Ειλικρινά τώρα, έχει υπάρξει άλλη πρόσφατη (αποφεύγω το γενικά) ταινία που να το 'χει χειριστεί έτσι; Και μαλάκα, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΤΟΥ. ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;
[Spoiler]Επίσης η εναρκτήρια σκηνή πόσο σε γάμησε ψυχολογικά;[/Spoiler]
Ω ναι, bridge of spies, μετα από μια καταπληκτικη πρωτη σκηνη με τον κατασκοπο να ζωγραφιζει (το πλανο στα τρια: το πορτρέτο του, ο καθρεφτης και ο ιδιος, θυμαστε;), ακολουθησε πολλη προπαγανδα θα συμφωνησω, ο δημοκρατης Αμερικανος και τα κομμουνια μπλα μπλα? Ενοχλητικη, ναι, η σκηνη/παραλληλισμος με τους τοιχους/φραχτες, και καμποσες αλλες επισης (ο ηρωας στο τρενο να τον λοξοκοιτανε που δεν καθεται στ’ αβγα του, μετα ο ηρωας στο τρενο να τον κοιτανε με περηφανεια που τα καταφερε για τη χωρα του - ελα ρε Σπιλμπεργκ!) αλλά τουλαχιστον περασαν δυο-δυομιση ωρες και σε κρατουσε σε αγωνια να δεις τι θα γινει - οχι σαν την αλλη τη μαλακια τον Αστακο που μας αφησε μετεωρους [B]χωρις καν ενα τελος της προκοπης[/B]. Σαν κριτηριο για τετοιες ταινιες εχω εκεινη την [B]καθαρση[/B] που ειπε ο Αριστοτελης. Αμα δε βγει από την αιθουσα ο θεατης νιώθοντας την καθαρση, απετυχε ο δημιουργος.
σε spoiler μη σας χαλασω και την υποθεση οσοι δεν το ειδατε… Τι τη θαβεις, ρε συ ηρωα, την αρχηγινα των Μοναχικων που σου στραβωσε το κοριτσι; Βασανισε τη να το φχαριστηθουμε κι εμεις οι μεσοι θεατες (καθομουνα στη μεση της αιθουσας, γι? αυτο το λεω:p ). Και αντε μετα να ζησεις με τον τυφλο ερωτα σου στην πολη. Δλδ, ποσο βαθια νοηματα για τις ανθρωπινες σχεσεις ηθελε να μεταδωσει ο δημιουργος που σε βαζει να τυφλωνεσαι κι εσυ για να της μοιασεις, να γινεσαι στο τελος πιο αδυναμος κι από οσο σε ηθελε η ταινια από την αρχη; (δε θελω α ν α λ υ σ ε ι ς γμτ, να νιωσω την καθαρση θελω μονο). Αει σιχτιρ, αστακε. Δεν με ικανοποιησες σαν θεατη.
Τελικα η καλυτερη ταινια που ειδα προσφατα μαλλον είναι η Νιοτη. Ο Σορεντινο φανηκε να ξερει τη ζωη και εχει τη φαντασια και την τεχνικη να παιρνει αληθειες και εμπειριες και να φτιαχνει παραμυθια (=ταινιες) ενώ ο Λανθιμος δε φανηκε να εχει ουτε τη φαντασια ουτε την τεχνη να φτιαχνει παραμυθια που να μοιαζουν εστω παραμυθια. Εχει πολλα να μαθει, αν μαθει ποτε του και αλλαξει το κρυο στυλ του?
Ειδα χθες το '‘Bridge of Spies’'
Ενταξει δεν τρελαθηκα και φυσικα με χαλασε η καραπροπαγανδα και πραγματικα ποσες ακομα ταινιες πρεπει να δω στις οποιες να προβαλλεται το ρποτυπο του Αμερικανου πολιτη/οικογενειαρχη/καλου μπαμπα/καλου δικηγορου που απο την μια τον φτυνουν στο μετρο κι απο την αλλη τον θαυμαζουν…
Για γραφικοτητες τυπου τα παλιοκουμμουνια απο τη μια και εμεις οι πολιτισμενοι απο την αλλη,δεν σχολιαζω…
Σκηνοθεσια πολυ καλη,ωραιες εικονες,πολυ καλος ο Hanks,αλλα μαλλον δεν μου εφτασαν…
Γνκ άπό όσο θυμάμαι, από το ντεμπούτο του Andrey Zvyagintsev της ‘‘Επιστροφής’’ έχει να μου κάνει εντύπωση τόσο πολύ σκηνοθετικό ντεμπούτο της τελευταία δεκαετία+ (μαζί με τον Κέλυ του ‘‘Donnie Dark’’ και ίσως τον Μακουήν του '‘Hunger’) αλλά ο φίλος εδώ το τερμάτισε, απίστευτος… αναμένω με μεγάλη προσμονή το επόμενό του βήμα!!
