μαλλον ειναι. Ειναι τυχεροι που δεν εχω δει ακομα το Call Me By Your Name για να κανω τη συγκριση περι σεξουαλ αγουεηκενιν
Χθες είδα το You Were Never Really Here. Φοβερή μουσική και σκηνοθεσία.
Ειδα το Game Night, δεν ηξερα τιποτα για την ταινια και περασα καταπληκτικα, πολυ γελιο
Ο Jesse Plemons ειναι πλεον ενας απο τους αγαπημενους μου ηθοποιους (ιιδιως μετα τη δευτερη σεζον του Φαργκο).
Εχει απιστευτο - φαινομενικα unintentional - physical comedy το οποιο ειναι πολυ σπανιο πραμα
Ready Player One
Τα trailer μου είχαν φανεί το ένα χειρότερο από το άλλο. Η ταινία πάντως δεν ήταν καθόλου κακή. Θα μπορούσε πάντως να ονομάζεται και Pop Culture: The Movie. Γεμάτη με αναφορές στις μεγαλύτερες παραγωγές του Hollywood και όχι μόνο, cartoon χαρακτήρες, pop/rock επιτυχίες, ούτε με pause button δεν τις προλαβαίνεις όλες. Κατά τα άλλα το cgi περιβάλλον του παιχνιδιού δεν είναι όσο ενοχλητικό μου φάνηκε στα trailer, ενώ και οι συνεχείς αναφορές δεν γίνονται τόσο κουραστικές. Βέβαια πέρα από όλα αυτά η ταινία δεν έχει και πολλά να προσφέρει. Για μένα είναι κάτι σαν το Stranger Things, ευχάριστο, περνάει ωραία η ώρα αλλά τίποτα περισσότερο. Το Spielberg touch το ανεβάζει λίγο παραπάνω αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ανήκει στις δικές του καλύτερες.
Ready Player One και εγώ
Επίσης τα trailer μου είχαν φανεί χάλια και γενικά δεν είχα προσδοκία… άλλη μια ταινία του Spielberg που θα έβλεπα σπίτι -η τελευταία που είδα σινεμά ήταν το 2011 ο TinTin, η τελευταία αξιόλογη του για εμένα δηλαδή- και θα το έκανα για λόγους πληρότητας, όπως έχω δει και τα τελευταία του μιας και με τον Spielberg έχω ένα bond 
και ακόμα και αν από μέσα 90ς είναι πολύ λίγες οι ταινίες του μέχρι σήμερα που μου αρέσουν, για εμένα τα πραγματικά κλασσικά του έργα (Jaws, Indy, ET κτλ κτλ) είναι μάλλον μέχρι σήμερα και από τις αγαπημένες μου αμερικάνικες ταινίες ever…anyway αν με ρώταγε κανείς για τον σπουδαιότερο αμερικανό σκηνοθέτη 70ς-80ς, το μυαλό λέει προφανώς Σκορσέζε, η καρδία όμως Spielberg…αλλά αυτό είναι μεγάλη και άλλη κουβέντα…
anyways, πήρε καλές κριτικές το τελευταίο, ήθελα κάτι εφετζίδικο και λίγο σπηντάτο μιας και έχω πήξει εντός και εκτός σπιτιού στη κουλτούρα lately , λέω ή εδώ είμαστε ή άντε black panther… αλλά η λογική είπε να τιμήσω τον γερο Steven μια ακόμα φορά μετά από 8 χρόνια κοντά…
Το αυτό λοιπόν, προσωπικά βρήκα την ταινία εξαιρετική για αυτό που ήταν, δηλαδή ένα σύγχρονο μοντέρνο blockbuster for the masses και ένα κλικ παραπάνω καλή από το μέσο σημερινό blockbuster ελέω υπογραφής Spielberg… αν κάτι με ενοχλεί στον κινηματογράφο και στη τηλεόραση, είναι η αυτο-αναφορικότητα και οι ταινίες που βασίζονται πάνω σε αυτή για να πουλήσουν…ακόμα και οι ταινίες που θέλουν να αποτελέσουν ‘‘φόρο τιμής’’ σε κάτι, στην πλειοψηφία τους δε βρίσκω κανένα λόγο ύπαρξής και το strangest things ήταν το πιο πρόσφατο χτυπητό παράδειγμα, μια σειρά στην οποία στην αρχή είχε πλάκα το tribute σε ότι 80ς υπάρχει αλλά στη πορεία δεν έβρισκα κανένα λόγο ύπαρξής του, πλην ενός εν τέλει φθηνού nostalgia porn που ήταν…στο κάτω κάτω, προτιμώ να κάτσω να ξαναδώ το goonies πχ παρά μια ρέπλικά του
