Σε βιβλίο δεν είναι βασισμένο;
2 Likes
Πέρασαν κάποιες μέρες, αλλά ας πω και εγώ ο άσχετος επιγραμματικά μια αποψάρα για την νέα ταινία του Λάνθιμου.
Poor Things λοιπόν, με ένα premise τουλάχιστον ενδιαφέρον σεναριακά, το οποίο ο πάλαι ποτέ Παγκρατιώτης baller της καρδιάς μας υποστηρίζει εξαιρετικά κυρίως με την φανταστική σκηνοθεσία, φωτογραφία, εικονοπλασία. Τεχνικά, στον βαθμό που προσωπικά αντιλαμβάνομαι πράγματα ανά τα χρόνια στο σινεμά, ο Λάνθιμος κατάφερε να κάνει κάτι εξίσου απαιτητικό όσο και προσιτό. Υπό πολλές έννοιες, είναι η πιο στρωτή του ταινία, και αυτό, αν και λάτρης του χαοτικού, μόνο ως θετικό μπορώ να το αναφέρω, γιατι ο τρόπος που συμπυκνώνει 4-5 εξαιρετικές worldbuilding ιδέες (είδα ένα συνδυασμό steampunk με αναφορές σε ιαπωνικό/γοτθικό aesthetic κάδρου - και στο κεφάλι μου κλείσιμο του ματιού στο Δράκουλα του Κόπολα 2-3 φορές), από την οπτική της κάμερας μέχρι το μοντάζ, είναι πραγματικά ονειρικό eye candy.
Κάπως, έτσι, η ιστορία κυλά όμορφα, με ροή, μέχρι προς το τέλος τουλάχιστον να το χάσει ελαφρώς για μένα. Θα προσπαθήσω να μην κάνω spoil, αλλά όταν στα μέσα της ταινίας αποφάσισα πως δεν βλέπω κάποια φεμινιστική κατάθεση αλλά ένα παραμύθι ενηλικίωσης και ωρίμανσης, πέρασα πραγματικά πολύ καλύτερα. Για μένα, η καρδιά και το μυαλό της ταινίας και των συντελεστών είναι στο σωστό μέρος, αναγνωρίζει το μέσο και το πλαίσιο που επιλέγει να επικοινωνήσει τις βασικές της ιδέες, σε 1-2 σημεία κάνει και ένα εντυπωσιακά αυτοκριτικό reality check / check its priviledge, που δεν το περιμένεις από κινηματογράφο αυτού του επιπέδου (ναι ΟΚ το έκανε και η Barbie προς τιμήν της), αλλά, πάλι για μένα, υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.
Δεν με θεωρω ούτε παντογνώστη, ούτε κάποιο σε θέση να κάνει υποδείξεις, αλλά αυτό που διαβάζω για “φεμινιστικό μανιφέστο” (όχι από τον φίλτατο @Lupin με αυτόν τα αναλύουμε και καταλαβαίνει τι εννοώ και τι με ενοχλεί 
), δεν είναι παρά ένα φιλελεύθερο male gaze πάνως σε βασικές προβολές του πως αντιλαμβάνεται μια συγκεκριμένη, καλοπροαίρετη αλλά αυτό δεν αρκεί για να το υποστηρίξει ουσιωδώς/ανατρεπτικά, πλευρά της κοινωνίας την αυτοδιάθεση, τη χειραφέτηση, κοκ., ενώ αποφεύγει να αγγίξει και το “ηθικό φάουλ” που πλανάται ως φάντασμα πάνω από τα θεμέλια της βασικής ιδέας. Ελπίζω μόνο να μην το αγνοούσε και να ήταν συνειδητή επιλογή. Ε, για να μην μακρυγορώ, εν τέλει, η ταινία για μένα ενώ μπορούσε να κάνει την υπέρβαση, δεν το έκανε και ανά στιγμές την ένιωσα αρκετά πιο πεζή/συντηρητική από όσο επιθυμούσε/α, και επιφανειακά σοκαριστική ως προς το σώμα, την πράξη, που όσο in-your-face και να ήταν (και με σκοπό), δεν έπαυε να λειτουγεί αντιδραστικά, για μένα, ανά στιγμές, όπως και η κατάληξη και οι συνέπειες κάποιων επιλογών της πρωταγωνίστριας.
