Προσωπικά, μία χαρούλα την βρήκα την ανάλυση του link που ζητάει την επιβεβαιώση της ηλικίας, λόγω περιεχομένου, και χθες το βράδυ που βρήκα λίγο χρόνο αποφάσισα να κλείσω ένα κενό.
Ομολογουμένως, to the point όλα τα σχόλιά σας. Πολύ δυνατή ταινία, με πολλά μηνύματα, αγγίζοντας ένα κάρο ζητήματα.
Έχει κι αυτή την στα όρια της κατάθλιψης ατμόσφαιρα των 90s που σε συνδυασμό με το μέρος τής ταιριάζει γάντι. Πραγματικά, σπουδαία δουλειά.
Μούτζα στον εαυτό μου που τόσα χρόνια δεν το έπαιρνα απόφαση να την παρακολουθήσω.
Πρέπει να δώσω κάποια στιγμή ένα post με ταινίες που είδα από το Πάσχα και μετά σινεμά, όμως θα κάνω μια μικρή αναφορά στα παρακάτω
το οποίο είναι πάνω κάτω αυτό που περιμένει κανείς όταν ακούει Α24 και Κορέα, πολύ ανθρώπινο, πολύ γλυκό και με ένα φινάλε που δύσκολα δεν θα συγκινήσει ακόμα και τον πιο σκληρόπετσο -με τρόπο αυθεντικό, γνήσιο και χωρίς κανένα συναισθηματικό manipulation δυτικού τύπου.
Γενικά να πάτε αν το προλάβετε, αξίζει το hype για το μέγεθος της.
Περίμενα κάτι καλύτερο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πέρασα καλά. Φοβερή εισαγωγή -που προμηνύει μια άλλη, μεγάλη ταινία- φοβερή σκηνοθεσία και ρυθμός, φανταστικό soundtrack και 2 ώρες ταμαμ καλής και στακάτης περιπέτειας εκδίκησης.
Όμως αν κάνεις reunion με τον Andrew Kevin Walker ρε Fincher, μετά από 30 σχεδόν χρόνια, ε κάντε κάτι παραπάνω με την σχηματική πλοκή - χαντακώνει όσες καλές προθέσεις είχε η ταινία να πει κάτι παραπάνω για τους καιρούς μας, την εργασιακή ρουτίνα και την αποστειρωμένη ψυχρή πραγματικότητα αυτής (έχει μια προφανέστατη συγγένεια με το Fight Club overall που κάπως μένει πίσω). Ούτε καταφέρνει επαρκώς να κοιτάξει προς την κατεύθυνση των Le Samurai ή The Conversation -προφανέστατες επιρροές του σεναρίου.
Γενικά την ταινία τη σώζει 100% ο Fincher επειδή είναι μεγάλος τεχνίτης και αυτό - άντε και ο Fassbender λόγω της “άψυχης” ερμηνείας του, που συνάδει κατά πολύ με το ύφος του Fincher.
Λίγο απογοητεύτηκα - ενώ άλλες πιο “fun” ταινίες του Fincher όπως πχ το Panic Room θα τις ξαναδώ κάποια στιγμή ευχάριστα, αυτή δεν νομίζω να την θυμάμαι σε ένα μήνα
ειδα προσφατα το Coup de chance και Killers of the flower moon
NYC’s finest and the two last living great directors
σκρολαρα πιο πανω κ ειδα κ τα περι ελληνικων ταινιων
πρεπει να ξανασκρολαρω πιο επισταμενως για να μοιρασω και καρδουλες (spread the love, bitch)
το oppenheimer δεν το ειδα, στα τελευταια ο νολαν με κουραζει ολιγον και δεν εχω ορεξη να μου ανεβει η πιεση με κανα (παρα)πολιτικο glitch
εν ταχει για τις ελληνικες
θιασος
μελισσοκομος
τοπιο στην ομιχλη
πρωινη περιπολος
αποντες
που ειδα οτι τους αναφερατε πολλοι… παει καμια εικοσαετια π ειδα τελευταια φορα την ταινια
δεν νομιζω οτι θα ξαναμπορεσω, spare me the pain thank you
συνεχίζω το αποπάνω φοβερά χιουμοριστικό μου post για να πω 2 λέξεις για το Killers of the Flower Moon που είδα χτες:
Kαταρχάς, η διάρκεια πόνεσε. Και την ένιωσα καλά -και ως γνωστόν δεν μασάω από διάρκειες, ίσα ίσα αν κάποιος ξέρει πως να διαχειριστεί σωστά την κινηματογραφική οικονομία, τότε the more the better για εμένα. Λίγοι το έχουν βέβαια αυτό το skill, ένας εκ των οποίων ήταν πάντα ο Scorsese, ή τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία της φιλμογραφίας του, ακόμα και σε εκείνη της τρέχουσας δεκαετίας (έβλεπα Irishman άλλες 3 ώρες αν γινόταν).