όσο για την έναρξη, γαμησέ τα όμως, κοιταζόμασταν με τη παρέα μου σα χαμένοι
επίσης ναι ^, bridge of spies δε βαρέθηκα, γνκ Spielberg ok, πάντα προσεγμένος σε τεχνικό επίπεδο αλλά από κει και μετά, δεν υπάρχει τίποτα πού κάποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά εν έτη 2015 (ούτε στα 80σ δλδ αλλά εκεί ελέω κλίματος ίσως το βαφτίζαμε ‘‘bad movie we love’’ 
αλα Rocky 4, σήμερα βαφτίζεται σαν μια μαλακία και μισή)
ειμαι ο μονος που εκνευριστηκα με τον πρωταγωνιστικο χαρακτηρα στο Γιο του Σαουλ;
εκτος του οτι ο ηθοποιος ειχε εκνευριστικη φατσα και φωνη, μου την εσπασε και το ολο θεμα με το παιδι. Οκ καταλαβαινω οτι ηθελε να δειξει οτι σε στιγμες τρελας πιανεσαι απ οτιδηποτε μπορει να σου θυμισει οτι εισαι ανθρωπος αλλα το ολο νοημα για μενα βρισκεται στη φραση “Νοιαστηκες για τους νεκρους και ξεχασες τους ζωντανους” που του πε σε καποια στιγμη ενας αλλος
Ο τυπος ουσιαστικα προκαλεσε το θανατο του “Ελληνα” ραββινου, εχασε το “πακετο” για το οποιο ειχαν κανει ολοκληρη επιχειρηση για να το παρουν και την ωρα που ολοι οι αλλοι επεφταν πανω στους ναζι σ αυτη τη μινι εξεγερση, αυτος παλι επρηζε πουτσους με το παιδι.
Δε ξερω, μαλλον ειμαι υπερβολικος αλλα σε καποια στιγμη ηθελα καποιος να του κοπανησει μια φτυαρια στο κεφαλι
Θα σου απαντήσω με ένα σχόλιο από την κριτική του Κουτσογιαννόπουλου πάνω στην ταινία που με αντιπροσωπεύει 100% για το πως την αντιλήφθηκα και εγώ γιατί άκουσα και εγώ τέτοια σχόλια ως προς τον πρωταγωνιστή:
“Πέρα από την αλληγορία της συνέχισης της φυλής από τις αντικρουόμενες παραδόσεις γύρω από τον βασιλιά Σαούλ και τον πρωτότοκο γιο του Ιωνάθαν (η σχέση τους δεν ήταν ανέφελη, λόγω της αυξανόμενης παράνοιας του πατέρα), [B]η ταινία του Λάζλο Νέμες καταφέρνει να απομακρυνθεί από το εξιδανικευμένο κυνήγι της επιβίωσης, όπως το τοποθετούν στην καρδιά της πλοκής τους άλλες ταινίες με συναισθηματικές και ρεαλιστικές άκρες, και, αντ’ αυτού, γίνεται εξαιρετικά αισιόδοξη, παρά την ανελέητη σκοτεινιά της, ακριβώς επειδή παραδέχεται ως αξίωμα πως στην αντίπερα όχθη της κόλασης δεν είναι ο έξω κόσμος ή οτιδήποτε σχετίζεται με τη ζωή αλλά ο παράδεισος, για να αποθέσουν με αξιοπρέπεια την ψυχή τους, όταν το ταξίδι δεν έχει επιστροφή. [/B]Όταν ο Σαούλ χαμογελάει, για μία και μοναδική φορά, για να ξορκίσει τη ματαιότητα του βραχύχρονου ταξιδιού του, νομίζω πως γινόμαστε κοινωνοί ενός theatrum mundi, με τον ήρωα ως πρωταγωνιστή μίας από τις αλληλοκαλυπτόμενες ιστορίες, στον κόσμο που μοιάζει με σκηνή. Ο Νέμες μένει πιστός σε αυτήν τη λογική και υπογράφει μία από τις μεγάλες ταινίες της χρονιάς.”
Είδα [B]Bridge of Spies[/B] και εγώ. Δεν είχα σκοπό να πάω παρά τις εξαιρετικές κριτικές (όχι μόνο έξω) αλλά και μερικά σχόλια εδώ μέσα. Αλλά και γενικά δεν τα πάω καλά με τα war/history drama movies του Steven.
Τελικά πήγα μόνο και μόνο επειδή σε μια κριτική διάβασα κάτι για Capra και λέω ας του δώσω μια ευκαιρία.