Βέβαια, μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία, και αφηγηματικά και τεχνικά, 2 καρπούζια σε μια μασχάλη είναι ζόρικα ακόμη και για το Λάνθιμο, και επειδή αντιλαμβάνομαι πως για να πετύχει την εν λόγω κινηματογραφική συνθήκη και γλώσσα (που την πέτυχε, γελάς με την ταινία, που αυτοσαρκάζεται κιόλας) απαιτούνται θυσίες, το θεωρείς και minor ζήτημα.
Για ερμηνείες δεν έχω κάτι να πω, δίκαια τα όσα γράφονται.
Εν τέλει, οπωσδήποτε θα πρότεινα να το δει κάποιο, είναι απολαυστική εμπειρία.
Άντε, καλή χρονιά να έχουμε, αρκετή μίρλα έβγαλα για 31/12, και να κάνουμε και καμιά λίστα με αγαπημένες ταινίες!
14 Likes
Εξαιρετικη.-
Καπως συνηλθα απο τη χθεσινη προβολη, η οποια για πολλες ωρες μετα με στοιχειωσε.
Μια αριστουργηματικη ταινια με πιθανως ενα απο τα καλυτερα sound design που εχω βιωσει.
Αποκορυφωμα το τελευταιο 15λεπτο που ειλικρινα με συγκλωνισε, αλλα και το εφιαλτικο τραγουδι των τιτλων που ηταν τοσο εντονο και αποκοσμο που σε φερνει σε αβολη θεση.
Οσο “συμπαθησα” την τυπισσα στην Ανατομια μιας Πτωσης, αλλο τοσο τη σιχαθηκα εδω.
1 Like
στο τέλος σε εμάς δεν άνοιξαν τα φώτα αμέσως 
και όσο προχωρούσαν οι τίτλοι τέλους, άλλο τόσο ήμουν σε φάση να πάθω καμιά κρισάρα πανικού με αυτά και αυτά
1 Like
Η Φόνισσα.Αυθεντικό, μουντό, σκοτεινό Βαλκανικό σινεμά.Ωραία ταινία.Σκληρή.Και με μπάτζετ που εκθέτει σκουπίδια τύπου Σμαραγδή, για το πως πρέπει να φαίνεται ένα φιλμ εποχής.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ήταν προφανώς αβανταδόρικος για την Καραμπέτη, εξαιρετικοί ήταν και ΟΛΟΙ οι δεύτεροι, ειδικά οι κόρες της βασικής ‘ηρωίδας’.
7 Likes
Θα γίνω ο γκρινιάρης που είδε το Zone of Interest και δεν ενθουσιάστηκε ανάλογα με το hype που ακολουθεί την ταινία.
Εξαιρετική σκηνοθεσία, φοβερές ερμηνείες, πολύ δυνατές αντιθέσεις και φωτογραφία, ήχος τούμπανο, ωστόσο θεωρώ πως ανοίγει τα χαρτιά του πολύ νωρίς, επέρχεται μία τρόπον τινά οικειοποίηση με την εικόνα που μετριάζει πιο σύντομα από ότι θα ήθελα την ζοφερή ατμόσφαιρα και το σενάριο όντας κάπως διεκπεραιωτικό δεν μπορεί να κουβαλήσει την ταινία και να την εκτοξεύσει ψηλά.
Μου άρεσε, έχει πολλές αρετές, έχει την δύναμη να μαγνητίζει το μάτι, αλλά μου φάνηκε κάπως στάσιμο εν τέλει, σαν ένα όχι πλήρως επιτυχημένο πείραμα (βαρετό δεν θα πω, είναι βαρύ και θα το αδικούσα).
ΥΓ. Κάθε φορά που συζητάω περί του θέματος, παροτρύνω κάθε άνθρωπο να πάει μία φορά στο Άουσβιτς. Παραμένει ίσως η πιο ζόρικη εμπειρία που είχα στην ζωή μου, είναι να σου γυρνάνε τα άντερα κανονικότατα, αλλά είναι must και επιβάλλεται μια επίσκεψη.