Υπάρχουν και από την άλλη ταινίες σαν αυτές του Έντγκαρ Ράιτ πχ, που ενσωματώνουν την Pop κουλτούρα στην προσπάθειά τους να διηγηθούν μια δική τους ιστορία, που πατάει αρκετά στην αυτοαναφορικότητα του μέσου, δεν την εκμεταλλεύεται και την πετάει στη μάπα χωρίς λόγο αλλά την κάνει κομμάτι της ιστορίας του…σε αυτή τη κατηγορία βάζω και το Ready Player One, μια ταινία που βρίθει στη κυριολεξία σε χιλιάδες αναφορές στο σινεμά των 80ς-90ς, στα videogames, σε βιβλία, σε pop culture icons αλλά μέσω αυτών διηγείται μια δικιά του ιστορία που πατάει στα παραπάνω και έτσι εξελίσσεται…
στα +, η εξωφρενική σκηνοθεσία του Spielberg που σαν άλλος έφηβος, στα 71 του πατάει ότι γκάζια έχει και δίνει ένα ρυθμός φανταστικό, σε συνδιασμό με τα κλασσικά μοναδικά του καδραρίσματα, lans flers (JJ γατάκι δες πως γίνεται) και τα travelling με την κάμερα στα action κομμάτια…επίσης η μουσική του Alan Silvestri είναι καταπληκτική, λες και κράτησε μερικές καλές παρτιτούρες από τις εποχές του Βack to the Future και είπε να τις χρησιμοποιήσει εδώ… τα πιτσιρίκια που παίζουν είναι typical spielberg τελειότητα (σε μερικές σκηνές ένιωθα για δευτερόλεπτα συναισθήματα που είχα να νιώσω από ταινίες σαν τα goonies ή το Hook με τα πιτσιρίκια, αυθεντικές όμως όχι ξευδοκοπιάρισμα αλα strangest things, ο μαν τόχει απίστευτα ακόμα με ερμηνείες παιδιών και εφήβων) ενώ οι ενήλικοι ρόλοι ήταν εξίσου καλοί (έκπληξη ο σιμον πεγκ ενώ ο μέντελσον καταπληκτικός)… το χιούμορ είναι spot on ενώ η κεντρική ιστορία δε σε αφήνει να βαρεθείς λεπτό, πολύ σπιντάτο και επίσης spot on σενάριο στα key points της ταινίας…το τελευταίο + που προσωπικά δε θα περίμενα να το γράψω ποτέ ήταν το CGI: Η ταινία είναι στο μεγαλύτερο μέρος της, ένα cgi fest. Προσωπικά δεν μπορώ ποτέ σχεδόν να ταυτιστώ με οτιδήποτε ψηφιακό, άμα δε νιώθω ότι είναι απτό, δε με αγγίζει. όπως και η σκηνοθεσία σε ψηφιακό περιβάλλον δε με αγγίζει, αν δε νιώθω ότι ο σκηνοθέτης πχ κάνει travelling ο ίδιος με την κάμερα και δεν απλά έχει αναθέσει σε 2 προγραμματιστές να κάνουν πχ βουτιές σε ένα ψηφιακό χάος…ε εδώ, ελέω της κεντρικής ιστορίας, δηλαδή ζωή σε ένα ψηφιακό videogame, αυτό λειτούργησε άψογα και είχα πραγματικά πάρα μα πάρα πολλά χρόνια να μην βγώ οφ από ένα τέτοιο ψηφιακό ντελίριο… ήταν που ήταν top noch όλα τα εφέ, ήταν που ήταν και ο στόρυ inside a videogame, ε μια χαρά τα πάντα…
