Καλό το atomic blonde αλλά μου φάνηκε μεγάλη χωρίς λόγο. Δηλαδή, σιγά το μυστήριο και την πλοκή που χρειάζονταν μεγάλοι διάλογοι. Νομίζω σε κανένα σημείο δε νοιάστηκα ποιος είναι ο προδότης ή σε ποιο στρατόπεδο είναι ταγμένος ο καθένας…
Ήταν απλά ένα άκτιον φιλμ με πολύ στυλ (ρέτρο), καλή σκηνοθεσία (επίσης κάπως παλιομοδίτικη, επίτηδες) και ωραία μουσική, δεν ήταν ανάγκη να τραβήξει 2 ώρες.
Οι ταινιες του Νολαν τις πρωτες 5αδας σου δημιουργουν ενα αισθημα πληροτητας σε ολα τα επιπεδα απο το ποσο αρτια εκτελεσμενες ειναι. Προσωπικα το Dunkirk δε μου το εδωσε αυτο σε σχεση με τις αλλες του ταινιες, καθως και ελειπε το σεναριο και το narrative. Δεν αμφισβητω το ποσο καταπληκτικα δοσμενο ειναι και το ποσο σε βαζει μεσα σε αυτο το πολεμο.
Το Μεμεντο απο την αλλη για παραδειγμα δημιουργησε μια ολοκληρη σχολη κινηματογραφου και σεναριογραφιας, το διδασκουν στα Πανεπιστημια εδω και χρονια. Το Interstellar μας εδειξε πως να κανεις μια ταινια επιστημονικης φαντασιας εχοντας κανει το homework σου με τη Νasa, και τα Dark Knight το πως κανεις μια super hero movie.
Ολες του οι ταινιες ειναι ξεχωριστες και ενα προσωπικο του στοιχημα καθως προσπαθει να κανει την υπερβαση με κατι διαφορετικο καθε φορα.
Memento
Inception
Dark Knight
Interstellar
Prestige
The Dark Knight Rises
Dunkirk
Batman Begins
1 Like
Καισιαριανή προχτές θερινό, ‘‘Manhattan’’ του Γούντυ Άλεν
https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMzdmY2I3MmEtOGFiZi00MTg1LWIxY2QtNWUwM2NmNWNlY2U5XkEyXkFqcGdeQXVyNDk3NzU2MTQ@.V1_UY1200_CR85,0,630,1200_AL.jpg
Εξακολουθώ να μην είμαι φαν του Άλεν, το Μανχάταν θυμάμαι να είναι μάλλον μια από τις 2-3 ταινίες του που μπορώ να δώ μέχρι τέλους και να περάσω σχετικά καλά… είχα να το δώ και χρόνια, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία χτες για μπύρα θερινό τσιγάρο και ρέκλα στο πάρκο της Καισαριανής…
Σε γενικές γραμμές, μάλλον μου φάνηκε λίγο πιο ευχάριστο από παλαιότερα, χωρίς όμως να μπορώ να πώ ότι είδα κάτι συνταρακτικό …
δεν με αγγίζει αυτό το χιούμορ με τα τσιτάτα και την ψευτοδιανόηση για την ψευτοδιανόηση, ούτε οι abstract ερμηνείες που κατά κύριο λόγο παρατηρώ στις πιο πολλές κωμωδίες του…
Ομολογουμένως γέλασα στα σημεία που λίγο τρολάρει αυτή την ψευτοδιανούμενη νοοτροπία αλλά από την άλλη… αυτό είναι και η ίδια η ταινία, μια ψευτοδιανοούμενη νευρωτική χιπστεριά (πρωτοχιπστεριά μάλλον 
) με απειροελάχιστο βάθος, οπότε κοκομπλόκο…
