αυτοκτόνα μόνος σου σε τουαλέτα εθνικής αθηνών-λαμίας να μη σε βρεί ποτέ κανένας
που ακριβως διαφωνεις ρε συ αγαπουλη, να το συζητησουμε
ή μαλλον, σαν κατεβω αρχες νοεμβρη, να παιξουμε τιποτα ΜΠΟΥΝΙΕΣ
Δλδ η πρώτη τι είναι ρε, βιντεοκλιπ; Μαζωχτείτε ρε, ταινία του 11/10 να πούμε. Και προσωπικά χέστηκα αν είναι ιερή αγελάδα ή όχι, αν έχει καλτ στατους ή όχι. Την έχω δει καμιά 20αριά φορές προσπαθώντας αρκετές φορές να τη δω πιο ψυχρά και δεν βρίσκω ψεγάδι.
1 Like
το μεγαλυτερο ψεγαδι ειναι ο ιδιος Deckard που ειναι λαθος/κακος χαρακτηρας.
Κακος στη δουλεια του οταν ειναι ξερω γω ο ‘επιλεκτος’ Blade Runner
100% μη πειστικη σχεση με τη Rachael (που ειναι ισως η μοναδικη παραφωνια στη νεα ταινια, γιατι βασιζονται πολλα στην αγαπη τους)
το οτι χρειαστηκε 15 βερσιον ο Σκοττ για να βγαλει μια πλοκη που ισως εχει λιγη ιντριγκα.
και οτι ειναι απλα κουρασελ ανα φασεις.
O Deckard χωρίς να τραβάει το υπαρξιακό άγχος του Roy Batty είναι ένας χαρακτήρας εσκεμμένα μυστήριος, ο καλύτερος στη δουλειά του, χωρίς όμως να συνεχίσει να θέλει να κάνει τη δουλειά του.
Είναι ένας χαρακτήρας χωρίς παρελθόν και απότι φαίνεται χωρίς μέλλον αφού αν τυχόν δεν κάνει αυτό που ξέρει καλά ανήκει στους little people.
Είναι βαθύτατα μοναχικός μέχρι να συναντήσει την Rachael, βυθίζεται στις σκέψεις που του προκαλούν οι μνήμες, οι φωτογραφίες, η αδυσώπητη μοναξιά μιας άγριας και απρόσωπης υπερμεγαλούπολης.
Η συνειδητοποίηση του ότι αυτό που κυνηγάει σαν Blade Runner σύμφωνα με τις επιταγές του νόμου ήταν ικανό για τέτοιας μορφής ενσυναίσθηση τον φέρνει αντιμέτωπο με την ίδια του την ύπαρξη, τις επιλογές που έκανε μέχρι τώρα στη ζωή του. Όλα αυτά σε κάποια μαγικά δευτερόλεπτα που βλέπει τον Βatty να αργοσβήνει και ο ίδιος να τον κοιτάει και να δακρύζει και ο ίδιος με tears in the rain.
Τι μπορεί να υπάρχει που να μην σου αρέσει σε αυτό;!;
1 Like
Το πρώτο Blade Runner είναι απευθείας απόγονος της χρυσής εποχής Hollywood 40s και 50s (προσωπικά η αγαπημένη μου περίοδος κινηματογραφικά). Ουσιαστικά είναι το απόλυτο film-noir με τον Deckard να θυμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τους προβληματικούς ήρωες εκείνων των ταινιών. Πάντα στο σκοτάδι, στις σκιές, πάντα νύχτα λες και ζούσαν όλοι τους σε ένα κόσμο που είχε σταματήσει να ξημερώνει, όπως και η Ratchel ήταν χαρακτήρας ανάλογος όλων των femme fatale εκεινής της εποχής. Δεν είναι o χαρακτήρας που το κοινό θα δεθεί απαραίτητα μαζί του αλλά αυτό δεν τον κάνει κακό. Ήταν πάντα μια ταινία εκτός εποχής, όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο καταλαβαίνω γιατί απέτυχε τότε και γιατί πολλοί δυσκολεύονται να εκτιμήσουν τόσο τον Deckard όσο και το γενικότερο narrative της ταινίας. Αυτό την κάνει και τόσο ξεχωριστή αλλά και τόσο σημαντική.
