χύσαμε μπάμιες εδώ <3
1 Like
Μόλις γύρισα από Dunkirk.
Πάντα έλεγα ότι ο ανθρωπος αυτός ολο πλησιάζει στο αριστούργημα αλλα πάντα κατι λείπει. Ίσως εδώ λοιπόν είναι πιο κοντά απο ποτέ.
Στην αρχή ξένισε η επιλογή μιας πολεμικής ταινίας. 'Ήταν όντως μια εσωτερική του ανάγκη (όπως ιδεαλιστικά πιστεύουμε για όλους τους σκηνοθέτες) ή το αρνητικό ενδεχόμενο να το έκανε και λίγο πιεσμένος από τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου που διακατέχουν αυτούς που θέλουν λίγο να παρουν από την αστερόσκονη των παλαιών μεγάλων προτύπων τους; Θα μπορούσαν φυσικά να ισχύουν λίγο και απο τα δύο:P. Kαι εν τέλει τι να πεις πανω σε ένα φιλμικό είδος όπου πανω κατω όλοι οι τρόποι να πεις μια ιστορία έχουν ειπωθεί; Όλοι; Γράψε λάθος.
Του πήγε πολύ ο πόλεμος του Νολαν. Γιατί είναι ορθολογιστής/εγκεφαλικός και οι συναισθηματισμοί υπερδραματοποιούν περιττά τις πολεμικές/αντιπολεμικές ταινίες (ναι εσένα κοιτάω κε Σπίλμπεργκ με τους Εβραίους που κλαίνε και αγκαλιάζονται). Του πήγε γιατί είχε απλετο χωρο για σκηνοθετική βιρτουοζιτέ, ήταν όσο πομπώδης και τεχνικός χρειαζόταν. Του πήγε γιατί εδώ το έπαιξε μινιμαλ στους διαλόγους και στον σκελετό του narrative αφησε τα τεκταινόμενα επί της οθόνης να μιλάνε. Του πήγε γιατί κλασικά έπαιξε με το γνωστό μοτίβο του χρόνου και αυτή τη φορά επαιξε με τρεις παραλληλες χρονικες αφηγήσεις (να παίξει λίγο με το μυαλό του θεατή να κάνει και λίγο σκηνοθετικούς παπάδες). Tου πήγε γιατί χρειαστηκε μόλις 100 λεπτά να πει αυτό που σε άλλες ταινίες του μοιάζει με φλυαρία. Του πήγε γιατί έχωσε τόνους σασπένς, έντασης και κλειστοφοβίας που αγγιζαν τα όρια του ψυχολογικού θρίλερ.
Τελικά εδωσε μια εσάνς πολέμου που δεν έχει δώσει άλλος κανείς. Ο πόλεμος μέσα απο το πρίσμα του Κρίστοφερ Νολαν. Θα πω ψέμματα ότι είναι μια ευχάριστη εμπειρία καθώς νιώθεις ότι είσαι ένας απο τους εκατοντάδες χιλιάδες (ανώνυμους) στρατιώτες που προσπαθούν να αποδράσουν απο την κόλαση της Δουνκέρκης. Η επίγευση πάντως είναι αυτή της υπεργνήσιας κινηματογραφικής εμπειρίας που δυστυχώς στην εποχή μας σπανίζει όλο και περισσότερο.
Dunkirk και εγώ σήμερα.
Πολύ δυνατό αν και όχι το αριστούργημα που περιγράφουν πολλοί κριτικοί. Τεχνικά η ταινία είναι τέλεια, η χρήση του ήχου ειδικά απίστευτη, οι εναέριες λήψεις με τα spitfire κόβουν την ανάσα (και σε κάνουν να σιγοτραγουδάς το aces high). Οι παράλληλες αφηγήσεις που πλέκουν τον χρόνο εδώ σαν να μην του βγήκε όσο καλά ωστόσο. Όσο πλησίαζαν χρονικά το μοντάζ που γινόταν πιο γρήγορο με έκανε να χαθώ λιγάκι. Αλλά εκεί που έχασε λίγο παραπάνω είναι στο πιο συναισθηματικό, δραματουργικό κομμάτι. Φανερά το ήθελε, το προσπάθησε με τους χαρακτήρες στην βάρκα στην μεσαία ιστορία (της μια ημέρας) αλλά δεν του έβγαινε η ένταση στο βαθμό που χρειαζόταν. Το ίδιο με τον χαρακτήρα του Branagh που ήθελε να τον κάνει το πρόσωπο των στρατιωτών που περίμεναν αλλά απλά έβλεπες τον Branagh να περιφέρεται.
