Τι 3-4 και 6 αίθουσες μου λέτε τώρα και πράσινα άλογα, εδώ Σέρρες μια αίθουσα υπάρχει μόνο . Βέβαια οι άνθρωποι προσπαθούν πολύ. Τον χειμώνα καταφέρνουν και χωράνε 2 και 3 ταινίες την εβδομάδα (απλά η μια από αυτές συνήθως είναι κάποια μεταγλωτισμένη animation) και μάλιστα όχι πάντα με blockbuster επιλογή αν και τους στοιχίζει στα εισιτήρια. Τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει ένα ωραίο παράλληλο πρόγραμμα με αποκλειστικά μικρές σινεφιλ επιλογές που παίζουν μεσοβδόμαδα, συνήθως με τις ταινίες που έχουν παιχτεί στα μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβαλ. Και φυσικά με επανακυκλοφορίες το καλοκαίρι.
Επίσης να αναφέρω πως η χειμερινή αίθουσα ανήκει σε ιδιώτη που την ενοικιάζει και τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να γκρεμίσει το κτίριο για να γίνει mall. Πριν μερικά χρόνια βρέθηκε πολύ κοντά στο να τα καταφέρει και να μείνει η πόλη χωρίς σινεμά.
Είδα κι εγώ το War For The Planet Of The Apes στο σινεμά, πολύ ωραίο. Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω με @Lupin και @_Dead, βγάζοντας μόνο λίγο ενθουσιασμό. Πολύ καλός και ο Harelson (το ξέρετε ότι ο πατέρας του ήταν πληρωμένος δολοφόνος;), είναι ταμάμ για ρόλους τρελλών.
Ειδα κ γω το War for the planet of the apes σημερα κ πραγματικα απορω με οτι διαβαζω. Τοσο πια εχουν πεσει οι απαιτησεις μας; Εχουν γινει τοσο νερουλες; Καιρο ειχα να δω τετοια ακολουθια κλισαδουρας. Η μια σκηνη κ εκφραση μετα την αλλη στημενες για να προκαλεσουν την ιδια κ την ιδια ψευτοσυγκινηση. Δεν εχει βαρεθει ο κοσμος; Τοσο συνηθεια εχουν γινει πια;
Δεν νομιζω οτι υπερβαλω. Δεν θυμαμαι μια σκηνη στην ταινια το τελευταιο 40λεπτο που να μην ειναι κλισαρισμενη. Ειτε ειχε να κανει με δραση, ειτε με συναισθημα. Πιο σεηφ δεν παει.
Kαι βασικα οχι μονο το τελευταιο 40λεπτο. Απο το βασικο πλοτ μεχρι την τελευταια σκηνη. Απο την απεικονιση των καλων πιθηκων, μεσα και οι επι μερους περσονες, και των κακων μιλιταροφασιστοανθρωπων. Απο το κλισε παραδοξο συμπερασμα οτι οι ανθρωποι ειναι εκτος φυσικου σχεδιου. Μεχρι το κομικ ρηλιφ και απειρες επι μερους σκηνες, o φρουρος με τα κλειδια που μπηκε μεσα σε ενα κλουβι γεματο εξυπνους πιθηκους να το παιξει μαγκας με τρελανε η ταινια ειναι ενα μεγαλο ατελειωτο κλισε! Να δεχτω τα καλα production values, τα ωραια τοπια κτλ, αλλα μεχρι εκει. Ακομα και ο Σηζαρ η ο Χαρελσον. Καλος ο Σερκις, αλλα συγκριτικα με το Γκολουμ πχ ο Σηζαρ χανει κατα κρατος. Φυσικα δεν φταιει ο Σερκις, αλλα το κλισε γραψιμο του χαρακτηρα. Οσο για τον Χαρελσον που ακριβως ειδατε την φοβερη παρανοια? Κλασικος μιλιταροαρχηγος που τον εχουμε δει δεκαδες φορες. Απο τους πιο σεηφ χαρακτηρες που χει παιξει πρεπει να ταν. Απογοητευση.
Δεν μπορώ να βρω τίποτα safe στο War for the Planet of the Apes. Το αντίθετο μάλιστα, αν υπάρχει ένα blockbuster που ξέφυγε από safe συνταγές είναι αυτό (μαζί με Logan).
