Ναι ωραία ταινία. Άξιζε τα λεφτά της, πέρασε πολύ ευχάριστα η ώρα.
[B]The Two Faces of January[/B]
Εντυπωσιακά αδιάφορη ταινία μυστηρίου. Γυρισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της στην Ελλάδα προκαλεί περισσότερο ενδιαφέρον με τις προφορές των πρωταγωνιστών όταν προσπαθούν να μιλήσουν ελληνικά παρά με οτιδήποτε άλλο. Κατά τα άλλα προβληματικό σενάριο κυρίως στους χαρακτήρες και τις επιλογές τους με αποκορύφωμα το κακίστο φινάλε.
Αν κάτι αξίζει, για να να το δεις σε ένα θερινό σινεμά, είναι οι πολύ όμορφες εικόνες μιας Αθήνας του '62 (και λίγο από Κρήτη) που περνάν από την οθόνη.
Μην παρασυρθείτε από τους συντελεστές που διαφημίζονται. Καμιά σχέση με τις προηγούμενες ταινίες τους.
…το υποψιαζόμουν ότι είναι για χασμουρητά…θα την τσεκάρω όμως σε dvd, όταν βγει:):!:
Και προγραμμάτιζα μετά το Μουντιάλ να πάω να τη δω μια και είμαι Mortensen-ικός. Να 'σαι καλά ρε dead με γλίτωσες από τα έξοδα…
Σε άλλα νέα, είδα κι εγώ το X-Men, και μάλλον μιλάμε για την καλύτερη ταινία του franchise. Ανατριχίλα στη σκηνή που συζητούν οι 2 εαυτοί του Xavier, εξαιρετικός McAvoy ως νέος καθηγητής, McKellen ζούμε με Όσκαρ να σε δούμε κλπ κλπ. Α ρε Singer είσαι μάστορας…
Την ώρα που όλοι εσεις βλέπατε μπάλα (και τη Ζιζέλ) εγώ επέλεξα να πάω στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Πειραιώς και να παρακολουθησω βωβη ταινία. Στα πλαίσια του 5ου Φεστιβάλ Βωβού κινηματογράφου με τη συνεργασία της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργων προβλήθηκε η ταινία του 1927 The cat and the canary
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που παρακολούθησα μεγάλου μήκους ταινία του βωβού και
τολμώ να πω ότι και με τη συνοδεία της ζωντανής Μουσικής του συνθέτη Δ. Μπουκουβάλα ήταν μια ωραία εμπειρία. Η μουσική συνόδεψε άψογα τα όσα προβάλλονταν στο πανί και τόνιζε
ιδιαίτερα τα σημεία κορύφωσης. Θα τη χαρακτήριζα μάλιστα έντονα επηρεασμένη στο ύφος της από τις σόλο δουλειες του Steven Wilson.
Το Φεστιβάλ συνεχίζεται μέχρι τις 16 Ιουλίου.
Ρε, πόσο μου έχει λείψει το σινεμά, έχω να παρακολουθήσω από και πριν το 2005. Και όχι πολλά, δυό Χάρυ Πόττερ και κανα-δυό σαχλαμαρίτσες παιδικά Ντίσνευ. Και πολλά λέω. ;p
Στην Ανταρκτική ζεις?
Μαλακίες…όχι εσύ…γενικώς… ;p
Καμιά-μιάμιση ώρα από την Αθήνα ζω, λολ λολ.
Γενικώς οι άλλοι είναι της λογικής, “αφού τις βρίσκεις στο ίντερνετ, πού να πηγαίνεις σινεμά;” Ταλαιπωρία, λεφτά, εξουθένωση, κουλουπου κουλουπου…
Μεγάλη εξουθένωση να κάθεσαι σε μία πολυθρόνα για 2 ώρες κοιτάζοντας μια οθόνη αναμφισβήτητα… no wait… το κάνεις ήδη. 
Για μένα έχει επαναληπτική προβολή transformers μεθαύριο. Ζω για την ταλαιπωρία απ ότι φαίνεται.