Ίσως να μου φάνηκε και έτσι βέβαια επειδή προχθές έκατσα και ξαναείδα το Thin Red Line για να κάνω ένα ας πούμε crash test. Μιλάμε για ταινία που σε διαλύει εντελώς συναισθηματικά χωρίς μελό. Εδώ αυτό δεν μπορώ να πω ότι το ένιωσα. Όπως και να 'χει βέβαια η ταινία αξίζει χωρίς αμφιβολία.
Ρε ποιο Thin Red Line, δεν προσεγγίζεται ο μέγιστος. Χωρίς πλάκα όμως άααλλο ύφος εντελώς. Φιλοσοφικό, ποιητικό. Ταινία χαμένη στη δική της μοναδικότητα.
.
Ο Νόλαν το προσέγγισε αισθητικά κυρίως κατεμέ και αν το παμε στο ιδεολογικό κομμάτι της ταινίας το πήγε στην μαζικότητα του πολέμου και των σημαντικών γεγονότων. Έδειχνε να λέει πως μπροστά στο τρομακτικό γύρισμα της σελίδας της παγκόσμιας ιστορίας είσαι ένα ταπεινό, ανώνυμο μυρμηγκάκι που παλεύει να επιβιώσει. Η συλλογικότητα βεβαια είναι αυτή που στο τέλος δίνει την ελπίδα για την επιβίωση. Όχι οι ατομικές ιστορίες απο μόνες τους, όχι ο ανώνυμος στρατιώτης ατομικά όχι ο Τσώρτσιλ ή ο οποιοσδήποτε άλλος ηγέτης. Για να ξαναγυρίσω και στο αισθητικό κομμάτι ενιωσα ότι σαν θεατή με έβαλε μέσα στον πόλεμο και μου σέρβιρε όλες τις τρομακτικές του πτυχές στη μουρη: τον ίλιγγο της αερομαχίας, τον φόβο του πνιγμού, την κλειστοφοβία, τον τρόμο μιας βόμβας από τον ουρανό ή μιας τορπίλης στη θάλασσα κτλ…Ξέχασα ν’αναφέρω το score του Zimmer που ηταν μια συνεχής δυσάρεστη ένταση που οδηγείται σε κλιμάκωση. Δεν πιστεύω ότι είχε καμία προθεση για συναισθηματισμούς πάντως…υπήρχε μια εντονη αποδραματοποίηση στα πάντα.
Κοίτα για τις 2 από τις 3 ιστορίες αυτό που λες ακριβώς ένιωσα. Τόσο στο λιμάνι (κυρίως) όσο και στον αέρα. Αυτό όμως δεν ισχύει και τόσο για την άλλη ιστορία στην θάλασσα. Εκεί εγώ εξέλαβα πως ήθελε να το κάνει πιο προσωπικό, να δημιουργήσει μια μικρή μικρή ιστορία μέσα στο σκάφος αλλά για μένα δεν του βγήκε απόλυτα. Ίσως και να φοβήθηκε μην του βγει μελό και να συγκρατήθηκε περισσότερο από ότι έπρεπε. Αλλά εκεί εμένα μου δόθηκε η εντύπωση πως είδαμε κάτι ανολοκλήρωτο.
Κατά τα άλλα από χθες ακούω συνέχεια το Aces High 
Atomic Blonde
Εξαιρετικό. Στυλ, ξύλο, ωραίες μουσικές και πάνω απ΄όλα σινεμά και όχι δίωρο pop βιντεο-κλιπ. Ναι στο babydriver αναφέρομαι, ξέρω πως όλοι το γουστάρετε αλλά αυτή η ταινία στο λαιμό μου έχει κάτσει. Ο βοηθός σκηνοθέτη του John Wick ξεπέρασε τον δάσκαλο του εδώ πέρα, με τουλάχιστον 2 σκηνές δράσης στο πάνθεον Πίσω από την οθόνη που παίζει Stalker και φυσικά η επική κλωτσοπατινάδα στις σκάλες που πάει σερί μέχρι τους δρόμους και το car chase
Επίσης Σαρλιζ 
.