Ε λοιπόν η ταινία μου φάνηκε εξαιρετική. Για μένα σίγουρα η καλύτερη σε αυτό το είδος που έχει κάνει από το empire of the sun. Διαφωνώ τρομερά με τα περί προπαγάνδας, η σκηνή με το τείχος νομίζω έχει “μεταφραστεί” πάρα πολύ λανθασμένα, σε έμενα τουλάχιστον περισσότερο μου έκανε κάτι εντελώς προσωπικό, η θύμηση μια τραγικής ανάμνησης που στοιχειώνει ακόμα τον χαρακτήρα του Hanks και τίποτα παραπάνω. Πραγματικά μου κάνει εντύπωση που μιλάμε για προπαγάνδα και εμετική σκηνή. Με την καμία!!
Κατά τα άλλα η εξαιρετική πρώτη ώρα ειδικά μου θύμισε όντως Capra, οι αναφορές στο Mr.Smith goes to Washington είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς με τον Tom Hanks να γίνεται ο James Stewarτ του Spielberg. Από εκεί και μετά η ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά του σκηνοθέτη, λίγο πιο ελαφριά σε σημεία και κάπως πιο απλοϊκή βέβαια, αλλά πείθει και με το παραπάνω. Εγώ δεν είδα πάντως διαχωρισμούς με κακούς κομμουνιστές και καλούς Αμερικανούς. Οκ είπαμε λίγο πιο απλοϊκή σε σημεία αλλά εξαιρετική none the less.
[B]45 years[/B]
Μάλλον η έκπληξη της χρονιάς για μένα. Δεν ήξερα και πολλά ούτε για τον σκηνοθέτη ούτε για την ίδια την ταινία απλά πήγα να την δω (στην μοναδική προβολή που είχε μόνο για σήμερα) επειδή οι ελληνικές ταινίες που φέρνει τελευταία δεν με πείθουν με την καμία (Τσιτσάνης και η άλλη με τον ατάλαντο).
Anyway η ταινία ήταν πολύ όμορφη, ο πιο εύκολος τρόπος να την περιγράψω είναι κάτι μεταξύ Μπεργκμαν του Σκηνές από ένα Γάμο και το Amour του Χάνεκε. Βασικά για μένα αυτή εύκολα θα μπορούσε να είναι μια ταινία του Χάνεκε. Εκπληκτικές οι ερμηνείες ειδικά η Rampling και εκείνη η τελευταία σκηνή ε;
Να πάτε να την δείτε.
Creed
ΩΡΑΙΑ ταινια.
Σλαη συγκινητικος γαμω την κοινωνια.
[B]The Hateful Eight[/B]
Και μετά από ένα ευχάριστο διάλειμμα με το Django Unchained o Tarantino επέστρεψε στον παλιό “καλό” εαυτό του.
Δεν ήμουν φαν του ποτέ, το Django ήταν για μένα ευχάριστη έκπληξη και όταν είδα πως συνεχίζει τα γουέστερν άρχισα να πιστεύω πως ίσως τελικά βρήκε την κλίση του το παλικάρι. Αλλά εδώ, όλα όσα δεν αντέχω στις ταινίες του επέστρεψαν πανηγυρικά. Γενικά ο τύπος φαίνεται πως κάθε φορά που γράφει ένα σενάριο πρέπει να κάνει παύση κάθε δεύτερη πρόταση που γράφει και να θαυμάζει τον εαυτό κοιτάζοντας τον καθρέφτη σκεπτόμενος κάτι του στυλ “τι έγραψα πάλι ο πούστης”. Φλύαρη όσο δεν πάει, με σκηνές στημένες απλά για να βγάλει γούστα ο ίδιος του και… αυτά. Δύσκολα την ακολουθείς μέχρι τέλους, προσωπικά βαρέθηκα την ζωή μου. Μάλλον στις χειρότερες που έχει κάνει, καμιά σχέση με Django.
Star Wars: Episode VII
6.5/10, και ελπίζω οι επόμενες που θ’ακολουθήσουν να είναι καλύτερες σεναριακά…
Hateful Eight
5/10, γεια σου ρε Ταραντίνο! Τώρα σε μισώ ακόμα περισσότερο καιρό είχα ν’ακούσω τόσο pretentious διαλόγους. Ωστόσο άντεξα μέχρι το τέλος. Αρκετοί σηκώθηκαν και έφυγαν απ’την αίθουσα πριν τα μισά της ταινίας.
Το [B]The Revenant[/B] είναι μια ομορφιά ε. Μουσική, ερμηνεία Λεονάρδου, σκηνοθεσία (αχ αυτά τα close ups), φωτογραφία. Ωμή ταινία που να πάρει, ούτε σε σπλάτερ δε σφίγγεται το στομάχι μου τόσο.
