Διάβασα Hera Syndulla και αναρωτηθηκα στιγμιαια,τι σχεση εχουν οι rebels με τον Λανθιμο…
1 Like
Συνοπτικα.
Poor Things
Πολυ καλη και μπραβο τους που το κανανε. Ρολος καριερας για Ραφαλο θαρρω αλλα ολοι ηταν σεφσκις. Για τα μηνυματα δε θα επεκταθω, συμφωνω με Αποστολη μεσες ακρες. Λανθιμος ληγκ MVP - δωστου τα κλειδια του χολιγουντ να κανει ο,τι θελει
The Holdovers
Μια απο τις ομορφοτερες ταινιες που εχω δει εδω και χρονια. Τζιαματι αλητη κλεισε μου το σπιτι. Μονη “παραφωνια” το καστινγ του συμπρωταγωνιστη που στα ματια μου μεγαλοδειχνε φουλ και ανα φασεις με εβγαζε απο το ιμερσιον. Επαιζε ομως φοβερα
Τhe Boy and the Heron
Ηρθε μαλλον η στιγμη να το πω δυνατα και χωρις να ντραπω, οτι ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΜΙΓΙΑΖΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΙΓΙΑΜΠΑΖΑ.
Πανεμορφο ανιμεσιο, αισθητικη και κουλτουρα. Τα αγαπαμε και τα λατρευουμε ολα αυτα. Αλλα - ΞΑΝΑ - η ιστορια αυτη καθ’αυτη μπερδεμενη φουλ, με κενα και γενικα στο τελος ξαναδυσκολευτηκα να κανω invest με οποιοδηποτε χαρακτηρα. Αυτο το παρατηρω σε σχεδον καθε ταινια του στουντιο(περα απο το Fireflies).
Ενηγουεη, περιμενω τα πυρα λουπεν, αλλα το εβγαλα απο μεσα μου και ηρεμησα.
4 Likes
Θα γράψω 5 πράματα για το, ατυχέστατα μεταφρασμένο στον υπόλοιπο κόσμο, Boy and the Heron - αντί How do you live, που είναι ο original τίτλος- αργότερα, ή στο ποστ-ανασκόπισης του κινηματογραφικού 2023 (θα έγραφα τώρα αλλά βλέπω Nuggets/Wizards)
Έχω κάποιες σκέψεις για το σενάριο και την όλη δομή, τις οποίες έχω και για τις τελευταίες ταινίες του Miyazaki, από το Mononoke και μετά χονδρικά - αλλά θα αναπτύξω, μην δώσω λάθος εντύπωση τώρα.
Όμως γενικότερα, για τις προ 1995 ταινίες του, νομίζω ρε συ ότι το κομμάτι σενάριο είναι αρκετά πιο στρωτό, οι θεματικές του αρκετά straightforward και αφηγηματικά δομημένο με τέτοιο τρόπο που δεν κουράζει ή μπερδεύει… κάτι ταινίες πχ σαν το Totoro ή την Κίκι, θεωρώ ειδικά ότι ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώνουν την παιδοψυχολογία στον κεντρικό σεναριακό ιστό είναι τόσο άρτια δουλεμένος, που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της πολύ βαθιάς δουλειάς που γίνεται στο σενάριο αυτών των ταινιών. Τα ίδια και για τις πιο αμιγώς «ταινίες είδους», όπως πχ το ΙουλιοΒερνικό Laputa ή τα homages στο παλιό Hollywood Lupin III: Castle of Cagliostro και Porco Rosso, το μετά-αποκαλυπτικό Nausicaa κτλ
Θα αναπτύξω αργότερα όμως τη σκέψη μου πιο αναλυτικά για την πορεία αυτή των ταινιών του Miyazaki ανά τα έτη
3 Likes
Το έκανε ο Παπαδιαμάντης αυτό στο βιβλίο του. Ήταν, θα έλεγα, μία ψυχογραφική σύνδεση, αφού η λογοτεχνική του οπτική ήταν και είναι πολύ πέρα από τα “πρέπει” της ανάπτυξης ενός κειμένου.