Το πόσο χαίρομαι που ο ίδιος τύπος σκηνοθετεί Deadpool 2 δεν περιγράφεται.
1 Like
Κ εγώ απόψε πάω να δω Ατόμικ Μπλοντ. Μόλις έκλεισα εισιτήρια για του Ρέντη.
Όσο για το babydriver… Επειδή κάποιος εδώ ανέφερε τον Ταραντίνο και επειδή με εκνευρίζουν πολύ οι ταινίες του, χαίρομαι που το απέφυγα, παρότι η γυναίκα ήθελε να πάμε να το δούμε. Τους Πιθήκους μάλλον τους έχασα… Τεσπά, download τώρα.
1 Like
Το babydriver και γενικοτερα ο Εντγκαρ Ραητ εχει τοση σχεση με το σινεμα του Ταραντινο, οση εγω με το κρικετ, δηλαδη καμια πλην του οτι απαιτει να περπαταω και να μην παιζω καθιστος…
Ιν αδερ νιουζ, ειδα το dunkirk, περασα καλυτερα απο οτι με το ιντερστελαρ -για πλακα-, σκηνοθετικα κ τεχνικα στο θεο -η καλυτερη σκηνοθετικα ταινια του Νολαν για μενα μετα το πρεστιζ-, σαν ιστορια λιγο και ατολμο αλλα παραλληλα εσκεμμενα ετσι, οποτε δε με χαλασε τοσο οσο αλλους…σαν ενα δραματοποιημενο ντοκυμαντερ του Βbc…οπτικο ντελιριο, ηχητικο οργιο, σεναριακη λιτοτητα…σαν ww2 junkie περασα πολυ καλα, ομως οταν ο Νολαν αποφασισει να μην παιζει στα πλοκπαστερ του εκ του ασφαλους και αποκτησει λιγα κοτσια, ισως κανει και ενα πραγματικο αριστουργημα…προς το παρον, θα χαιρεται το στατους του δημιουργου του μεμεντο ακομα και των παρολιγο αριστουργηματων που θα μπορουσε να κανει εκτοτε/που ειναι σιγουρα ανωτερα απο το μεσο σημερινο υπερηρωικο αυτιςμο αλλα αυτο δεν ειναι και κανενα ουσιαστικο challenge, θελει το κατι παραπανω…overall, ωραιο ταινιακι και απο αυτα που αξιζουν θεαση σε σινεμα ξεκαθαρα, με αυτοτρικλοποδιες στο κομματι της ιστοριας και του σεναριου και την γνωστη του αμηχανια σε θεματα που ισως κοστισουν εισητηρια (βλ. Να κατονομασει τους Ναζι σαν εχθρο κτλ κτλ…)
Περιμενω η επομενη του να ειναι επιτελους ενα μικροτερης κλιμακας εργο μυστηριου, χαρακτηρων, ανατροπων και σασπενς…
2 Likes
That was me!
Ταραντίνο θυμίζει στην γενικότερη προσέγγιση. Στο πως δηλαδή όλη η ταινία χτίζεται γύρω από τις κινηματογραφικές και μουσικές αναφορές. Ο Ταραντίνο απλά το κάνει κυρίως μέσω σεναρίου ο Ραητ μέσω εικόνας+μουσικής. Δεν θα σου θυμίσει κάποια ταινία του Ταραντίνο δηλαδή το babydriver.
IT
φανταστικο. σπευσατε.
δε μπορω να θυμηθω ταινια που να εχω εντυπωσιαστει ξανα απο το καστιν τοσο πολυ.
Μπιλ Σκαρσκαρντ <3
1 Like
Ακριβώς…
(νομίζω κάτι τέτοιο είχα γράψει στο Inception και είχες πάθει εγκεφαλικό. 
