Ε μάλλον παίχτηκε το ότι τα πλήθη γεμίζουν τους κινηματογράφους για να δουν το Twilight, το Το Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου και άλλα τέτοια.
Οι υπόλοιποι μπορούν απλά να στριμωχτούν σε κανα-δυό αίθουσες σε κάθε (μεγάλη) πόλη.
Δεν το παίζει κυριολεκτικά ΠΟΥΘΕΝΑ. Δεν πρόλαβα καν να δω αν βγήκε εδώ.
Θεσσαλονίκη δεν το παίζει πουθενά, ούτε μια αίθουσα.
Καλή φάση.
Σε λίγο τέτοιες ταινίες θα τις παίζει [U]μία[/U] αίθουσα και θα κλείνουν ραντεβού οι σινεφίλ όλης της χώρας για να τη δουν.
Tαινία 172 λεπτών την οποία πάλεψα και είδα χωρίς να κοιμηθώ 
είχε την απαραίτητη δράση, πολλά ήθελε να πει, δεν μου είπε κάτι, ωραίο μακιγιάζ και προσθετικά, με λένε Αρτέμη, καληνύχτα σας!
[B]Looper[/B]
όπως τα λένε πάνω κάτω οι προλαλήσαντες.
Δεν έχει την ιδιαιτερότητα ή το κάτι παραπάνω για να μείνει ίσως στην ιστορία, αλλά κατά τ άλλα άψογο sci fi, όπως το θέλουμε
εδιτ: λάθος θρεντ δεν το είδα στο σινεμά 
Eίδα και το Master…
Στο Βοοgie Nights φαινόταν ότι ήρθε στο προσκήνιο ένα ταλέντο από το πουθενά. Κάτι φρέσκο, ανανεωτικό.
Στο Μagnolia ήταν φανερό ότι είχαμε να κάνουμε με κάποιον που θα γυρίζει κεφάλια με κάθε του ταινία. Και ήταν φανερό ότι ο τύπος από τον τρόπο που σκηνοθετεί και από τις επιρροές του (βλέπε Altman) έχει τρομερές γνώσεις πάνω στο σινεμά και όραμα γι’αυτό.
Στο There Will Be Blood μας έκανε να τον τοποθετήσουμε στους διαχρονικά μεγάλους. Ταινία σα να διαβάζεις βιβλίο, ένας σκηνοθέτης που ψυχολογεί με χειρουργική ακρίβεια, αναζητεί τα βαθύτερα αίτια όχι μόνο στις πράξεις των ηρώων του αλλά και σε μακροσκοπικό επίπεδο κάνοντας focus σε ολόκληρη την κοινωνία μιας άλλης εποχής. Ένας δημιουργός που περιγράφει το θέμα του με βαθύτατη γνώση του αντικειμένου και κοφτερή εγκεφαλικότητα. Μια ταινία που προσωπικά θεωρώ ότι μιλάει καλύτερα από κάθε άλλη για τις συνθήκες που βιώνουμε σήμερα, ίσως σε παγκόσμιο επίπεδο.