Εδώ νομίζω ότι υπήρχε σοβαρό πρόβλημα ρυθμού και η ταινία, αν και αμιγώς δομικά δεν κάνει κάτι λάθος -ως προς το πως αναπτύσσει την ιστορία της δλδ- πάσχει αρκετά και κουράζει. Ξεκινάει με μια λαογραφική αρκετά προσέγγιση και χαμηλούς τόνους, μετατρέπεται σε crime movie, αγγίζει ταβάνι όταν γίνεται gangster movie σταδιακά και πέφτει πολύ απότομα όταν καταλήγει σε court drama, με όλα αυτά τα διαφορετικά επιμέρους “genres” εντός ταινίας να μην εκπροσωπούνται ισάξια, αναλογικά το ένα προς το άλλο.
Επιπλέον, πολλές θεματικές επαναλαμβάνονται και αυτό συμβάλλει επίσης στο να προστεθεί μια επιπλέον “κούραση” που θεωρητικά δεν θα έπρεπε επίσης να υπάρχει -καθώς σκηνοθετικά καθαρά ο Scorsese κάνει peak cinema και τεχνικά η ταινία είναι κυριολεκτικά ένα διαμάντι από τα λίγα!
Τέλος, ερμηνείες: Η κοπέλα που παίζει την πρωταγωνίστρια -και μου διαφεύγει το όνομά της- σαρώνει. Ο DeNiro gives a fuck και κάνει ερμηνεία… άντε να πω δεκαετίας για την πάρτη του. Οι β’ ρόλοι όλοι πολύ καλοί και αυθεντικότατοι ως προς την ιστορικότητα των χαρακτήρων.
Ο DiCaprio… ok άκουσα για “ερμηνεία ζωής”, εγώ θα πω ότι δυστυχώς, ενώ ξεκινάει εξαιρετικά, με πέταξε σταδιακά εντελώς off γιατί επαναλαμβάνει μια μανιέρα και μια μούτα που οριακά μου φαινόταν κωμική από ένα σημείο και μετά. Οκ αυτή δίνει και βραβεία και σίγουρα συναρπάζει το μέσο casual κοινό, όμως για τον Θεό αυτό
δεν θέλω να το ξαναδώ ποτέ από εκείνον!
Από την άλλη πλευρά λοιπόν, θείος Marty δίνει πόνο εξιστορώντας χωρίς ωραιοποιήσεις και φανφάρες μια πολύ σκοτεινή ιστορία Αμερικανικής σήψης, με πολύ πιο ώριμο και μετρημένο τρόπο από ότι… πχ στο Gangs of New York. Θα έλεγα ότι η ταινία παίζει πολύ μεταξύ ενός Gate of Heaven και κάτισανGoodfellas, σκηνοθετικά όπως ανέφερα και πριν με φοβερά ορεξάτο και κλασσάτο τρόπο.
Είναι σχεδόν συγκινητικό, σου αρέσει ή όχι η ταινία, να μην εκτιμήσεις ότι ένας σκηνοθέτης 80φεύγα χρονών γυρίζει μια ταινία σαν να είναι 40άρης, γεμάτη ιδέες, όραμα και νεύρο όταν χρειαστεί. Και αυτό το επισφραγίζει με το τελευταίο 5λεπτο του φινάλε, μια ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ σύλληψη που ας πούμε ότι σπάει εμμέσως τον 4ο τοίχο και βάζει το σινεμά μέσω της τέχνης του -της αφήγησης δλδ- να απολογηθεί για τα εγκλήματα αυτά + κάνει μια παραδοχή που θίγει θεματικά η ταινία (την μυθολόγηση της Ιστορίας) πραγματικότητα με φανταστικό τρόπο.