Εκτός αν κάνω λάθος και ήταν dead ή κάποιος άλλος)
2 Likes
Παιζει να ημουν εγω … Το ινσεψιον δε νομιζω οτι χωραει πχια στο προσωπικο μου τοπ5 νολανφιλμς, οποτε μαλλον ωριμαζω σιγα σιγα
@Giasonas πες τπτ αλλο, γτ με εχει πιασει κακο και περιμενω και γω πως και πως…το βιβλιο δε μου αρεσε σε πολλα σημεια μικρος αλλα σε αλλα με εστελνε και ελεω νοσταλτζια και καλα σχολια σοου φαρ, εχω ψηθει πολυ
1 Like
Δεν εχω κανενα απολυτως δεσιμο με την τηλεταινια, ουτε το βιβλιο. Αυτο που ειδα ηταν ενα τελειο αμαλγαμα coming of age / adventure / horror με καστ που δε μπορεις να αντιπαθησεις, σκηνοθεσια και τονο που χανεσαι και με κρηπη του κερατα villain που ο συνδυασμος ερμηνειας του σκαρσκαρντ και πρακτικα/ειδικα εφε το πανε Α+
Αποτι ξερω εχει καμποσες διαφορες απο το βιβλιο (ειδικα στο χαρακτηρα της μικρης και προφανως οτι ειναι στα 80ς τωρα και οχι στα 50ς) αλλα για τα οποια δεν εχει παραπονεθηει κανεις (μιας και ξερω οτι εχει και καποιες παραφωνιες το βιβλιο)
συνιστω ανεπιφυλακτα λεμενς
εγω γενικα δεν ειμαι φαν του χορρορ, οπως εχει γινει τωρα. Jumpscares, boom noises και γκοριλικια. Πραματα τυπου conjuring τα παω πχ.
Αυτο ομως ειναι πολυ παραπανω adventure παρα χορρορ κατα την αποψη μου (δες γκουνιζ αλλα πιο χαρνκορ), ή τουλαχιστον ειναι πολυ λαητ χορρορ. Βεβαια δε θα πηγαινα κανενα 12χρονο να τη δει. Αντε να εχει ενα jumpscare (και ειναι και πολυ καλο μαλιστα)
1 Like
Εγώ πάλι νομίζω πως ο Nolan είναι ένας εξαιρετικός μπλοκμπαστερας. Στις πιο φιλόδοξες προσπάθειες του για μένα σκόνταψε άσχημα (Prestige που δεν κατάφερα να το δω δεύτερη φορά, Interstallar με τα χίλια ζόρια η δεύτερη προβολή). Το Dunkirk το φοβήθηκα αλλά του βγήκε αρκετά καλό αλλά όχι το αριστούργημα που λένε οι κριτικοί.
Dark Knight, Inception είναι στα καλύτερα του μαζί με Memento για μένα. Στα πρώτα έδειξε αυτό που λέω, πόσο καλός μπλοκμπαστερας είναι. Τρομερός ρυθμός, απίστευτα set pieces και ικανοποιητικοί χαρακτήρες. Memento άνετα η καλύτερη από τις πιο προσωπικές.
1 Like
Το μεγαλο μου αγκαθι ειναι γενικα τα τζαμπσκεαρς σε τετοιες ταινιες… Δε τα μπορω και δε μου αρεσουν σαν “τεχνικη” τρομου ας πουμε… Προτιμω ατμοσφαιρα και ψυχολογικο τρομο… Ακουσα ομως ναι, οτι εδω δεν εχει και πολυ απο αυτα οποτε αναθαρεψα… Ωραια με εφτιαξες ακομα πιο πολυ, 28 σεπτεμβρηη ξερω που θαμαι (και κατα προτιμηση σε παρασταση μετα τις 11 το βραδυ)
Και γω το νομιζω, απλα απο την αλλη νομιζω οτι εχει και πολλα μελανα σημεια που δε φαινεται να θελει να τα βελτιωσει και εχει επαναπαυτει στο θρονο του τα τελευταια χρονια…το overexposition, η εμμονη να μην κανει τιποτα τολμηρο, οι μη ξεκαθαρες σκηνες δρασεις(σε οποια ταινια του υπαρχει hand to hand combat ειναι οριακα απογοηητευτικη πλην λιγων εξαιρεσεων) καθως φοβαται να μην χασει το αμερικανικο κοινο, η απουσια χαρακτηρων παρα μονο plot devices driven chharacters, πληξν αντε του πρωταγωνιστη του, η λιγο ακομψη συραφη γεγονοτων με σκοπο το συνεχες αγωνιωδες κυνηγητο (εκει που ειναι φαουλ δλδ στο νταρκ ναητ, λιγη συνοχη στο σεναριο για να μηην σε αφηςει να παρεις αναςα) και πολλα αλλα, ειναι στοιχεια που δε φαινεται να θελει να τα αλλαξει αλλα ουτε και να τα εξελιξει στο ελαχιστο…
Ενα ατυπο τοπ για μενα των εργων του θα ηταν:
Μεμεντο
Πρεστιζ
Μπατμαν Μπιγκινς
Ινσομνια
Νταρκ Ναιτ
Ινσεψιον
Ντανκερκ
Ιντερστελαρ
Νταρκ Ναιτ Ραιζες
με τα δυο πρωτα πολυ οριακα μεταξυ τους…
Υγ. Γαμω το ipad την απλ κ τα κωλοπληκτρολγια τους, γτ ετσι
2 Likes
[quote=“Lupin, post:4576, topic:586, full:true”] οι μη ξεκαθαρες σκηνες δρασεις(σε οποια ταινια του υπαρχει hand to hand combat ειναι οριακα απογοηητευτικη πλην λιγων εξαιρεσεων
[/quote]
Καλά αυτό ειδικά στα Batman ήταν λίγο ξεφτιλίκι. Ειδικά στο begins και στο rises. Dark Knight έμεινε μακριά από τέτοιες σκηνές ευτυχώς.