Συν ότι κάθε φορά ο PTA καταφέρνει να αποσπάσει τεράστιες ερμηνείες από τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάζεται. Να θυμηθώ Wahlberg; Τον Cruise o οποίος δεν φημίζεται και τόσο για το ερμηνευτικό βάθος; Τον εξωπραγματικό Daniel Day Lewis;
Στο Master λοιπόν τι γίνεται;
[SPOILER]Στο Master ο PTA πιστοποιεί αυτό που ξέραμε για το πόσο σημαντικός δημιουργός είναι. Ομολογώ πως δεν τη χόρτασα την ταινία και θέλω να την ξαναδώ. Αυτά που θέλει να σου πει, δε στα λέει ακριβώς αμφίσημα, αλλά στα λέει με τέτοια χειρουργική λεπτότητα και αποφεύγοντας με τέτοια επιμέλεια το προφανές που η μία θέαση μοιάζει “λίγη”. Σχέση εξουσιαζόμενου και εξουσιαστή λοιπόν. Το πόσο έχει ανάγκη ο ένας τον άλλον. Ο ένας επιθυμεί να καθοδηγήσει κάποιος τη ζωή του γιατί νιώθει ότι μόνος του δεν μπορεί είτε να προχωρήσει είτε να ενταχθεί. Ο δεύτερος εξαρτάται από τη μεγαλομανία του, θέλει να νιώσει ότι αλλάζοντας έναν άνθρωπο-κουρέλι που κινείται με γνώμονα τα ζωώδη ένστικτα σε έναν άνθρωπο-υπόδειγμα γίνεται κάτι σαν μικρός “Θεός”. Μας δείχνει όλες τις μεταπτώσεις αυτής της σχέσης. Στην αρχή μας δείχνει πως ο ένας βρήκε ακριβώς αυτό που ψάχνει στον άλλο, αυτή η ιδιότυπη επικοινωνία μέσω των “συνεντεύξεων” που παίρνει ο Μaster από τον Freddie. Ο Freddie νιώθει πως είναι η πρώτη φορά που κάποιος νοιάζεται να τον ακούσει. Ο Master νιώθει πως βρήκε το τέλειο υποκείμενο για την επιβεβαίωση των θεωριών του. Στη συνέχεια η αντίδραση, η έλλειψη πίστης του Freddie για το αν καθοδηγείται σωστά και αν όλα αυτά έχουν νόημα (στη φυλακή), στο τέλος η παράφορη ανάγκη για συνέχιση αυτής της σχέσης (το όραμα του τηλεφωνήματος στον κινηματογράφο που πιθανώς οφείλεται σε ακόμη ένα έντονο μεθύσι του Freddie)…
Μας δείχνει ότι ανάμεσα στον οποιοδήποτε Μaster και στον οποιοδήποτε υποτακτικό υπάρχει σχέση αλληλεξάρτησης…και ότι όλοι μας, one way or another είμαστε μέρος αυτού του διπόλου, σε ένα μοτίβο σχέσεων που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά από τότε σχεδόν που πρωτοεμφανίστηκε ο άνθρωπος. “Όταν μάθεις πως να ζεις χωρίς να εξαρτάσαι από έναν Master έλα να μας το πεις και μας”.
Οι σεξουαλικές νευρώσεις τόσο του εξουσιαστή όσο και του εξουσιαζόμενου δεν μπήκαν τυχαία. Άλλωστε πολλές έρευνες ψυχολόγων (εδώ και αρκετά χρόνια μάλιστα) έχουν κάνει αναφορές για λανθάνοντα/καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα που σχετίζονται με την εξουσία, είτε την ασκείς αυτή είτε την δέχεσαι.
Πιστεύω πως ο PTA δεν επιχειρεί να κάνει σχόλια για τις αιρέσεις ή για μια συγκεκριμένη αίρεση ή για την μεταπολεμική Αμερική γενικότερα. Νομίζω πως αυτά είναι το “όχημα”, το μέσον, οι κοινωνικές συνθήκες που επιλέγει για να ντύσει το θέμα του.
Ο χαρακτήρας που πλάθει ο Joaquin Phoenix νομίζω δεν έχει ξαναυπάρξει στην ιστορία του σινεμά. Δηλαδή δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι αντίστοιχο. Αυθύπαρκτος εντελώς. Ο Phoenix δεν υπάρχει στην οθόνη. Τον έχει ρουφήξει ο ρόλος του. Αν δεν έχεις τον έλεγχο υπάρχει πιθανότητα να κάψεις τον ρόλο σου. Να φτιάξεις ένα παραμορφωμένο είδωλο του χαρακτήρα και όχι τον ίδιο. Νομίζω πως ο Phoenix έδωσε τα πάντα και βγήκε αλώβητος. Η σωματική του ερμηνεία είναι απαράμιλλη. Ο Hoffman εντάξει είναι ο Hoffman. Γι’αυτό τον ρόλο δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος. Ο χαρακτήρας της Amy Adams αρκετά αινιγματικός.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη, αλλά οι σκέψεις μου ακόμη είναι άτακτες. Θέλω να την ξαναδώ. Όπως και δήποτε.[/SPOILER]
ξερει κανεις αν ειναι ανοιχτοι οι κινηματογραφοι σημερα;
δεν αντέχω τον φλώρο τον ang Lee αλλά όλοι έχουν να λένε για το Life of pi
κανείς σας το είδε ?