anyway, καλές ατάκες στα σεξουαλικά αδιέξοδα του πρωταγωνιστή -αλλά όχι κάτι για το οποίο ας πούμε θα το μνημονεύσω στο μέλλον-, ακατάσχετη παπαρολογία στην υπόλοιπη ταινία (που τουλάχιστον δε σε ενοχλεί τόσο), ωραία φωτογραφία, μοιρασμένες ερμηνείες -πολύ καλή η Κήτον αλλά και ο Άλλεν, οι υπόλοιποι αδιάφορα κουραστικοί-, ωραίο soundtrack, ρυθμός/σκηνοθεσία που δεν σε αφήνει να βαρεθείς και αυτά…δεν το βρίσκω κακό, το βρίσκω μια ευχάριστη δηθενιά που υποθέτω θα ξαναέβλεπα με τη δικιά μου σε 2-3 χρόνια σε ένα θερινό, καλοκαίρι, με μπύρα και τσιγάρο και μετά δε θα θυμόμουν τίποτα αλλά θα πέρναγε ευχάριστα η ώρα…
από την άλλη, άντε γαμηθήτε χιπστεράδες και Χατζηφραγκέτες και λοιπά κατάλοιπα αυτού τoυ ψευτοδιανοούμενου αμερικάνικου ολοκληρωτικού Τίποτα
ορίστε, 33 χρονώ και ενώ έχω αναθεωρήσει ένα σωρό πράματα από πχ τα 25 μου, μερικά δεν θα αλλάξουν ποτέ
και επειδή δεν άξιζε να λήξει η βδομάδα με woody allen, σε επαναπροβολή και σε 4k ποιότητα, σάββατο βράδυ το παρακάτω στο σινέ μαργαρίτα (το έχει ακόμα για όποιον ενδιαφέρετε):
Δεν χωράνε πολλά πολλά, συγκλονιστική σκηνοθεσία -η αποθέωση του καδραρίσματος και της συμμετρίας, του camera travelling, του ρυθμού και της φωτογραφίας-, τρομερά μετρημένο, λακωνικό και to the point σενάριο, σπουδαίες ερμηνείες και ανατριχιαστικό soundtrack…δεν υπάρχουν και πολλά που μπορείς να πείς για αυτή τη ταινία, όπως και για κάθε ταινία του Κιούμπρικ, απλά μόνο να αφεθείς και να χαθείς σε αυτήν…
είχαμε μια κουβέντα για το πόσο το ρόλο του Νίκολσον θα μπορούσε να τον παίξει άλλος ηθοποιός…και καταλήγω ξανά στο ότι ναι, και άλλος σπουδαίος ηθοποιός της εποχής θα μπορούσε να αποδώσει τα ίδια, αλλά ο Νίκολσον τελικά υπερτερεί στο ότι το φυζίκ του, αυτό το τρομακτικό χαμόγελο και τα έντομα μάτια που έχει, τον βοήθησαν πάρα πολύ να δώσει μια ακόμα πιο έντονη σωματική διάσταση στην ερμηνεία του και να ξεχωρίσει τελικά ως η ιδανικότερη επιλογή για το ρόλο αυτό…
anyway, σε μεγάλη οθόνη και με κόζμο, και 30 φορές να το έχει δεί κανείς πάλι θα τρομάξει και θα αρπαχτεί… έξελεντ
εδιτ: reply σε dead αναίτια, ΓΑΜΗΜΕΝΟ KEYPAD ΤΟΥ IPAD, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΠΛ ΜΕΣΑ
2 Likes
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/0/0c/Wonderstruck_film_poster.jpg
Wonderstruck του Todd Haynes χθες.
Οι ήρωες στις ταινίες του Haynes είναι συνήθως απόκληροι, δεν ταιριάζουν με το περιβάλλον τους και σε αυτή την προσπάθεια έχουμε κάτι αντίστοιχο μόνο που το setting είναι λίγο πιο φαντασιακό, λίγο πιο ονειροπόλο και παιδικό, κάτι αντίστοιχο με την απόπειρα του Scorseze στο Hugo. Kαι υπάρχουν όντως αρκετές αντιστοιχίες με το Hugo μιας και το Wonderstruck είναι επίσης βασισμένο σε παιδική νουβέλα του Brian Selznick.
Στο Wonderstruck παρακολουθούμε την παράλληλη αφήγηση της ιστορίας δύο παιδιών που τους χωρίζουν 50 χρόνια κατά την εξιστόρηση των γεγονότων όμως κάτι φαίνεται να τους ενώνει.
