αλλά σιγά μη το δείξουν οι τσοπαναραίοι εδώ στ Λάρσα
Tσοπάνα Rave και πολύ σου είναι:lol:
Φίλος, πέρα από την πλάκα, 150 άτομα πήγατε στον Graves οπότε όλοι κάνουμε τουμπεκί:blues:
Καλά δύο σινεμά σε ολάκερη Αθήνα; Goooood (να περιμένω μετά τον Φλεβάρη για μαζική επαναπροβολή; Γιατί ως γνωστόν αν δε μιλήσει ο θείος Όσκαρ…)
Ό,τι λέει ο Λουπέν. Το Master είναι από κείνες τις σπάνιες περιπτώσεις ταινιών που ναι μεν τις βλέπεις και βγαίνεις από την αίθουσα μάλλον ανικανοποίητος γιατί ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν είσαι ξενερωμένος και νιώθεις ότι έχεις δει κάτι σπουδαίο. Κάτι πραγματικά σπουδαίο όμως, που θες να το ξαναδείς και να το ξαναδείς σε μια προσπάθεια να συμπληρωθεί το παζλ, τρόπον τινά.
Στον Άντερσον βγάζω το καπέλο. Ο τρόπος που διαπλέκει την ιστορία με τις ιδέες που θέλει να επεξεργαστεί είναι αμίμητος. Και βέβαια συνεχίζει ακάθεκτος να αποσπά συγκλονιστικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του.
Όταν είχε βγει το There Will Be Blood όλοι είχαμε μείνει άφωνοι με την όλη παρουσία του Ντάνιελ Ντέι Λιούις - από τον τρόπο που μίλαγε μέχρι το βλέμμα του, τις εκφράσεις του προσώπου του, τα πάντα. Ε λοιπόν, μπορεί να ακουστώ υπερβολικός, αλλά στο Master ο Γιόακιν Φίνιξ στο μυαλό μου αγγίζει ή ίσως και ξεπερνάει ακόμα εκείνη την ερμηνεία του Λιούις. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την ερμηνεία του, σοβαρά. Έχει δημιουργήσει μια αυθύπαρκτη σχεδόν κινηματογραφική περσόνα, έναν ολόδικό του χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας και την παραμικρή λεπτομέρεια στο βλέμμα του, στο πρόσωπό του, στο σώμα του, στις κινήσεις του. Τα ξεσπάσματά του είναι ανατριχιαστικά αλλά ουσιαστικά έρχονται απλώς σαν επιστέγασμα της βουβά απελπισμένης παρουσίας του, μιας φιγούρας που μάχεται να συγκρατήσει τον ίδιο τον εαυτό της, σαν ένα ηφαίστειο που βράζει πριν εκραγεί, και σε στιγμές μου θύμισε εκείνη την αξέχαστη ερμηνεία του Σον Πεν στο Σκοτεινό Ποτάμι, αλλά [I]με ακόμα μεγαλύτερο δραματικό βάθος.[/I]
Για τον τεράστιο Φίλιπ Σέημουρ Χόφμαν απ’ την άλλη, τι να πρωτοπείς…
Θα ξαναπούμε περισσότερα όταν (αν) καταλάβουμε κάποια στιγμή αν η ταινία μιλάει για την ελευθερία, την εξουσία, τη μοναξιά, την αδυναμία επικοινωνίας, την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή κάθε λογής (ή όλα αυτά μαζί), και κυρίως, τί ακριβώς θέλει να πει πάνω σ’ αυτά.
Μέχρι τότε, ο κ. Άντερσον μας την έφερε κανονικά. Μας έκανε να παραμιλάμε αλλά χωρίς να ξέρουμε τί ακριβώς να πούμε.
τις “μισω” αυτες τις ταινιες
όπως είπε και ο Χοφμαν σε μια στιγμή -τεράστια ατάκα- :
[SPOILER]If you figure out a way to live without a master, any master, be sure to let the rest of us know, for you would be the first in the history of the world.[/SPOILER]
όλο το έργο βασίζεται σε αυτό και παράλληλα σπάει σε δεκάδες επιμέρους παραμέτρους, πάνω στις οποίες τελικά χτίζεται, απότι φαίνεται και στη ταινία, βάση της μεταπολεμικής αμερικανικής κοινωνίας…
εδιτ
σιγκναλ, ξερω τι λες γιατι και εγω τις μισω, αλλα αυτή δεν ειναι σαν αυτες που σου ερχονται στο μυαλο σαν παραδειγματα… δεν ειναι ενα αμπελοφιλοσοφημα λιγο απολα, αλλα μια πολυ συμπαγης ταινια τοσο πυκνη σε θεματικες ενοτητες και τοσο σφιχτοδεμενες μεταξυ τους, που σε ζοριζει αφανταστα μεχρι να φτασεις στην απολυτη κατανοηση τους…
το καλύτερο ανέκδοτο που εχει μπει εδώ και 20 μέρες.