Προσωπικά μου άρεσε πολύ και ήταν απ τις λίγες ταινίες που ευχαριστήθηκα το 3D(περισσότερο απ το Χόμπιτ σίγουρα πάντως,μια και η αίθουσα στα Village ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ).
Eβδομάδα κινηματογράφου η προηγούμενη …
[B][U]The Angel’s Share (Ken Loach)[/U][/B]
O Loach αφήνει πίσω τις “σοβαρές” πολιτικές ταινίες , για να φτιάξει μια κωμωδία με θέμα πάλι βέβαια τη βρεταννική (αν)εργατική τάξη. Πετυχημένες ατάκες , καλτ φιγούρες , διατριβή πάνω στην κατασκευή whiskey και πλάνα απ’ την περίφημη βρεταννική επαρχεία (+ το Εδιμβούργο). Oμορφιές…
[B][U]The Master (P.T. Andersson)[/U][/B]
Η ταινία πραγματεύεται την προσπάθεια επανένταξης ενός βετεράνου του πολεμικού ναυτικού (J.Phoenix) στην αμερικάνικη κοινωνία , μέσα απ’ τη επαφή του με τον αρχηγό μιας θρησκευτικής σέκτας (P.S.Hoffman). Τεράστιες ερμηνείες και εκφραστικότητα και απ’ τους δύο. Ο Phoenix μετά τα 4 χρόνια αποχής , δείχνει τελείως άλλο παρουσιαστικό . Πιο σκληρός , πιο τραχύς αποδίδει το ρόλο της καριέρας του. Δεν νομίζω ότι σε άλλη εποχή θα μπορούσε να παίξει , όπως έπαιξε . Απ’ την άλλη ο Andersson , χτίζει όλη την ταινία γύρω απ’ τα κοντινά πλάνα στους 2 πρωταγωνιστές και δείχνει πόσο αλληλένδετα είναι η σκηνοθετική οπτική και η ερμηνεία του ηθοποιού , για να απογειωθεί ένας ρόλος .
Πάνω στη θεματολογία (μόνο για όσους την έχουν δει)
[SPOILER]Οι επιφανειακές (όπως αποδείχτηκε) σκέψεις που ‘χα κάνει πάνω στην ταινία ήταν οι εξής: O Phoenix πρσπαθεί να ενταχθεί μέσα απ’ την εργασία στην αμερικάνικη κοινωνία , πως όπως τονίζεται όμως δεν προκειται να τον καταλάβει. Στην αναζήτηση του, συναντάει τον Hoffman( άλλη μια μορφή ανθρώπου προσπαθεί να επιβάλει τη θέση του στην κοινωνία) , ο οποίος αποφασίζει να γιατρέψει τον Phoenix και ως πρόκληση για να επεκτείνει την σέκτα του, αλλά και γιατί στον Phoenix βλέπει το alter ego του. Ο Phoenix, χωρίς να κατανοεί καν τους λόγους γίνεται οπαδός της σέκτας , αλλά ταυτόχρονα παραμένει ανένταχτος , με απροσδιόριστη συμπεριφορά . Στο τέλος , έχοντας αναπτύξει την προσωπική (ερωτική?) σχέση οι δυο τους , ο Χόφμαν κατανοεί πως ο Phoenix δεν μπορεί να μπει στα καλούπια , που θέλουν να τους επιβάλλουν και του δίνει το δικαίωμα να φύγει . Αυτό επιλέγει και ο Phoenix , μένοντας στις εμμονές του (σεξ , γυναίκες ) χωρίς ενοχές πλέον.