Κάτι το οποίο συμβαίνει ακόμα, κυρίως μέσα στις κλινικές που τα βρέφη βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και κάτι που έγινε και σε μία ξαδέρφη μου.
Από ‘κει και πέρα, εξαιρετική ταινία και εξαιρετική η απόδοση της Νάθενα στο εγχείρημά της. Ιδίως το εικονικό συνταίριασμα του καιρού με την ψυχή του ανθρώπου ήταν κάτι υπέροχο. Επίσης, ν’ αναφέρω το εξής, το οποίο και ισχύει. Πως ένα βιβλίο όταν είναι να μεταφερθεί στην κινηματογραφική οθόνη, είναι δυνάμει αδύνατο να πληρεί την κάθε λεπτομέρεια και δη την αφηγηματική του συγγραφέα. Κάτι, μάλιστα, το οποίο υποστήριζε ακράδαντα και ο Αντέι Ταρκόφσκι στο βιβλίο “Σμιλεύοντας το χρόνο”.
Και μία αστεία ιστορία και τραγική παράλληλα, σχετική με την ταινία.
Βρισκόταν η μάνα μου πριν την αλλαγή του χρόνου στα public κοιτώντας κάτι βιβλία και από πίσω της ήταν ένα νεαρό ζευγάρι. Ακολουθεί ο διάλογος, που παραλίγο να προσφέρει εγκεφαλικά στη γυναίκα:
Αγόρι: Α να τα βιβλία της “Φόνισσας” για την ταινία που μ’ έλεγες.
Κορίτσι: Ναι, αλλά για να ξέρεις, έγινε η ταινία και αυτός ο Παπαδιαμάντης εμπνεύστηκε από αυτήν και έγραψε το βιβλίο.
Α: Και κοίτα εδώ, μάλλον δεν του άρεσε το πρώτο του βιβλίο όπως το έγραψε και το έκανε άλλες δύο φορές.
Εκείνη τη στιγμή, επειδή η μάνα μου θα λιποθυμούσε απ’ τα όσα άκουγε, γύρισε και τους εξήγησε για να μην τα πουν και παραέξω τα όσα ήδη έλεγαν, την πάσα αλήθεια. Ναι, συμβαίνουν και αυτά.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, τον Μάρτιο -ίσως και με την παρουσία της Νάθενα- θα προβληθεί η ταινία στη Χώρα της Άνδρου για να την δουν τα παιδιά του λυκείου μας.
5 Likes
Δεν παρεξηγώ. Υπάρχουν άνθρωποι που έστελναν χρόνια πολλά στη σελίδα fb για τον Νίκο Καζαντζάκη.
4 Likes
Ίσως, η καλύτερη ταινία μικρού μήκους που έχω παρακολουθήσει. Θα τολμήσω να πω, πως την αγάπησα. Μέσα σε λίγη ώρα, εξιστορίστηκαν πολλά και υπέροχα.
Όπου την πετύχετε, μην την προσπεράστε!
3 Likes
Επιστροφή στις κλειστές αίθουσες μετά από σχεδόν έναν χρόνο…
Μετά από το πολύ όμορφο “About Schmidt”, το υπέροχο “Sideways” και το αριστουργηματικό “Nebraska” (τα υπόλοιπά του δεν τα έχω δει) ο Alexander Payne σχεδόν με ανακουφίζει, αποδεικνύοντας ότι ακόμα μπορεί να γίνει εξαιρετικό σινεμά με τα πολύ βασικά υλικά. Σίγουρα το “Holdovers” είναι textbook material και αποφεύγει οποιαδήποτε ρίσκα, έχει όμως και μερικές σοφές επιλογές (όπως το ότι “ξεφορτώνεται” τα μάλλον αχρείαστα υπόλοιπα πιτσιρίκια πολύ νωρίς) και τελικά θριαμβεύει μέσα στην απλότητά των χαρακτήρων του που αναπτύσσουν όσο πρέπει έντονες δυναμικές μεταξύ τους. Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν 130+ λεπτά χωρίς διάλειμμα…
Άχαστος ο Paul Giamatti σε ρόλο κομμένο και ραμένο γι’ αυτόν, μια χαρά και ο νέωψ Dominic Sessa, αλλά το απόλυτο glue girl της υπόθεσης είναι η Da’Vine Joy Randolph, με οσκαρική ερμηνεία απ’ τις λίγες.