στα - , οκ, αντιλαμβάνομαι ότι το βιβλίο σίγουρα έχει πολύ περισσότερο ζουμί, αλλά αρκετά πράγματα ήταν λίγο βιαστικά και κάποια γεγονότα προχώρησαν υπερβολικά γρήγορα… ειδικά σε 1-2 κεντρικούς χαρακτήρες, αγνοούσα παντελώς την ύπαρξή τους σχεδόν μέχρι τα μέσα της ταινίας και ξαφνικά έγιναν βασικοί ήρωες και λέω whow, that escalated a little quickly… υπήρχε σε σημεία κλασσικό σπιλμπερκικο 80ς cheese-ness που προσωπικά δε με χάλασε πολύ αλλά αντιλαμβάνομαι ότι εν έτη 2018 είναι λίγο off, ενώ να πω και το άλλο, το τέλος το ήθελα λίγο πιο spectacular - χωρίς να είναι όμως κακό επουδενί…τέλος, οκ Spielberg είσαι αλλά είσαι 71, έλειπε η ψυχή και η καρδιά που είχαν οι κλασσικές του ταινίες σε κάμποσο βαθμό/παράλληλα όμως οκ υπήρχαν ψήγματα, τα ψήγματα αυτά που απογείωναν κάποιες σκηνές και εν τέλει έδωσαν χαρακτήρα στην ταινία…
Overall, ήταν μια ταινία για μένα λουκούμι, σε σχέση με την υπερηρωική βλακεία που μας έχει τινάξει στον αέρα εδώ και αρκετά χρόνια + μια ταινία για το σήμερα γυρισμένη με όρους του τότε που somehow λειτούργησε αρκετά ομαλά… for that, μάλλον ότι πιο διασκεδαστικό έχω δεί φέτος στο σινεμά και σίγουρα ένα πραγματικά αυθεντικό και ευφάνταστο fun pop culture rollercoaster…
υγ. θα ήταν άδικο να μην πώ, χωρίς spoiler, ότι κάπου στη μέση της ταινίας υπάρχει ίσως -και το λέω με σιγουριά αυτό- το καλύτερο tribute στον Stanley Kubrick που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, σε μια 10λεπτη σκηνή που από μόνη της αρκεί να δει ο οποιοσδήποτε την ταινία, μια σκηνή ανθολογίας που θα ρίξει στα πατώματα τους φαν και του Kubrick και του Spielberg…
υγ2. όπως ειπώθηκε μετά την ταινία από φίλο ''ο spielberg έκατσε και είδε 2 season strangest things και όλα τα συναφί 80ς nostalgia porn και είπε παιδιά, ωραία χαριτωμένα τα λέτε, κάντε άκρη τώρα να δείτε πώς γίνεται πραγματικά ‘’
A Quiet Place
Εξαιρετική ταινία τρόμου. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο, η σεναριακή ιδέα είναι απλή και πολυχρησιμοποιημένη. Ο Krasinski όμως δείχνει πως το 'χει άγρια σκηνοθετικά (who knew?). Δημιουργεί ένταση χωρίς jump scares, ξέρεις πότε και από που έρχεται το τέρας συνήθως, και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα μέχρι τέλους. Θυμίζει λίγο περισσότερο το Pitch Black αλλά αντί με τον γαμώ και δέρνω Βιν Ντιζελ εδώ έχεις μια οικογένεια που προσπαθεί απλά να επιβιώσει. Τα κλισέ δεν λείπουν, σε σημεία ο ρεαλισμός πάει λίγο περίπατο αλλά δεν σε νοιάζει και τόσο αφού εκείνη την στιγμή λογικά θα δαγκώνεις την πλάτη του μπροστινού καθίσματος από την αγωνία. Εξαιρετικές οι ερμηνείες με την Emily Blunt να κλέβει μάλλον εύκολα την παράσταση.
1 Like
Έκανα ένα μικρό διάλειμμα από το breath of the wild και πήγα μόνος σινεμά μετά από καιρό, δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη ταινία και καλύτερη μέρα (χθες) γιατί ήμασταν 3 άτομα στην αίθουσα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως γίνεται να τη δεις σε κάτι village κλπ όπου θα ακούγονται στερεο τα κραντσκραντς από τα ποπκορν, τα μπλαμπλα από δίπλα κλπ
Κατά τα άλλα, ακριβώς όπως τα λέει ο dead. Εξαιρετικό δυστοπικο setting α λα the last of us και μια διαρκής αίσθηση εγρήγορσης ακόμα και στις πιο απλές στιγμες, και εννοείται κανείς δε νοιάστηκε για τις μικρές μη ρεαλιστικές λεπτομέρειες (“καλά στον ύπνο δε ροχαλιζουν” κλπ). Kudos και στο κωφο (στην πραγματικότητα) κοριτσάκι.