Λεπόν, τα θετικά, όσα μου μείνανε ως τέτοια τουλάχιστον. Τεχνικά άρτια. Kινηματογράφηση, χρώματα, sound editing, μουσική. Αρκετές πινελιές απο τεχνική βωβού κινηματογράφου. Κάποιες όμορφες rock culture αναφορές (Bowie, The Who, Bob Dylan κτλ) αν και επιτηδευμένες ολίγον τι. Το στόρυ περιλάμβανε δύο παράλληλες αφηγήσεις, η μια εξελίσσεται στο 1977 η άλλη στο 1927. Συνεχή back and forth λοιπόν. Μέχρι τη μέση και λόγω και τεχνικής αρτιότητας ήταν αποτελεσματικό αυτό, έπειθε. Μετά άρχισε να κουράζει και η ταινία άρχισε να “βήχει” ρυθμικά, να γίνεται αφόρητα άνευρη και επαναλαμβανόμενη. Θα’πρεπε να ήταν του 90λέπτου, πολλές αχρείαστες σκηνές. Λέω θα το σώσει στο φινάλε. Τελικά αποκαρδιωτικό, ένα επεξηγηματικό μελόδραμα χωρίς καμία κορύφωση, και μόνο η προσπάθεια για συγκίνηση -δηλαδή αν δεχτούμε ότι αυτός ήταν ο στόχος- ούτε καν αυτό επιτεύχθηκε. Εν ολίγοις δηλαδή ένα καλοφτιαγμένο τίποτα, η ιστορία δεν έχει τίποτα το δυνατό ώστε να δικαιολογήσει την ύπαρξη της ταινίας και το σενάριο δυστυχώς δεν βοήθησε καθόλου.
Μαλακιουλα τελικα το IT
Καταρχας δεν ειχα διαβασει πουθενα να λενε οτι θα χει και δευτερο μερος, ειχε περασει 1μιση ωρα και εδειχνε ακομα την ιστορια των παιδιων και ελεγα τι στο διαολο ποτε θα παει στο επομενο στορυ των ενηλικων.
Μου κανει εντυπωση που ειχα διαβασει απο καποιον εδω μεσα οτι δεν εχει τις κλασικες μαλακιες με τα τιναγματα κλπ…Στις ελαχιστες φορες που προσπαθουσε να δημιουργησει φοβο το κανε ΜΟΝΟ με τιναγματα.
Τελος παντων, με εξαιρεση καποια αστεια που εκανε το τυπακι απο το stranger things, η ταινια για μενα ηταν τελειως αδιαφορη εως και βαρετη σε καποια σημεια, μια κακη απομιμηση του stand by me με ελαχιστες δοσεις φοβου.
1 Like
Ένα (1) jump scare ειχε.
Πω πω, σοβαρά τώρα; Και φαντάσου ότι ήδη εκνευρίστηκα με το Annabelle 2 και το πανηγυράκι όλων αυτών των ταινιών μαζί…για χάρη άλλων πήγα, θα τα φάω και στο ΙΤ; Ελπίζω να διαψευστείς
https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BN2M0MmY3ZWEtYjE1OS00MjM5LWFjZTUtYzM4MTlmMzJiZGIyXkEyXkFqcGdeQXVyMjU0NTEyMTE@.V1_UY268_CR4,0,182,268_AL.jpg
Documentary για τους θεούς Tangerine Dream.
Άρχισε επικά, σχεδόν ανατριχιαστικά. Πέρασε από τις διάφορες φάσεις της πορείας των Τangerine Dream και κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας '80 όπου άρχισε να ξεφουσκώνει η καριέρα των TD και του Froese ξεφούσκωσε και το documentary. Eίχε κάποια τρομερά footage από 70s, narration από τον ίδιο τον Froese…αχρείαστες οι αναφορές στη γυναίκα του συν του ότι επέμεινε πολύ στην περίοδο post-Virgin.