Να το δείτε.
Και για ακομη μια φορα θεος Tom Hardy !
Νταξει ωραια η φωτογραφια, ωραια τα ποταμακια αλλα μη τρελαθουμε κιολας. Η ταινια ηταν μια τρυπα στο νερο, ενα revenge story πιο φλατ δε γινεται. Τοπια, πλανα, τσιτα με την αρκουδα οκ.
Οσκαρ cinematography ναι, παρτο με το σπαθι σου αλλα μη λεμε για καλυτερη ταινια κιολας.
Ο Hardy μου εκανε μεγαλυτερη εντυπωση απο τον Λεο (που να πω την αληθεια δεν πιστευω οτι εκανε καποια υποκριτικη υπερβαση).
αυτο που ειπε ο παραπανω.
ναι, ηταν δυσκολες οι συνθηκες, ναι εφαγε ωμο συκωτι βισωνα ή ό,τι εκανε ξερωγω, αλλα εδω μιλαμε για υποκριτικη - και οχι τις αντοχες του.
να δωσουμε οσκαρ στον μπερ γκριλζ τοτε.
Διαφωνώ και για το ότι ήταν φλατ και για την ερμηνεία του Ντι Κάπριο. Πρώτον, θεωρώ ότι έχει πολύ πλούσιο δεύτερο επίπεδο υπαρξιακού περιεχομένου στο σύνολό της η ταινία, με την έννοια ότι μπορεί φαινομενικά να είναι ένα basic σενάριο εκδίκησης, αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Είναι δοκίμιο πάνω στην ουσία της εκδίκησης και της ύπαρξης κάποιας ανωτερης δύναμης (όχι απαραίτητα του Θεού ρε μαλάκες) που κυβερνά τις ανθρώπινες συμπεριφορές, τις αιτίες που οδηγούν σε αυτή, την εσωτερική πάλη με τον εαυτό. Γιατί αν το παρατηρήσετε λίγο καλύτερα, θα δείτε ότι δε ζητάει μόνο ο Glass εκδίκηση, όλοι ζητάνε. Οι Ινδιάνοι, ο Fitzgerald, οι Γάλλοι, μέχρι και η φύση με τον τρόπο της προσπαθεί να τιμωρήσει τους αποίκους για την καταστροφή της. Διαφορετικά αίτια που οδηγούν σε κοινές επιθυμίες.
Και όσο συγκλονιστικά απαίσιος και να είναι ο Hardy, σε σημείο να θες να τον πατήσεις με οδοστρωτήρα, ο Di Caprio παραδπίδει ερμηνειάρα. Και όχι επειδή τρώει ωμά πράγματα και κρυώνει, αλλά επειδή παίζει κάτι εντελώς εκτός γκάμας και καταφέρνει να δώσει διαστάσεις στον χαρακτήρα του. Παίζει με εκφράσεις και αναμνήσεις, δεν είναι αυτός ο συνήθης πολυλογάς των προηγούμενων ταινιών, εσωτερικεύει όσα αισθάνεται και τα αποδίδει σωματικά, σε μικρές λεπτομέρειες, με τον ονειρικό κόσμο να δείχνει το πραγματικό βάθος του χαρακτήρα του εν αρχή και στη συνέχεια, όταν ορθοποδεί, να μπορεί επιτέλους να τα φέρει προς τα έξω. Και αν δεν σας κάνουν αυτά και πάλι, SCREW YOU, ΗΤΑΝ ΠΕΙΣΤΙΚΟΣ ΟΣΟ ΚΑΝΕΝΑΣ.
μα εδω δε χρειαζεται να πας πιο μακρια απο το supporting ρολο να βρεις καποιον πιο πειστικο!
Εδιτ:
οκ, ενταξει, υπερβολικος ειμαι, και γενικα πολυ γουσταρω Λιο (παρα το κομπλεξ που εχω επειδη τον γουσταραν ολες οι συμμαθητριες μου στο δημοτικο και εγω ημουν χοντρος), αλλα εδω θαφτηκε (χεχ) απο την ερμηνεια του Χαρντυ ξεκαθαρα.
Δειτε το ρηβιου των ΡεδΛεττερΜηντια που τα λενε αντι για μενα
ενταξει η ερμηνεια του Di caprio. Ολα τα παραπανω που γραφεις μου φαινονται μια προσπαθεια να δωσεις ουσια σε μια βαρετη κατα τα αλλα τριωρη ταινια
Γιατί βαρετή; Επειδή ήταν περισσότερο (τρίωρος) Ταρκόφσκι παρά υπερθέαμα; Που είναι και υπερθέαμα αλλά να 'χουμε να λέμε.