(Υπάρχουν μικρά SPOILERS παρακάτω αλλά δεν βάζω blur όποιος δεν έχει δει την ταινία δεν διαβάζει)
Safe θα ήταν αν απλά χώρισε τα 2 στρατόπεδα και τους έβαζε να μάχονται στην μισή ταινία. Αν έβαζε τον Caesar να προσπαθεί να εμπνεύσει τους δικούς του να πάνε στο πόλεμο, να τονώσει το ηθικό τους με επικούς λόγους και γενικά να τον κάνουν ένα ηγέτη σε καιρό πολέμου (χωρίς αυτό να σημαίνει με τα αυτά τα “υλικά” δεν μπορείς να κάνεις καλή ταινία). Εδώ αντίθετα έδειξαν ένα ατελή χαρακτήρα, δέσμιο των φόβων του και και συναισθημάτων του, που κάνει λάθη και στο τέλος καλείται να αντιμετωπίσει τα ίδια τα φαντάσματα του, βασικά τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Caesar εδώ όχι ο χαρακτήρας του Harrelson.
Βασικά η ταινία έκανε τέλεια αυτό που προσπάθησε να κάνει ο Magold στο Logan όταν έβαλε τον χαρακτήρα να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Το ίδιο ακριβώς κάνει εδώ ο Ριβς αλλά πολύ καλύτερα, όχι τόσο απλοϊκά, με πιο υπόγειο τρόπο και εν τέλη πολύ πιο λειτουργικό. Όπως εγώ το βλέπω η τελική επικράτηση έρχεται για τους πιθήκους επειδή δείχνουν μια πιο ανθρώπινη συμπεριφορά από τους ίδιους τους ανθρώπους. Άλλωστε η μεγαλύτερη πολεμική σύρραξη στην ταινία γίνεται στο τέλος μεταξύ των ανθρώπων.
Ο τρόπος μάλιστα που ο Ριβς δανείζεται στοιχεία από Great Escape και Apocalypse Now κάνοντας τα δικά του είναι αξιέπαινος για μένα. Δεν είναι εύκολο να δανειστείς από τόσο μεγάλες ταινίες και να μην γίνεις περίγελος.
Διαφωνουμε 100% αλλα ιτς οκ προφανως. Ειδικα ο χαρακτηρας του Καισαρα για μενα ειναι τιγκα κλισαρισμενος. Ακριβως οπως τον παρουσιαζεις. Ο ατελης ηγετης που του τρωνε αγαπημενα προσωπα κ ξεκιναει το κυνικο του ταξιδι για εκδικηση, γεματο με ψευτοσυγκινητικες, ψευτοσασπενς στιγμες η μια πιο προβλεψιμη απο την αλλη μεχρι κ την τελευταια πνοη της ταινιας. Τεσπα. Για οποιον θελει να εμβαθυνει υπαρχουν πολλες κριτικες που αναφερουν τα διαφορα κλισε.
Δεν αντιλεγω παντως και εγω τοσο απολυτα με τον “κλισε” χαρακτηρα του Σηζαρ, ειναι ενα αμερικανικο ποστ αποκαλυπτικ πλοκπαστερ με ηρωα ενα πιθηκο-πειραματοζωο με νοημοσυνη και ομιλια… Οχι κατι περα απο αυτο που υποσχεται, δηλαδη τα παραπανω “κλισε” καλογραμμενα και καλοσκηνοθετημενα…
Το νεο πλανετ δεν μπηκε ποτε στα λημερια του παλιου, δηλαδη μια πιο αιχμηρη σκαιφαι ταινια με πολιτικοκοινωνικες προεκτασεις, δεδομενου και την εποχη της… Προσωπικα το ειδα σαν τρεις χορταστικες περιπετειες με τον οποιο προβληματισμο τους και πολιτικοκοινωνικο σχολιο, σε δευτερη μοιρα σε σχεση με το θεαμα που ηθελαν να προσφερουν overall-και οχι ομως παραγκωνισμενο και ανεπτυγμενο οσο ακριβως επρεπε, για να μην γινουν ουτε σοβαροφανεις υπερβολικα, ουτε γελοιες και χαζοχαρουμενες…οπως ακριβως δλδ το μεσο μαρβελ/dc προιον και η μεση πλοκπαστερ παπατζα της εποχης μας…
Σεηφ δε θα τις ελεγα σε καμια περιπτωση δηλαδη… Τωρα αν πετυχαν το σκοπο τους να διασκεδασουν το καθενα μας, ε αυτο λογω και του ειδους του σινεμα που υπηρετουν, ειναι αρκετα υποκειμενικο…εμενα προσωπικα, με καλυψαν σε πολυ μεγαλο βαθμο-ισως λιγο παραπανω απο οτι overall στα αληθεια θα με καλυπταν, λογω της υπερβολικης υπερηρωικης σαβουρας που εχω/ουμε φαει μια δεκαετια τωρα…