5 Likes
Δεν ξέρω αν είναι η πιο ζόρικη εμπειρία της ζωής μου, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα συμφωνώ.
Μιλάω πάντα για τέτοιου είδους εμπειρίες, δεν βάζω μέσα προσωπικές/καθημερινές στιγμές που όλοι έχουμε αντιμετωπίσει, αυτά είναι άλλη κατηγορία.
Το πιο κοντινό σε Άουσβιτς (αλλά και πάλι, με επηρέασε λιγότερο μακροπρόθεσμα, ίσως και επειδή ήμουν μεγαλύτερος πια) ήταν στο πολεμικό μουσείο του Ho Chi Minh, όπου στην αίθουσα περί Agent Orange σηκώθηκα και έφυγα αφού είδα την μισή γιατί ήταν βασανιστήριο.
Γενικά καλό είναι, αν έχουμε την ευκαιρία, να επισκεπτόμαστε ιστορικούς τόπους που συνέβησαν θηριωδίες, καθώς η ιστορία αποκτάει μια άλλη, σχεδόν υλική, διάσταση που μας επιτρέπει να αντιληφθούμε κάποια γεγονότα με άλλο (το σωστό, θα έλεγε κανείς) μάτι.
Πίσω στα κινηματογραφικά.
2 Likes
Α εγώ ;p
2 Likes
Poor Things: Διεστραμένα γαμάτο, με την κυριολεκτική έννοια και των δυο λέξεων.
Δεν ξέρω αν ο Γιώργος Λάνθιμος θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένας νέος Tim Burton μιας πιο νατουραλιστικης και ωμής ματιάς, δεν ξέρω αν πρέπει να τον συγκρίνω με κάποιον άλλο από τη στιγμή που είναι τόσο μοναδικός και χαρακτηριστικός, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι το Poor Things είναι αριστουργηματικό. Και χαίρομαι που επίσης, αν και Τρίτη, είδα πολύ και νέο κόσμο στην προβολή της ταινίας.
3 Likes
τουλαχιστον αυτα τα vibes μου εβγαλε εμενα σε αυτη την ταινια…
1 Like
εκτος απο ολα τα καλα που εχουν ηδη ειπωθει θελω να πω οτι γενικα συνηθιζεται να μπαινει η ταμπελα comedy σε οτιδηποτε quirky και λιγο πιο περιεργο αλλα το Poor Things ήταν όντως αστειο σε πολλα σημεια. Δεν το περιμενα
α οκ τελικα ειχε ειπωθει. Σημερα το ειδα και δεν ειχα διαβασει τι γραφατε :ρ
1 Like
επισης γιατι ειναι τοσο δυσκολο να δεις ταινια στο σινεμα που να μην εχει ελλιπεις υποτιτλους; Δεν ειναι η πρωτη φορα που συμβαινει αλλα σημερα που το σεναριο δεν ηταν απλα κατι το διεκπεραιωτικο ενιωθα πως χανω πραγματα σε ολες τις σκηνες με τα γαλλικα.
Τσιγκουνευονται τα λεφτα που θα πληρωσουν για τις 50 παραπανω λεξεις;
2 Likes
Οντως αριστουργημα το poor things.
Δεν το περιμενα καθόλου.
Το δευτερο σκελος με το ταξιδι ηταν απλα επος. Εκοβε η Εμα, εραβε ο Ράφαλο.
Μαυρη κωμωδια ισως.
Διαμαντι. Καλύτερα σε κινηματογραφική αιθουσα παρα σε τηλεόραση για να εχετε και το feedback των αλλων σε κρισιμες σκηνες.
2 Likes
Χτες στην Ίριδα παρακολούθησα την ταινία “The Phantom Carriage” (1921). Σουηδική ταινία, βουβή, από τις πρώτες ταινίες τρόμου, που χρησιμοποίησε στο έπακρο τις αναλογικές τεχνικές μοντάζ. Να πω καταρχάς ότι κάπου εκεί βρισκόταν και η @Sh_Wo_f , που είχε πάει να τιμήσει ποιοτικό σινεμά και αφιέρωμα σε ταινίες τρόμου.