Αυτό που λες για χαρακτήρες και συρραφή γεγονότων περισσότερο στο Begins (και λίγο στο Rises) Μου φάνηκε ως πρόβλημα παρά στο Dark Knight
Για λίστα τώρα… άντε στο περίπου για μένα
Dark Knight
Inception
Memento
Dark Knight Rises
Insomnia
Batman Begins
Dunkirk
Following
Prestige
Interstellar
σε ομάδες γιατί βαριέμαι(αλλά σας χάιρομαι)
Memento/Insomnia/Prestige
Dark Knight/Batman Begins/Inception
Interstellar/Dark Knight Rises
δεν έχω δεί
Dunkirk
Following
Τι στο καλό, μόνο σε μένα είχε περάσει σχεδόν αδιάφορο το Ινσόμνια; Μάλλον πρέπει να το ξαναδώ, γιατί πάει καιρός.
Δική μου:
Batman Begins (συναισθηματικά και με μικρή διαφορά)
Inception (όσες φορές και να το δω μαζεύω σαγόνι)
Prestige (όταν το είδα κάπου στο '08 δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι ήταν δικό του και με το που έπεσαν τίτλοι ούρλιαζα κυριολεκτικά)
Dark Knight
Memento (αν το κοιτάξω ψύχραιμα πηγαίνει τριάδα για πλάκα, αλλά τέτοιος είμαι)
Interstellar (κάπως τραβηγμένο, αλλά ως άνθρωπος των επιστημών (sic) αγάπησα άπειρα)
Dark Knight Rises
Dunkirk (χωρίς μεγάλη οθόνη και ηχειάρες φοβάμαι ότι θα χάνει πάρα πολύ)
Insomnia
Following δεν έχω αξιωθεί.
Γενικά λατρείας ο Νόλαν. Ωραίο θα ήταν να έκανε κάτι σε πιο ανθρώπινο μέγεθος, αλλά δεν περιμένω να αφήσει τα μπλοκμπάστερς για πιο μικρές ταινίες πλέον. Και μου αρέσει που σε δουλειές για τόσο μεγάλα κοινά βάζει αφηγηματικές παραξενιές και δεν παίζει με πολλά action στοιχεία. Στα Batman σίγουρα θα μπορούσε, αλλά και πάλι.
Ειδα και εγω το Dunkirk αποψε και πραγματικα, η σκηνοθεσια και ο ηχος ειναι αλλο πλανητη, την πρωτη φωρα που σκαει dive bomber μιλαμε η τριχα καγγελο.
αντε να κανω και εγω μια λιστα, μιας και ο Νολαν ειναι στο τοπ 3 των αγαπημενων μου σκηνοθετων…
Inception
Dark Knight
Dunkirk
Memento
Interstellar
Prestige
The Dark Knight Rises
Batman Begins
Βεβαια το Batman Begins ειναι για εμενα χαλαρο 8αρακι, οποτε ναι δεν θεωρω οτι εχει κανει καν απλως καλη ταινια ποτε.
Οσο για το It, σαν τεραστιος φαν του βιβλιου και απολυτα απογοητευμενος απο το παλιο που ειναι γτπ καβαλα (εξαιροντας τον Tim Curry, respect), το περιμενω πως και πως.