Για κάθε superhero μαλακία, για κάθε περιπέτεια της πούτσας των 10ς, θα υπάρχει ένας Edgard Wright, ένας George Miller και σια για να δείξουν πώς γίνεται…
Δεν μπορώ να το συγκρίνω με την Cornetto trilogy γιατί αυτό δεν ήταν τόσο κωμωδια και τελείως αλλού θεματικά, αλλά μπορώ να πώ με σιγουρια ότι είναι μια ταινία 110% Edgar Wright
Ξεκινά σαν τριπαρισμένο Musical, γίνεται teenage κομεντί και καταλήγει σε rollecoaster suspens, γκαζιών πιστολιδιών και αρκετών uber violent σκηνών -σε μια και μόνο είπα ωπ, shawn of the dead -…
Μουσική-μοντάζ-σκηνοθεσία στο θεό, ερμηνείες όλοι άψογοι με χαιλαιτ για μένα και τον Ελγκοτ αλλά κυρίως τον Foxx… όσοι πάτε, focus σε λογοπαίγνια και Pop culture references γτ χάνεται η μπάλα -και δεν είναι τόσο εξώφθαλμα ή placed ξεκάθαρα για fun service exploitation όπως σε guardians κτλ, είναι όπως ακριβώς στις άλλες ταινίες του Wright, ενσωματομένα όσο καλύτερα γίνεται στη πλοκή-… γενικά true geeks και παλιοροκάδες, επενδύστε ελεύθερα
Η πιο διασκεδαστική ταινία που χω δει κινηματογράφο εδώ και δε θυμάμαι πόσο καιρό. Χωρίς να είναι brain-dead. Το ανάποδο βασικά.
Το καστ ένας-κι-ένας, ντουέτα υπέροχα και Φοξξ λατρείας ως συνήθως, χαρακτήρες με νόημα και στήσιμο/χορογραφίες κανονικό eye-candy. Για σκηνοθεσία-τεχνικά απλά μια υπόκλιση στον Wright κι όλους όσους μπλέχτηκαν. Ειδικά από ήχο ήταν για να μαζεύεις σαγόνι ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Μουσικάρες, ατάκες και γκάζια. Και μεγάλο +1 για τον τρόπο που πετάγονταν οι pop/κάποιες-φορές-όχι-και-τόσο-pop-culture αναφορές. Έκανε το μισό Χόλλυγουντ να μοιάζει με Big Bang Theory, ακόμα και τις πιο τίμιες περιπτώσεις (βλ. Guardians).
Στη σκηνή με τους πυροβολισμούς που έπαιζε συγχρονισμένα με το Tequila ίσα που κρατήθηκα και δεν άρχισα να πανηγυρίζω σα τον τρελό.
Βγαίνοντας απ’ την αίθουσα αν είχα αυτοκίνητο θα είχα φύγει σε κάνα τοίχο, τώρα θα βολευτώ με άσπρα ακουστικά και το σάουντρακ για να λιώσει όπως πρέπει.
ωραιο ηταν πραγματι το Baby Driver, μαλλον η δευτερη πιο διασκεσδαστικη τιανια που ειδα φετος το καλοκαιρι (μετα το σπαηντερμαν, αλλα εχω αδυναμια)
εμενα το σαουντρακ δε μαρεσε τοσο, νομιζω δεν ηξερα ουτε ενα κομματι (αν εξαιρεσεις το τεκιλα), αλλα ισως λεει περισσοτερα για τη μουσικη μου παιδεια απο οτιδηποτε αλλο.
Οι χαρακτηρες τελειοι, μοναδικη παραφωνια που βρηκα ηταν στον χαρακτηρα του Κεβιν Σπεηση, που στο τελος απο το πουθενα αποφασιζει να θυσιαστει για τον τυπο που του εκανε τη ζωη κολαση, λιγο δεν κολλαγε αλλα κλαην
α και ο Ανσελ Εργκοτ δε μου αρεσει σαν ηθοποιος, αλλα αυτο ειναι προσωπικο κολλημα
Εγώ τον Έργκοτ δεν τον ήξερα, αλλά εδώ μου άρεσε -για τη φάση δλδ
Soundtrack δεν ήταν για τσουτσέκια (αχ, παλιό καλό ροκιν τέλη 00ς, ήμο-τσουτσέκι παραμορ φανποη <3 ) ήταν για ‘σερνικούς
he is as looney as his tunes :’)
Λατρεύω cornetto trilogy αλλά όταν είχε βγει εκείνο το Scott Pilgrim vs. the World χρειάστηκα πολύ υπομονή για να φτάσω μέχρι το τέλος. Ωστόσο δεν το έλεγα πουθενά αφού η ταινία λατρεύτηκε από όλους όσους ήξερα. Λέω οκ απλά έτυχε, πάμε παρακάτω.