Θέλεις κι άλλη παρέα; Εν ανάγκη βλέπω και Ρόκυ! Σε μια ακρούλα θα αράξω. ;p
Dawn of the Planet of the Apes
Το rise ήταν η έκπληξη από το πουθενά. Ένα νεκρό franchise που ούτε ο Burton δεν κατάφερε να αναβιώσει, ξαφνικά επιστρέφει δυνατό. Το Dawn λοιπόν είναι ακόμα καλύτερο. Με μια πολύ εντυπωσιακή απεικόνιση των πιθήκων, τόσο στα εφέ (ίσως τα πιο ρεαλιστικά που έχουμε δει σε ταινία) όσο και την κοινωνία που χτίζουν σιγά σιγά. Δεν είναι μια απλή περιπέτεια Apes vs Humans, δεν υπάρχουν στρατόπεδα με καλούς και κακούς εδώ. Υπάρχει η προκατάληψη, ο φόβος και από τις 2 μεριές που οδηγεί στην σύγκρουση. Χωρίς νεκρούς χρόνους η ταινία έχει τρελό ρυθμό χωρίς να είναι στα τσίτα συνέχεια, μας δίνει μερικούς ξεχωριστούς χαρακτήρες (αν και δυστυχώς κάποιοι μένουν αρκετά πίσω αδικαιολόγητα όπως αυτός του Oldman) και διεκδικεί την θέση της καλύτερης ταινίας στην ιστορία του franchise που με αυτή μετράει πλέον 8 ταινίες
[I]Planet of the Apes
Beneath the Planet of the Apes
Escape from the Planet of the Apes
Conquest of the Planet of the Apes
Battle for the Planet of the Apes
Planet of the Apes (Tim Burton Remake)
Rise of the Planet of the Apes
Dawn of the Planet of th Apes[/I]
Όσο για τον φοβερό και τρομερό Andy Serkis το επίτευγμα του εδώ ίσως και να ξεπερνάει αυτό του Gollum. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να φτάσει στα οσκαρ (δύσκολο) αλλά ο τύπος γεννήθηκε για να παίζει τέτοιους ρόλους. Ο Ceaser είναι από τους πλέον επιβλητικούς χαρακτήρες σε ταινία fantasy.
αχ ο σοφος ceasar εδωσε ρεστα στην ταινια…
πολυ ωραια συνεχεια θα πω. μας δειχνει πως εξελιχθηκαν τα πραγματα, απο τη μια ποσο θετικα για τους apes που εφτιαξαν την αποικια τους, την καθημερινοτητα τους, πως ο σιζαρ προσπαθει να μαθει το γιο του και ποσο απελπισμενα απο τους humans που χωρις ενεργεια μπορουν να ζησουν, αλλα δεν μπορουν χωρις αυτην.
οντως δεν ειναι απαραιτητα ταινια apes vs humans, αλλωστε τα οπλα λειτουργουν απο οποια χερια κι αν κρατουνται.
ο σερκις κανει το χαρακτηρα του σιζαρ πολυ καλο, ειλικρινα σε αφηνει με πολυ θετικα αισθηματα η ερμηνεια του.
ο χαρακτηρας του ολντμαν χανεται αποτομα για εμενα. επρεπε να δειξουν λιγο πιο καλα αυτο που σκεφτεται γενικα. οχι απλα με βλεμματα τυπου γκορντον σαν τον μπατμαν. εχασε για εμενα λιγο. ο μαλκολμ μου αρεσε αρκετα πιο πολυ.
Χθες το είδαμε και πήγα να κάνω ποστ σεντόνι αλλά είδα ότι πάνω κάτω τα είχατε πει όλα. Μαγευτικό το πρώτο μισάωρο της ταινίας, απαραίτητο κακό το τελευταίο μισάωρο όπου κλασικά γίνεται χαμός από δράση αλλά από τηγανίτα τίποτα, προσωπικό μου κόμπλεξ αυτό, όλα καλά λοιπόν, ελπίζω σε επικό τρίτο μέρος.
Και ό,τι είπατε για Σέρκις και Όλντμαν, θεός ο ένας, τεράστια απογοήτευση ο άλλος (και δεν έφταιγε μόνο ο ρόλος).
πριν λίγες μέρες, double feature
Hercules
Ούτε κρύο ούτε ζέστη, Δεν ήταν όσο κακό το περίμενα βασικά. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και διασκεδαστικό. Μια χαρά πέρασαν τα 90 λεπτά. Είχε το χιούμορ της, την δράση της και δεν γινόταν ποτέ υπερβολικά σαχλή. Προτίμησε να αφήσει τα πολλά slow motion στην άκρη και έκανε οικονομική χρήση ψηφιακών εφέ στις μάχες. Κατάφερε να έχει κάτι από την απενοχοποιημένη διασκέδαση παλιών ταινιών όπως Jason and the Argonauts. Καλός και o Dawyne Johnson. Ξεπερνάει εύκολα πρόσφατες ταινίες όπως Wrath of the Titan η το sequel των 300.
Fading Gigolo
Σε σενάριο σκηνοθεσία του Τορτούρο με Woody Allen αποκλειστικά σε ρόλο ηθοποιού, αν και προσωπικά πιστεύω το έχει βάλει το χεράκι του σε μερικά σημεία στο σενάριο. Μεγάλη απογοήτευση, περίμενα περισσότερα από αυτό το δίδυμο. Οι καλύτερες στιγμές είναι οι πιο κωμικές με τον Woody Allen να είναι απολαυστικός όσο βρίσκεται στην οθόνη (όπου μάλλον έχει γράψει και τους περισσότερος διαλόγους του). Όταν απουσιάζει από αυτήν υπάρχει μια εντελώς αδιάφορη και βαρετή δραματική κομεντί ενός ζιγκολο (Τορτούρο) που ερωτεύεται μια πιστή Εβραία χήρα με ηθικές αναστολές. Όσοι περιμένατε από το trailer πιο ζουμερές σκηνές με Βεργκάρα και Σαρον ατυχήσατε.