Loveless, του Andrey Zvyagintsev
Τι μου άρεσε: Περίπου ότι και στο Leviathan, την τελευταία ταινία του. Η τόλμη του να κάνεις έντονο πολιτικό σχόλιο για την διαφθορά και την κρίση των αξιών στη σημερινή Ρωσία. Άλλωστε πόσοι κάνουν πολιτικές ταινίες στην εποχή μας, ελάχιστοι. Εκείνο τον Loach τον λυπάμαι που σέρνει το μοναχικό κουπί. Καταγγελτικός ο Zβιάγκιτσεφ απέναντι τόσο σε κοινωνικές αλλά και πολιτικές καταστάσεις. Σε άλλα θετικά, αυτός ο υπέροχος υπνωτιστικός ρυθμός του, οι καίριες συμμετρικές εντάσεις που δίνουν στο φίλμ και μια αίσθηση θρίλερ, το κλείσιμο του ματιού στην Περιπέτεια του Αντονιόνι και στο Σκηνές από ένα Γάμο του Μπέργκμαν, όλα αυτά πολύ καλά και όμορφα. Τέλος, ένα εκπληκτικό στοιχείο που μου άρεσε στο Loveless, το πικρό χιούμορ που εμένα προσωπικά μου θύμισε τον σαρκασμό ενός Ντοστογιεφσκικού χαρακτήρα/βιβλίου, πρόσφερε και εκτόνωση στη γενικότερη βαριά θεματολογία (πέθανα με την μάνα).
Τι δεν μου άρεσε: περίπου ότι και στο Leviathan, την τελευταία ταινία του :P. Eπειδή ανέφερα και τον Loach πιο πάνω, αν θες να καταγγείλεις, να είσαι αιχμηρός και ωμός αφήνεις τις αλληγορίες κατά μέρος και μιλάς άμεσα. Όταν κάνεις και το ένα αλλά και το αλλο είναι meh. Eπίσης μου έκανε αρνητική εντύπωση και το πόσο στημένα γίνεται αυτή καθαυτή η αλληγορία, στις περισσότερες περιπτώσεις ταϊσμένη με το μεγάλο κουτάλι της σούπας. Τέλος αρνητικό πρόσημο και στις ερμηνείες, μιλάμε για ένα οικογενειακό δράμα/θρίλερ, είναι κρίμα να χάνεις πόντους εκεί, τόσο φθηνά.
Γενικά μιλώντας αρκετά καλή ταινία, είναι πάντα τρομερά ενδιαφέρουσα μια ταινία Zvyagintsev σίγουρα, αλλά το θέμα του Ρώσου κατεμέ είναι το self awareness του, στο ίδιο υποπίπτουν και πολλοί αγαπημένοι καλλιτέχνες της μουσικής που ακούμε. Ο αυθορμητισμός και το “naivety” του ντεμπούτου The Return δύσκολα επαναλαμβάνεται και πολύ φοβάμαι ότι δύσκολα δεν θα παραμείνει ως το μοναδικό του αριστούργημα.
1 Like
γαμώτο το Loveless ήθελα να το δώ και γώ αλλά δε προλάβαινα… γενικά ΝΠ φέτος, μόνο το Promised Land το ντοκυμαντέρ για τον Elvis και το Αμερικανικό Όνειρο είδα -πολύ καλό- και άντε να πάω σε μια ακόμα, δε με έψησε σχεδόν καμία καινούρια -ούτως ή άλλως αυτές που ήθελα τύπου Loveless, Χανενε κτλ θα έρθουν και άιθουσες κανονικά-…
anyway χτες
https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BOTE0NWEyNDYtYWI5MC00MWY0LTg1NDctZjAwMjkyMWJiNzk1XkEyXkFqcGdeQXVyNjk5NDA3OTk@.V1_UX182_CR0,0,182,268_AL.jpg
Με μια γραμμή, καλούτσικο αλλά μέχρι εκεί…δεν με απογοήτευσε τόσο όπως πχ τον angel7 γιατί μου φάνηκε σαν ένα κινηματογραφικό strangest things, αρκούντως δηλαδή ‘‘ελαφρύ’’ και ευχάριστο με τις κατάλληλες nostalgia notes όταν χρειαζόταν, πολύ καλή χημεία μεταξύ των παιδιών και καλή σκηνοθεσία από τον Muschietti (όχι τόσο ξεχωριστή αλλά ούτε και άνευρη ή απλά διεκπαιρωτική)…