Την διαφωνία για το αν είναι καλός στην δουλειά του την έχω εδώ καιρό με φίλο που συνεχώς αναφέρει πως σε όλη την ταινία τις τρώει κτλ. Αλλά στις μικρές δικές του στιγμές βλέπεις πως απλά δεν τον ενδιαφέρει η δουλειά, δεν του αρέσει, δεν την θέλει όπως ανάφερε και ο amazing πιο πάνω. Όπως και η ταινία είναι και ο ίδιος εκτός εποχής.
2 Likes
+1000
Είναι ένας τύπος μετέωρος και διχασμένος, ακριβώς εκτός εποχής, δεν ξέρει που ανήκει.
Είναι και αρκετά αρχίδας και ο εαυτός του, αρκετά για να δημιουργήσει την ένταση της “συνειδητοποίησης” που έρχεται στην κορύφωση του φινάλε.
Μπορώ να καταλάβω τον Ιάσονα μέχρι ενός κάποιου σημείου πάντως, η ταινία του Villeneuve είναι αρκετά πιο εστιασμένη στην πλοκή και στο “τι θα γίνει” ενώ η πρώτη επενδύει ακόμη περισσότερο στο συναίσθημα και σε αυτά που θέλει να εκφράσει. Αλλά μην ξεγελιέσαι Jason ότι έχει γράψει σε χαρακτήρα το πρώτο είναι αηδιαστικά τέλειο, από τον μικρότερο ρόλο μέχρι τον μεγαλύτερο ενώ και το pace της ταινίας είναι συγκλονιστικό, κάτι που καλώς ή κακώς δεν αναπαράγεται σήμερα με τους πιο ασύμμετρους ρυθμούς (σκηνές πολύ διαφορετικής έντασης, διάρκειας, ύφους να εναλλάσσονται μεταξύ τους). O ρυθμός συνδέεται αβίαστα και με την πλοκή που αναφέρεις. Ο Scott που τότε ήταν στο game του (ποτέ άλλοτε δεν ήταν) καταφέρνει αυτό που έκαναν περίπου οι περισσότερες μεγάλες ταινίες εκείνου του καιρού: κάθε σεκάνς οδηγεί με τέλειο ρυθμό στην αμέσως επόμενη έτσι που η τελευταία δεν θα υπήρχε χωρίς την προηγούμενη. Μια σταθερή αλληλουχία που φτάνει μέχρι την κορύφωση. Και το Alien του '79 έτσι είναι. Παρ’όλο που μοιάζει περφεξιονιστικό όλο αυτό δεν είναι, αντίθετα οι ταινίες του σήμερα είναι. Είναι το self-awareness, η πυκνότητα της πληροφορίας που λαμβάνουν οι σύγχρονοι σκηνοθέτες, η επίγνωση της θέσης τους σε ένα φιλμικό σύμπαν, η πίεση των στούντιο, σπαστικές διαδικασίες που πρέπει να περάσεις όπως π.χ. trailers και διανομή που παρεμβαίνουν στην δημιουργία κτλ κτλ. Οι νέοι σκηνοθέτες για μένα είναι πιο αξιοθαύμαστοι λόγω όλης αυτής της “χασούρας” και της αναμπουμπούλας, ξεκινάνε με μείον και έχουν να αντιπαλέψουν με περισσότερα. Το πρώτο Blade Runner γεννήθηκε υπο τις συνθήκες ενός αυθορμητισμού μιας εποχής που καλώς ή κακώς δεν θα αναπαραχθεί ποτέ. Κάτι σαν το Hollywood 40s και 50s που αναφέρει και ο Dead παραπάνω.
Πιθανολογώ ότι το Blade Runner δεν το πιάσανε πολλοί τότε γιατί πέρα από το ότι φαινόταν εκτός εποχής (όχι αναχρονιστικό αλλά να μην ανήκει κάπου) κατάφερε μια αντισυμβατική επιμειξία ειδών: το κοινωνικό sci-fi συναντάει το noir και το cyberpunk. Ήρωες “βρωμικοι” και βίαιοι/τσαλακωμένοι στο απόγειο της δεκαετίας του glam και της τσιχλόφουσκας. Ήταν καταδικασμένο να περάσει στα χαμηλά, για να εκτιμηθεί αργότερα.