Γενικά, μου άρεσε περισσότερο το Irishman, είχε θέματα αρκετά η εν λόγω αλλά δεν θα με εκπλήξει και αν βρεθεί σε λίστα με τοπ χρονιάς.
Παρακολούθησα την Τρίτη την ταινία “Φόνισσα”, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν μπορώ να κάνω σύγκριση.
Στα θετικά: η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, που τσαλάκωσε πολύ την εικόνα της και ενσάρκωσε έναν από τους πιο ώριμους ρόλους της. Το φεμινιστικό/κοινωνικό μήνυμα για τις θηλεοκτονίες που συνέβαιναν στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, η στηλίτευση του θεσμού της προίκας, η ηθογραφία μίας υποκριτικά χριστιανικής μικρής κοινωνίας, όπου οι γυναίκες ήταν πολλές φορές θύματα της βίας των αντρών και αναγκάζονταν να κάνουν εκτρώσεις στα κρυφά, με επικίνδυνες μεθόδους, για να μην φάνε ξύλο από κάποιον άντρα. Σ’ αυτό το παιχνίδι συνένοχοι ήταν και κάποιες γυναίκες, με κυριότερη τη μάνα της Φραγκογιαννούς, της “φόνισσας”, που έδωσε στην κόρη της τη σκυτάλη της τέχνης της μαζί με τη σκυτάλη των καταπιεστικών παραδόσεων της γενιάς της και των προηγούμενων γενεών. Η μάνα της ηρωίδας εμφανίζεται συχνά ως όραμα με καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία της. Τα έθιμα έχουν αποτυπωθεί με τη μέγιστη ακρίβεια, με τις γυναίκες να τραγουδούν μοιρολόγια και με το άγνωστο σε πολλούς τελετουργικό της αεροβάπτισης για τα βρέφη που κινδύνευαν να πεθάνουν αβάπτιστα.
Στα αρνητικά: όλοι οι αντρικοί χαρακτήρες ήταν σαν ένας χαρακτήρας που τον έπαιζαν διαφορετικοί ηθοποιοί. Ο βασικός τους ρόλος στο σενάριο ήταν να αλληλεπιδράσουν με τη Φραγκογιαννού και να της ζητήσουν κάποια χάρη, κάποιο γιατρικό. Ήταν σαν τα npc ένα πράγμα. Τα flashback ήταν πολλά και κάποιες φορές κουραστικά, δεν ήταν δηλαδή για το μάτι του απαίδευτου στις κινηματογραφικές συμβάσεις θεατή. Πιστεύω ότι κάποια θα μπορούσαν να δοθούν καλύτερα ή σε άλλα σημεία, αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο για να πω με βεβαιότητα αν ήταν πρόθεση του συγγραφέα να είναι στα συγκεκριμένα σημεία της αφήγησης. Θεωρώ όμως, πως χάριν της σκηνοθετικής αδείας, θα έπρεπε να είναι λίγο πιο εύκολα στην ερμηνεία τους. Το κοινό προτιμά τις εύκολα αποκωδικοποιήσιμες ταινίες όταν έχουμε να κάνουμε με αυτό το είδος κινηματογράφου.
Η ατμόσφαιρα του έργου είναι νταρκ, έως και γκοθ. Οι μαύρες φορεσιές, τα κοράκια, το γκρίζο τοπίο και τα παραψυχολογικά οράματα στήνουν το σκηνικό της αφήγησης, με τον μεταφυσικό τρόπο που χρησιμοποιούσε κι ο Παπαδιαμάντης στα περισσότερα έργα του.
Καιρό είχα να νιώσω τέτοιο πνιγερό συναίσθημα σε ταινία, ενώ με το που πέφτουν οι τίτλοι τέλους κάπως ζορίστηκα μέχρι να ανοίξουν τα φώτα - τελική επίγευση ενός εφιάλτη που καταφέρνει να φαντάζει καθ’ όλη τη διάρκεια άχρονος, πολύ κοντά στον καθένα μας και η ιστορική συνείδηση επιβάλλει να μην ξεχαστεί ποτέ.