Από την άλλη, δυστυχώς η ταινία καταφεύγει 110% σε jump scares για να γίνει τρομακτική (σε εκνευριστικό βαθμό, για κάποιον σαν και μένα που ταινίες τύπου conjuring anabells και σια τις θεωρώ σκουπίδια και δε μπορώ να τις βλέπω), οι χαρακτήρες των ενηλίκων είναι παντελώς καρικατούρες, δε παίρνουν όλα τα παιδιά τον ίδιο φιλμικό χρόνο + λίγο με τo cgi σε μερικά σημεία κουράζει…
το μεγαλύτερο όμως μείον, μιας και τα παραπάνω μπορεί κανείς να τα παραβλέψει σε ένα βαθμό, είναι ότι στερείτε της πολυπλοκότητας των παιδικών σχέσεων της ηλικίας και εποχής, καθώς και του comig of age χαρακτήρα του βιβλίου και, αναμενόμενα, αυτού που θέλει να είναι η ταινία…
μοιάζει, όπως και το strangest things (σε λιγότερο βαθμό), σαν ένα ποτ πουρί κλασσικών στιγμών σπίλμπεργκ και σια - με τα απολύτως απολυτως βασικά στοιχεία και στιγμές τέτοιων ταινιών χωρίς όμως δικής του προσωπικότητας ή τέτοιου βάθους- σε συνδιασμό με μια μικρή δόση από θρίλερ τύπου αναμπελς κτλ (πολύ μικρή ευτυχώς)…
αν δεί κανείς το stand by me με την κλασσική πλέον τετράδα των φοίνιξ και σία, θα δεί χαρακτήρες 10 φορές πιο πολύπλοκους και ουσιαστικούς, αληθινούς και προβληματισμένους με την ηλικία και το κόσμο που τους περιβάλει, παρά στο καρικατουρίστικο σύμπαν του νέου ΙΤ…ναι μεν είναι ευχάριστο και βλέπεται μια χαρά και κυλά η ώρα νερό, αλλά παραείναι επιφανειακή η προσέγγισή του στο όλο ουσιαστικό κομμάτι του έργου, δηλαδή το bulling, τις φοβίες, το ψυχολογικό status, τις σχέσεις κτλ αλλά και στην ουσία του ιδίου του Κακού…
Δεν το βρήκα κακή ταινία, ίσα ίσα πέρασα καλά προσωπικά, αλλά όχι και κάτι τρομερό ή groundbreaking…ειδικά αν κάποιος έχει μεν διαβάσει το βιβλίο, νομίζω να δεί τα παραπάνω αρνητικά με πολύ μεγαλύτερο αρνητισμό (δεν ακουμπά κατά διάνοια τις λεπτές χορδές του βιβλίου)… ξεχωρίζει από το σωρό των σημερινών αμερικάνικων θρίλερ, μένει μίλια πίσω από την ευαισθησία και το hard coming οf age του stand by me, καλό για σινεμά και για σπίτι με παρέα ή μη…
υγ1. Ένα κομμάτι για τον Σκαρσγκαρ… ηταν ομολογουμένος πολύ καλός στο ρόλο του και στα + της ταινίας ήταν και η επιλογή να μην εμφανίζεται συνέχεια αλλά μόνο σε συγκεκριμενα σημεία της ταινίας, για να μην ‘‘καεί’’…τελικά καίγεται λίγο στο φινάλε, που η μπάλα με τα cgi λίγο χάνεται και το όποιο ‘‘τρομακτικό’’ στάτους του μαζί της…αλλά και στις στιγμές που έμπαινε στο παιχνίδι το cg πάνω στον Pennywise, κοινώς -και δεν είναι spoiler- στα δόντια του, έχανε πολλούς πόντους ‘‘τρομακτικότητας’’ or whatever…τα δόντια και το στόμα του Κάρυ στο τηλεοπτικό ΙΤ δε θα τα ξεχάσω ποτέ, ακόμα και σήμερα αν το έβλεπα πρώτη φορά θα έλεγα το ίδιο…παρόλα αυτά Overall ηταν από τα πιο θετικά στοιχεία της ταινίας η ερμηνεία και η μορφή του, απλά δυστυχώς έπαυε να ήταν τρομακτικός από ένα σημείο και μετά…