Ready Player One στο νοσταλγικο Αθηναιον.
Νταξ ειναι δυσκολο να μη σου αρεσει αυτο το memberberries nostalgia-gasm.
Εγγυηση σε ολα του, ταινια για μεγαλη οθονη.
Ενα μικρο “easter egg” που παρατηρησα (πιο πολυ καμμενια )…
Στη σκηνη που επαναλαμβανει το spell για αυτο το protection orb , χρησιμοποιει το ξορκι απο τη ταινιαρα Merlin που ξεκιναει με το "Anaal Nathrakh " ( εξου και η καφρο-μπαντα ).
Το αστειο ειναι ομως οτι οταν το γραφουν σε μια οθονη στη ταινια το εχουν ως ANAL NATHRAKH.
Γελασα μονος μ.
1 Like
Εγω παντως που μολις γυρισα απο το Quiet Place νομιζω οτι ειδα αρκετα φτηνα jump scares και γενικα την βρηκα κατωτερη των προσδοκιων μου. Μονο εχοντας πολυ καλη θεληση και βλεποντας την σαν jump scare movie θα της εβαζα ντησεντ βαθμο. Σεναριακα εχει πολλες τρυπες. Παραβλεποντας τις, μενει μια συμπαθητικη μεν στην εκτελεση, κλισαδορικη δε, scary movie.
Υ.Γ: Το δυστοπικο, ποστ αποκ, σκηνικο ειναι παντα στα συν
Καινούρια ταινία του Wes Anderson -επιτέλους- μετά το μάλλον εξαιρετικό ‘‘Grand Budapest Hotel’’ του 2014 -νομίζω-…
Μετά από μια πανδημία, όλοι οι σκύλοι του Megasaki City, μια ολίγων τι μελλοντική δυστοπία κάπου στην Ιαπωνία, μαζεύονται και εγκαταλείπονται σε ένα κοντινό νησί, το isle of dogs :p. Ένα πιτσιρικάκι κάνει τρελό rescue mission να σώσει το σκυλάκι του και στη συνέχεια να ανατρέψει την υπάρχουσα φίλο-γατίσια κυβέρνηση 
Nα πώ κοφτά κατευθείαν ότι ναι, η ταινία είναι πανέμορφη, κλασσικός Anderson, οπτικό ντελίριο και ηχητική πανδαισία - kudos στο seven samurai theme που γεμίζει μια σκηνή-, το voice over με το κλασσικό Anderson cast είναι εξαιρετικό, το σενάριο γραμμένο όπως ακριβώς όλα τα καλά έργα του Anderson -δηλαδή στην πένα και προσεγμένο στη κάθε λεπτομέρεια- και η σκηνοθεσία as usual σε υψηλό επίπεδο…αλλά με κούρασε λίγο.
Όλα πανέμορφα, λίγο όμως η ιστορία δε με κράτησε, λίγο σε σημεία δε με άγγιξε και δεν είδα τίποτα…καινούριο? κάτι να με κρατήσει δηλαδή πέραν του αυτονόητου που περιμένεις να δεις σε κάθε ταινία του Anderson…η ταινία με κέρδισε στο β μέρος αρκετά και το φινάλε ήταν υπερβολικά in your face happy για τα στάνταρ του Anderson και λίγο αναμενόμενα flat…
Οverall ήταν αρκετά καλή και προτείνετε για χαλαρό σινεμά + για την οπτική εξτραβαγκάνζα της… αλλά για Anderson, δεν θα την έβαζα στις καλύτερες στιγμές του αλλά στις πιο μέτριες + η έταιρη animated προσπάθειά του, το ‘‘Fantastic Mr Fox’’ μου άρεσε πολύ περισσότερο.
2 Likes
Hereditary
Πολύ hype τελευταία για την συγκεκριμένη. Πήγα με αρκετές προσδοκίες και έφυγα μάλλον απογοητευμένος.