Αλλά η πιο σωστή ανάλυση που βρήκα είναι εδώ: http://cine-theasi.blogspot.gr/ [/SPOILER]
[B][U]Life Of Pi ( Ang Lee)
[/U][/B]
Δεύτερη μου μόλις φορά που βλέπω 3D ταινία. Προσωπικά , δεν με έπεισε η ταινία . Ως προς το 3D μόνο οι πρώτες σκηνές αποκτούσαν άλλη ποιότητα με την τρισδιάστατη προβολή . Στη συνέχεια οι εντυπωσιακές σκηνές , ικανοποιούσαν το μάτι , αλλά δεν εξυπηρετούσαν πουθενά την ταινία. Ως προς την ιστορία , πιστεύω πως δεν είχε καμιά κλιμάκωση (στην ανάπτυξη της σχέσης ζώου/ανθρώπου, συναισθημάτων) και είχε τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά στιγμές συγκινησιακής(και καλά…) φόρτισης … Αλλά μην σας προκαταβάλλω , γενικά άρεσε (στους άλλους )
Το Pi που το είδες;
Στα Ster στο “Μακεδονία”. Πολύ καλύτερα θεωρώ.
Kαλά στα Village του Cosmos δεν ξαναπατάω το πόδι μου, είχα δει τους Avengers και έκανε παράσιτα ο ήχος σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, άλλοι διάλογοι ακούγονταν άλλοι όχι, απαράδεκτοι ακόμη και για τα δεδομένα των multiplex. Ούτε ο Ian Gillan σ’εκείνη την περίφημη συναυλία με την ορχήστρα στο Θέατρο Γης είχε τόσα παράσιτα:lol:
Darksoulg7, να’σαι καλά, ήθελα πολύ να δω το Angel’s Share και δεν παρατήρησα καν ότι βγήκε στις αίθουσες. Τι ωραίο θέμα γενικά, ουίσκι, βρετανικά τοπία…
[B]Life of pi[/B]
Εικαστικά λαμπρο. Ποιητικό.
Στηριζω.
αννα καρενινα…
ναι…
αντε τα ευχαριστα και τα δυσαρεστα
1)μαρεσε η σκηνοθεσια που ηταν σαν βασισμενο σε θεατρικη σκηνη,αν και στην αρχη με εκνευριζε (γιατι ουγκ…χολιγουντ κτλ κτλ,θελω καποια ωρα να προσαρμοστω)
2)πως το κανανε ετσι -το μαναρι μου- τoν τζουν λο?..τρομαξα να τον γνωρισω…ο μονοw που επαιξε κ καλα παρεπιπτ.
3)μην χαλασετε λεφτα σε σινεμα γιαυτο προς Araya δηλαδη…μπορινγκ
[B]Life Of Pi[/B] εγω.
Συμπαθέστατη ταινία γενικά. Όποιος λέει “πώς μπορεί να σταθεί ταινία δείχνοντας όλη την ώρα έναν τύπο και μια τίγρη στη βάρκα?” λέει απλά μαλακίες, γιατί σε κρατάει και με το παραπάνω η φάση. Συμβολισμοί κα μια πνευματικότητα από δω κι από κει καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά ντάξει όχι και το αριστούργημα για το οποίο μιλάν πολλοί.
Κομπλέ πάντως. Τέλος με δύο ερμηνείες για δύσπιστους και μη. Εμείς είμεθα ρομαντικοί
Μην… Επαναλαμβάνω: μην… Θέλω να είμαι σαφής: ΜΗΝ τυχόν ξεγελαστείτε και πάτε στο «Ανάμεσα Σε Δύο Κόσμους».
και γω έχω ακούσει τα χειρότερα + οκ, το τρεηλερ ειναι εντυπωσιακό αλλά μου βγάζει κάτι το ‘κούφιο’ σαν ταινία…
ο Pi είναι μάλλον ο επόμενος στόχος, ακούω γενικά καλά λόγια και λέω να τιμήσω…
ναι και γω
διαβασα οτι ειναι η εντελως τυπικη “απαγορευμενη αγαπης” ιστορια
που εκτελισσεται στο πρωτοτυπο αυτο σκηνικο των 2 παραλληλων κοσμων
που δυστυχως ομως δεν αξιοποιειται καθολου σαν ιδεα