υγ2. καλή επιλογή να σπάσουν στα 2 το βιβλίο…δε θα λειτουργούσε ποτέ η ιστορία των ενηλίκων με φλασμπας την ιστορία τους σας παιδιά σε ταινία, ποτέ όμως…
2 Likes
You were never really here χθες
Αν και τετοιες ταινιες τις γουσταρω συνηθως, κατι με ψιλοχαλασε σ αυτη. Ενω καπου στο μεσο εδειχνε ετοιμη να απογειωθει με την αποκαλυψη για το ποιοι κρυβονται πισω απο την απαγωγη της μικρης, μετα αρχισε το ξεφουσκωμα με αποκορυφωμα το ανυπαρκτο τελος που μου βγαλε τη κλασικη αισθηση οτι δεν ηξερε πως να κλεισει την ταινια και την τελειωσε οπως οπως. Συν οτι δεν μας εδειξε ποτε ολοκληρωμενες τις τραυματικες αναμνησεις του Φινιξ απο το Ιρακ και την παιδικη του ηλικια (οι Κινεζες εν τω μεταξυ που κολλαγαν δε καταλαβα anyway)
Ξεκαθαρες επιρροες απο taxi driver και Driver, ο Φινιξ κλασικος αγαπημενος πρεζοψυχακιας
1 Like
Έλεγα να δω αυτό και το Θέλμα μετά, αλλά κομμάτια γαρ, δεν εβγαινε με τίποτα κανένα από τα δύο.
Έπαιξε τίμιο ξυλίκι/αίμα;
Kαλά ο Φίνιξ πλέον το πάει τρένο με τους κατεστραμμένους χαρακτήρες στους ρόλους του, είναι εγγύηση.
Πήγαμε, καλή ήταν. Πιο καλές οι συνεντεύξεις!
Ειδα το Ιτ. Δεν μ αρεσε καθολου. Ελπιζω το βιβλιο να ναι πολυ καλυτερο κ ο Πεννυγουαιζ οχι αυτος ο πρωτολεβελακιας καρπαζοεισπρακτορας
1 Like
Όσο περνάνε οι μέρες, άλλο τόσο μέτριο μου φαίνεται το IT τελικά…
2 Likes
ξερω τι κουμασια ειστε σεις. ξερω.
1 Like
Αποθεωτικες οι πρώτες κριτικές για blade runner
Άντε να δουμε
It σήμερα.
Προς το παρόν σίγουρα η απογοήτευση της χρονιάς. Ως μεταφορά του βιβλίου είναι μεγάλος πάτος, η αποθέωση του lazy writing. Ως απλά μια ακόμα ταινία τρόμου τύπου Conjuring τρώγεται. Κρατάμε το καλό cast στους πιτσιρικάδες και Pennywise και απλά πετάμε όλα τα υπόλοιπα. Δύσκολα θα με τραβήξει το sequel. Η συμπαθητική τηλεταινία εκεί στα 90s παίζει να είναι καλύτερη.
2 Likes
ψιλοσυμφωνώ εκτός τη τελευταία πρόταση
την ξαναείδα πρόσφατα. Προκαλώ οποιονδήποτε να την δεί ξανά σήμερα και να αντέξει μέχρι το τέλος
Μέτριο το νέο ΙΤ, η τηλεταινία όμως του 90, πλήν του Κάρι, είναι σκουπίδι ολκής
Έκατσα και την ξαναείδα μετά από καιρό πριν 2-3 μέρες και αυτό και το Salem’s Lot, επίσης τηλεταινία του Hooper μάλιστα που είναι αρκετά καλή. Εντάξει υστερεί σε τεράστιο βαθμό σε ερμηνείες και casting κυρίως αλλά το ψιλοδέχεσαι ακριβώς επειδή είναι τηλεταινία και… φαίνεται. Κάποιος που θα κάτσει να το δει σήμερα για πρώτη φορά δεν φτάνει μέχρι τέλους. Για τις αναμνήσεις όμως το ξαναβλέπεις σχετικά εύκολα.