Η ταινία ήταν αρκετά καλή, να σημειώσω πως είχα πολλά χρόνια να δω βουβή ταινία. Η ιστορία έμοιαζε κάπως με την ιστορία του πολύ γνωστού “A Christmas Carol”, αφού μιλούσε για πνεύματα, δοξασίες επιστροφής των πνευμάτων κάποια συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου, τον φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο και την μεταμέλειά του. Ένα ιδιαίτερο love story ακολουθεί την ιστορία του πρωταγωνιστή-αντιήρωα, αφού μία γυναίκα που τον αγαπά προσπαθεί να τον επανενώσει με τη σύζυγό του. Πολλές είναι επίσης οι αναφορές στην ασθένεια της φυματίωσης, αφού και η ταινία βασίζεται σε ένα βιβλίο που είχε ως αρχικό σκοπό την δημόσια ευαισθητοποίηση πάνω στην ασθένεια αυτή.
Εάν έχετε δει τη Λάμψη του Κιούμπρικ, σίγουρα θα αναγνωρίσετε μία σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής σαν άλλος Johnny σπάει την πόρτα με το τσεκούρι, σχεδόν 60 χρόνια νωρίτερα από τον Jack Nicholson, και στην άλλη πλευρά βρίσκεται η τρομαγμένη σύζυγός του.
Σίγουρα ενέπνευσε πολλές ταινίες που παρουσίασαν τον θάνατο ανθρωποποιημένο. Παρακάτω ένα ενδεικτικό στιγμιότυπο για να μπείτε στο πνεύμα.
10 Likes
Έχω την αίσθηση πως το είχα αναφέρει κάπου σε κάποιο σχετικό νήμα πριν μερικά χρόνια, με γρήγορη αναζήτηση δεν βρήκα κάτι, όπως και να 'χει δεν ειναι αυτο το θεμα, αλλά πως αυτή η ταινία κατέχει ξεχωριστή θέση στην πσυχούλα μου, πρέπει να είναι στο τοπ50 μου έβα, και την βλέπω κατά παράδοση κάθε χρόνο τις τελευταίες ημέρες του Δεκέμβρη. Συνήθως στο mute με νορβηγικό mid-90s black metal να παίζει στο κάδρο. Πάει διαολεμένα.
Καλά, πόσο επιδραστική και καινοτόμα, τεχνικά και αισθητικά είναι, δεν έχει νόημα να τα αναφέρουμε, καλά τα λες. Πάνω από 100 χρόνια και ακόμα αριστούργημα.
Άντε να παίξουμε και για τις ταινίες να ειπωθούν αλήθειες
8 Likes
Θα αρχίσουμε από το '20 λοιπόν;
ΣΚΛΗΡΟΣ
(το αποπάνω το έχω δει φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και λίγα λέτε - ακόμα και αφηγηματικά δηλαδή, με μια ώριμη αναγωγή στα παρόντα όρια και δεδομένα του μέσου, ε η ταινία γαμάει)
7 Likes
Ως εμπνευση αυτο εμεις εχουμε καθιερώσει να επιλεγουμε χρονολογικά απο 2 ταινιες ο καθενας και τις βλεπουμε μεσα στον μηνα… Ξεκινωντας πιο light απο το 50 τωρα είμαστε το 59 και εχουμε να δουμε το
1 Like
Είδα και εγώ σήμερα Poor Things. Τρoμερή ηθoπoιία απ oλoυς γενικά αλλά πραγματικά απoλαυσα τoν Mark Ruffalo
Είδα κι εγώ το Poor Things. Ταινιάρα. Δεν έχω να προσθέσω κάτι πέρα από αυτά που ειπώθηκαν ήδη εκτός από το ότι ξαφνιάστηκα θετικά που είδα την Hanna Schygoulla σε έναν δεύτερο ρόλο. Δεν ήξερα ότι παίζει ακόμα. Μετά θυμήθηκα ότι ο Λάνθιμος έχει δηλώσει μεγάλος φαν του Fassbinder, μούσα του οποίου είναι η Schygoulla και ίσως ήθελε με την ευκαιρία του Poor Things να αποκτήσει κάτι κοινό με τον Γερμανό σκηνοθέτη.
3 Likes