Βασικά ξεκινάει ωραία, εξαιρετική σκηνοθεσία χαμηλών τόνων με πανέμορφα κάδρα. Στην πρώτη ώρα δεν θυμίζει και τόσο horror αλλά περισσότερο ένα οικογενειακό δράμα με κύριο θέμα την απώλεια ενός αγαπημένου. Σε προϊδεάζει βέβαια με 1-2 διακριτικές μεν αλλά αρκετά creepy σκηνές για το τι θα ακολουθήσει. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Αφού όταν τα μεταφυσικά στοιχεία έρχονται στο σενάριο μοιάζουν λίγο εκτός τόπου και χρόνου. Η αλλαγή μου φάνηκε πολύ ξαφνική. Ακόμα χειρότερα το δεύτερο μέρος μοιάζει σαν ένα best off από παλιά και νέα horror με αποκορύφωμα το φινάλε που είναι ολόιδιο με το φινάλε του Rosemary’s baby. Οι χαμηλοί τόνοι του πρώτου μέρους δίνουν την θέση τους σε μια, σεναριακή κυρίως, υπερβολή που δεν είναι και τόσο αποτελεσματική. Ο σκηνοθέτης πάντως, αν και παρασύρεται στην jump scare λογική από ένα σημείο και μετά, κάνει ότι περνάει από το χέρι του και δίνει μερικές αρκετά τρομακτικές και creepy σκηνές.
Δεν είναι κακή ταινία αλλά δεν ανταποκρίνεται στο hype που έχτισε.
Ειδα hereditary, νομιζω η πιο ταιριαστη περιγραφη που μπορω να δωσω ειναι αυτη που διαβασα στο imdb
“Δε θελω να ξαναδω αυτη τη ταινια…
και το λεω με την καλη εννοια”
Μιλαμε για ταινιαρα, αλλα πραγματικα η ατμοσφαιρα της ειναι too much, ο ορισμος του unsettling
Προσωπικα τετοια slow burn θριλερ ειναι τα αγαπημενα μου, πχ το Blackcoat’s Daughter το θεωρω κορυφαιο κι ας το κραζει η γενια που μεγαλωσε με τις παπαριες του Γουαν
Φιλικη συμβουλη, δειτε τη σε μη δημοφιλη ωρα και αν πατε και μονοι ακομα καλυτερα
2 Likes
Τώρα που είπες slow burn θυμήθηκα το witch όπου με ένα Jumpscare σε ολη την ταινία και παρόλα αυτά η ατμόσφαιρα μου είχε δέσει κόμπο το στομάχι
Προτείνεται κάποια άλλα τέτοιας φιλοσοφίας
Edit : είδα και αυτό σήμερα BTW. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά το αναφέρω γιατί η ατμόσφαιρα είναι πολύ καλή. Gothic style Ιρλανδία 1920 κλασικά πράματα. Και σκατά να είναι θα έχει αυτό το κάτι λόγω αισθητικής
Εκτος απ το Blackgoat daughter που εγραψα πανω εμενα μου αρεσαν κι αυτα
επισης session 9, The double και Enemy αν δε τα χεις δει
2 Likes
Κάποια τα έχω δει αλλά κάποια δεν τα ήξερα καν. Ευχαριστώ και είχα ξεμείνει
και το Babadook
κατα ταλλα, με αυτα που διαβαζω για το Hereditary, δεν υπαρχει περιπτωση να το δω.
(εκτος αν ψηθει να με παει ο @lupin τωρα που κατεβαινω την Τριτη)
2 Likes
το είδα ήδη =/ αλλά δε πρόλαβα να το γράψω εδώ
overall i was impressed σε μεγάλο βαθμό, συμφωνώ πάνω κάτω με angel7 παραπάνω
θα σε πάω αλλού όμως, σίγουρα μια προς Πεντέλη πλευρά
και όλο και κάτι θα βρούμε αμα είναι να αναπληρωθεί η χασούρα του Hereditary
Να προσθεσω το Αμερικανικο Ring εδω (και το Γιαπωνεζικο γαμαει αλλα ειμαι απο αυτους που προτιμουν την εκδοση του Βερμπινσκι) με ελαχιστα jumpscares και βασισμενο κυριως στον Ψυχολογικο τρομο και την fucked up εικονογραφια, απο τις πιο τρομακτικες ταινιες που εχω δει στο σινεμα.
Αγνοησε τα σικουελ εντελως αμα το δεις.
2 Likes
Ωραία όσα αναφέρθηκαν. 2 που θυμήθηκα εγώ.
2 Likes