2 Likes
Μπορώ να γράψω σεντόνι σεντονιών για την καλύτερη αμερικάνικη ταινία όλων των εποχώνε
αλλά προτιμώ τις μπουνιές
αναμένω αράηβαλ ανάουνσμεντ και ραντεβού θανάτου
1 Like
Mother!
http://www.imdb.com/title/tt5109784/?ref_=nv_sr_1
Δυστυχώς o Aronofsky έπαθε Nicolas Winding Refn των 2 τελευταίων ταινιών και ολίγον από Lars von Trier. Η ασθένεια μάλιστα τον χτύπησε κατακούτελα και αποφάσισε να κάνει τα πάντα για να τους ξεπεράσει σε γραφικότητα. Δυστυχώς τα κατάφερε. Χρησιμοποίησε την αλληγορία ως μπαστούνι του μπειζμπολ και αποφάσισε να χτυπήσει τους θεατές ανελέητα και μέχρι αναισθησίας. Άλλωστε σήμερα υπάρχει ένα κοινό που στην δίψα του να δει κάτι νέο θα επιβραβεύσει οτιδήποτε σε βγάζει από την ασφάλεια σου, όσο τραγελαφικό και αν είναι στην τελική. Οι θρησκόληπτοι που πήγαν να δουν το Noah, θα φύγουν προσβεβλημένοι, αρκετοί από τους φαν του σκηνοθέτη, όπως εγώ, θα φύγουν απογοητευμένοι. Μερικοί ίσως γοητευτούν από την ακραία και προκλητική γλώσσα που υιοθετεί εδώ ο Aronofksy. Η πρόκληση στον κινηματογράφο πάντα είχε οπαδούς. Το θέμα είναι πόση διάρκεια θα έχει αυτή.
Εύκολα η χειρότερη ταινία της χρονιάς.
σκουπίδι από τα λίγα, Νύχτες Πρεμιέρας ήταν μαρτύριο να το δώ ολόκληρο…βιβλική παραβολή της πούτσας με συμβολισμούς για 10χρονα αμερικανάκια και σοκ για το σοκ…αν στο black swan δε γούσταρα μια λόγω της προφανής ξερής αντιγραφής του σινεμά του Πολάνσκι με ξανά εμφανέστατους συμβολισμούς της πούτσας, στον Νόε το ίδιο γτ…ήταν ότινάναι, ε εδώ τερμάτισε…
αρονόφσκυ έχει πάρει κάτω βόλτα καιρό τώρα και τώρα που έχει μπεί για τα καλά σε θρησκευτικό μόουντ άστα βράστα…
Προσωπικά ούτε καν το Νοα δεν με είχε χαλάσει. Το Black Swan το λάτρεψα. Δεν με ενοχλεί να κάνει κάπως πιο εμφανή την αλληγορία αρκεί όλο αυτό να είναι λειτουργικό στα πλαίσια της ταινίας που δημιουργεί. Αλλά εδώ το γάμησε και ψόφησε. Πέρα πως σε σημεία απλά ψάχνει το γκροτέσκο για χάρη του σοκ και μόνο, από ένα σημείο και μετά προσπάθησε να σχολιάσει τα πάντα και τους πάντες πετώντας τα στο κοινό σε ρυθμούς ταινίας του Bay. Δεν μένει κάτι μέσα σου ως σημαντικό και άξιο αναφοράς, απλά περιμένεις να δεις τι άλλο θα σου πετάξει στην μάπα μέχρι το τέλος.
Οχι εγώ δεν άντεξα ούτε swan ούτε noah, και τα 2 μου φαίνονται κακές ταινίες
αλλά αυτό εδώ είναι ότι χειρότερο μπορούσα να φανταστώ ως επόμενή του ταινία + ακόμα περισσότερο
Θέλω να κάνω μια ερώτηση καθαρά από περιέργεια, γιατί τον Αρονόφσκι γενικά τον έχω πολύ ψηλά.
Noah και Mother δεν τα έχω δει ακόμα. Τα υπόλοιπα τα έχω δει και τα λατρεύω, με το Fountain να πιάνει κορυφές απάτητες και για το οπτικό αλλά και για το όλο σεναριακό background που έχει σαν ταινία. Μετά στην προσωπική μου λίστα ακολουθεί το Wrestler, λόγω της απλότητας και της δυσκολίας να αποδοθεί τόσο πειστικά η πραγματικότητα ενός ξεπεσμένου star.