18 Likes
Εξαιρετική ταινία με εμφανείς επιρροές, αλλά η καθολική του υφή στα μάτια μου, την κάνει μοναδική. Και υπέροχοι οι δύο πρωταγωνιστές.
American Fiction.
πολύ ωραία. δυνατές ερμηνείες και γενικώς Jeffrey Rush διάβαζέ μου βιβλία όλη μέρα.
την περίμενα φουλ διδακτική - και ενώ είναι - δεν το ένιωσα καθόλου. Ανάλαφρη όταν πρέπει, βαρυγδουπη όταν πρέπει. good filmmaking
1 Like
Σαφέστατα. Και γέλασα δυνατά κανα δυο φορές.
1 Like
Μπουρδέλο με έκανε το All of Us Strangers τις προάλλες, παρά την -μετέπειτα- κάπως πιο κριτική/όχι αρνητική, απλά περισσότερο ανοιχτή σε κουβέντα μου άποψη για το φινάλε (που και πάλι, εντελώς παραδόξως, δεν θα το άλλαζα με τίποτα και για κανένα λόγο)
Μπουρδέλο όμως λέμε ε, 5 μέρες έχουν περάσει από τη προβολή και δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι, με έχει ρίξει σε μια πολύ βαθιά παρατεταμένη μελαγχολία -και εμένα και την κυρά-Λούπενα δηλαδή.
Θα γίνει/έχει ήδη γίνει μάλλον, από αυτές τις “μικρές” ταινίες που ξέρω ότι δεν θα τις επισκιάσει μέσα μου καμία άλλη μέχρι το τέλος της χρονιάς -και ας βγουν αμιγώς “καλύτερες” ή πιο σημαντικές στη πορεία.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν, όμως είναι από τις λίγες φορές που δεν γίνεται να μιλήσεις με τίποτα επί της ουσίας, χωρίς να μην μπεις σε heavy spoiler section.
Να πάτε, i guess -σε σινεμά εννοείται
10 Likes
no thanks - δε γίνεται ο κύριος Μεζκαλ να με ρίχνει σε επεισόδια κατάθλιψης με κάθε δουλειά που αποφασίζει να κάνει, όχι κύριοι - σε ψυλλιασαμε
2 Likes
The Boy and the Heron
Μάλλον η πιο δύσκολη ταινία του Μιγιαζακι μέχρι σήμερα. Σίγουρα η πιο σκληρή και σκοτεινή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο τελικά που δεν έγινε ποτέ μεταγλώττιση στα ελληνικά. Δεν είναι family movie.
Οι θεματικές δεν αλλάζουν και πολύ. Επί της ουσίας είναι μια ταινία ενηλικίωσης όπως και οι περισσότερες του. Αλλά σαφώς αυτή είναι πολύ διαφορετική. Είναι όμως και η πιο αυτοαναφορική ταινία του θαρρώ. Δεν ήταν μόνο δική μου εντύπωση πως ο χαρακτήρα του Great Uncle είναι ο ίδιος ο Μιγιαζακι. Βέβαια εδώ η αυτοαναφορικότητα δεν είναι απλά μερικά κλεισίματα του ματιού ή σκηνές φόρο τιμής αλλά κάτι πιο βαθύ. Η εντύπωση που αποκομίζει κανείς είναι πως οι εικόνες που δίνονται εδώ ανήκουν στην παιδική ηλικία του σκηνοθέτη, από τις πιο όμορφες ως τις πιο εφιαλτικές.