Συγγενεύει πολύ με τα γραπτά της Hannah Arendt (“Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ” ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα) και με το Shoah του Κλοντ Λανζμάν (όποιος δεν το έχει δει, οφείλει να το κάνει άμεσα και με όποιον τρόπο μπορεί, καθώς μιλάμε για ένα ντοκιμαντέρ 566 λεπτών, το οποίο χρειάστηκε 11 χρόνια για να γυριστεί και χωρίς μισό καρέ φρίκης αλλά μόνο με συνεντεύξεις και τωρινές επισκέψεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κάνει την ουσιαστικότερη ανατομία της ανθρώπινης φύσης που έχει γίνει ποτέ μάλλον για το εν λόγω θέμα -εμβαθύνοντας διαρκώς σε ουσιαστικότερες κοινωνικοπολιτικές θεωρήσεις γύρω από το φαινόμενο του φασισμού κοκ), ενώ σε καθαρά τεχνικό επίπεδο παίζει πολύ πειραματισμός που κάνει ακόμα και τους ίδιους τους ηθοποιούς να δρουν βιωματικά στο σετ παρά σαν επαγγελματίες -κάτι που απογειώνει την όλη εμπειρία και ορίζει, σε μεγάλο βαθμό, στο φινάλε-φινάλε το τί εστί Κινηματογράφος στην ουσία του.
Θα μπορούσα να γράψω εκατοντάδες λέξεις -η ίδια η ταινία έχει πολύ ζουμί για συζήτηση και είναι κατασκευασμένη με τέτοιο τρόπο που διαρκώς όσο την σκέφτεσαι “ανοίγεται” θεματικά περισσότερο- το ζητούμενο στη παρούσα φάση όμως είναι ότι πρέπει αρχικά να ιδωθεί από περισσότερο κόσμο -και μάλιστα αποκλειστικά σε σινεμά με -πολύ- καλό ήχο.
Αυτά, να πάτε, πιθανότατα η ταινία της χρονιάς (?) για εμένα
Έλλη στο κέντρο, είχα όμως θέμα λίγο με τον κόσμο που έτρωγε γύρω-γύρω ή άνοιγε συσκευασίες για 5 λεπτά και μας ενοχλούσε διαρκώς.
Mικρόκοσμο προτείνω ανεπιφύλακτα πάντως, μιας και όπως είπα και πριν ο ήχος παίζει τεράστιο ρόλο στην ταινία -πολύ καλύτερο σύστημα dolby και λιγότερο, πιο χαμηλών τόνων κοινό που σπανίως με ενοχλεί όποτε πάω εκεί.
(επίσης tyler, με τέτοιο avatar οφείλεις να πας και σε αυτό, δεν νομίζω να απογοητευτείς)
Χθες ηταν μια χαλαρή μερα στη δουλεια και ειχαμε κανονίσει να παμε σινεμα.
Θα παγαίναμε στο Ναπολέων αλλα δεν ημουν και πολυ ψημένος εγω και τη συγκεκριμένη…
Ωστόσο ειδα τα comment για την παραπάνω ταινια που δεν την ειχα καν στο ραντάρ μου, οποτε ρίχνω ενα 20ρι στο persuasion check και λεω να παει να γαμ@!ει ο Ναπολέων παμε σε αυτο.
Λοιπον ενα μεγαλο shout out σε @Lupin@apostolisza8 και λοιποί, η ταινια ειναι διαμάντι να την δειτε.
Δεν ξέρω πως να πρώτο-περιγράψω το ότι είδαμε προχτές στην avant: θα περιοριστώ στο ότι η ταινία πάνω-κάτω είναι όντως ένα “ultra φεμινιστικό παραμύθι ενηλικίωσης και χειραφέτησης” -και το βάζω σε εισαγωγικά, για τον απλούστατο λόγο ότι ο McNamara στο σενάριο (δεύτερη με τον Λάνθιμο, μετά το Favourite) είχε την διαύγεια να διανθίσει το τόσο επιθετικό “μήνυμα” της ταινίας με ακραίο χιούμορ (είτε meta, είτε αμιγώς κωμικό στα πρότυπα της snl σύγχρονης αμερικανικής κωμωδίας, είτε καθαρά φαρσικό, είτε πιο κλασικίζον Βρετανικό φλέγμα, είτε απλά καφρίλες, είτε κωμωδία που παραπέμπει στα χρυσά χρόνια του βωβού, you name it - τα κάνει όλα εξαιρετικά) που στο τέλος η ταινία μοιάζει να αυτό-τρολάρεται διαρκώς και να μην παίρνει τίποτα στα σοβαρά -ούτε την ίδια της την υπόσταση σαν φεμινιστικό ανάγνωσμα.