Η ερώτηση αφορά το Noah: δεν το έχω δει γιατί φοβάμαι μήπως χάσω τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο μου βλέποντας 2μιση ώρες χριστιανικής πίστης κτλ, κάτι δηλαδή πολύ διαφορετικό από αυτό που έχω στο μυαλό ως Αρονόφσκι, ισχύει κάτι τέτοιο?
Το mother πόσο κακό μπορεί να είναι?
το wrestler ειναι το αγαπημενο μου για αυτο το λογο ακριβως, το fountain ακολουθει λογω του οτι ειναι απο τα καλυτερα videoclip που εχω δει ποτε -αν και το σεναριο του συνοψιζεται σε 3 προτασεις- και μετά Love or hate ολα…εγώ το Noah το βρίσκω σκατά, 2 ώρες βιβλικής μαλακίας και ασυναρτησίας αλλά δες το βσκ αν σου αρέσουν όλα, έχει 2-3 δυνατές σκηνές ομολογουμένως -που δε βγάζουν νόημα βέβαια αλλά είναι eye candy- και δυνατό soundtrack + σκηνοθεσία…
το mother είναι από τα χειρότερα έργα που έχω δεί προσωπικά ποτέ μου, όχι τόσο πολύ γιατί είναι actual κακό και χαζό, αλλά γιατί προσπαθεί να πλασαριστεί σαν κάτι που επουδενί δεν πλησιάζει καν να είναι - και με έβαλε στο τριπάκι για να το δώ έτσι μέχρι να τελειώσει και να καταλάβω τί μαλακία έβλεπα-
1 Like
Ωραίος, thanx. Ακόμα το σκέφτομαι για το Noah βέβαια… ακριβώς αυτά που γράφεις έχω και εγώ στο μυαλό μου.
Το mother θα το δω, το ξέρω, αλλά φοβάμαι από αυτά που ακούω… χαχα!
Κατά τα άλλα, επί του θέματος: είδα τον Χιονάνθρωπο.
Πριν πω τις εντυπώσεις μου, να δηλώσω μέγιστος fan του Jo Nesbo, έχω ξεκοκκαλίσει όλα τα βιβλία του, με και χωρίς Χάρυ Χόλε. Αυτά με τον Χάρυ Χόλε είναι noir αριστουργήματα ΟΛΑ. Από τα άλλα, όλα είναι πολύ καλά, ο Γιος όμως είναι στα επίπεδα βιβλίων με Χάρυ Χόλε.
Πριν πω τις εντυπώσεις μου για τον Χιονάνθρωπο λοιπόν, να πω ότι περίμενα ότι δε θα είναι πιστό στο βιβλίο, γιατί έτσι είχε δηλώσει και ο δημιουργός της ταινίας, αλλά και ο Nesbo - ο οποίος δήλωσε ότι δεν έχει συμμετάσχει καθόλου στη δημιουργία της.
Εντυπώσεις: ΣΚΑΤΑ.
Στηρίχτηκαν σε ένα ΕΠΟΣ και έβγαλαν μια κουράδα. Ο Φασμπέντερ ως Χάρυ Χόλε είναι καλός. Από εκεί και πέρα, κανένα βάθος στους χαρακτήρες, ούτε καν στους πρωταγωνιστές - την ίδια στιγμή που στο βιβλίο γνωρίζεις τα πάντα για τον κάθε κομπάρσο. Μοντάζ ΧΑΛΙΑ, δεν καταλάβαινες για ποιο λόγο συνέβαιναν γεγονότα, υποκριτική μέτρια σε βασικούς ρόλους, καμία λογική αλληλουχία μεταξύ σκηνών. Γενικά ένα μαύρο χάλι. Κρίμα.
Ωχ αλήθεια; Πφφ ψάχνω κόσμο να πάω να τη δω αλλά κανείς δε θέλει γιατί έχουν διαβάσει σκατά κριτικές.
Θα τη δω σίγουρα κάποια στιγμή αλλά ξενέρωσα τώρα :Ρ
Μην πας να τη δεις, είναι πιο σκατά από ό,τι διαβάζουν οι φίλοι σου, είναι πιο σκατά από ό,τι μπορείς να φανταστείς. Αν έχεις διαβάσει Nesbo ειδικά, άστο. Είναι από τις ελάχιστες φορές που ένιωσα ότι πέταξα τα λεφτά μου. Κατέβασέ την για να τη δεις.