Δεν θα το έλεγα απογοήτευση το “Fading Gigolo”, κυρίως επειδή δεν περίμενα και κάτι παραπάνω για να είμαι ειλικρινής. Ο Άλλεν όντως κλέβει την παράσταση, αλλά κατά την άποψη μου και ο Τορτούρο παραδίδει μία εξαιρετική ερμηνεία, αρκετές φορές “βουβή”.
Θα έλεγα ότι πάσχει κάπως στους υπόλοιπους χαρακτήρες. Το σενάριο καλύτερα που είναι απλοϊκό από το να είχε τίποτα ηλίθιες ανατροπές, ενώ ευτυχώς αποφεύγει μελό γελοιότητες.
Για ταινία “ατάκας” (γιατί τέτοια είναι) και σε θερινό σινεμά μου φάνηκε μια χαρά.
Νομίζω ότι ο Τορτούρο φοβήθηκε υπερβολικά μην το πάει στο μελό και στις πολλές ανατροπές, ήθελε να το κρατήσει δηλαδή όσο πιο απλό γινόταν αλλά δεν του βγήκε και τόσο.
Ίσως έχει να κάνει και με τις προσδοκίες μου. Περίμενα να κάνουν κάτι πολύ καλύτερο οι 2 τους.
The Immigrant
Πολωνή μετανάστρια (Marion Cotillard) που ακολουθεί τις σειρήνες του american dream στην Νέα Υόρκη του '20 αναγκάζεται να γίνει πόρνη για να βοηθήσει την άρρωστη αδελφή της. Στο ενδιάμεσο θα βρεθεί σε ένα ερωτικό τρίγωνο με τον νταβατζή της (Joaquin Phoenix) και τον ξάδελφό του (Jeremy Renner).
Ακούγεται σαν φτηνό μελόδραμα της κακιάς ώρας… και είναι!! Ομολογώ παρασύρθηκα από τις αποθεωτικές κριτικές του ξένου τύπου (στις οποίες συνήθως έχω λίγη περισσότερη εμπιστοσύνη) και πήγα να το δω. Άνθρακες ο θησαυρός. Η όμορφη φωτογραφία και οι ερμηνείες των πολύ καλών ηθοποιών προσπαθούν να δώσουν ένα κάποιο ενδιαφέρον αλλά όταν βλέπεις την πρωταγωνίστρια ανά 10 λεπτά να σου υπενθυμίζει ότι αμάρτησε για την αδελφή της… ε μετά την πρώτη ώρα αρχίζεις να θέλεις να κόψεις τις φλέβες σου. Σενάριο αντάξιο της Μάρθας Βούρτση και του Ξανθόπουλου που δεν μπορεί να σωθεί από τους ταλαντούχους ηθοποιούς που συμμετέχουν.
[B]Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu?[/B]
Θερινό και γαλλικός κινηματογράφος ftw. Ταινία κατηγορίας Invincibles, που ενώνει σινεφίλ και μυρωδιάδες με το πόσο απλά καλογυρισμένη είναι. Μπόλικο γέλιο, αρκετός κοινωνικός προβληματισμός περί ρατσισμού και ξενοφοβίας, in your face και χωρίς αλληγορίες και λοιπά ζόρια, απολαυστικός Clavier και γενικά - γαλλική κωμωδία, αυτό.
Parfait.
Mου μυρίζει ελιτισμός χωρίς λόγο (παρατηρείται συχνότατα στα ποστς σου). Μπορείς να γίνεις πολύ πιο ουσιώδης, γιατί κατα τ’άλλα έχεις μια χαρά γούστο.
Ευχαριστώ. Είναι ίδιον του χαρακτήρος μου απ’ό,τι φαίνεται. Βέβαια, ο εν λόγω χαρακτηρισμός μπορεί να φαίνεται προσβλητικός, αλλά κάποιος με στοιχειώδη αυτογνωσία μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί έτσι κατά περίπτωση - π.χ. εγώ είμαι μυρωδιάς από ζωγραφική, αλλά ένα έργο του στυλ Guernica ή Τα Ρολόγια του Dali είναι τόσο οικουμενικά που μπορώ να τα εκτιμήσω κι εγώ.
Δε σκόπευα να προσβάλλω (σε αυτή την περίπτωση, χαρ), αντικαταστήστε το “μυρωδιάδες” με “λιγότερο μυημένους” και το νόημα δεν αλλάζει.