αλλά γιατί το έβαλες εδώ? :-k
ναι το καταλαβα
για αυτο εβαλα το μισω σε εισαγωγικα
οντως μισω τις δηθεν γιατι ειναι χασιμο χρονου
αλλα αυτες που σου στοιχειωνουν το μυαλο τις “μισω” γιατι δεν σε αφηνουν σε ηρεμια…
καλα οχι και χαοτικη
oυτε καν, ουτε για αστειο
Αν μιλούσαμε πριν το Master ίσως να συμφωνούσα ότι η διαφορά δεν είναι χαοτική. Αλλά τώρα, ε ναι, ούτε για αστείο.
Βασικά ο Anderson παίζει να είναι κάτι σαν τον Όρσον Γουέλς αυτού του αιώνα. ο_Ο
Σκάστε ρε μαλάκες πια και δεν βρίσκω κανένα να θέλει να πάμε να το δούμε. Με έχετε μπριζώσει γάμα τα.
γιατι; επειδη ο arronofsky ειναι πιο mainstream και καλα?
απο τον αντερσον εχω δει το μπουγκι ναιτς, το μανολια και το θα χυθει αιμα
το τελευταιο ηταν ταινιαρα, το 2ο το θεωρω τιγκα υπερτιμημενο εως κουραστικο, και το 1ο ειναι επισης μια πολυ καλη ταινια
απο τον αρρονοφσκυ αυτη που μου αρεσε λιγοτερο ηταν ο παλαιστης
π , ρεκβιεμ και fountain ειναι ταινιαρες, ο κυκνος οκ ειναι μια καλη ταινια και μεχρι εκει
Πίστεψέ με, σύντροφε… πρέπει να πας να δεις το Μάστερ…
θα το δω πιθανοτατα μεσα στο σκ
παντως για να μην παρεξηγηθω τον αντερσον τον θεωρω κι εγω τεραστιο, αλλωστε δε διαφωνησα για το καλυτερος αλλα για το χαος της διαφορας
και αν ειναι οντως ταινιαρα το μαστερ, φαινεται οτι εχει και μια εξελιξη
σ αντιθεση με τον αρρονοφσκυ που εδωσε 3 ταινιαρες στην αρχη αλλα οι επομενες ηταν κατω απο αυτο περιμενα
Από βδομάδα να δεις που θα σαι μαζί μας on this
οσο και να αγαπαω Αρονοφσκυ, και οι 3 μαζεμενες δεν πιανουν μια μπροστα πχ στο πρωτο 20λεπτο του There will be Blood…
τον Αντερσον τον θαυμαζω πλεον οπως θαυμαζω σκηνοθετες οπως ο Αντονιονι,ο Γκονταρ, ο Ταρκοφσκυ, ο Σκορσεζε, ο Kιουμπρικ, ο Πολανσι κτλ γτ νομιζω πως παιζει εκει μπαλα πλεον, με τους πραγματικα και διαχρονικα μεγαλους…
ο Αρονοφσκυ με κανει καθε φορα που βγαζει ταινια να κλεινω εισητηρια 2 μερες πριν και στο Fountain, οσο και αν εχει απομυθοποιηθει μεχρι σημερα ενα μεγαλο του μερος το μυαλο μου (κυριως νοηματικο), ειχα νιωσει οτι ειχα βιωσει εμπειρια ζωης…αλλα πραγματικα, ειναι απλα εντελως αλλη κατηγορια για μενα ο ενας με τον αλλον…
Ποσο μαλλον μπροστα στο τελευταιο 20λεπτο…
Θεσσαλονίκη είδα και 2 ακόμα ταινίες (εννοείται πριν το hobbit).
[B]Cloud Atlas[/B]
Το οποίο δεν το λες άσχημο αλλά όχι και ταινία που μένει στο μυαλό. Γενικά νομίζω πως το πρόβλημα τον Γουατσοφσκι είναι πως η υπερβολικά μεγάλη φιλοδοξία τους δεν συνοδεύεται και από ανάλογο ταλέντο. Εδώ υπάρχουν αρκετά ενδιαφέρον πράγματα και ιστορίες (με την ιστορία στο Τόκιο του μέλλοντος να είναι η καλύτερη) απλά όλα μαζί δεν κάνουν απαραίτητα μια αξιομνημόνευτη ταινία.
[B]Frankenweenie[/B]
Tim Burton λατρεία!! μαζί με το Sweeney Todd η καλύτερη ταινία του εδώ και πολύ καιρό.
δε μας καθισε το μαστερ σημερα καθως ηταν γεματη η αιθουσα (wtf)
οποτε πηγαμε μικροκοσμο και ειδαμε το ντοκιμαντερ για το μαρλευ
δε μας χαλασε μπορω να πω. Πολυ ωραιο το ντοκιμαντερ, εχει ταλεντο ο Μακντοναλντ (δειτε το touching the void του ιδιου οσοι δεν το χετε ηδη κανει)
δεν ειχα πολυ ασχοληθει ποτε με το Μαρλευ, φοβερη προσωπικοτητα και ωραια μουσικη
Το Master ήθελα να το δω όταν πήγα Θεσσαλονίκη αλλά δεν το έπαιζε πουθενά. Τι παίχτηκε και βγήκε σε τόσο λίγες αίθουσες σε όλη την Ελλάδα;