Επειδή ακριβώς τον λατρεύω τον Nesbo και ειδικά το Snowman παίζει να 'ναι και το αγαπημένο μου βιβλίο του έβερ, είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες. Μάλλον θα περιμένω να βγει στα ίντερνετς δηλαδή!
Ρε γμτ, να πω το κριμα μου, δε μαρεσε ιδιαιτερα το βιβλιο - οπως και αυτη η λογοτεχνια γνκ- πριν καμποσο καιρο που εκατσα κ το διαβασα γτ ηθελα να διαβασω κατι τετοιο, αλλα απο την ταινια περιμενα πολλα λογω σκηνοθετη…
μετα τα Ασε το Κακο να Μπει και το Tinker Taylor Soldier Spy -που ειναι απο τις αγαπημενες μου προσφατες ταινιες + ουσιαστικα μια τρομερα προσεγμενη διασκευη ενος κυριολεκτικα unfilmable βιβλιου ενος εκ των κορυφαιων συγγραφεων του χωρου εβερ-, λεω οτι οκ, ο Αλφρεντσον θα γαμησει μανες και εδω, σε ενα εμφανως κατωτερο, πιο απλο αλλα διασκεδαστικο as fuck βιβλιο -το οποιο αν και δε μαρεσε πολυ, εχει ενα αξιοπρεπες main story που αν το σεναριο το ανασκευασει λιγο-πολυ μπορει να γινει ενα πολυ καλο κινηματογραφικο θριλερ…
ε μαλακια γτ ολοι λενε τα χειροτερα και μαλλον θα το δω απο περιεργεια οταν βγει στα ιντερνετς…μαλακια για τον Αλφρεντσον πανω απολα -ο οποιος βγηκε προχτες και ειπε ξεκαθαρα οτι η παραγωγη ηταν οτιναναι και ενα μερος του σεναριου δεν γυριστηκε ποτε-… κριμα
mother! δεν εχω δει ακομα αλλα ο Scorsese το υπερασπιστηκε
[quote]Before I actually saw mother!, I was extremely disturbed by all of the severe judgments of it. Many people seemed to want to define the film, box it in, find it wanting and condemn it. And many seemed to take joy in the fact that it received an F grade from Cinemascore. This actually became a news story — mother! had been “slapped” with the “dreaded” Cinemascore F rating, a terrible distinction that it shares with pictures directed by Robert Altman, Jane Campion, William Friedkin and Steven Soderbergh.
After I had a chance to see mother!, I was even more disturbed by this rush to judgment, and that’s why I wanted to share my thoughts. People seemed to be out for blood, simply because the film couldn’t be easily defined or interpreted or reduced to a two-word description. Is it a horror movie, or a dark comedy, or a biblical allegory, or a cautionary fable about moral and environmental devastation? Maybe a little of all of the above, but certainly not just any one of those neat categories.
Is it a picture that has to be explained? What about the experience of watching mother!? It was so tactile, so beautifully staged and acted — the subjective camera and the POV reverse angles, always in motion … the sound design, which comes at the viewer from around corners and leads you deeper and deeper into the nightmare … the unfolding of the story, which very gradually becomes more and more upsetting as the film goes forward. The horror, the dark comedy, the biblical elements, the cautionary fable — they’re all there, but they’re elements in the total experience, which engulfs the characters and the viewers along with them. Only a true, passionate filmmaker could have made this picture, which I’m still experiencing weeks after I saw it.
Good films by real filmmakers aren’t made to be decoded, consumed or instantly comprehended. They’re not even made to be instantly liked. They’re just made, because the person behind the camera had to make them. And as anyone familiar with the history of movies knows all too well, there is a very long list of titles — The Wizard of Oz, It’s a Wonderful Life, Vertigo and Point Blank, to name just a few — that were rejected on first release and went on to become classics. Tomatometer ratings and Cinemascore grades will be gone soon enough. Maybe they’ll be muscled out by something even worse.
Or maybe they’ll fade away and dissolve in the light of a new spirit in film literacy. Meanwhile, passionately crafted pictures like mother! will continue to grow in our minds.
[/quote]
1 Like