Παρότι είναι πιο δύσκολο από ποτέ να ακολουθήσεις την πλοκή, δεν είναι ακριβώς δυσνόητη ταινία. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή, τι τον προβληματίζει πραγματικά και τον σπρώχνει όλο και πιο βαθιά στον κόσμο του πύργου. Και αυτό είναι τελικά που σε κερδίζει.
Οπτικά βέβαια είναι ένα θαύμα, η αίσθηση δέους δεν σε αφήνει στιγμή, από τις αρχικές σκηνές της πυρκαγιάς μέχρι το φινάλε. Δεν χορταίνει το μάτι σου να κοιτάει την οθόνη. Η καλύτερη του δεν είναι βέβαια. Νομίζω όμως θα είναι αυτή που θα μεγαλώσει πολύ μέσα μου στα επόμενα χρόνια και με τις επόμενες προβολές. Ήδη ανυπομονώ να την ξαναδώ.
Δυστυχώς βέβαια μοιάζει και σαν ένας αποχαιρετισμός. Ήδη από το Wind Rises είχε πει πως θα αποχωρήσει, και τελικά το πήρε πίσω. Το ίδιο είπε και τώρα, με την διαφορά όμως πως εδώ μοιάζει όντως να το εννοεί. Νομίζω είναι εύκολο να βρεις τις σκηνές που κάνει μια μάλλον ξεκάθαρη αναφορά σε απόσυρση του. Είναι βέβαια και 82 ετών ο άνθρωπος και για κάθε νέα ταινία του παίρνει πολύ χρόνο. Άρα ναι, μάλλον αυτή είναι η τελευταία ταινία του Μιγιαζακι.
8 Likes
όποιος έχει τη δυνατότητα να δει σε σινεμά το Dune pt2 και προτιμήσει να το κατεβάσει κάποια στιγμή ή να περιμένει καμιά πλατφόρμα γιατί “δε βαριέσαι”, του εύχομαι ολόψυχα να του καεί το pc/tv 
9 Likes
Εγώ θα τα δω και τα 2 στο pc του σαλονιού και έχω βάλει και εξαιρετική ψύκτρα, δεν θα πάθει τπτ
2 Likes
Διαβάζω οτι σπέρνει η ταινία
1 Like
Χωρίς πλάκα πάντως από τότε που ξεκίνησα να βλέπω τα 2160p mkv σε 4k TV από τα 3 και κάτι μέτρα απόσταση, η ποιότητα της εικόνας του κινηματογράφου με ξενερώνει πλήρως. Σημαντικός λόγος για πηγαίνω πολύ επιλεκτικά cinema εδώ και αρκετό καιρό.
Για τον ήχο το δέχομαι και ήταν και ο μοναδικός λόγος που πήγα cinema για να δω το Maveric. Μπορεί να είναι η καλύτερη ταινία του πλανήτη το Dune, αλλά τις απαιτήσεις σε ήχο που έχουν τα μαχητικά δεν γίνεται να τις πιάσει. Ειδικά για μένα που με μεγάλωσαν στα πόδια τους το Iron Eagle και το Top Gun
1 Like
Καλά ναι, on a serious note απευθύνομαι σε όσους εκτιμούν ακόμα -με τον όποιο τρόπο του ο καθένας- την κοινωνική και πολιτιστική αξία της σκοτεινής αίθουσας και στηρίζουν τον κινηματογράφο σαν θεσμό -και συνάμα το ίδιο το σινεμά ως προς την επιβίωσή του, με αυτή τη μορφή που το ξέρουμε.
Να βρουν την μεγαλύτερη οθόνη possible και ακόμα και αν δεν είναι ιδιαίτερα θετικοί προς την ταινία, σίγουρα θα ανταμειφθούν με ένα θέαμα που έρχεται μια φορά στα 15-20 χρόνια.
8 Likes
Λίγο οφτοπικ, 2160p απο πού βλέπετε μάγκες, παίζουν τορεντς ή εξωτερική πηγή;
Φυσικά και υπάρχουν “εξωτερικες πηγες” του internet.