Ε λοιπόν φαίνεται πως ο παράξενος είμαι εγώ τελικά. Πριν λίγη ώρα γύρισα από babydriver και γύρισα νωρίτερα από όλους αφού για πρώτη φορά ever σηκώθηκα και έφυγα από κινηματογραφική προβολή πριν το τέλος.
Εμένα μου φαίνεται πως άλλος έκανε το cornetto και άλλος αυτές τις 2 ταινίες. O Wright έχει γίνει κάτι σαν geeky Ταραντινο που η ταινία ουσιαστικά χτίζεται γύρω από τις μουσικές και κινηματογραφικές αναφορές. Είναι ένα σινεμά που κερδίσει έδαφος τελευταία (Kingsman στα ίδια πλαίσια πάνω κάτω) που το στυλ δεν υπερισχύσει απλώς αλλά είναι η ταινία, με φαν και κριτικούς να αποθεώνουν σαν τρελοί και εγώ απλά να ξύνω το κεφάλι μου με περιέργεια. Το Guardians το 2 που βλέπω συγκρίσεις (αν και για μένα δεν έχουν καμιά σχέση) που έκατσα και το ξαναείδα προχθές μου φαίνεται αριστούργημα σε σύγκριση με αυτό.
Δεν το πιστεύω που το λέω αλλά χαίρομαι που ο Wright δεν έκανε το Ant-man. Oh well… δεν είναι όλα για όλους υποθέτω Πάμε παρακάτω.
Λοιπόν το είδα. Φαντάζομαι θα παρατήρησες σε κάποιες σκηνές ορισμένους τυπάδες που φορούσαν μπλούζες Helloween, Hammerfall, KISS, Guns N’ Roses. Ένας μεταλάς που σέβεται τον εαυτό του τα προσέχει αυτά όταν βλέπει μια ταινία
από τον β σκηνοθέτη του John Wick + μελλοντικά του Deadpool 2, με Σαρλιζ Θερόν σε ψυχροπολεμική κατασκοπευτική περιπέτεια στο Βερολίνο του 1989 5 μέρες πριν τη πτώση του τοίχους
Αν διαγράψω τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα όπου out of nowhere έγινε αμερικανιά χωρίς κανένα πραγματικά ΚΑΝΕΝΑ λόγο, η ταινία γάμησε μάνες και είναι εύκολα από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες που έχω δεί τα τελευταία χρόνια…
Θερόν δίπλα πλέον με Γουίβερ, μετά και την Furiosa δεν υπάρχει καν δεύτερη θέση για την Ρίπλευ των '10ς…όλη η ταινία πάνω της + ο εξαιρετικός Μακαβόυ απόκοντά… μεγάλος πρωταγωνιστής επίσης το soundtrack που έχει ένα από τα καλύτερα compilations που έχει ακούσει ποτέ, κυρίως για τους φίλους του new wave-electronic-post punk των τελών 80ς, Βερολίνο πλευρά κτλ…
Όμως χωρίς τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ σκηνές δράσης και ξύλου, η ταινία θα έχανε τα μισά…υπάρχει μια σκηνή κάπου στη μέση, ένα μονόπλανο 10 λεπτών που αγγίζει oldboy και τα 2 highlights των The Raid με την εξωφρενική του χορογραφία…full rated r, αίματα μπινελίκια κτλ στη διαπασών + bonus για τους σινεφίλ μια σκηνή έκπληξη σε έναν Βερολινέζικο σινεμά…
Το στόρυ δεν είναι κάτι το συνταρακτικό, απλά υπάρχει για να κρατήσει την αδρεναλίνη ψηλά και για να μην βγεί ποτέ κανείς εκτός ντακαντάνς βερολινέζικου πάνκικου κλίματος…
γνκ, φανς των John Wick και των καλών παλιών αρχιδάτων περιπετειών χωρίς εφε αλλά με φουλ κασκαντιλίκια,ατμόσφαιρας, καθόλου λογοκρισίας και ταινιών όπως τα the raid, σπέυσατε…
. Βέβαια οι άνθρωποι προσπαθούν πολύ. Τον χειμώνα καταφέρνουν και χωράνε 2 και 3 ταινίες την εβδομάδα (απλά η μια από αυτές συνήθως είναι κάποια μεταγλωτισμένη animation) και μάλιστα όχι πάντα με blockbuster επιλογή αν και τους στοιχίζει στα εισιτήρια. Τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει ένα ωραίο παράλληλο πρόγραμμα με αποκλειστικά μικρές σινεφιλ επιλογές που παίζουν μεσοβδόμαδα, συνήθως με τις ταινίες που έχουν παιχτεί στα μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβαλ. Και φυσικά με επανακυκλοφορίες το καλοκαίρι.
.
! Μονο Μιουλ πες του κι εσυ 
. Ειναι η αληθεια 
-…
.