέβαιναν στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, η στηλίτευση του θεσμού της προίκας, η ηθογραφία μίας υποκριτικά χριστιανικής μικρής κοινωνίας, όπου οι γυναίκες ήταν πολλές φορές θύματα της βίας των αντρών και αναγκάζονταν να κάνουν εκτρώσεις στα κρυφά, με επικίνδυνες μεθόδους, για να μην φάνε ξύλο από κάποιον άντρα. Σ’ αυτό το παιχνίδι συνένοχοι ήταν και κάποιες γυναίκες, με κυριότερη τη μάνα της Φραγκογιαννούς, της “φόνισσας”, που έδωσε στην κόρη της τη σκυτάλη της τέχνης της μαζί με τη σκυτάλη των καταπιεστικών παραδόσεων της γενιάς της και των προηγούμενων γενεών. Η μάνα της ηρωίδας εμφανίζεται συχνά ως όραμα με καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία της. Τα έθιμα έχουν αποτυπωθεί με τη μέγιστη ακρίβεια, με τις γυναίκες να τραγουδούν μοιρολόγια και με το άγνωστο σε πολλούς τελετουργικό της αεροβάπτισης για τα βρέφη που κινδύνευαν να πεθάνουν αβάπτιστα.
Στα αρνητικά: όλοι οι αντρικοί χαρακτήρες ήταν σαν ένας χαρακτήρας που τον έπαιζαν διαφορετικοί ηθοποιοί. Ο βασικός τους ρόλος στο σενάριο ήταν να αλληλεπιδράσουν με τη Φραγκογιαννού και να της ζητήσουν κάποια χάρη, κάποιο γιατρικό. Ήταν σαν τα npc ένα πράγμα. Τα flashback ήταν πολλά και κάποιες φορές κουραστικά, δεν ήταν δηλαδή για το μάτι του απαίδευτου στις κινηματογραφικές συμβάσεις θεατή. Πιστεύω ότι κάποια θα μπορούσαν να δοθούν καλύτερα ή σε άλλα σημεία, αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο για να πω με βεβαιότητα αν ήταν πρόθεση του συγγραφέα να είναι στα συγκεκριμένα σημεία της αφήγησης. Θεωρώ όμως, πως χάριν της σκηνοθετικής αδείας, θα έπρεπε να είναι λίγο πιο εύκολα στην ερμηνεία τους. Το κοινό προτιμά τις εύκολα αποκωδικοποιήσιμες ταινίες όταν έχουμε να κάνουμε με αυτό το είδος κινηματογράφου.
Η ατμόσφαιρα του έργου είναι νταρκ, έως και γκοθ. Οι μαύρες φορεσιές, τα κοράκια, το γκρίζο τοπίο και τα παραψυχολογικά οράματα στήνουν το σκηνικό της αφήγησης, με τον μεταφυσικό τρόπο που χρησιμοποιούσε κι ο Παπαδιαμάντης στα περισσότερα έργα του.
9 Likes
Καιρό είχα να νιώσω τέτοιο πνιγερό συναίσθημα σε ταινία, ενώ με το που πέφτουν οι τίτλοι τέλους κάπως ζορίστηκα μέχρι να ανοίξουν τα φώτα - τελική επίγευση ενός εφιάλτη που καταφέρνει να φαντάζει καθ’ όλη τη διάρκεια άχρονος, πολύ κοντά στον καθένα μας και η ιστορική συνείδηση επιβάλλει να μην ξεχαστεί ποτέ.
Συγγενεύει πολύ με τα γραπτά της Hannah Arendt (“Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ” ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα) και με το Shoah του Κλοντ Λανζμάν (όποιος δεν το έχει δει, οφείλει να το κάνει άμεσα και με όποιον τρόπο μπορεί, καθώς μιλάμε για ένα ντοκιμαντέρ 566 λεπτών, το οποίο χρειάστηκε 11 χρόνια για να γυριστεί και χωρίς μισό καρέ φρίκης αλλά μόνο με συνεντεύξεις και τωρινές επισκέψεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κάνει την ουσιαστικότερη ανατομία της ανθρώπινης φύσης που έχει γίνει ποτέ μάλλον για το εν λόγω θέμα -εμβαθύνοντας διαρκώς σε ουσιαστικότερες κοινωνικοπολιτικές θεωρήσεις γύρω από το φαινόμενο του φασισμού κοκ), ενώ σε καθαρά τεχνικό επίπεδο παίζει πολύ πειραματισμός που κάνει ακόμα και τους ίδιους τους ηθοποιούς να δρουν βιωματικά στο σετ παρά σαν επαγγελματίες -κάτι που απογειώνει την όλη εμπειρία και ορίζει, σε μεγάλο βαθμό, στο φινάλε-φινάλε το τί εστί Κινηματογράφος στην ουσία του.
Θα μπορούσα να γράψω εκατοντάδες λέξεις -η ίδια η ταινία έχει πολύ ζουμί για συζήτηση και είναι κατασκευασμένη με τέτοιο τρόπο που διαρκώς όσο την σκέφτεσαι “ανοίγεται” θεματικά περισσότερο- το ζητούμενο στη παρούσα φάση όμως είναι ότι πρέπει αρχικά να ιδωθεί από περισσότερο κόσμο -και μάλιστα αποκλειστικά σε σινεμά με -πολύ- καλό ήχο.
Αυτά, να πάτε, πιθανότατα η ταινία της χρονιάς (?) για εμένα
9 Likes
Εσένα περίμενα. Άντε να το δούμε και εμείς!
Που το είδες;
1 Like
Έλλη στο κέντρο, είχα όμως θέμα λίγο με τον κόσμο που έτρωγε γύρω-γύρω ή άνοιγε συσκευασίες για 5 λεπτά και μας ενοχλούσε διαρκώς.
Mικρόκοσμο προτείνω ανεπιφύλακτα πάντως, μιας και όπως είπα και πριν ο ήχος παίζει τεράστιο ρόλο στην ταινία -πολύ καλύτερο σύστημα dolby και λιγότερο, πιο χαμηλών τόνων κοινό που σπανίως με ενοχλεί όποτε πάω εκεί.
(επίσης tyler, με τέτοιο avatar οφείλεις να πας και σε αυτό, δεν νομίζω να απογοητευτείς)
1 Like
Ναι είναι must και Μικρόκοσμο βολεύει κιόλας. Να βρω που θα αφήσουμε τον μικρό και έφυγα. Με έχει τριγκάρει πολύ
1 Like