Οριακά σπάει δηλαδή τον 4ο τοίχο και παρασέρνει πάρα πολύ εύκολα τον θεατή μαζί της.
Κοινώς, θρίαμβος
Κατά τα άλλα, τεχνικά καθαρά ο Λάνθιμος είναι αλλού -και το εννοώ με κάθε πιθανό τρόπο, ο άνθρωπος είναι α-λ-λ-ο-ύ: έχει βρει 150% το ύφος του και έχει κάνει δικές του τις πολλαπλές επιρροές από το παγκόσμιο σινεμά (και όχι μόνο), φτάνοντας σε ένα σημείο πλέον να έχει καταφέρει να επιβάλλει αποφασιστικά και άκοπα την πολύ ιδιαίτερη ταυτότητα του στο σύγχρονο Hollywood.
Ερμηνευτικά όλοι οι ηθοποιοί είναι διαμάντια -με προφανώς την Stone και τον Dafoe να ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά, όμως την παράσταση κλέβει κάπως ο Ruffalo, που επιτέλους θυμίζει τον καλό ηθοποιό της προ-Marvel εποχής του (σε έναν εξαιρετικά απαιτητικό σωματικά κυρίως κωμικό ρόλο).
Κουστούμια, σκηνικά, μουσική, φωτογραφία κτλ επίσης τεχνικά aspects της ταινίας είναι peak cinema, από όποια πλευρά και να τα εξετάσει κανείς.
Δεν υπάρχει η κλασσική αφηγηματική οικονομία του Λάνθιμου εδώ, ούτε κρυπτικοί διάλογοι και αφαιρετικότητα - είναι μακράν το πιο προσβάσιμό του έργο μέχρι σήμερα. Ο Αστακός παραμένει η αγαπημένη μου ταινία του λόγω καθαρά προσωπικής σύνδεσης μαζί του, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν θα απορήσω με τον εαυτό μου σε μερικά χρόνια αν το Poor Things πάρει τα πρωτεία.
υγ. εννοείται θα κλάψετε από τα γέλια, αλλά επουδενί δεν το βλέπετε παρέα με παιδιά ή γονείς
καθώς είναι -επιτέλους- άλλη μια ταινία που απενοχοποιεί το σεξ σαν θέαμα (στα χνάρια του Handmaiden και ελαχίστων ακόμα πρόσφατων ταινιών ευρείας κυκλοφορίας, που αρνούνται στην συντηρητικοποίηση του σύγχρονου Hollywood με τρόπο οργανικό φιλμικά και καλαίσθητο οπτικά)
Τρομερο το Poor Things.
Φαινεται να κινειται στο μονοπατι που χαραξε το Favorite αλλα σε μια σουρεαλ διασταση οπου η Φρανκενσταιν-esque φιγουρα της Εμμα Stone ανακαλυπτει τον εαυτο της.
Η σκηνοθεσια εντυπωσιακη, γεματη συμβολισμους - γενικα η ταινια ειναι μια απο τις πιο αμεσες του και οτι μηνυμα εχει να εκφασει το κανει χωρις να κρυβεται.
Προσωπικα μου φανηκε η ερμηνεια του Ραφαλο η πιο αδυναμη, χωρις ομως να αναγνωριζω το ποσο δυσκολο ρολο ειχε, που ακομα και ο ιδιος δεν ηταν ανετος εξαρχης να τον αναλαβει. Χαιλαιτ επισης η σκηνη του χορου που μου θυμισε εντονα την παρομοια στο Favorite.
Δεν ειναι η καλυτερη του ταινια εβερ αλλα ειναι απο τις ταινιες που πρεπει να δειτε ακομα κ αν πιστευετε οτι δε θα σας αρεσει.
Πιστευω οτι παιζει δυνατα στη κατηγορια Original Screenplay στα οσκαρ και πιθανως - αναλογα απο τον ανταγωνισμο - και η Εμμα.
αυτό
